โรงเรียน

ในสายตาของมิลาน ราเชนทร์คือผู้ชายที่เธอเฝ้าแอบรักเขามาโดยตลอด และจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอจะรักตลอดไป

"จูบหนู5,000ค่ะ" "อะไรนะ! แค่จูบ5,000เลยหรอ" "ค่ะ ถ้านัวเนีย7,000 มีอะไรด้วยกัน100,000นี่ยังไม่รวมค่าแทงเข้าแทงออกนะคะ" "โอ๊ย!!!นี่มันอะไรเนี่ย ฉันซื้อตัวเธอมาแล้วยังต้องเสียเงินกับเรื่องนี้อีกหรือไง" เรื่องนี้เป็นนิยาย set สามารถติดตามเรื่องในsetเดียวกันได้ 1. มาเฟียพลาดรัก [ฟิสซิส × เจ้าเอย] 2. มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [ซาจิ × บลูเบลล์] 3. มาเฟียไซด์ไลน์ [ไลบร้า × วีนัส] เรื่องนี้

"ระหว่างเป็นผู้พิพากษากับเป็นเมียผู้พิพากษาอันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ?" "...เอาเวลาที่จีบฉันไปอ่านหนังสือจะดีกว่าไหม..."

"บนระเบียงที่สูงเสียดฟ้า ท่ามกลางแสงไฟของเมือง เธอเฝ้ามองโลกเบื้องล่าง ราวกับกำลังถามหาสักที่ ที่หัวใจได้พักพิง ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่มีวันจบสิ้น เธอโหยหาความสงบและรักแท้มาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ"

“ความเจ็บปวดที่แท้จริง ไม่ได้มาจากศัตรู แต่มาจากคนที่เรารักต่างหาก” ชาร์ลี เรย์ วัยยี่สิบเอ็ดปีรู้ซึ้งถึงคำพูดนี้ด้วยตัวเอง เมื่อคนที่เธอรักหักหลังเธอ เธอจึงสาบานกับตัวเองว่าจะตัดคนพวกนั้นออกจากชีวิตตลอดไป แต่การลาออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่ใช่ทางเลือก แถมการจะหลบหน้าพวกเขาในมหาวิทยาลัยก็ดูจะเป็นไปไม่ได้เลย ทางรอดเดียวของเธอน่ะเหรอ? ก็คือการย้ายไปอยู่กับเทย์เลอร์ เวสต์ ซึ่งเป็นคู่อริอันดับหนึ่งของแฟนเก่าเธอ และเป็นหนุ่มแบดบอยตัวพ่อของมหาวิทยาลัยด้วย มันควรจะเป็นวิธีแก้ปัญหาชั่วคราวเท่านั้น แต่ยิ่งอยู่ด้วยกัน ความดึงดูดที่มีก็ยิ่งสูงจนเกิดประกายบางอย่าง ชาร์ลีเริ่มสงสัยว่า เธอหนีปัญหาได้จริง ๆ หรือกำลังจะก่อปัญหาใหม่อีกแล้วกันแน่? ……  “ขอบอกไว้ให้ชัดเจนเลยนะว่าเราเป็นแค่รูมเมตกัน นายไม่ใช่สเปคฉัน เพราะงั้นอย่าคิดจะมาฉวยโอกาสอะไรจากฉันเด็ดขาด!” ชาร์ลีตั้งกฎเอาไว้ แต่ทว่าเช้าวันหนึ่ง ชาร์ลีกลับตื่นขึ้นมาในห้องของเทย์เลอร์ ดวงตาสีเทาของเขาจ้องเธอแน่นิ่งพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน ๆ “นึกว่าฉันไม่ใช่สเปคเธอเสียอีก งั้นใครที่กำลังฉวยโอกาสใครอยู่กันแน่ล่ะ?”

เคยได้ยินแต่คนอื่นเรียก Sugar Daddy ไม่คิดเลยว่าคำนี้มันจะดีมากกว่าที่ได้ยินมาซะอีก "เด็กขี้อ่อยต้องเจออะไรน๊า....เจอไอ้แก่นแข็งๆ นี้ฟาดปากหน่อยเป็นไงคะ"

เมื่อโชคชะตานำพาหญิงสาวที่หน้าเหมือนรักแรกของเขากลับมา ธนา เจ้าพ่อคาสิโนผู้เย็นชา ต้องพบกับความท้าทายครั้งใหม่ ระหว่างความปรารถนาที่ร้อนแรงและอดีตที่ไม่อาจลืม…

ฉันต้องทิ้งความกลัว เพื่อความฝันของฉัน… แต่แล้วนิ้วเรียวที่รัวเรื่องราวลงบนแป้นพิมพ์ก็ต้องชะงัก.. เหมือนจะพบกับปัญหาใหญ่ซะแล้ว “..จะเขียนยังไงดีนะ” วิสกี้ถูกดื่มกระดกอีกครั้ง ผู้ชายอย่างพี่ชิริว ..ฉันควรจะเขียนให้เขาทำเรื่องบนเตียงออกมาแบบไหนกัน ครั้นจังหวะที่เอาแต่มองหน้าชิริวที่นั่งดื่มคนเดียวที่เค้าน์เตอร์จนทำให้เจ้าตัวลุก และเดินเข้ามาหาเธอ เพราะเขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” “พี่คะ หนูยังกินไม่หมดเลย” “ฉันอยากให้กิน” สีเหลืองอร่ามของเหล้าแตกวงค่อยกลืนสมานกับวิสกี้สีใสในแก้ว “….” “เห็นมองฉันนาน เพื่อคืนนี้เธออาจจะได้ทำมากกว่านั่งมองฉัน” “เดี๋ยวนะ.. คิดว่าฉันมองเพราะอยากได้พี่เหรอ?” “หรือไม่จริง?” “ไม่จริง! ที่ฉันมองก็เพราะจะเขียน..” “เขียน?”

“ เลิกกันเถอะ “ ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผมที่กำลังยืนหันหลังให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผมที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนี้พวกเราก็กำลังจะจบชั้น ม.6 และวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศจบการศึกษา " บอกเหตุผลป่านได้ไหมมังกร " ป่านถามผมกลับด้วยเสียงสั่นเครือ ที่ผมหันหลังให้เธอเพราะกลัวจะเห็นน้ำตาของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผม ผมกลัวว่าผมจะใจอ่อน " ทำไมผมต้องบอกเหตุผลกับคุณด้วย " ผมเรียกแทนตัวเองกับป่านอย่างเย็นชา " อึก ที่ผ่านมามังกรไม่เคยรักป่านเลยใช่ไหม " ป่านพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย " ใช่ " ผมตอบกลับไป เพราะตอนนี้ผมอยากเลิกกับเธอ อยากให้เธอไปจากผม เกลียดผมไปเลยได้ยิ่งดี ผมจะดีใจมาก " ที่ผ่านมาผมไม่เคยรักคุณ ผมเห็นคุณเป็นเพียงของเล่นเหมือนคนอื่นๆ คุณคิดว่าผมจะหยุดที่คุณคนเดียวอย่างนั้นเหรอ " ผมตอกกลับป่านไปด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอ

หลังจากประสบอุบัติเหตุ ลมหนาวมักจะฝันถึงใครคนหนึ่งตลอด แต่เขากับจำผู้ชายในฝันคนนั้นไม่ได้ จนได้มารู้ความจริงจากเพื่อนว่าเขาลืมคนที่ตัวเองแอบชอบไป แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ลมหนาวก็ไม่มีความทรงจำนั้นอยู่เลย เมื่อเวลาผ่านไปลมหนาวมีใครอีกคนเข้ามา แต่นั่นก็เป็นเวลาที่ลมหนาวจดจำคนที่ตัวเองลืมไปแล้วได้