รวย

“เรียนยังไม่จบก็มีเมียได้ ไม่มีกฎหมายข้อไหนห้ามเอาไว้สักหน่อย มีแต่พิ้งค์นั่นแหละไม่ยอมใจอ่อนเป็นเมียผมสักที ไม่รู้จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่ ทนไม่ไหวขึ้นมาจับปล้ำแล้วเช้ามาก็ให้แม่ไปขอเลยดีไหมนะจะได้จบ ๆ ไป”

ผู้หญิงสาวสวยสมวัย มีชีวิตเรียบง่าย อยู่กับยาย แม่เสียชีวิต พ่อมีภรรยาใหม่ ชีวิตมีความสุขอยู่ดีๆ ชีวิตต้องได้ไปอยู่่กับผู้ชายใจร้อน ใจร้าย ทำให้ชีวิตของเธอสะดุด เขาร้ายกับเธอยังไง เธอจะทนได้ไหม?

เมื่อผมพบคุณอีกครั้ง คุณจะไม่ได้พบผมคนเดิมอีกต่อไป อยากกลับมามากแค่ไหน กรุณาใช้ร่างกายของคุณพิสูจน์

คู่ปรับในวัยเด็กต้องโคจรมาใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกันตามสัญญาหมั้นหมายของพ่อแม่ ต่างฝ่ายต่างมีอคติต่อกันจนไม่อยากมองหน้ากัน พยายามทำทุกอย่างเพื่อถอนหมั้น แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามหนียิ่งมีแรงดึงดูดให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น

เธอทิ้งเขาไปไม่ไยดี เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เขาจึงตามเอาคืนให้สาสม...“จำเอาไว้! ชีวิตเธอ ร่างกายเธอ ทุกอย่างของเธอเป็นของฉัน ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระเมื่อไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับฉันเท่านั้น!!"

นางร้ายคนเดิมทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งพระเอกมาครอบครอง แต่นางร้ายคนนี้ขอเทใจให้กับพระรองผู้แสนดี

เมื่อผีสาวแสนสวยโผล่มาในถ้ำเสือ สุดท้ายก็ต้องตกเป็นเหยื่อ เพราะเสือจะขย้ำผี “ผีอะไร หลอกเก่งชะมัด หลอกให้รักแล้วก็จากไปเงียบๆ” *วันฮาโลวีนที่แสนเร่าร้อน ผีสาวสุดเซ็กซี่ที่เขาจับกระแทกทั้งคืน แท้จริงเธอคือน้องสาวของเพื่อนสนิท เขาจะทำอย่างไร ถึงจะได้ครอบครองผีสาวตนนั้น* พระเอก สรวิชญ์ (เสือ) อายุ 25 ปี นักศึกษาระดับปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในลอนดอน ประเทศอังกฤษ นางเอก อัญรินทร์ (น้ำผึ้ง) อายุ 21 ปี นักศึกษาปี 3 คณะบริหารธุรกิจ จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในประเทศไทย

เมื่อตรงหน้าคืออดีตคนรักที่ยังไม่ตาย และปัจจุบันยังมีผู้หญิงที่เขารักกำลังรอเขาอยู่...

"ไม่มีใครช่วยเธอฟรี ๆ หรอกนะ" "มาเป็นคู่นอนให้ฉันสามเดือนสิ" ข้อเสนอที่เธอจำเป็นต้องรับไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่อง คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก