สวย

พื่อรักษาบ้านหลังเก่าสมบัติล้ำค่าที่คุณตาสร้างขึ้นจากความรักและเต็มไปด้วยความทรงจำร่วมกันของคุณตากับคุณยายพินอินจึงจำใจต้องยอมรับข้อเสนอของช่างภาพหนุ่มชื่อดังที่ยื่นมือเข้ามาเสนอจะไถ่บ้านคืนให้โดยมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียวเธอต้องยอมเป็นคู่นอนของเขาคีแรนชายหนุ่มผู้ใช้ชีวิตอย่างอิสระไร้พันธะด้วยอาชีพที่พาเขาเดินทางข้ามทวีปตลอดเวลาเขาไม่เคยคิดจะผูกมัดกับใครและไม่ศรัทธาในคำว่าความรักความสัมพันธ์ในนิยามของเขาคือความร้อนแรงชั่วข้ามคืนไม่ใช่ความผูกพันตลอดไปเมื่อเขาปรารถนาในตัวพินอิน หญิงสาวผู้ยังคงบริสุทธิ์และแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยพบคีแรนจึงเลือกใช้จังหวะที่เธอกำลังจนตรอกเป็นช่องทางยื่นข้อตกลงที่ไม่มีทางปฏิเสธแลกเซ็กซ์กับอิสรภาพของบ้านที่เธอรักแต่เขาไม่รู้เลยว่าข้อเสนอที่เคยคิดว่าเป็นแค่เกมระหว่างร่างกายกลับกลายเป็นบ่วงที่ร้อยรัดหัวใจเขาไว้แน่นหนา

"อีกหน่อยเธอก็ต้องเป็นเมียฉัน กระโปรงสั้นขนาดนี้ ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันมีความรู้สึก ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันคิดเรื่องพันธุ์นั้นก็หยุดแต่งตัวยั่วฉันสักที"

ข้าผิดอะไร แค่ร้ายไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่สิไม่ใช่แค่ร้ายไปหน่อยแค่ไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบจำต้องทวงคืน

“ปิ่น ตื่นมาเถอะนะ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ” ปากบอกพลางใช้อีกมือหนึ่งลูบศีรษะของปาลิตาอย่างแผ่วเบาราวกับว่ากลัวจะทำหญิงสาวเจ็บตัวอีกครั้ง เวลาผ่านไปไม่นาน นิ้วเรียวของคนป่วยขยับเล็กน้อยทำให้คนที่นั่งกุมมืออยู่รู้สึกตัวขึ้นมา แพรขนตาสวยขยับราวกับปรับสายตาให้คุ้นชินกับความสว่างที่อยู่รอบตัว “ปิ่น เธอฟื้นแล้ว” เขาอย่างดีใจที่หญิงสาวตื่นขึ้นมา แต่ทว่าดวงใจของเขากลับเหี่ยวเฉาเมื่อเห็นสายตาหวานมองมาที่เขาก่อนที่จะเบนออกไปมองที่นอกหน้าต่างเมื่อกับเขาไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างนั้น “ปิ่น พี่ขอโทษ คุยกับพี่หน่อยนะ” คนป่วยที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อครู่ ค่อย ๆ ดึงมือของคนเองกลับเขามาและเอามาวางไว้บนหน้าท้องของตนเอง ราวกับว่ากำลังปกป้องสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ เอาไว้ ชายหนุ่มมองการกระทำของคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียงอย่างรู้สึกผิดที่เขาขังเธอไว้เช่นนั้น อีกทั้งไม่ฟังเหตุผลของเขาอีก “ปิ่นคุยกับพี่หน่อยเถอะ”

เพราะเธอทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังลง เขาจึงจับเธอมาเพื่อที่จะแก้แค้น แต่กลับผิดตัว เพราะเธอมีพี่สาวที่หน้าตาเหมือนกัน ที่ชอบเอาชื่อของเธอไปแอบอ้างทำเรื่องไม่ดี

เมื่อเพื่อนสนิทผันกลายมาใกล้ชิดกัน จนความสัมพันธ์เริ่มบานปลาย สุดท้ายก่อเกิดเป็นความรักบนความสัมพันธ์ภายใต้คำว่า 'เพื่อน' ที่หลอมละลายพวกเขาสองคนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่ความรักของพวกเขากลับต้องเจออุปสรรคมากมาย ทั้งคนเก่าที่เข้ามาพัวพัน ทั้งความรับผิดชอบอันพึงปฏิบัติ ซึ่งไม่สามารถปฏิเสธได้ สุดท้ายแล้วพวกเขาจะจับมือกันเดินข้ามผ่านไปได้หรือไม่

อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากผู้เป็นพ่อของปภาวีไปตลอดกาล นักธุรกิจสาวต้องแบกรับความเจ็บปวดและความคับแค้นเอาไว้ในใจมาเนิ่นนาน และใช่เวลาหลายปีในการตามหาตัวผู้ก่อเหตุ แต่ก็ไม่เคยเจอหลักฐาน จนกระทั่ง พรีน ชนากานต์ เข้ามาทำงานในบ้านของเธอในฐานะ หลานสาวของคนรับใช้เก่าแก่ ความไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นทำให้พรีนถูกกลั่นแกล้งอยู่เสมอ แต่ในขณะเดียวกัน ความใกล้ชิดก็ทำให้ทั้งคู่รู้สึกดีต่อกัน และพัฒนาความสัมพันธ์จากเจ้านายลูกน้องไปเป็นคนรัก แต่ทว่า ความรักและความสุขที่มีให้กัน กลับต้องพังทลายลง เมื่อปภาวีเจอหลักฐานชิ้นสำคัญที่จะนำเธอไปสู่ความจริงบางอย่าง เรื่องของหัวใจหลักจากนี้ไม่มีใครบอกได้เลยว่าจะเป็นไปในทิศทางใด ...

"อาชา" ประธานจอมเจ้าเล่ห์ ส่วน "พอใจ" เป็นผู้ช่วยเลขาจอมพยศ ****** “จะหนีไปไหน” อาชารีบจอดรถดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมาถามพร้อมกระชากดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมาถือไว้ทันที “กลับบ้าน” พอใจตอบสั้นๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะแย่งกระเป๋าเดินทางตัวเองกลับมา “งั้นก็ไปด้วยกัน บ้านเธอคือบ้านฉันเท่านั้นทูนหัว บอกแล้วไงว่าเธอเป็นเมียฉันพอใจ” พูดจบก็กระชากดึงร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่งตัวเองแล้วก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางมารั้งท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดกระแทกจูบปากอวบอิ่มแสนหวานของคนดื้อทันที “อ่ะ อื้อ” มือเล็กทุบตีอกแกร่งคนตัวโตพร้อมกับพยายามบิดเบือนหน้าหนีแต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อแรงเขาเยอะกว่า “อ่า เห็นไหมเธอคือของฉันพอใจ ไปกับฉัน” อาชาถอนจูบออกมาเอ่ยย้ำให้คนดื้อจำใส่ใจว่าเขาคือใครและหล่อนคือใครก่อนจะดึงลากเดินเธอไปทางฝั่งนั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปและเปิดประตูหลังโยนกระเป๋าเดินทางเธอตามไปด้วย “อย่าคิดแม้แต่จะหนี ฉันรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันตามถึงที่แน่” เขาขู่หล่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเปิดประตูรถหนี และมันได้ผล

เธอไม่ใช่เด็กสาววัยใสอีกแล้ว เธอมีลูกสาวตัวน้อยที่มีเธอเป็นโลกทั้งใบ และพอใจก็เป็นโลกทั้งใบของเธอ เรามีกันและกันเท่านั้น ส่วนคุณวิน คงเป็นแค่ชายในฝัน ที่เธอไม่อาจเอื้อมจะไปเคียงข้างเขา

“ฉันอยากรู้จริงๆ ผู้ชายคนนั้นซื้อเธอด้วยอะไร!? เธอถึงได้กล้าไปจากฉัน!” “ความรักไงวาคิม! เขาซื้อฉันด้วยความรัก แต่คุณซื้อฉันด้วย เงิน!”