สวย

เกรซเป็นเลขาสาวดาวรุ่งที่ทำงานดีมาก ๆ ทุกคนในบริษัทต่างก็ชื่นชมเธอเพราะเธอเป็นคนเก่งและถึงแม้ภายนอกเธอจะดูสมบูรณ์แบบมากแค่ไหนแต่ในชีวิตจริงของเธอนั้นกลับไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรเลยโดยเฉพาะเรื่องความรักเพราะในวัย 30 นี้เพื่อน ๆ ของเธอต่างก็แต่งงานมีครอบครัวทำธุรกิจกันมากมายแต่เธอกลับยังเป็นคนโสดเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มอยู่เหมือนเดิมแถมหน้าที่การงานก็ไม่ได้ขยับขยายไปไหนอีกจนเธอเริ่มจะหมดไฟในตัวเองแล้วเหมือนกันแต่แล้ววันนึงเธอก็ดันพลาดท่าไปมีอะไรกับเด็กนักศึกษาที่อายุห่างกันเกือบ 10 ปีจนทำให้เขาเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเธอมากขึ้น ชายหนุ่มคนนึงที่ชีวิตแสนจะเพอร์เฟคได้เข้ามาเปลี่ยนชีวิตสาววัยทำงานอันแสนน่าเบืื่อของเธอให้มีสีสันและถึงแม้ว่าภาพที่จินตนาการไว้มันจะดูสวยงามแค่ไหนแต่มันก็ไม่ได้ง่ายเลยสำหรับคนสองคน

ชาติก่อน เธอคือแสงจันทร์ขาวของเขา คนที่เขาไม่กล้าเอื้อมมือไปไขว่คว้า เพราะเธอคือที่รักของทุกคนในแผ่นดิน แต่ชาตินี้ เธอคือของเขา... ของพิรุณคนเดียวเท่านั้น

เจ้าเหม่ยอิงอดีตคุณหนูคหบดีใหญ่ที่ครอบครัวถูกเนรเทศเหลือเพียงนางที่ถูกขายให้กับหอคณิกา แต่โชคร้ายหรือดีก็ไม่รู้ได้ หอคณิกาแห่งนั้นเจ้าของคือคุณชายหยางตงเหวินที่เคยเป็นอดีตคู่หมั้นที่ถูกเหม่ยอิงปฏิเสธการแต่งงานเพราะครอบครัวของเขาตกอับ บิดาที่เป็นแม่ทัพพ่ายศึกจึงถูกริบทรัพย์สินและจวนทั้งหมดให้เป็นของทางการ ส่วนบริวารคนรับใช้ถูกขายออกไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงมารดาของเขาและตัวเขาเองที่ถูกยกเว้นโทษ แต่ก็มิเหลืออะไรเลย บิดาก็ตายในสนามรบ เมื่อมารดาบากหน้าไปทวงถามเรื่องการหมั้นหมายกับสหายของบิดาที่เป็นคหบดี แต่เขากลับได้ยินกับหูว่าบุตรสาวของคหบดีที่เป็นคู่หมั้นของเขามาตั้งแต่เด็กปฏิเสธการแต่งงานเพราะครอบครัวของเขาตกยาก ไร้สิ้นทรัพย์สมบัติและอำนาจใดๆ นางมิอาจแต่งงานกับชายที่มิมีอนาคตเช่นเขาได้ เมื่อได้ยินคำพูดนี้กับหูตนเอง เขาจึงได้รีบพามารดาเดินออกมาจากจวนคหบดีกู้เผยอี้ที่เป็นอดีตสหายของบิดา หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ปีคุณชายหยางตงเหวินก็กอบกู้ฐานะของตนขึ้นมาได้ด้วยการค้านอกกฏหมายหลายอย่างเขามีแรงผลักดันจากถ้อยคำของอดีตคู่หมั้นผู้งดงามที่เขาเองก็แอบหลงรักนางและแอบเฝ้ามองนางข้างเดียวมาหลายปี และก็ถึงเวลาสำหรับการแก้แค้นที่หอมอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก

"คุณครับผมยังไม่พร้อม" เขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ดี เพราะเธอเป็นคู่ควงด็อกเตอร์พันไมล์บุตรชายคนเล็กของเจ้าของโรงงานอิทธิพลค้าไม้ ริมฝีปากงามที่แต่งแต้มไปด้วยสีสันแนบจูบลงกับผิวกายชายหนุ่มตรงหน้าแบบไม่อายเลย "อะไรวะเนี่ย" ชายหนุ่มที่ดำรงตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงงานอิทธิพลค้าไม้รีบเบือนหน้าหลบ แต่เขาจะหลบไปไหนได้ล่ะในเมื่อคนตรงหน้าทั้งสวยและเซ็กซี่ขนาดนี้ หลบแค่พอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ เผื่อว่าเธอเปลี่ยนใจตัวเขาเองจะได้ไม่อายมาก แต่พอเห็นว่าเธอเอาจริงชายชาติทหารแบบเขามีหรือที่จะปล่อยไป... "ถ้าคุณยังไม่หยุดผมจะไม่ทนแล้วนะ" ชายหนุ่มเตือนหญิงสาวที่ฝังจูบอยู่ซอกคอของเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจคำเตือนนั้นเลย ด้วยฤทธิ์ยาที่ผสมอยู่กับเครื่องดื่มมันทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งได้อยู่ใกล้เพศตรงข้ามมันก็ทำให้ยานั้นออกฤทธิ์ได้ดี "ช่วยฉันหน่อยนะคะ" เธอเห็นว่าเขานิ่งมากก็เลยออกปากขอร้อง เพราะแค่เธอทำเองมันไม่ได้ช่วยให้ความร้อนรุ่มในร่างกายลดลงได้เลย "ถ้าได้สติมาแล้วคุณจะไม่เสียใจแน่นะ" เขาคิดว่าเธอแค่ดื่มหนักไปเท่านั้น "ไม่ค่ะ"

ครอบครัวโดนฟ้องล้มละลาย เอวา จึงต้องแต่งงานเพื่อช่วยครอบครัวให้หลุดพ้น ว่าแต่สามีของเธอจะเป็นเหมือนในนิยายน้ำเน่าพวกนั้นไหมนะ...

การเจอกันของเขาและเธอ สำหรับหนึ่งคนคือความบังเอิญ แต่อีกคนคือความตั้งใจ

“กินยาคุมด้วยล่ะ ฉันไม่อยากให้มี 'ภาระ' เพิ่มเติม” ลำคอตีบตันต้องเค้นเสียงรับสิ่งที่ชายหนุ่มสั่ง น้ำตาไหลหลั่ง เสียตัวไม่พอยังเสียใจอีก การกระทำปุริมชัดเจน เขาไม่คิดรับผิดชอบทั้งชีวิตเธอและภาระเพิ่มเติม

เรนนี่ที่เพิ่งอกหักมาหมาด ๆ ต้องมาอาศัยอยู่กับผืนป่า...โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเดินเข้าถ้ำเสือ คนที่จ้องจะจับเธอกินทุกวัน

"สุขสันต์วันเกิดนะคะ" เพล้ง! "อยากให้รันไปจากคุณมากเลยเหรอ" เสียงหวานถามด้วยแววตาแสดงออกมาถึงความเจ็บปวด เธอถามมาเฟียหน้าหล่ออย่างตัดพ้อไปกับความใจร้ายไม่เห็นค่าจากเขา "ใช่ ช่วยออกไปจากชีวิตฉันสักที"

ปัง ปัง ปัง เขาเคาะประตูกวาดตามองรอบๆ อย่างระแวดระวัง แก่นกายเจ็บปวดเพราะต้องการปลดปล่อย ลมหายใจหอบหนักขึ้นทุกขณะ แอด... นาราภัทรแงมประตูมอง เห็นคนยืนหน้าห้อง ใบหน้าคุ้นเคยเธออ้าปากแต่กลับถูกปิดไว้ แล้วลากเข้าห้องทันที “อื้อ!” หญิงสาวดิ้นรนเมื่อถูกกอดรัดไว้แน่น ความร้อนจากร่างกาย ทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้ว ดิ้นรนให้เขาปล่อยเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่ด้านนอก เสียงพูดคุยตามหาใครสักคน แล้วเงียบหายไป ริมฝีปากเป็นอิสระ นาราภัทรผลักแผงอกทันที “ทำบ้าอะไร ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!” คนตัวเล็กตวาดแว๊ด “ผมขอโทษ...” เสียงพร่าเอ่ยบอก กอดตัวเองแน่น “เป็นอะไรมิทราบ!” เขาปรือตา แล้วทอดมองใบหน้างดงามของหญิงสาว เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ต่อให้ต้องถูกโกรธ เกลียด ก็จำต้องทำ หากเป็นแบบนี้เขาคงขาดใจตายแน่ “ผมขอโทษ ขอโทษด้วย ให้อภัยผมด้วยนะ....” เขาบอกเสียงแหบพร่า “หมายความว่ายังไง ขอโทษเรื่องอะไร!” หมับ! ตุบ! ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง คนตัวเล็กกระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วตะเกียกตะกายหนีทันที เธอรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร “ช่วยด้วย ช่วยด้วยกรี๊ด!”