หมายมั่นปั้นให้รัก

“ใช่ อร่อย แซ่บมาก รสชาติยำร้านนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ” ใช่ว่าจะมีเพียงเบญจาเท่านั้นที่ชอบ แสงจันทร์เองก็ชอบมากเช่นกัน ทุกครั้งที่มีโอกาสก็จะแวะไปกินจนกลายเป็นลูกค้าประจำไปแล้ว “เธอจะแต่งงานกับคุณหนึ่งเมื่อไหร่”แค่กๆ “เอ้า! ถามแค่นี้ถึงกับสำลักเลยเหรอ” แสงจันทร์หน้าตาเหลอหลาเพราะไม่คิดว่าคำถามง่ายๆ จะทำให้เพื่อนสำลักจนหน้าตาแดงก่ำไปหมดแล้ว “ยังไม่เคยคิดเรื่องนั้น” เบญจาบอกปัดก่อนจะไอออกมาอีกครั้งสองครั้ง “คิดได้แล้ว คนดีๆ แบบคุณหนึ่งเธอไม่ควรปล่อยให้หลุดมือไปนะ”“เรื่องแบบนี้มันตบมือข้างเดียวดังที่ไหน ต่อให้ฉันอยากแต่งงานแต่ถ้าคุณหนึ่งไม่อยากแต่งก็คงไปบังคับอะไรเขาไม่ได้” ที่เบญจาไม่กล้าคิดไกลเพราะความสัมพันธ์ของเธอกับอังกูรยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นก็คงไม่ผิด เพราะงานทำให้เธอกับเขาได้เจอกันจากนั้นชายหนุ่มก็เข้ามาทำความรู้จักหรืออีกอย่างก็คือจีบ “แล้วเธอจะคบไปเรื่อยๆ แบบนี้เหรอ”“ถ้าในตอนนี้ก็ต้องเป็นแบบนั้น อย่างที่ฉันเคยบอกไปนั่นแหละว่าทุกอย่างมันพึ่งเริ่มต้น ฉันขอทำทุกอย่างให้ดีที่สุดผลจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน”“ฉันเอาใจช่วย” แสงจันทร์ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้เพื่อนรักซึ่งนั่นทำให้เ

“ขอข้าวเพิ่มอีกนิดค่ะป้ามาลัย”“ได้ค่ะคุณหนูของป้า” มาลัยทอดมองเบญจาด้วยความเอ็นดูแล้วตักข้าวเพิ่มให้ตามคำขอ เพราะตอนที่เบญจายังเล็กๆ นั้นเธอก็เป็นแม่นมช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่ยังแบเบาะ “จะกินแล้วนะคะ” แม้ปากบอกว่าจะกินแล้วแต่สิ่งแรกที่เบญจาทำคือการตักกับข้าวใส่จานให้นพพลก่อน ซึ่งเบญจาทำแบบนี้ทุกครั้งไม่เคยขาด นั่นทำให้หัวใจของคนแก่อิ่มเอมจนเกือบจะอิ่มข้าว เมื่อเห็นปู่เริ่มกินเบญจาก็ตักอาหารใส่จานตัวเองบ้าง เมนูแรกที่เธอตักคือน้ำชุบกุ้งหยำที่แค่ตักกลิ่นหอมของกะปิก็ทำให้ท้องร้อง ตามด้วยผัดสดๆ ที่ต้องกินคู่กันยิ่งเพิ่มความอร่อย รสชาติของอาหารทำให้แววตาของเบญจาเป็นประกายนั่นทำให้แม่ครัวยิ้มแก้มปริ จบจากอาหารคาวก็ตามด้วยผลไม้สดๆ ที่ไปตัดมาหลังบ้านเมื่อครู่ ทั้งสองย้ายที่นั่งจากห้องรับประทานอาหารมาเป็นมุมนั่งเล่นที่มีต้นมะกอกโอลีฟยักษ์โดดเด่นอยู่ตรงกลาง ข้างๆ คือบ่อปลาคราฟสีสวยตัวอ้วน“ปีนี้หลานปู่อายุครบยี่สิบห้าแล้วใช่ไหม”“ค่ะ ปีนี้หลิวเบญเพสพอดี” เบญจเพสของคนอื่นอาจเจอเรื่องร้ายๆ แต่สำหรับเบญจาแล้วกลับตรงกันข้าม งานดีความรักรุ่งคือปีเบญจเพสของเธอ “ความรักกับคุณหนึ่งเป็นยังไงบ้าง”“ดีค่

“คุณหนึ่งคะ”“ครับ”“จอดรถแล้วคุยกันก่อนได้ไหมคะ พอดีว่าฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะบอก” สีหน้ารวมถึงน้ำเสียงที่แฝงความกังวลใจของเบญจาเวลานี้พลอยทำให้อังกูรรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วยหรือครอบครัวเขาทำให้เธออึดอัดใจชายหนุ่มจึงรีบหักพวงมาลัยรถเข้าจอดริมถนน ซึ่งอีกไม่กี่สิบเมตรก็ถึงทางเข้าหมู่บ้านของเบญจาแล้วเพราะแบบนั้นตรงนี้จึงไม่ได้เปลี่ยวอะไร “คุณหลิวมีอะไรหรือเปล่าครับ หรือไม่สบายใจเรื่องวันนี้”“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คุณกับคุณลุงคุณป้าทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจมากจนไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก แต่เพราะแบบนั้นฉันจึงคิดว่าไม่ควรปิดบังเรื่องบางอย่างกับคุณ”“เรื่องอะไรครับ คุณหลิวบอกผมมาได้เลย” สำหรับอังกูรแล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเขาก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเบญจาเสมอ “คือว่าฉัน...ที่มีคู่หมั้นแล้วค่ะ” อังกูรช็อกกับประโยคที่ได้ยินจนนั่งนิ่งไปทันที ก่อนที่เบญจาจะรีบอธิบายถึงที่มาที่ไปว่าเพราะอะไรจู่ๆ เธอถึงมีคู่หมั้นโผล่มา รวมถึงเธอเองก็เพิ่งรู้เรื่องเมื่อครั้งไปเจอคุณปู่ที่วังน้ำเขียวเช่นกัน“หลิวไม่ได้เต็มใจหมั้นรวมถึงไม่ได้อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้นเพราะตอนนี้ในหัวใจหลิวมีเพียงคุณ” คำตอบที่เต็มไปด้วยคว

เมื่อจอดรถเรียบร้อยเบญจาก็เปิดประตูแล้วก้าวลงมาพร้อมอุปกรณ์บางอย่าง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือบ้านชั้นเดียวระเบียงรอบสีขาวตรงหน้า ข้างๆ คือโรงเรือนอะไรสักอย่าง เธอหันซ้ายหันขวาเพราะไม่เห็นว่าจะมีใครออกมาต้อนรับจึงเดินไปที่โรงเรือน ทันทีที่เห็นพนักงานเธอจึงเดินเข้าไปคุยด้วย“ฉันไม่ได้มาเก็บราสเบอรี่ค่ะ” เบญจาปฏิเสธเป็นภาษาอังกฤษนั่นยิ่งทำให้พนักงานสาวที่อายุน่าจะประมาณยี่สิบงุนงงอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้เธอต้องรีบแจ้งว่ามาที่นี่เพราะอะไร “ฉันมาขอพบคุณเดวิส” “อ้อ…คุณเดินไปทางนั้น” พนักงานสาวตอบกลับมาเพราะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มอยู่ที่ไหน “ทางนั้นเหรอคะ ขอบคุณค่ะ” เอ่ยรับเสร็จเบญจาก็ส่งยิ้มให้พนักงานสาวก่อนจะเดินไปยังทิศทางดังกล่าว เธอกวาดสายตามองหาคนที่มาพบอยู่นาน กระทั่งเห็นใครก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่าง พอเดินไปใกล้พอจึงเห็นว่ามันคือป้ายคำว่า Haven Farms แล้วมีลูกศรอยู่ด้านล่างป้ายบอกทางเข้าฟาร์มอยู่ตรงนี้ ไม่แปลกที่เธอจะหาทางเข้าไม่เจอ แต่จะโทษป้ายอย่างเดียวคงไม่ได้เพราะจีพีเอสแจ้งให้เลี้ยวแล้วทว่าเธอต่างหากที่ดื้อดึงไม่ยอมฟัง “ขอโทษนะคะ ใช่คุณเดวิสหรือเปล่า” ประโยคที่ดังขึ้นเป็นภาษาไทย

สีหน้าของชายหนุ่มเป็นกังวลเล็กน้อย หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเบญจา“ทำไมไม่ชวนให้เธออยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน” โรซี่ไปถามลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ที่เวลานี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างสวยงามเดวิดใฝ่ฝันอยากเป็นเชฟมาตั้งแต่เด็กๆ และตอนนี้ก็ทำตามความฝันได้สำเร็จ แต่แทนที่จะเป็นเชฟที่ร้านอาหารมีชื่อเสียงในเมืองกลับมาเป็นเชฟที่ฟาร์มของครอบครัวแทน แถมยังเป็นคนริเริ่มทำ farm to table ขึ้นเป็นคนแรกๆ ของที่นี่ สร้างทุกอย่างมาด้วยตัวเองจนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองอย่างในปัจจุบัน“เกรงว่าเธอจะปฏิเสธครับแม่” “คู่หมั้นของลูกสวยมาก เป็นผู้หญิงไทยที่มีเสน่ห์” แม้จะเห็นไกลๆ แต่โรซี่ก็มั่นใจว่าคู่หมั้นของลูกชายนั้นสวยไม่น้อยเลย “แต่น่าเสียดายที่เธอมาที่นี่เพื่อขอถอนหมั้นผม” “จริงหรอ” สีหน้าโรซี่บอกบอกว่าประหลาดใจ “ครับ”“แม่นึกว่าเธอมาเพื่อต้องการเห็นหน้าลูกหรือไม่ก็มาเพื่ออยากทำความรู้จักให้มากขึ้นเสียอีก” “เธอแน่วแน่มากทีเดียว อาจเพราะเธอมีคนรักอยู่แล้ว”“หากเป็นแบบนั้นเธอเองก็ไม่ผิดที่จะแน่วแน่ แล้วนี่ลูกตอบเธอไปว่ายังไง”“ผมยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรเธอไปครับ” นอกจากยังไม่ให้คำตอบแล้วเดวิสยังวางแผนเ