วัยรุ่น

"หนู พรุ่งนี้เช้าเราไปจดทะเบียนสมรสกันนะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนบนอกพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ "ฮะ!" "เฮียพูดว่า พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันนะ " "ขอเหตุผลที่เฮียคิดจะทำแบบนั้นได้มั้ยคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถาม "...เพราะเฮียมั่นใจหนูไง เฮียเลยอยากให้หนูมั่นใจเฮียด้วย" "แล้วถ้าพีชไม่มั่นใจล่ะ??..

ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ผมกำลังชอบ ผู้หญิงอีกคนคือรักแรกแล้วก็อยู่ในใจมาตลอด ส่วนผู้หญิงคนนี้คือ...ของเล่นคั่นเวลา

"ทีฉันละสดีดสะดิ้ง ทีกับมันนี่แทบประเคนให้!" "บี!!" "มันเด็ดกว่าฉันหรือไง ห๊ะ!"

ไทเธย์หนุ่มหล่อวิศวะปี 4 ผู้ที่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร รักความเงียบ ความมืด เป็นชีวิตจิตใจ แต่แล้วมันก็หายไปหลังจากที่มีรุ่นน้องคนนี้เข้ามา ชะเอม รุ่นน้องสาวปี 1 ผู้ที่เข้ามาทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป เธอน่ารักและสดใส แต่ก็น่ารำคาญด้วยในเวลาเดียวกัน ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกรำคาญได้เท่านี้มาก่อนเลย แต่ในอีกมุมนึง เขากลับรู้สึกว่าชีวิตประจำวันของตัวเองฉันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เหมือนได้ก้าวออกมาจากมุมมืดของตัวเอง

‘โอ้ว… แม่คุณเอ๊ย’ คราวนี้เรวัฒน์ตาวาว อุทานในใจเพื่อไม่ให้ไก่ตื่น ดวงตาเบิกโพลงมองความเป็นสาวของปุยฝ้ายที่ตอนนี้กำลังเปิดเปลือยอยู่ตรงหน้า รีบเอื้อมมือเข้ามาบูบคลำ แบะบีบพูสวาท สำรวจทุกซอกเสียวของหญิงสาวราวกับกำลังค้นหาเจ้าแมงมุมที่เขารู้ว่าไม่มีอยู่จริง “มีไหมคะคุณลุง… ซี้ดดด… อูยยย… หยุดเถอะ” เสียงครางลากยาว บอกให้หนุ่มใหญ่รู้ว่าสาวน้อยเริ่มเสียวซ่านกับสัมผัสของเขา “น่าจะอยู่ลึก… ลุงขออนุญาตใช้นิ้วแหย่นะคะ” ถึงตอนนี้คนเจ้าเล่ห์อย่างเรวัฒน์คงไม่ยอมหยุดง่ายๆ ต้องหื่นมากขนาดไหนถึงจะคิดแบบนี้ได้ เขาไม่รอรี รีบกดนิ้วกลางเสียดสีขยี้ร่องกลีบขมิบรัด “อ๊ะ… อ๊าย… ” สาวน้อยครางเสียว เรวัฒน์กรีดนิ้วรัวๆ กระแทกเข้าใส่ซอกเสียวอย่างเมามัน ทำเอาหล่อนร้องคราง

ปอร์เช่และมิรินคือเพื่อนกัน แต่แล้ววันหนึ่งทั้งสองมีความสัมพันธ์จนเกินเลยจากคำว่าเพื่อน แล้วความลับเรื่องนี้จะปิดบังคนในกลุ่มได้นานแค่ไหน ทั้งที่ปอร์เช่ต้องการบอกทุกคนว่า นี่คือเมียไม่ใช่เพื่อน!!

สวัสดีครับพี่สาวตัวน้อยของผม เราสองคนไม่ได้เจอกันมาก็นานแล้วนะ พี่คงไม่รู้ว่าปีนี้ผมก็สูงขึ้นอีกแล้ว แต่ผมรู้นะ ว่าพี่น่ะไม่สูงขึ้นเลยสักนิด พอถึงวันที่เราได้เจอกันอีกครั้ง พี่จะจำผมได้ไหมนะ😊 **************** นี่คือเรื่องราวของรักข้ามรุ่นสุดยันเดเระ ระหว่าง วิศวะหนุ่มปีหนึ่ง(สุดคลั่งรัก) กับ สาวอักษรศาสตร์ปีสี่ รุ่นน้องหนุ่มที่แอบซ่อนความคลั่งรักเอาไว้ไม่ให้พี่สาวคนสวยรู้ จะสามารถเอาชนะใจรุ่นพี่สาวตัวจิ๋วได้หรือไม่ เขาจะมีกลยุทธสุดโรคจิต เอ๊ย พิสดารอะไรมามัดใจรุ่นพี่สาวให้อยู่หมัด เชิญติดตามได้ใน วิศวะ ซ่อน(คลั่ง)รัก

“คุณจงใจหลบหน้าผมงั้นเหรอ” “คุณคิดมากไปแล้ว” “จูบนั่นไม่มีความหมายเหรอ” “ไม่มี!!” “หลิน!!” สวัสดีนักอ่านทุกคนนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของดีไซเนอร์สาว ดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ศิลปินนักร้องในบริษัทค่ายเพลงดังค่ะ เรื่องราวเกิดขึ้นจากบริษัทเรียกรวมศิลปินที่เคยโด่งดังในอดีในยุค 90 มาแสดงคอนเสิร์ต "นิลินทร์" หรือ "หลิน" นางเอกของเรื่องก็เคยหวังว่าจะมีสักครั้งที่เธอได้มีโอกาสพบศิลปินที่เป็นสามีทิพย์คนแรกสมัยวัยรุ่น "วายุ" สุดท้ายฟ้าก็มอบโชคให้เธอ ...... แต่ว่า เรื่องราวหลังจากนั้นล่ะ ตามไปช่วยลุ้นพ่อซุปตาร์ กับ ดีไซเนอร์สาวกันนะคะว่าเรื่องราวของทั้งคู่จะเป็นเช่นไร พวกเขาจะรักกันได้ยังไงบ้าง ไปร่วมฟิน ย้อนอดีตสู่ช่วงวัย 90 ด้วยกันค่ะ ......

“เดี๋ยวๆ พี่จะตามทำไมนักหนาเนี้ย ไม่มีงาน มีการ ทำกับเขาหรือไง” “ไปเดตกับฉันก่อนซิ” “พี่จะบ้าหรือไง จะชวนสาวไปเดตแต่มาตามบังคับเนี่ยนะ!” “ก็อยากไปเดตด้วยไง” “โอ๊ย!!! จะดึงเปียหนูทำไมเนี้ย! เจ็บนะ” เมื่อหญิงสาวไม่ยอมหยุดเดินหนี หนุ่มมาดขี้เล่นแต่ออกทื่อๆไปสักหน่อยก็คว้าเปียสองข้างของเธอดึงให้หยุดเดิน “อยากไม่ยอมหยุดเดินทำไม” “เชื่อเขาเลย! ดูหน้าหนูด้วย แว่นหนาขนาดนี้มีอะไรให้มาสนใจไม่ทราบ หล่อซะเปล่า” หญิงสาวผมเปียใส่แว่นเอ่ย “เธอฮอตจะตายไป ฉันเห็นตอนเธอถอดแว่นแล้ว” “พูดอะไรของพี่” “คอสเพย์สัปดาห์ก่อน” “!!!!!!!!!”

เมื่อรักครั้งแรกมัน ก็ยังหวังกับรักครั้งใหม่ เป็นผู้ชายลูกติดแล้วผิดตรงไหน?