สวย

ชนิษฐารักคณิศร แต่เขารักอีกคน อ้อมกอดเขามีให้เธอ แต่ในใจเขาคิดถึงใคร ทำดีสักเท่าไร สุดท้ายคณิสรมองชนิษฐาเป็นเพียงเครื่องมือผลิตลูก การแต่งงานอันหลอกลวงต้องจบลง ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะหย่า!

เมือองค์หญิงสาม โจวฟางเซียน ที่ถูกใส่ร้ายป้ายสีจนต้องออกจากวังหลวงไปแต่งงานกับแม่ทัพใหญ่ เกาเฟยฉี ผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนโหดเหี้ยม ทั้งสองต้องเผชิญกับอุปสรรคและความเข้าใจผิดต่างๆ แต่ด้วยความรักและความจริงใจที่มีต่อกัน พวกเขาจะสามารถเอาชนะทุกอุปสรรคได้หรือไม่?

"เราท้อง" คนฟังหันขวับทันทีที่ได้ยินที่ได้ยินคำว่า ท้อง นรีรู้อยู่แล้วว่า พ่อของลูก จะต้องตกอยู่ในสภาวะช็อกหนักเช่นนี้ ตัวเธอเองก็อึ้งกับผลตรวจเมื่อไม่กี่วันก่อนไปหลายชั่วโมง ริมฝีปากระริกสั่นเอ่ยย้ำซ้ำอีกครั้งโดยไม่ต้องมีใครร้องขอที่จะฟัง "เราท้องกับปราณ"

รักป่า รักธรรมชาติ รักสาวน้อย ชื่อ ปรายฝน แต่ชีวิตไม่ได้มีเพียงแค่เรา เพราะยังมีการคิดต่างของผู้คน จึงทำให้ความรักมีปัญหา แต่ความสุขและความจริงใจระหว่างเรา

“เส้นทางหัวใจ…ระหว่างรักและอำนาจ” เมื่อโชคชะตานำพาให้หญิงสาวกำพร้าผู้มั่งคั่ง ต้องอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวหุ้นส่วนพ่อ เธอเติบโตขึ้นพร้อมกับสายตาของชายหนุ่มผู้หลงรักเธอมาตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ความรักนั้นกลับถูกเก็บซ่อนไว้เพราะเขามีพันธะใจอยู่แล้ว จนเมื่อกาลเวลาผ่านไป เธอได้พบกับพ่อม่ายลูกครึ่งผู้เปี่ยมเสน่ห์และความจริงใจ ความรักครั้งใหม่ผลิบานขึ้น ทว่าความรักเก่าที่ไม่สมหวังกลับย้อนคืนมา พร้อมแรงปรารถนาที่กลายเป็นการคุกคามและอำนาจที่อาจทำลายทุกสิ่ง เมื่อหัวใจถูกทดสอบด้วยรักแท้และอดีตอันเจ็บปวด เธอจะเลือกเดินบนเส้นทางใด…ระหว่างรักมั่นคงกับพ่อม่ายหนุ่ม หรือโอกาสครั้งสุดท้ายจากชายผู้เคยเฝ้ามองเธอมาแสนนาน

เพราะอุบัติเหตุทำให้เธอเสียคนรักไปถึงสองคน ใครใครต่างก็กล่าวหาว่าเธอมีดวงกินผัว เธอไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้วจึงปิดตายหัวใจ และยอมอยู่อย่างเหงาๆ จนกระทั่งชายหนุ่มรุ่นของที่เคยแอบชอบเธอเข้าในชวิวิตอีกครั้ง ความจริงใจของเขาทำให้เธอยอมเปิดใจอีกครั้ง และเขาก็ทำให้เธอตกลงไปในหลุมสวาทอันเร่าร้อนอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

เพราะคืนนั้นจึงเปลี่ยนจากสถานะเพื่อนไปเป็นอย่างอื่น เธอรักเขาแต่เขารักเพื่อนของเธออีกคน " เรื่องระหว่างเรามันคืออะไร " " ขอโทษวะกูเห็นมึงเป็นแค่เพื่อนคนนึงจริงๆ "

ปัง ปัง ปัง เขาเคาะประตูกวาดตามองรอบๆ อย่างระแวดระวัง แก่นกายเจ็บปวดเพราะต้องการปลดปล่อย ลมหายใจหอบหนักขึ้นทุกขณะ แอด... นาราภัทรแงมประตูมอง เห็นคนยืนหน้าห้อง ใบหน้าคุ้นเคยเธออ้าปากแต่กลับถูกปิดไว้ แล้วลากเข้าห้องทันที “อื้อ!” หญิงสาวดิ้นรนเมื่อถูกกอดรัดไว้แน่น ความร้อนจากร่างกาย ทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้ว ดิ้นรนให้เขาปล่อยเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่ด้านนอก เสียงพูดคุยตามหาใครสักคน แล้วเงียบหายไป ริมฝีปากเป็นอิสระ นาราภัทรผลักแผงอกทันที “ทำบ้าอะไร ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!” คนตัวเล็กตวาดแว๊ด “ผมขอโทษ...” เสียงพร่าเอ่ยบอก กอดตัวเองแน่น “เป็นอะไรมิทราบ!” เขาปรือตา แล้วทอดมองใบหน้างดงามของหญิงสาว เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ต่อให้ต้องถูกโกรธ เกลียด ก็จำต้องทำ หากเป็นแบบนี้เขาคงขาดใจตายแน่ “ผมขอโทษ ขอโทษด้วย ให้อภัยผมด้วยนะ....” เขาบอกเสียงแหบพร่า “หมายความว่ายังไง ขอโทษเรื่องอะไร!” หมับ! ตุบ! ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง คนตัวเล็กกระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วตะเกียกตะกายหนีทันที เธอรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร “ช่วยด้วย ช่วยด้วยกรี๊ด!”

ด้ายชะตาของข้าผูกกับท่านแต่นางคู่ควรยิ่งยอมเจ็บเพื่อให้ท่านสมหวัง ตัดด้ายชะตารักใคร่เสียเราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย

เสียนเปา' ปีศาจบุปผาที่บำเพ็ญตบะจนสามารถจำแลงร่างเป็นมนุษย์ นางออกเดินทางจากหุบเขาบ้านเกิดตามคำบอกเล่าของพี่สาว เพื่อค้นหาสถานที่ซึ่งปีศาจสามารถอยู่อาศัยได้เฉกเช่นสรวงสวรรค์ ระหว่างการเดินทางนางเผอิญพบกับกลุ่มโจรป่าเข้า จุดเริ่มต้นของเรื่องราวคงเป็นตอนที่ได้สบตากับคนผู้นั้น "เจ้าหัวเราะอะไร" เสียนเปาน้อยถามออกไปด้วยความหงุดหงิด "เมื่อคืนเจ้าคงมีความสุขไม่น้อย" หวังเหว่ยพูดพลางใช้สายตาคมกริบมองสำรวจตามเรือนร่างของสาวน้อย ครั้นเห็นว่าบนเรือนร่างของนางมีเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อย ไม่สมกับที่โดนคนพวกนั้นเคี่ยวกรำมาตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนอกสนใจ เสียนเปารู้สึกไม่ชอบสายตาคู่นั้นของอีกฝ่ายเอาเสียเลย เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับคำตอบ หวังเหว่ยจึงละความสนใจจากร่างบางมาสำรวจภายในกระโจม กลิ่นอายร่วมรักยังคงลอยอบอวลจนทำเอาจิตใจของชายหนุ่มเองเกิดนึกหวั่นไหว ของข้าวเครื่องใช้กองกันอย่างระเกะระกะ บนฟูกเต็มไปด้วยคราบน้ำใคร่ "คงเจอศึกหนักมาพอสมควร" "ท่านมาเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแค่นี้หรือ" หญิงสาวไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเป็นสตรีใสซื่ออีกต่อไป โดยเฉพาะต่อหน้าคนผู้นี้ยิ่งไม่ควรเอาเสียเลย