มาเฟีย

โซโล่ผู้ชายที่สุดแสนจะร้ายกาจเขากักขังหัวใจของฉันไว้ด้วยความแค้นทั้งหมดที่เขามี ความรักที่เกิดขึ้นพร้อมกับความแค้น สุดท้ายแล้วเขาและเธอจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร

“ย...อย่าทำน้องชายฉัน ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าฆ่าน้องชายฉัน” “เธอจะเอาชีวิตของเธอแลกกับน้องชายว่างั้น” “ช…ใช่” มนัสนันท์เสียงเครือร่างแน่งน้อยสั่นสะท้าน เหมือนลูกนกที่พรัดพรากจากรัง ไร้ซึ่งที่พักพิง เธอกลัว…กลัวน้องชายจะตายด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้ “ยอมตายเพื่อมันใช่ไหม?” “ใช่ ฉันยอมตาย ขอแค่น้องชายฉันรอดก็พอ” “งั้นก็ตายซะ!” คลาวด์รั้งท้ายทอย แล้วใช้ปืนจ่อที่ขมับของหญิงสาว “…” “ว้า! เสียดายจังเลยที่เธอไม่กลัวตาย” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนจะใช้ปืนเกลี่ยที่พวงแก้มสวยเบาๆ "สิ่งที่เธอพยายามทำ มันกลับทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนไป" “มะ...หมายความว่ายังไง?" “ไอ้มังกร" คลาวด์ผลักร่างเล็กเบา ๆ "เอาผู้หญิงคนนี้ไปกับเราด้วย” “ครับนาย” “แกจะเอาฉันไปไหน เอาฉันไปทำไม? ในเมื่อจะฆ่าก็ฆ่าฉันเลย ไม่ต้องประวิงเวลา” “ในเมื่อฉันเอาชีวิตน้องชายเธอไม่ได้ ชีวิตเธอเป็นของฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ”

ความจำเป็นทำให้ อลินดา ตัดสินใจเดินเข้าสู่โลกมืด "ขายบริการ งานสบาย รายได้ดี" คำพูดของเพื่อนมีค่าก็เมื่อวันที่ชีวิตเดินมาถึงทางตัน "คุณคีย์ ลูกค้าที่ดัน 'ถูกสเปค' ชี้นิ้วเลือกเธอ ฟาดหัวเธอด้วยเงิน อย่างน้อยเขาก็โผล่มาในเวลาที่ 'ใช่' เหมือนมือมืดช่วยฉุดคนที่กำลัง จมน้ำ ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้าย จะหมดลง + ในวินาทีสุดท้าย เขากัดลงบนลำคอขาวเนียน ดูดแรง ๆ มือที่สอดประสานบีบกระชับแนบแน่น กดสะโพกกระแทกท่อนเนื้ออุ่นร้อนอีกสี่ห้าครั้ง ปลดปล่อยน้ำรักในร่องสวาทชื้นฉ่ำที่มีเครื่องป้องกันขวางกั้น สุขแบบ ใจเต้นแรง ควบคุมตัวเองไม่ได้ มันช่างได้อารมณ์ 'ฟีลแฟน' สุขล้ำ หวามไหว ใจล่องลอยราวอยู่ในฝัน อลินดาพลิกกายนอนหงาย อยู่ภายใต้ร่างของเขา ท่ามกลางแสงไฟส่องมาจากตึกสูงรอบด้าน เม็ดฝนที่สาดกระทบผนัง แววตาที่ซ่อนความ 'ร้าย' คล้ายจะแผ่วลง เหมือนมา 'ฮันนีมูน' มากกว่า 'ขายบริการ' ใต้ฉากหน้าที่แสน 'โหดเหี้ยม' เธอมองว่าเขาคือ 'มาเฟียนักรัก' ที่ไม่รู้ว่ากระชากหัวใจผู้หญิงมาเท่าไหร่แล้ว 'รอยจูบ' ที่ฝากไว้ จะลบมันออกไปยังไงดี

ในเกมนี้ เขาคือผู้ล่า เธอคือเหยื่อ แต่สุดท้ายกลับเป็นเขาที่คลานเข้ามาขอให้เธอรัก!

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ ชอบนักหรือไงที่ให้ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้!" เขาดันใบหน้าสวยออกพลางใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปากลวกๆ ขณะที่เจ้าของการกระทำเมื่อครู่หัวเราะร่วนราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ชอบจัง..." มิกิเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้ก๊วยเจ๋ง เธอยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนแล้วเลื่อนมือลงไปวางบนหน้าอกแกร่ง "รู้ไหมว่าเจ๋งเหมือนไลลากับพี่แม็กมาก...แต่ก็ไม่ได้เหมือนไปหมดซะทุกอย่าง เพราะเจ๋ง.." เธอลากนิ้วชี้ลงไปเรื่อยๆและหยุดไว้ตรงกลางระหว่างร่องอก มองมัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตด้วยสายตาที่อยากได้มันมาครอบครอง "เพราะเจ๋งเป็นได้แค่ลูกแมว ไม่ใช่เสือ"

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร ถ้ามันต้องแลกกับการทำไปเพื่อรักษาไว้ซึ่งความเคารพ ศรัทธา และความถูกต้องที่เขามี สำหรับคนที่รักเขาอย่างฉัน...มันยอมแลกได้ทั้งนั้น

"ถ้าพี่ต้องการแค่เพื่อนเที่ยวคงไม่นอนกับธาม ไม่พาไปเจอครอบครัว ไม่ต้องสนใจว่าพ่อแม่พี่จะคิดกับธามยังไง ไม่พามาที่ฮ่องกงด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าธามมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่" ธามไทไม่จำเป็นต้องมีตัวตนเลยก็ได้ เพราะสถานะของเขามันก็แค่เด็กในปกครองของเธอ แต่เฮสเทียก็ให้สิทธิ์เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ รู้จักกับคนสำคัญในชีวิตซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยก็ตาม "ธามอาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วใครบ้างที่มันไม่เห็นแก่ตัว ใครจะอยากเจ็บ ใครมันจะอยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ถึงคนอื่นให้คำนิยามว่าพี่เป็นเจ้าแม่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะควบคุมทุกอย่างได้นะ" เฮสเทียเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจอะไรผิด ๆ ว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นการให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แก่เขา "ธามคิดว่าธามพยายามอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ พี่เองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกันนะ"

เมื่อทุกคนในครอบครัวถูกขู่เอาชีวิต หญิงสาวจำต้องฝืนความเจ็บสักลวดลายบนเรือนร่างและสวมชุดกี่เพ้าผ้าไหมจีนแสนสวย พาตัวเองไปยืนอยู่หน้าพญามังกรดำ หยางโจวหมิง มาเฟียใหญ่แห่งเกาะฮ่องกง ผู้ชายรูปงามที่มีดวงตาสีสนิมเหล็กวาววับและเย็นชา มีเรียวปากโค้งบางเฉียบสีเข้มที่คล้ายจะคอยเหยียดหยามทุกคนตลอดเวลา ผู้ชายที่มีอำนาจล้นฟ้าและบงการชีวิตของใครก็ตามที่เขาต้องการ โดยเฉพาะ...ชีวิตของเธอ สรัญรัตน์ อัคราบริรักษ์ “คุณมันไม่ใช่คน ร้ายกาจที่สุด” สรัญรัตน์กัดฟันบริภาษเขาออกไป อย่างน้อยก็ขอพูดว่าสักนิดเถอะ ไม่ใช่แต่ยอมให้เขาข่มเหงอยู่ข้างเดียว “ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนแบบคุณอยู่บนโลกใบนี้” “ใครที่อยู่ข้างนอก ไปตามนายอรรถวัฒน์กลับมา!” “อย่า!!! ฉัน...จะทำ” พญามังกรดำหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้บุหนังสีน้ำตาลเข้ม เขามองมือสั่นๆ ที่ค่อยๆ เลื่อนไปตามขอบเสื้อ มองผิวกายขาวผ่องเปิดเปลือยออกทีละนิด จนกระทั่งชุดกี่เพ้าเลื่อนลงมาอยู่ใต้อก บราเซียสีขาวสะอาดไร้สายดูเหมือนจะเล็กกว่าสิ่งที่ต้องปิดบังไปมาก เนินอกอิ่มล้นทะลักออกมาเบียดชิดกันอยู่ด้านบน เห็นร่องเนื้อขาวผุดผาดให้ไพล่คิดไปถึงสิ่งที่อยากเข้าไปอยู่ในร่องอก

'สัญญารักที่ทั้งคู่ไม่ได้ก่อมันขึ้นมา เเต่กลับต้องมาทำตามสัญญาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เเล้วเขากับเธอดันมาเป็นคู่กัดที่ชอบตีกันซะด้วยสิ' เธอเเละเขาที่เป็นดั่งคู่กัดกันต้องมาเเต่งงานกันตามสัญญาของตระกูลที่คุณปู่ของทั้งสองได้ทำสัญญากันเอาไว้เมื่อ 20 ปี ก่อน เเละเมื่อเธออายุครบ 25 ปีบริบูรณ์เมื่อไหร่ ถัดมาอีก 1 เดือน ทั้งคู่ต้องเข้าสู่ประตูวิวาห์เป็นสามีภรรยากันทันทีทำให้ต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันทั้งที่เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องกัดกันทุกครั้งไป คอลิน คาร์ลอส รอซเซ่ เขาคือ หนึ่งในมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่รักในการทำธุรกิจสีเทาเป็นชีวิตจิตใจ เขาเจ้าเล่ห์ เขามันไอ้คนโฉด เเละที่สำคัญเสือผู้หญิงที่สุดในกลุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยมีพลังทำลายล้างสูง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ได้สบตาคู่นั้นของเขา ทว่าใช้ไม่ได้กับเธอคนนี้ วีนัส ฟรายเดย์ ไทเพนต์เซอร์ เธอคือ ผู้หญิงที่รักในการทำขนมเบเกอรี่เป็นชีวิตจิตใจ ฟังดูเเล้วเป็นคนอ่อนโยน ทว่าต่างจากนิสัยที่เป็นอยู่ เธอมีความมั่นใจในตัวเองสูง สวย เก่ง เเสบ ซ่า สู้มาสู้กลับไม่โกง เเละที่สำคัญไม่เคยยอมใครหน้าไหน โดยเฉพาะเขา

เจ้าชายผู้เกรียงไกรและโหดเหี้ยมไร้เทียมทาน กลับต้องพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของหญิงสาวงามเลิศ ผู้เป็นลูกสาวของศัตรูหมายเลขหนึ่ง ระหว่างเจ้าชายจอมโหดกับสาวน้อยจอมซน ความรักของพวกเขาเปรียบดั่งสงครามอันดุเดือด เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ย่อมมีผู้บาดเจ็บ เขาคือปรปักษ์ผู้หมายปองชีวิตเธอ แต่แรกเดิมตั้งใจมาสังหาร ทว่าความงามและความน่ารักของเธอกลับทำให้เขาไม่อาจลงมือ จากผู้มาเพื่อฆ่า กลายเป็นผู้มาเพื่อรัก เขาตกหลุมรักลูกสาวของศัตรูอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะครอบครองเพียงเธอแต่ผู้เดียว เขาจึงไม่ลังเลที่จะใช้ทุกวิถีทางโดยไม่คำนึงถึงวิธีการใดๆ