วัยรุ่น

พายุ นักธุรกิจหนุ่มเบื้องหลังของเขาคือมาเฟีย เขาไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหน จนแม่กลุ้มใจเพราะกลัวว่าเขานั้นอาจจะไม่ได้ชอบผู้หญิง จึงได้เรียกลูกชายคนเล็กเข้ามาพูดคุยและได้ข้อสรุปก็คือให้สายฟ้าลองแนะนำหาผู้หญิงดีๆสักคนให้พี่ชายของเขาหน่อย ขอแบบที่อดทนและทนต่อนิสัยหยาบของพายุได้ และที่เห็นในตอนนี้แบบไม่ใกล้ไม่ไกลก็น่าจะเป็น..ชะเอม เพื่อนสนิทของอลิสแฟนสาวของสายฟ้านั่นเอง

คบกันมาจนจะแต่งงานกันแต่แล้วจู่ ๆ พีรภัทรก็ดันมาบอกเลิกกันอย่างง่ายดาย ด้วยเหตุผลควาย ๆ ของผู้ชายมักง่ายคนหนึ่ง “เราเลิกกันเหอะว่ะ เฮียเบื่อเธอเต็มทนแล้ว” เขาบอกเหตุผลที่ไม่ไปต่อกับเธอด้วยคำพูดง่าย ๆ ว่า ‘เบื่อ’ “เธอเป็นเมียเฮียนะกันตา” หนึ่งปีให้หลังต่อมาจู่ ๆ เขาก็กลับมาทวงเธอคืน…….

‘ปีนี้เจ้อายุ 35 เข้าไปแล้วนะ นอกจากตีนกาจะถามหา มดลูกเจ้ก็ใกล้หมดอายุ รีบๆ ลงจากคานได้แล้ว’ คำก็แก่ สองคำก็ตีนกาถามหา สามคำก็มดลูกจะหมดอายุ เจอขนาดนี้เข้าไป หาสามีเถอะค่ะ งื้อ

เรื่องเล่าจากครัวที่มีอะไรดีมากกว่าอาหารในเมนู ต้องตามดูว่า ในร้านไทยเล็ก ๆ ใจกลางเมืองตั้งเวทีเงียบ 10 วินาทีให้รสพูดก่อนกล้อง เชฟ “ปรุง” และนักเขียน “รุ่ง” ร่วมกันวางเส้นเทาและกติกาคำ เพื่อให้ความรัก–งาน–ชุมชนปลอดภัยกว่าคำไวรัลล่าแชร์ พวกเขาจะยืนในที่สว่างแบบไฟกลางได้ไหม เมื่ออดีต–สื่อ–และความดังเคาะประตูพร้อมกัน

ความรักที่เพิ่งเริ่มต้นของภูผาและอันอันต้องดับลงก่อนจะลุกโชน ผ่านไปสิบปีโชคชะตาพาทั้งคู่กลับมาพบกันอีก ไฟรักที่ริบหรี่จะลุกขึ้นใหม่ได้ไหม และเขาจะรักษาความสัมพันธ์ที่เหลือเพียงใยบางเบานั้นได้หรือไม่

“เธอไม่ใช่ตัวจริงของเขา... แต่เป็นแค่ตัวสำรองที่พี่สาวยกให้เขาไว้เล่นชั่วคราวเพียงเท่านั้น”

เพราะคำว่าบุญคุณ และครอบครัวค้ำคอเธอจึงต้องจำยอมสวมรอยเป็นคู่หมั้นในวัยเด็กของบุตรชายผู้มีพระคุณ แต่ความฉิบหายดันมาเยือนเมื่อเมื่อคู่หมั้นตัวจริงของชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้น "เธอเป็นใคร..?" "ฉันชื่อ...เมษา..." "เธอคงไม่ได้โง่จนไม่รู้ใช่ไหมว่าการสวมรอยเป็นคนอื่นมันผิดกฏหมาย" "ที่ฉันทำไปเพราะจำเป็นจริง ๆ อย่าแจ้งความจับฉันเลยนะ จะให้ฉันทำอะไรเป็นการชดใช้ก็ได้" "เธอคิดว่าควรชดใช้ ยังไงมันถึงจะเหมาะสมกับที่เธอเข้ามาสวมรอย เป็นคู่หมั้นฉันจนทำให้ฉันกับคนรักต้องเลิกกัน เธอคิดว่าตัวเองต้องชดใช้ยังไง" "ฉะ..ฉันไม่รู้..." "แต่ไม่ต้องห่วง เธอได้ชดใช้สมใจแน่...เมษา..."

เค้าไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาเหยียบบ้านของเค้ากลับกันเค้ายิ่งรู้สึกแค้นเธอและแม่ของเธอจนอยากจะทำลายชีวิตของเธอซะแต่เธอกลับมองเค้าเป็นพี่ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ

คนอย่างเธอ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ยิ่งอะไรที่ได้มายาก ๆ มันยิ่งท้าทาย เหมือนกับที่เธออยากได้ผู้ชายจอมเย็นชาคนนั้นแต่เขาดันมีเจ้าของ

“ประกาศออกไป...ใครทำให้ยัยนั่นมาสยบแทบเท้าฉันได้ ฉันจะรับเข้าแก๊งตำแหน่งที่หก...” เวกัสประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลุยส์ถึงกับผิวปากตอบรับทันที “หัวหน้าเอาจริงว่ะ” “มันถึงเวลาแล้ว...ที่เราควรจะจัดการกับยัยนั่นให้สาสมสักที” โชนเสริม “แล้วแบบไหน...ถึงเรียกว่าสาสม” ริกเตอร์เอ่ย “จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ให้ยัยนั่น...ยอมก้มหัวให้ฉันก็พอ”