โรงเรียน

เด็กกว่าแล้วยังไงครับ รับรัก 'โคย' ได้ไหม!? โคเยอร์ เด็กหนุ่มนักศึกษาคณะวิศวะ หลงรักสาวที่ตัวเองวันไนท์สแตนด์ด้วย จนต้องวางแผนสลับเกียร์เอาไว้เลยทีเดียว

ไป่เจินเจินที่กำลังถูกให้คัดกฎสำนักนั่งทำหน้างอง้ำ นางต้องรีบกลับบ้าน บิดาถึงเวลากินข้าวกินยาแล้ว  กว่านางจะรวบรวมเงินทองไปหาท่านหมอมาตรวจบิดาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  จ้าวหย่งเฉิงนั่งมองตำราในมือ แสงตะวันลับไปแล้ว ในห้องของสำนักศึกษาตะเกียงถูกจุดขึ้นมา ลูกศิษย์กลับบ้านหมดแล้วเหลือแต่หัวโจกที่พาเหล่าเพื่อนบัณฑิตไปแข่งกัดปลาเล่นพนันกันที่เชิงเขา "อาจารย์เจ้าคะ..ศิษย์ขอกลับบ้านเอาอาหารกับยาให้ท่านพ่อก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ  คืนนี้จะคัดมาส่ง" "คัดไป ยิ่งมัวแต่พูดเจ้าจะยิ่งเสร็จช้านะ ไป๋เจินเจิน" "ตาเฒ่าเอ๊ย...แก่แล้วแก่เลยไม่หัดเห็นใจคนอื่นเสียบ้าง" ไป๋เจินเจินบ่นอุบอิบ แน่นอนจ้าวหย่งเฉิงได้ยิน เด็กคนนี้กิริยามารยาทไร้การอบรมจริงๆ "ตั้งแต่พรุ่งนี้มาเรียนส่วนตัวกับข้าทุกวัน  คนอื่นไปถึงไหนแล้วเจ้ายังย้ำอยู่กับที่เลย  จะได้ไม่พาคนอื่นเสียคน  วันนี้กลับไปได้แล้ว" จ้าวหย่งเฉิงเดินมาช้อนอุ้มนางขึ้นก่อนจะพาเดินไปที่รถม้า เขาจับนางนั่งตักก่อนจะให้คนขับพาไปส่งที่บ้านของนาง ใครๆบอกนางเป็นลูกศิษย์คนโปรดของเขา  "หึข้านะหรือ...คนโปรดเนี่ยนะ  ใช่โปรดมาก..หึ..โปรดปรานจนข้าจะตายคากองตำราแล้ว"

เพราะความโลเลไม่นักแน่นถึงทำให้เขาเสียคนที่รักที่สุดไป เธอคือชีวิตคือลมหายใจของเขา แต่เมื่อเขาหลงผิดไปชั่วขณะมันทำให้เขาต้องสูญเสียเธอไป... เขาจะเอาเธอกลับมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เธอซื่อสัตย์ต่อรักในวัยเด็ก เธอทำตามสัญญาทุกอย่าง แต่เขาไม่ ไม่เลย ในเมื่อความซื่อสัตย์ของเธอตอบแทนด้วยเจ็บปวด เธอทน อดทนจนถึงที่สุด รักเขาแต่เขาไม่รัก ก็ไม่รู้จะทนไปเพื่ออะไร

ในสายตาของมิลาน ราเชนทร์คือผู้ชายที่เธอเฝ้าแอบรักเขามาโดยตลอด และจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอจะรักตลอดไป

เมื่อคุณหนูสุดแสนเย่อหยิ่งอยากได้เกียร์รุ่นพี่วิศวะสาวจอมเย็นชามาคล้องคอ หล่อนจึงทำทุกวิถีทางเพื่อมัน แต่ใครเล่าจะรู้ว่าการได้เกียร์มาครอบครองจะทำให้หล่อนสูญเสียทุก ๆ อย่าง

เป็นผู้หญิงก็แซ่บพอปลอมตัวไปเป็นพี่ชายฝาแฝดก็ฮอตอีก เข้าไปเรียนโรงเรียนใหม่แทนพี่ชายวันแรกก็ตอนรับฉันด้วยยำตีนกันเลย อย่ามาแหย่หลานสาวมาเฟียเดี๋ยวจะเพลียไม่รู้ตัว! ไหนจะต้องเข้าชมรมบาสอีกถอนตัวทันไหม!

ฉันต้องทิ้งความกลัว เพื่อความฝันของฉัน… แต่แล้วนิ้วเรียวที่รัวเรื่องราวลงบนแป้นพิมพ์ก็ต้องชะงัก.. เหมือนจะพบกับปัญหาใหญ่ซะแล้ว “..จะเขียนยังไงดีนะ” วิสกี้ถูกดื่มกระดกอีกครั้ง ผู้ชายอย่างพี่ชิริว ..ฉันควรจะเขียนให้เขาทำเรื่องบนเตียงออกมาแบบไหนกัน ครั้นจังหวะที่เอาแต่มองหน้าชิริวที่นั่งดื่มคนเดียวที่เค้าน์เตอร์จนทำให้เจ้าตัวลุก และเดินเข้ามาหาเธอ เพราะเขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” “พี่คะ หนูยังกินไม่หมดเลย” “ฉันอยากให้กิน” สีเหลืองอร่ามของเหล้าแตกวงค่อยกลืนสมานกับวิสกี้สีใสในแก้ว “….” “เห็นมองฉันนาน เพื่อคืนนี้เธออาจจะได้ทำมากกว่านั่งมองฉัน” “เดี๋ยวนะ.. คิดว่าฉันมองเพราะอยากได้พี่เหรอ?” “หรือไม่จริง?” “ไม่จริง! ที่ฉันมองก็เพราะจะเขียน..” “เขียน?”

ฉันแอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียน รุ่นพี่เป็นตัวท็อปเบอร์หนึ่งของโรงเรียนเลย ฉันต้องพยายามให้มากขึ้นเพื่อให้ได้ใจรุ่นพี่ ฉันต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยและคณะเดียวกันกับรุ่นพี่ให้ได้!! แนะนำตัวละครหลัก: แบงค์ รุ่นพี่ปี 3 คณะนิติศาสตร์ สูง ขาว ผมลองทรงสูงสีดำสนิท แถมเป็นนักร้องนำวงดนตรีที่มหาวิทยาลัย แพรว สาวน้อยปี1 คณะนิติศาสตร์ ที่แอบชอบพี่แบงค์มาตั้งแต่สมัยมัธยม เธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับรุ่นพี่ น้ำ คณะนิติศาสตร์ เพื่อนสนิทของแพรวตั้งแต่มัธยมปลาย แพมแพม คณะนิติศาสตร์ เพื่อนสนิทของแพรวที่พึ่งมารู้จักกันที่มหาวิทยาลัย พีท คณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อนชายที่สนิทที่สุดของแพรวและอยู่ข้างบ้านแพรว ครอบครัวสนิทกันมากๆ

"มึงคิดว่ากูมีอะไรกับยัยนี่...มึงคิดได้ไงไอ้ต่อ" "ก็ใครจะไปรู้วะเห็นนั่งรถมาเรียนกับมึงทุกวัน นึกว่าเป็นเด็กมึง" "ยัยนี่เป็นแค่เด็กรับใช้" "เด็กรับใช้??? " "เออก็แค่เด็กที่ย่ากูรับมาเลี้ยงเพราะสงสาร แต่ไม่เจียมตัวอยากเรียนสูงๆย่ากูเลยสงสารส่งให้มาเรียนที่นี่" เขามองหน้าใบตองด้วยสายตาเกลียดชัง เขาทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงที่ต้องนั่งรถมาเรียนกับยัยนี่ทุกวันแต่เขาทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นคำสั่งของย่า

ณ ตึกสูงสง่า ฝั่งตรงข้ามคือบิลบอร์ดแสดงความอาลัยให้กับศิลปินชื่อดังที่จากไปเมื่อต้นปี ข่าวใหญ่ครึกโครมแม้จะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุพลัดตกตึก แต่ผู้คนส่วนใหญ่กลับเชื่อว่าเขาฆ่าตัวตาย ทำให้เรื่องนี้ถูกพูดถึงกันในวงกว้าง แม้แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ขอบตึกตอนนี้ก็รู้ดี.. ช่างแสดงขึ้นมาได้ประจวบเหมาะเสียจริง.. ฉันมาที่นี่เพื่อจบทุกอย่าง.. แต่งงานเพื่อผลประโยชน์อย่างนั้นเหรอ.. ทำไมพ่อกับแม่ถึงมองฉันเป็นเพียงสิ่งของกำนันแบบนี้นะ..