บทที่ 33 จ้าวซีอิน

เพียงแต่รอยยิ้มของพวกนางดำรงอยู่ได้ไม่นานนักก็มีนางกำนัลเข้ามาแจ้งว่าจ้าวซีอินมาขอเข้าพบองค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูเพื่อถวายพระพรเนื่องในโอกาสที่วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่

“วันขึ้นปีใหม่ เหตุใดจึงไม่รู้จักอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนเพื่อปรนนิบัติผู้อาวุโสและสูดกลิ่นอายมงคลที่จวนของนางกันนะ จะวิ่งแล่นออกมาหาข้าจนถึงที่นี่ทำไมกัน” องค์หญิงเก้าเอ่ยอย่างไม่พอใจแต่สหายของนางที่ไม่ได้อยู่ฉลองปีใหม่ที่จวนของตนเองก็ต่างพากันกระแอมออกมา

“ข้าไม่ได้หมายถึงพวกเจ้าเสียหน่อย ข้าเป็นคนเชิญพวกเจ้ามาร่วมเฉลิมฉลองด้วยกันแต่นางนั้นกลับไม่ใช่”

“ก็แค่คนที่พยายามยัดเยียดตนเองเข้าไปในชีวิตของผู้อื่นอีกคนหนึ่ง องค์หญิงก็ทรงอย่าได้ถือสานางเลยเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางวางถ้วยชาลง

“เชิญนางเข้ามา” ได้ฟังคำพูดของเฉินเจียวเจียวแล้วองค์หญิงเก้าจึงได้เอ่ยกับนางกำนัลด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าใดนัก

“ถวายพระพรองค์หญิง ขอให้องค์หญิงทรงสุขเกษมสำราญในปีใหม่นี้นะเพคะ” จ้าวซีอินเอ่ยขึ้นมาในทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล้วพบว่าองค์หญิงเก้านั่งรออยู่ นางหันไปมองคุณหนูคนอื่นๆ ที่เป็นพระสหายขององค์หญิงเก้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลางพยักหน้าทักทายด้วยท่วงท่าเย่อหยิ่งและถือดี ทำให้สายตาขององค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูยิ่งทวีความเย็นชามากยิ่งขึ้น

เดิมทีนางก็รู้สึกไม่ชอบใจจ้าวซีอินผู้นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วยามนี้จ้าซีอินยังวางท่าว่าตนเองสูงส่งกว่าสหายของตนอีกทำให้นางรู้สึกยิ่งไม่ชอบจ้าวซีอินผู้นี้มากกว่าเดิม

คนสกุลจ้าวชอบวางท่าทางใหญ่โตใส่พระมารดาของนาง ในใจของหลี่ถังหรูได้แต่คิดว่าคนเหล่านี้คิดว่าตนเองคือผู้ใดกัน แม้ว่าเสด็จย่าของนางคือคนสกุลจ้าวแต่แท้จริงแล้วยามนี้เสด็จย่าของนางใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนและทรงแบกรับความผิดเอาไว้เพียงพระองค์เดียวเพื่อใคร ดูเหมือนว่าคนสกุลจ้าวจะลืมเลือนเรื่องราวในครั้งนั้นไปเสียแล้ว

“ข้าย่อมเกษมสำราญใจดีอยู่แล้ว ว่าแต่เจ้าออกมาข้างนอกเช่นนี้ได้ยินเรื่องที่คนพูดถึงในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้หรือไม่ รู้ไหมว่าคนของท่านอัครเสนาบดีฝ่ายขวาทำให้ทั้งเสด็จพี่และเสด็จพ่อของข้าต่างไม่พอพระทัยจนต้องเสด็จออกจากงานเลี้ยงอย่างกะทันหันเลยเชียวนะ เมื่อครู่นี้ข้าเองก็กำลังเล่าถึงเรื่องนี้ให้สหายของข้าฟังอยู่พอดี” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้สีหน้าของจ้าวซีอินก็พลันแข็งค้างขึ้นมาในทัน แต่เมื่อคิดได้ว่าองค์หญิงเก้าผู้นี้คือพระธิดาที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานมากที่สุดนางจึงได้พยายามแข็งใจฉีกยิ้มออกมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“หม่อมฉันเองก็พอจะทราบอยู่บ้าง ท่านพ่อของหม่อมฉันก็ลงโทษขุนนางผู้นั้นไปแล้ว งานเลี้ยงภายในวังหาใช่สถานที่ที่จะกินดื่มตามใจจนควบคุมสติไม่ได้เช่นนั้น” เมื่อจ้าวซีอินเอ่ยเช่นนี้องค์หญิงเก้าก็พยักหน้า

“นั่นนะสิ ผู้คนจึงต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าขุนนางผู้นั้นแท้จริงแล้วเขาเมาจริงหรือเสแสร้งเพื่อหาผลประโยชน์ให้บุตรสาวของเจ้านายกันแน่” คำพูดนี้ขององค์หญิงเก้าทำให้จ้าวซีอินขาดความยับยั้งชั่งใจในทันที

“องค์หญิงพระองค์ทรงเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงย่อมไม่สมควรที่จะหลงเชื่อข่าวลือของชาวบ้านร้านตลาดนะเพคะ” จ้าวซีอินเอ่ยออกมาหลังจากสะกดอารมณ์ของตนเองเอาไว้ไม่ได้แล้วซึ่งองค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูเองก็ไม่ใช่ลูกพลับนิ่มรีบเอ่ยวาจาสวนกลับตอบโต้ไปอย่างไม่คิดจะไว้ไมตรีเช่นเดียวกัน

“เอาไว้เจ้าได้เป็นเชื้อพระวงศ์เมื่อไหร่ก็จะรู้เองว่าบางครั้งเสียงของประชาชนทั่วไปเจ้าก็ควรจะต้องรับฟังเสียบ้าง แต่ก็นั่นแหละ! ดูจากสถานการณ์แล้วคงยากที่เจ้าจะได้เป็น ต่อให้เจ้าพยายามมากเพียงใดก็อาจจะแค่เพียงทำให้ผู้อื่นหัวเราะให้แก่ความพยายามของเจ้าเพียงเท่านั้น” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวที่นั่งฟังอยู่ก็อยากจะเอ่ยเตือนสหาย ในชาติที่แล้วพระชายาองค์รัชทายาทคือจ้าวซีอินผู้นี้แม้ว่านางจะดำรงตำแหน่งพระชายาได้ไม่นานก็ตามที แต่ด้วยในยามนี้ไม่เหมาะจะเอ่ยเตือนนาบจึงทำได้แค่เพียงหลุบตาลงแล้วจิบน้ำชาเพื่อปิดบังแววตาของตนเองเพียงเท่านั้น

จะว่าไปแล้วองค์รัชทายาทผู้นี้ก็มีดวงกัดกินภรรยาเสียเหลือเกิน มีคู่หมั้นคู่หมั้นก็ตาย เมื่อมีพระชายาพระชายาก็ตาย ไม่น่าแปลกใจที่หลังจากขึ้นครองราชย์แล้วไม่กล้ามีผู้ใดกล้ามอบบุตรหลานเข้าตำหนักในของเขาอีก เขาจึงได้มามุ่งหวังทายาทจากจวนน้องชายคนรองแล้วก็ทำให้หลินชิงเหมยฟาดฟันแย่งชิงการให้กำเนิดทายาทคนแรกกับเฉินเจียวเจียวอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นนั้น เฉินเจียวเจียวได้แต่จ้องมองจ้าวซีอินด้วยสายตาเวทนา ได้เป็นทั้งพระชายาและได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮาในภายหลัง แต่เท่าที่นางเคยได้ยินว่าจ้าวซีอินผู้นี้ไม่เคยได้เสพสุขกับความสำเร็จเหล่านั้นเลยสักนิดนอกจากวันแต่งงาน

“องค์หญิง ผู้ใดจะได้หัวเราะก็ยังไม่แน่ อย่างน้อยเทศกาลหยวนเซียวในปีนี้หม่อมฉันก็มีรายชื่อที่จะได้เข้าไปเป็นแขกในงานเลี้ยงฉลองเทศกาลของกุ้ยเฟยภายในวังนะเพคะ” คำพูดของจ้าวซีอินทำให้องค์หญิงเก้าทรงยิ้มออกมา

“นี่ก็ไม่ใช่เรื่องพิเศษอันใด สหายของข้าก็ล้วนแล้วแต่มีรายชื่อที่จะได้เข้าไปเป็นแขกของกุ้ยเฟยกันทั้งสิ้น โดยเฉพาะเจียวเจียวของข้าที่นั่งของนางถูกจัดเอาไว้เป็นพิเศษในฐานะที่นางเป็นหลานสาวของกุ้ยเฟย” ประโยคนี้ขององค์หญิงเก้าทำให้จ้าวซีอินหันไปจ้องมองเฉินเจียวเจียวด้วยความไม่พอใจ

“คุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงจะเป็นหลานสาวของเฉียวกุ้ยเฟยได้อย่างไร นางมิใช่คนสกุลเฉียวเสียหน่อย อ้อ! ที่แท้ก็เกี่ยวพันกันทางมารดาเลี้ยงของเจ้าสินะ” จ้าวซีอินเอ่ยพลางตวัดสายตาไม่ชอบใจมาที่เฉินเจียวเจียว ท่าทีของจ้าวซีอินทำให้ความรู้สึกเมตตาสงสารของเฉินเจียวเจียวพลอยหายวับไปในทันที

“เฉินเจียวเจียว เจ้าอย่าได้พยายามทำอะไรที่เกินตัว คราวที่แล้วยังอับอายไม่พอหรือ ถูกญาติสาวทางฝั่งมารดาแย่งว่าที่สามีจนโด่งดัง ยามนี้คิดจะกู้ชื่อเสียงโดยอาศัยความสัมพันธ์ระหว่างมารดาเลี้ยงขอเจ้าและพระนางเฉียวกุ้ยเฟยหรือ” คำพูดของจ้าวซีอินทำให้เฉินเจียวเจียวที่ก่อนหน้านี้ยังจิบน้ำชาด้วยท่วงท่าสบายอกสบายใจพลันตวัดสายตาตอบโต้จ้าวซีอินในทันที

“ข้าไม่ใช่คนผิดเหตุใดต้องรู้สึกอับอาย ในเมื่อสายน้ำไม่มีใจแล้วเหตุใดข้าต้องฝืน ส่วนท่านเล่าสายน้ำของท่านมีใจให้ท่านหรือไม่ท่านน่าจะรู้ตนเองดี เรื่องการไว้ทุกข์ก็ยังกล้านำมากล่าวอ้าง หากเป็นข้าถูกทำให้เสียหน้าเช่นนี้ข้าคงไม่คิดจะฝืนทนจนทำให้ตนเองกลายเป็นตัวตลกของผู้อื่นเนิ่นนานได้ถึงขนาดนี้หรอก”

“เจ้า!”

“จ้าวซีอิน ที่นี่ไม่ใช่จวนสกุลจ้าวของเจ้า ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าหาเรื่องผู้อื่นอย่างไม่เกรงกลัวเช่นนี้ ระวังตัวเอาไว้เถอะข้าจะเล่าเรื่องการกระทำและทุกคำพูดของเจ้าในวันนี้ให้เสด็จพี่รัชทายาทของข้าได้ฟังอย่างไม่ตกหล่นเลยสักคำ” คำพูดขององค์หญิงเก้าทำให้จ้าวซีอินพยายามสงบสติอารมณ์ แต่แววตาที่นางใช้มององค์หญิงเก้าและสหายกลับเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว

“เช่นนั้นหม่อมฉันคงต้องขอลา ทรงจำเอาไว้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่แน่นอน วันนี้หม่อมฉันอาจจะต้องย่อกายถวายพระพรองค์หญิงแต่ก็ไม่แน่ว่าสักวันองค์หญิงอาจจะต้องทรงย่อกายถวายพระพรหม่อมฉันก็เป็นได้” เมื่อเอ่ยจบจ้าวซีอินก็เดินออกจากห้องรับรองไปด้วยท่าทีหยิ่งยโส

“คอยดูเถอะ ข้าจะต้องหาทางยั่วยุให้เสด็จพี่รัชทายาทของข้าแต่งตั้งผู้อื่นเป็นพระชายาให้ได้ นางจะได้ลดท่าทีหยิ่งผยองเช่นนี้ลงได้เสียที” องค์หญิงเก้าเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ส่วนเฉินเจียวเจียวก็ได้แต่ส่ายหน้า

‘ให้นางแต่งไปเถิด นางจะได้ตายเร็วๆ ด้วยนิสัยเช่นนี้ของนางข้าไม่แปลกใจเลยสักนิดว่านางทำไมถึงได้ตายเร็วถึงขั้นนั้น องค์รัชทายาทผู้นั้นมิใช่คนถือศีลกินเจเสียหน่อย อย่างน้อยการที่นางได้ตายในฐานะพระชายาและได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮาในภายหลังก็นับว่าองค์รัชทายาททรงปรานีต่อนางมากแล้ว’ เฉินเจียวเจียวได้แต่คิดในใจโดยมิได้เอ่ยออกมามีเพียงแค่รอยยิ้มประดับริมฝีปากอย่างสาแก่ใจเพียงเท่านั้น