หลังจากที่หยางเชิง ได้นอนหลับตาลงในคืนนั้น เขาตื่นเช้าขึ้นมาเขาทำตัวไม่มีอะไรยังทำตัวตามปกติทั่วไป และสั่งให้ L คุณเลขาของตัวเองนั้นขึ้นไปตามสังเวียนยงเคยลงมาทานข้าวตามปกติทั่วไป แต่สำหรับตัวเขานั้นเขามักจะไม่เข้าใจกันสิ่งที่เสมือนอยู่เคยทำดังนั้นเขาจึงหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่างและไม่พูดอะไร ดังนั้น เขาจึงกำชับให้ L ที่เป็นเลขาของเขานั้นดูแลเสมียนอยู่ฟรีให้ดีคำพูดเหล่านี้เป็นคำพูดที่จริงใจสำหรับเขาแต่เพียงแค่ว่าเขาเป็นคนที่รักใครแต่ไม่แสดงออกเฉยๆสำหรับตัวเขาแล้วเขามักจะหึงหวงแสวงอยู่เฟยมาก ไม่ว่าชาติที่แล้วหรือปัจจุบันเขาก็ยังทำตัวหึงหวงเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงจึงทำให้อย่างเชิงนั้นรู้สึกแปลกๆกับ เสมียนอยู่ เป็นประจำ ทุกครั้งที่เขาสัมผัสร่างกายหรือทุกครั้งที่เขาสัมภาษณ์อะไรก็แล้วแต่สำหรับเสมียนหยงเคยนั้นเวลา เขาเห็นเสมือนอยู่ไฟนั้นอยู่กับคนอื่น เขารู้สึกจะเจ็บใจรู้สึกปวดใจและรู้สึกโกรธและโมโห มากจนทำให้ตัวเองอยากจะฆ่าคนๆนั้น ทำเหมือนกับว่าคนอื่นนั้นกำลังจะแย่งคนรักของตัวเองไปกำลังจะแย่งดวงใจของตัวเองไปมันเลยจึงทำให้เขารู้สึก อดตายอยากขึ้นมา มันจึงทำให้เขารู้สึกไม่อยากจะปลดปล่อยผ่านตัวเองได้เลย ทำให้เขานั่งคิดอยู่นานได้เดินลงมาจากห้องนอนของตัวเองและเดินมาที่ห้องอาหาร อยู่
เสวียนหยิวเฟย ขอโทษด้วยขออภัยที่ข้าลงมาช้า คือ เรื่องเมื่อวานนี้ แค่อยากจะอธิบายกับท่านว่า ข้าขอโทษ ข้ารู้สึกผิดแล้วล่ะ แค่รู้ตัวว่าข้าไม่ควรทำ อะไรกับท่านแบบนั้น ไม่ควรทำให้ท่านต้องรู้สึกโกรธไปมากกว่านี้แล้วก็นะที่ข้าทำนั้นแล้วมันมีเหตุผลนะ มันมีเหตุผลมากมายเกินที่ข้าจะอธิบายมันมีเหตุผลมากจนค่าแบบข้าพูดอะไรไม่ได้ท่านเข้าใจหรือไม่ แต่จริงแล้ว มันเป็นความผิดของข้าเองที่ข้ายั่วๆโมโหท่าน ให้ท่านได้โกรธแค้นข้าเช่นนี้แต่ถ้าข้าดูเหมือนคนโง่มากใช่ไหม ถ้าดูเหมือนคนเลวทรามแค่ดูเหมือนคนต่ำต้อยข้าดูเหมือนคนไร้ค่าด้วยค่าสำหรับท่านใช่หรือไม่ก็ถึงมองข้าเหยียดหยามเช่นนั้น จากนั้น เขาก็ลุกออกจากที่นั่งโต๊ะทานอาหาร แล้วเดินเข้าไปใกล้เสมียนหยงเฟ้ยโดยที่ไม่พูดถึงและไตร่ตรองเรื่องอะไรอีกดังนั้นเขาจึงมองด้วยสายตา และเดินเข้าไปใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น ดังนั้น เขาจึงโอบกอด โดยไม่คาดคิดเสมียนหนูไฟนั้นตกใจเป็นอย่างมากจู่ๆอย่างเธอก็ไม่พูดอะไรแต่เดินเข้ามากอดตัวเองโดยที่ตัวเองกำลังมึนงง แทนที่ตัวเองจะโดนดุว่าจะโดนกล่าวหาแต่ตัวเองรู้สึกกลับเหมือนเขา รักและคิดถึงตัวเองมาก จนทำให้ส่วนของเฟิร์นนั้น หันหน้าแล้วยืนลุกขึ้น และ เข้าหา อยากเสริมอีกครั้ง เผชิญหน้ากันอีกครั้งโดยที่อย่างเสื่อมไม่พูดอะไรแต่เขาจะเหมือนอยู่หน้าขึ้นมาทันที แล้วมันทรงจูบปาก จนทำให้แสวงหาแฟนนั้น ได้ตาโตขึ้นซึ่งยังไม่น่าเหลือเชื่อมันจึงทำให้แสวงหาแฟนนั้นโอบกอด ต่อ อย่างน้อยเขาก็ทำสำเร็จไปอีกขั้น ตอน ของตัวเองรู้สึกความหึงหวงที่ไม่อยากจะให้ใครเข้าใกล้ตัวเองมากจนเกินไป อีกครั้ง เสวียนหยงเฟย ท่านไม่โกรธข้าแล้วงั้นรึ ข้าแปลกใจมากทำไมจู่ๆ ท่านถึงก่อนสุขภาพแบบนี้ แล้วท่าน เลิกแค้นข้าแล้วงั้นรึ ถ้าท่านยังกดเปลี่ยนค่า ท่านควรน่าจะคาดค่าให้ตายเสีย หยางเชิง เฮ้ยนายเนี่ยมันดื้อด้านชะมัด ก็ใครใช้ให้ฉัน อยู่กับนายแบบนี้ ถึงนายจะเป็นระดับผู้บริหาร อยู่ในเมืองประเทศของตัวเอง แต่ใครใช้ให้นายมาให้ฉันหลงรักแบบนี้ ฉันเอง ก็ไม่อยากจะทำแบบนั้นก็ได้หรอกนะ แต่นายรู้บ้างไหมการที่นายอยู่กับคนอื่นและได้ไปนอนกับคนอื่นมันทำให้ฉันรู้สึกแย่แค่ไหน นายเป็นของของฉัน แล้วนายมีสิทธิ์อะไรล่ะ ที่จะไปนอนกับคนอื่นถ้าไม่ใช่ฉัน ใช่ฉันหวงนายฉันก็พูดไปตามตรงนั้นแหละนะ ฉันห่วงนายฉันถือว่านายเป็นคนรักของฉัน เป็นคนของฉัน ถ้าเป็นนาย นายกับคิดดูอีกอย่างนะว่า ถ้าฉันไปนอนกับคนอื่นโดยที่ไม่ใช่นาย แล้วนายจะยอมหรือเปล่า นายก็ไม่ยอมใช่ไหม เพราะฉะนั้น ถ้าฉันไม่ชอบนายไม่หลงรักนายแบบนี้นายไม่ทำไม่ใช่ประสาทเสียรักนายแบบนี้มันไม่มาที่จุดกับฉันแบบนี้ฉันคงไม่หึงหวงนายแบบนั้นหรอกนะ อย่าทำอะไรก็ทำ แล้วก็ฉันขอเพียงแค่อย่างเดียว เสวียนอยู่เฟย เสวียนอยู่เฟย าๆๆ ฉันยอมรับแล้วสินะ ว่าท่านหลงรักข้า ในที่สุด ข้าก็รู้ความในใจท่านสักที คนไร้ค่าอย่างข้า ข้าคิดว่า ท่านคงจะไม่รักข้าอีกแล้วล่ะมั้ง ถ้าตามท่านในชาตินี้ แค่เป็นหนี้ชีวิตบุญคุณท่านอีกแล้ว แล้วท่าน จะยังอยากจะฆ่าข้าอีกหรือเปล่า ถ้าคิดว่า เราควรจะ ทำยังไงกันดีนะ แล้วท่านจะ ยอมให้ข้ายกโทษให้ท่านดีหรือจะให้ข้า เอาทั้งคืนดีล่ะ อย่างเชิง ทำไมนายพูดจนหมายถึงว่า น่าจะทิ้งฉันไปอย่างนั้นหรอ ฉันไม่ยอมนะ นายเป็นของฉันนายก็ต้องอยู่กับฉันสิ ไหนนายบอกว่า ชาติที่แล้วฉันหลงรักนายมากไง แล้วนายบอกอีกว่าฉันเป็นสามีของนาย สู้ไม่ตอนนี้ เอาอย่างนี้ ถ้าทำงาน Project นี้เสร็จทำงาน Project สำเร็จฉันจะพานายไปจดทะเบียนสมรสก็แล้วกันดีหรือเปล่า ถ้าเป็นไปได้ นายจะได้ไม่ต้องเรื่องงี่เง่ากับฉันไง แต่ถ้าว่านะ ฉันอยากให้นายงี่เง่ากับฉันอย่างนี้ต่อไปมากกว่า มันก็คงเป็นความสุขของฉันแล้วมั้ง ฉันคง อยากจะอยู่ใกล้ชิดนายมากกว่านี้เดี๋ยวจะสัมภาษณ์ตัวไหนมากกว่านี้ ฉันเข้าใจแล้วแหละกับสิ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำลงไปเพื่อนายเรียกร้องความสนใจฉัน ในฉันรักนาย นายฉันอยู่กับนาย แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่านายคงควรกินข้าวดีกว่าไหม ฉันเสียเวลาเรื่องกินข้าวมามากแล้วอ่ะ แล้วก็ วันนี้นายไปบริษัทกับฉันนะ ที่เป็นของเฟ่ย ฉันจะจับมือนายไปเอง แล้วมือของนาย ถ้าไม่มีใครแตะต้องนอกจากฉัน เข้าใจไหม สุวินทวงศ์เฟ้ย ได้ขอรับ จะให้ค่า เรียกท่านว่าคุณหยางเชิงหรือจะให้เรียกท่านพี่ดีล่ะ เอาเป็นว่า ถ้ารับปากท่าน ก็ได้ ข้าจะรอให้งานโปรเจคนี้จบ แล้วส่วนท่านก็ไม่ใช่ว่าจะให้ข้าอยู่ในโอวาทของท่านอย่างเดียวนะเรื่องบางเรื่องท่านก็ต้องอยู่ในโอวาทของข้าเช่นกันเพราะค่า จนว่าที่ภรรยาท่านนะ ไม่ว่าท่านจะอยู่ชาติไหนหรือชาตินี้ท่านเป็นใคร ท่านก็ย่อมเป็นสามีข้าอยู่ดีไหม ฮ่าๆๆ ช่างเถอะกินได้แล้ว ท่านร่างกายข้าอีกแล้วนี่ ไหนท่านว่าท่านจะกินไง แล้วท่านมาเสริมข้าทำไมอีกปัดโธ่เอ้ย เจ้าคนบ้า ทั้งที่ของตัวเองได้แล้วนะ ทันใดนั้นหยางเชิงก็ได้แอบยิ้มที่มุมปากจากในตลอด 20 ปีเขาไม่เคยยิ้มเลยสักครั้งและไม่เคยแอบหัวเราะที่ยิ้มมุมปากเลยสักครั้งจนทำให้เขามาเจอแสวงหลงไฟทำให้เขารู้สึกว่าความสุขที่แท้จริงเป็นเช่นไรและทำให้เขาบดบังความรักความรู้สึกของตัวเอง ทำให้จากการที่เขาเป็นคนนิ่งเฉยและเป็นคนเย็นชากลายเป็นคนหลงไหลในความรักมากยิ่งขึ้นหลังจากที่รู้จักกับเสมียนหยงเลยและได้กลายเป็นสามีภรรยากันโดยบังเอิญอย่างเชิง ได้ๆข้ารับปากเจ้า เฮ้ย ชอบอย่าพูดมากนักเลย เจ้าเป็นภรรยาของข้า เจ้าเป็นหนึ่งเดียวของข้า แล้วข้าจะย่อมไปมีผู้อื่นได้ยังไงกันเล่า จริงหรือไม่ ฮ่าๆๆ เฉย ท่านคิดว่าอย่างไร ท่านคิดว่าข้าลงเอยกับเจ้านายของท่านสมควรหรือไม่ หลี่เฉิง กราบขอบคุณท่านโทรมาบานพะยะค่ะ แล้วหม่อมคิดว่า ก็ควรอย่างยิ่งนะพะยะค่ะ ในความรู้สึกของกระหม่อมเอง ก็มีความสุข เกือบล้นไปด้วยความรักของท่านทั้งสองคน ถ้าทั้งสองคน เป็นคู่ที่ส่งแต่กิ่งทองใบหยกจริงๆ และข้าเชื่อว่าวัฒนธรรมทั้งสองจะต้องปกครองบ้านเมืองได้อย่างแน่นอนพะยะค่ะ คุณโอ๊ตสุดท้ายย่านท่านเป็นนายของข้าท่านย่อมมีความสุขแน่นอนอันนี้ข้อนี้ข้ารู้ดีแต่ส่วนเจ้า หนี่หยางถ้าไม่รู้ว่าเจ้า จะมีความสุขหรือไม่ถ้าอยู่กับข้าแต่ถ้าเจ้าอยู่กับข้าแล้วไม่มีความสุขก็ยินดีที่จะลาจากพระเจ้า จะกลับไปใช้ชีวิตเช่นเดิม หลี่หยาง อะไรนะไหนบอกว่าไงนะ น้อยนายคิดจะเลิกกับฉันงั้นหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก นายคิดจะแยกทางกับฉันหรือไง ในเมื่อนายทำฉันแบบนี้แล้วนะ ใครที่ไหนมันหลงรัก คืนหมดเจ็บไปหมดแล้ว แ
ณวันเช้ารุ่งขึ้น อย่างเฉิงก็ได้ลุกขึ้น และสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารให้กับแสวงหยงเฟยและทุกคนในบ้านดังนั้นเขาจึง รอให้ สุรินทร์หลงไฟ ตื่นขึ้นมา และเขานั้นจะหยิบแหวน ที่เขาสั่งเตรียมไว้ ในราคา 50 ล้าน ดังนั้นเขาจึงคิดเพียงแค่ว่าเขาจะขอซื้อเหรียญหลวงเฟยแต่งานอย่างเป็นทางการอีกครั้งหนึ่งถ้าเขารู้ว่าความสุขที่แท้จริงคือการมีคู่ ที่ยั่งยืน เขาสองคนนั้นอยู่กันมาในทุกชาติทุกภพ แต่สุดท้ายก็ล้วนกลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเดิม เป็นความรักที่ไม่มีสิ้นสุดเป็นจุดที่ไม่จางหายไป และ บุหรี่ เฉินกับ 4 อย่างนั้นก็ได้ แต่งงานเหมือน เช่นกัน เขาจะจัดงานให้ใหญ่โตเช่นกัน ในความคิดของอย่างเฉยๆนั้นจะให้มอบความสุขให้กับ 2 คนนี้โดยการจัดงานแต่งงานคู่เช่นกัน ในเรื่องดังกล่าวได้ตื่นขึ้นแต่เขารู้สึกว่า เขาเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมดแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายดังนั้นเขาจึงตื่นขึ้นมาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบลงไปด้านล่างของห้องอาหารทันทีดังนั้นเขากลับแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีใครเลยหรือว่าทุกคนหายไปกันหมดดังนั้นเขาจึงวิ่งตามหาทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจออย่างเฉิงไม่เจอหรี่หยางไม่เจอหรีดถึงและแม่บ้านหรือคุณแอล เขาก็ไม่เจอแต่เขาคงแปลกใจเพียงแ
หลังจากที่พี่ห้าวและพวกพ้องได้สูญสิ้นแตกสลายดังนั้น เหล่าเสมียนยงเฟย และสามีของตัวเองและพวกพ้องก็ได้กลับสู่โลกมนุษย์เพื่อพักฟื้นและฟื้นฟูร่างกายอีกครั้งดังนั้นเขาจึงใช้พลังภายในของตัวเองที่มีหลงเหลืออยู่ ถ่ายทอดพลังให้กับเสมือนหลงเฟเฟต์เป็นระยะระยะจนร่างกายดีขึ้นและฟื้นฟูสภาพจิตใจและความรู้สึกของตัวเอง และ ฟื้นฟูจินตาตัวเองให้ได้ดีขึ้น ดังนั้น จึงกล่าวขึ้นพูดคำว่า คำนึงที่เขานึกถึงช่วงตอนที่เสมือนอยู่เคยนั้นมาแรกๆเขาจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใส่แหวนหย่งเฟยถึงได้หาเขาเจอในความฝันเพราะจิตใจที่นั่นแฟ้งจิตใจที่ผูกพันจึงตามหากันเจอ รักไม่มีพรมแดนจริงๆ ดังนั้นเขาจึงหันไปจับมือของใส่แหวนหยกเคยที่นอนหลับพักผ่อนอยู่บนเตียงดังนั้นเขาจึงเอ่ยพูดขึ้นว่า อย่างเชิง ยุงเฟย เช่าผ่านพ้นเคราะห์แล้วถ้าคิดว่าเจ้า คงจะดีขึ้นในภายหลังนะ เจ้ารู้บ้างไหมว่าครั้งแรกที่ข้าลงมาบนโลกมนุษย์ ถ้าไม่คิดว่าข้าจะเจอเจ้าอีก คนที่เกลียดชังอย่างข้า กลับหลงรักเจ้าอีกครั้งข้าเข้าใจเจ้าถิ่นมาตลอดคิดค่าคิดว่าเจ้าหญิงข้าไปข้าคิดว่าเจ้าทิ้งข้าไปเสียอีกถ้ากลับไม่คิดว่า หลังจากที่ข้าถูกพันหนึ่งในโหดหินนั่น มันทำใ
หลังจากที่เขาทั้ง 3 ได้ต่อสู้กับพี่ชายของตัวเองนั้น ดังนั้นก็มีเสียงอยู่ 1 เสียงที่ได้วิ่งเส้นเข้ามาเทเลอร์ทะล่าเข้ามาไม่ได้ตั้งใจจึงทำให้เขาทั้งสามคนหลังจากให้ได้ยินแต่เสียงแต่ไม่ได้หันหลังไปเขาจึงรู้ว่ามีเสียงดังเพิ่มขึ้นมาโดยตกใจเป็นอย่างมากเขาถึงหันหลังไปดูเราได้พบว่า 4 อย่างได้วิ่งเข้ามาช่วย ทันทีโดยพร้อมกับปืนใหญ่ ยิงซ้ำไป 2 ครั้งจนทำให้ พื้น กระจายออกแต่ก็ไม่เป็นอะไรมากทั้ง 3 คน หรี่อย่างนั้นเห็นหลี่เฉินนั้นบาดเจ็บเขาจึงดึงเข้ามาและเขาสั่งให้ลูกน้องของเขานั้นวิ่งเข้ามาล้อมรอบที่ 5 ไว้ และเขานั้น ได้เอ่ยพูดขึ้นว่า หลี่หยาง นายคิดว่านายตื่นคนเดียวหรือยังไงกันเล่า นายน่ะ ตัวโตซะเปล่านะมีสมองบ้างไหมเนี่ย คิดจะสแก่งแย่งชิงดีกับพวกฉันเนี่ยปัดเอ้ยแล้วนายเห็นหรือเปล่าพวกฉันคือใคร ว่าฉันจะเป็นใครก็ช่างครั้งที่แล้วแกน่ะทำลายชั้นเจ็บมากเลยนะแต่ครั้งนี้ฉันไม่ยอมเด็ดขาดน้อย แกมาทำอะไรกับสุดที่รักของฉัน ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะระเบิดบึ้มแกให้กระจายออกไปเลย นี่แหละ ชีวิตจริงของฉันฉันจะเอาจริงกับแกแล้วนะ ถึงนายจะเป็นพี่ชาย ของเพื่อนฉัน นับจากนี้ ฉันจะกวาดล้า
1 เดือนต่อมา 15 ค่ำเดือน 7 หลังจากที่เขา ทั้งลูกน้องและองครักษ์และเสวียนหยงเฟย และหรี่หยาง ก็ได้ร่ำลา หยังถึง และ 1 อย่าง เป็นที่เรียบร้อย และกำลังจะเดินทางไปยังหุบเขา นรกโลกันต์เพื่อที่จะ ไปเก็บดอกไม้ 7 แชร์เพื่อที่จะมา รักษาเสมือนโหงเฟยให้แสวงหลงไฟร้านได้มีร่างจริง และใช้ชีวิตตามปกติได้ เพราะดังนั้นเขาจึงจะไม่ยอมให้คนอื่นเขาเคยในร่างเงานี้ สูญสลายไปอย่างแน่นอน เขารู้ดีว่าดอกไม้แฉะๆนั้นหายากยิ่งนัก 1 ปีมี 1 ครั้ง 1 ดอกมีผลเดียวดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะดิ้นรนและ ต้องการสิ่งสิ่งนั้นเพื่อที่จะมาช่วยเหลือภรรยาของตัวเองโดยไวดังนั้นเกิดไฟสะท้านโลกันต์ ได้ขึ้นมาจากนั้นคนที่คอยยืนอยู่เบื้องหน้านั่นก็คือพี่ชายของเฉินหยวนเฟยพี่ชายใส่แหวนหยกไฟนั้นรู้ว่าตอนนี้เสมือนอยู่เคยอยู่กับหยางถึง ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ลูกน้องและเหล่าบรรดา พวกเหล่าทหารของสวรรค์นั้นคอยขัดขวางเพื่อที่จะไม่ให้ยาเสริมนั้นได้ดอกไม้ เจ็บแขนนั้นไปกลับไปรักษาให้แสวงหงส์สดซื้อได้ ดังนั้นอย่างเฉยๆและมีเฉินก็ได้ร่วมมือกันได้สู้ผ่านพ้น ไปยัง ภูเขาสะท้านโลกันต์ ไม่ว่านรกโลก จะเป็นอย่างไรแต่สุดท้ายก็ต้องสูญสลายอยู่ดี และภูเขานรกโลก
หลังจากที่เขาคิดว่า จะใช้วิธีในการไปที่หุบเขานรกโลกันต์ดังนั้นเขาจึงคิดแผนการเพื่อที่จะเก็บดอกไม้ เจ็บแขนมาอย่างไร ดังนั้นเสมียนยงเฟยจึงได้กล่าวอำพันพูดถึงผึ้งมาว่า เสวียนอยู่เฟย การที่จะเข้าไปที่หุบเขานรกโลกันต์มันไม่ได้ง่ายเลยนะ มันจะต้องผ่านทุกสิ่งทุกอย่างหลายสิ่งหลายอย่างล้วนแต่เป็นกับดักทั้งนั้นเจ้ามั่นใจแค่ใด ว่าเจ้าจะออกไปจากที่นี่แล้วเจ้ามั่นใจแค่ไหนว่าเจ้าจะไปที่นั่นมันยากเย็นนะแค่เป็นห่วงเจ้า สวามีอย่างเจ้าจะไปได้อย่างไร มันอันตรายยิ่งนัก ถึงจะเป็นดอกไม้ 7 แฉะก็เถอะ 1 ปีมี 1 ครั้ง 1 หนถ้าเข้าใจ แต่สิ่งที่ข้าต้องการ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ การที่จะได้มันมาต้องแลกกับเลือดโลหิตของท่าน ถ้าลองคิดดูสิว่าถ้าท่านไปโลหิตของท่านจะออกจากตัวท่านไปมากเท่าใด หยางเชิง หยางเชิง หยุงเฟยเจ้าฟางข้านะ แม้ว่ามันจะยากเย็นเพียงใดต่อให้เลือดโลหิตของข้าออกจากตัวข้ามากแค่ไหนข้าก็พร้อมที่จะนำมันกลับมาให้เจ้า 1 ปีมีเพียงแค่ 1 ดอก ข้าก็ยอมสละชีวิตเพื่อแลกให้กับชีวิตของเจ้าต่อให้ข้าตาย ข้าก็จะไม่ยอมสูญเสียมันจะที่มากกว่านั้นแค่ไม่ยอมสูญเสียเจ้าแน่ เจ้าต้องก