- พ่อของหลินหลิน
“ฉันขอโทษในวันนั้นที่ทำให้นายต้องทุกข์ทรมานมาเกือบ 3 ปีทำให้นายเกือบตายเพราะถูกพวกนั้นแทงโดยที่ฉันไม่สามารถช่วยนายได้ แต่หลังจากนี้ฉันจะชดใช้ให้นายทุกอย่างมาเป็นลูกชายของฉันอีกคนนะธารามลูก ” เมื่อ 4 ปีก่อนพ่อของหลินหลินรู้จักกับธารามเพราะธารามคือลูกของคนขับรถให้เขา ด้วยความบังเอิญที่พ่อของธารามปวดท้องธารามจึงไปขับรถให้กับพ่อของหลินหลินแทน
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น
-ธารามนายช่วยรับผิดแทนฉันก่อนได้ไหม ฉันขับรถชนคนตายในตอนนี้บริษัทของฉันกำลังมีชื่อเสียงถ้าเกิดข่าวนี้หลุดออกไปทุกคนรู้ว่าฉันขับรถชนคนตายเรื่องมันต้องไม่จบแค่นี้แน่ นายช่วยรับผิดแทนฉันหน่อยได้ไหมฉันสัญญาว่าจะช่วยนายออกมา
หึ! ก็เป็นเพียงคำพูดลอยลมเขาไม่รักษาสัญญาปล่อยให้ธารามติดคุกนานถึง 3 ปีหลังจากพ้นโทษเพิ่งจะมารับผิดชอบแต่การรับผิดชอบของเขานั้นก็ดีไม่น้อย พ่อของหลินหลินยื่นข้อเสนอให้กับธารามมาเป็นลูกเขยและบอกว่าจะยกทุกอย่างให้ดูแลรวมทั้งลูกสาวคนเดียวของเขาด้วย หลังจากที่ธารามรับข้อเสนอยอมรับคำขอโทษก็ได้แต่งงานกับหลินหลินผู้หญิงที่เอาแต่ใจใช้แต่เงินไม่คิดแม้แต่จะช่วยแบ่งเบาภาระผู้เป็นพ่อ
“ธาราม”
นายธาราม เกษมวิบูลย์ อายุ 30 ปี สูง 179 ซม. น้ำหนัก 73 กก.ใบหน้าคมจมูกโด่งขึ้นเป็นสันในแววตาดังกับนกเหยี่ยวหล่อเหลาเหมือนดั่งลูกครึ่ง
คำพูดที่ลอยลมของเขามันทำให้ธารามต้องสูญเสียแม่ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ทำหน้าที่ลูกในวันสุดท้าย ต้องอยู่ในคุกรับรู้เพียงข่าวของแม่ที่หัวใจวายหลังจากที่รู้ว่าลูกชายสุดที่รักติดคุกส่วนผู้เป็นพ่อเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตก กลายเป็นเจ้าชายนิทานนอนติดเตียงอยู่ที่โรงพยาบาล คิดหรอว่าในสิ่งที่คุณให้นั้นมันจะพอกับชีวิตของคนคนหนึ่งที่ต้องสูญเสียความสุขสูญเสียแม่ไป “ฉันเจ็บยังไงลูกสาวของคุณก็ต้องเจ็บแบบนั้นด้วยเช่นกัน”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันสามีฉันเปลี่ยนไปไม่สนใจฉันและยังมีผู้หญิงคนอื่นที่บอกว่าเป็นคนรักเก่า คนรักเก่าหรอ คำพูดทุเรศมาบอกคนรักเก่าแล้ว4ปีเธอยอมมาได้ไง ส่วนเขาไม่สนใจในคำพูดของฉันเลยสักนิดเขาเชื่อแต่ผู้หญิงคนนั้นต่อให้เธอจะใส่ร้ายฉันเขาก็ยังหลับตาเชื่อ”
หลินหลินเธอถูกพ่อของเธอเลี้ยงมาด้วยความทะนุถนอมและความรักเธอมีพ่ออยู่เพียงคนเดียวหลังจากเรียนจบและบินกลับไทยก็เพราะเชื่อพ่อยอมแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้โดยที่ไม่รู้ว่าเขาคือใครมาจากไหนเมื่อเธอแต่งงานกับเขาความรักที่เกิดขึ้นก็เริ่มเมากขึ้นเรื่อยๆ แต่หลินหลินก็ยังคงเอาแต่ใจเที่ยวกับเพื่อนดื่มสนุกกลับบ้านดึกแต่กลับบ้านมาในทุกๆครั้งจะเจอสามีที่รอนอนพร้อมกันอยู่แบบนั้นมา 4 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คนอายุ 2 ขวบ หลินหลินละเลยความเป็นแม่ยังคงเที่ยวให้พี่เลี้ยงดูแลลูกชาย จนกระทั่งในวันนี้มาถึงวันที่พ่อของเธอจากไปกะทันหันและทุกอย่างเปลี่ยนไปกระทันหันด้วยเช่นกัน สามีที่เคยแสนดีกลายเป็นสามีแสนร้ายพูดแต่คำว่าหย่าและต้องการหย่ากับเธอวันละ 100 รอบ
- ไม่มีทางที่เธอจะหย่าให้กับเขา หลินหลินไม่รู้ความจริงตั้งแต่แรกว่าเขามาแก้แค้นคิดว่าเขาโกรธที่เธอเที่ยวในตอนกลางคืนเอาแต่ใจตัวเอง ในตอนที่พ่ออยู่เขาคงประชดเราแต่จริงๆแล้วเขายังคงแค้นกับเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่นั้นยังมีคนนอกผู้เป็นน้องชายต่างสายเลือดของพ่อเธอจ้องแต่จะเอาสมบัติและทุกอย่างที่เป็นของเธอ และความบังเอิญลูกสาวของน้องชายต่างสายเลือดพ่อเธอนั้นเป็นคนรักเก่าสามี หรือจะเรียกว่าถ่านไฟเก่าฟุ้งขึ้นก็ได้ กับผู้หญิงคนนั้นเขาดูทะนุถนอมทั้งคำพูดและการกระทำ แต่สำหรับเราผู้ที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาถูกต้องตามกฎหมายเขาใช้ถ้อยคำตะคอกและการกระทำรุนแรงใส่ทุกๆครั้งที่เจอ
- หย่าหรอไม่หรอกเขาก็แค่โกรธในสิ่งที่เราทำไม่ดีกับเขาตอนนั้นเท่านั้นเอง ฉันจะทำทุกอย่างให้เขากลับมารักฉันให้ได้ฉันจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ว่าใครหน้าไหนที่เข้ามาขวางฉันจะสู้กลับ
💫🔥 หลินหลิน
นาง พรรณิภา เกษมวิบูลย์ อายุ 27 ปี สูง 165 ซ.ม.น้ำหนัก 49.กม.ใบหน้าสวยหมวยอึ่มเป็นคนแรงๆไม่ยอมใครเอาแต่ใจตัวเองเธอต้องถูกเสมอ
“ปะป๊ามามี๊ ไม่ทะเลากัน”
💫🔥น้องณธี
เด็กชายณธีทร เกษมวิบูลย์ อายุ 2 ขวบ. ที่กำลังหัดพูดหัดจำน่ารักใบหน้าคล้ายกับพ่อของเขาราวกับฝาแฝด
📌🔥 กดใจเพิ่มเข้าชั้นกันเยอะๆนะแม่ ถ้าคอมเม้นท์เยอะลงตอนต่อไปเลยนะจ๊ะ 🙏
บทที่ 11 "นายครับเรื่องที่นายให้ผมไปจัดการผมไปสืบมาแล้ว คุณเฉินลู่เป็นแฟนเก่าสมัยมัธยมของคุณหลินหลิน และในวันนั้นที่คุณเฉินลู่พาคุณหลินหลินออกไป ทางคุณหลินหลินสมยอมไม่ได้มีการอุ้มหรือฉุดกระชากไปโดยเด็ดขาด" ธารามกำหมัดและทุบลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองลูกน้องที่เขาไว้ใจที่คอยให้สืบเรื่องนั้นรายงานว่าหลินหลินเต็มใจไปกับเฉินลู่ "เธอนี่มันร่านจริงๆ" "และยังมีเรื่องเมื่อสามปีก่อน ทั้งคู่เคยพากันเข้ารีสอร์ทนี่คือหลักฐานครับ" ธารามก้มมองภาพถ่ายที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งมีผู้หญิงและผู้ชายยืนกอดคอกันซึ่งด้านหลังเหมือนกับหลินหลินจริงๆ และมันเป็นภาพถ่ายตอนกลางคืนซึ่งมองไม่ชัดแฟนเก่าอย่างนั้นเหรอ แล้วนัดเจอกันเมื่อสามปีก่อนก็ต้องหลังจากที่แต่งงานเป็นปีแล้วทำไมหลินหลินถึงยังไปเจอแฟนเก่า"ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะทำกับฉันได้" ยิ่งทำให้ธารามโกรธมาก ลูกน้องคนนั้นยังไม่พูดไม่จบเขาเอ่ยพูดขึ้นอีก"คุณธาราม ถ้าผมจะพูดอะไรบางอย่างคุณจะโกรธผมไหม" ธารามเงยหน้ามองลูกน้องคนนั้น เขาไว้ใจในตัวลูกน้องคนนี้ระดับหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับไว้ใจทุกอย่างในทุกๆ ครั้งที่ต้องการให้ลูกน้องคนนี้สืบหาความจริง เขามักจะโทรไม่ค่อยใ
บทที่ 10นิตาเธอนัดเจอยศที่ร้านอาหารซึ่งไม่เข้าไปในบ้านไม่อยากไปเจอผู้หญิงอีกคนที่เป็นภรรยาของยศเพราะทั้งสองคนไม่ถูกกัน"ที่อารมณ์เสียแบบนี้ยังจัดการไอ้ธารามไม่ได้ใช่ไหม วิธีง่ายๆ แค่นี้ทำไมแกถึง...." นิตาถอนหายใจและวางแก้วน้ำลง ธารามไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปที่จะคว้าเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้าซึ่งนิตารู้ดี"คุณพ่อคะ คุณธารามไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เอาผู้หญิงที่ไหนก็ได้มาทำเมียหรือว่าคว้าผู้หญิงข้างทางมาบำเรอร่างกาย เขาให้เกียรติผู้หญิงด้วยซ้ำ นิตาไม่อยากพูดถึงตรงนั้นตอนนี้ธารามมีใจให้กับหลินหลินหลานสาวของคุณพ่อนั่นแหละ" นิตาที่อยู่กับพ่อตัวเองแตกต่างจากนิตาที่อยู่กับธารามน้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นน้ำเสียงแข็งกระด้างพูดด้วยความโมโห"เอาเถอะที่แกต้องการให้ฉันออกมาหาไม่มีอะไรจริงๆ แกเข้าไปหาฉันที่บ้านก็ได้นะ ทำเหมือนไม่เคยเข้าไป""ไม่เอาค่ะ ไม่อยากไปเจอเมียใหม่ของคุณพ่อ ที่นิตานัดเจอคุณพ่อในวันนี้ นิตามีเรื่องอยากให้คุณพ่อช่วย" ผู้ชายวัยกลางคนใบหน้าจ้องมองผู้เป็นลูกสาวฝั่งตรงข้ามของโต๊ะจนคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยที่ลูกสาวนั้นต้องการให้ตัว
บทที่ 9หลินหลินกลับมาที่บ้านในตอนเช้าเห็นลูกชายตัวเล็กซึ่งหลายวันที่เขาไม่ได้เห็นน้องณธีเลยมีแต่พี่เลี้ยงอยู่ดูแล ตัวเธอละเลยความเป็นแม่ขนาดนี้เลยเหรอ เธอทิ้งทุกอย่างและก้าวเดินตรงไปหาลูกชายวัยสองขวบที่นั่งทานข้าวบนโต๊ะอาหารสำหรับเด็ก พี่เลี้ยงที่ป้อนข้าวอยู่นั้นขยับออก"คุณผู้หญิง" หลินหลินพยักหน้าให้กับพี่เลี้ยงและรับถ้วยข้าวมา เพื่อที่จะป้อนข้าวลูกชายเองเด็กชายตัวเล็กวัยสองขวบกำลังหัดพูดยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นเด็กดีใจมากที่แม่ของตัวเองนั้นมาหา"หม่ามี๊ รักมี๊ คิดถึง" ในดวงตาคู่น้อยน้ำตาเอ่อล้นหลินหลินละเลยความเป็นแม่ให้แต่พี่เลี้ยงดูแลจนตัวเองนั้นไม่เคยได้เข้าใกล้ลูก เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกบอกว่าคิดถึงมันรู้สึกจุกอกและพูดอะไรไม่ออกนอกจากน้ำตาที่ไหลออกมา"ฮึ๊บ มี๊ก็คิดถึงลูกมากๆ เลยนะ รู้ไหมมี๊จะไม่ไปไหน วันนี้หม่ามี๊จะอยู่ดูแลน้องณธีและเล่นกับน้องณธีนะลูก" มือของหลินหลินสั่นมากเธอยกมือลูบหัวของลูกชายและยิ้มทั้งน้ำตาเด็กชายตัวเล็กยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่และจับมือตอบ"รักมี๊สุดๆ" ถ้วยข้าวในมือนั้นปกติแล้วพี่เลี้ยงบอกว่าน
บทที่ 8ในตอนที่ธารามนอนอยู่นั้นเขาได้ยินเสียงประตูมีคนมาเคาะและเรียกเสียงดังซึ่งธารามนอนในห้องทำงานตัวเองด้านล่างโดยที่หนีหลินหลินมานอนโซฟาในห้องทำงาน เขาลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความหงุดหงิดแต่พอเปิดประตูออกมาเห็นนิตาเขาจึงปรับเปลี่ยนสีหน้าทันทีในตอนดึกขนาดนี้แล้วทำไมนิตาถึงยังไม่นอน"นิตามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่นอนนี่มันดึกมากแล้วนะ" ธารามก้มมองนาฬิกาที่แขนของตัวเองและเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเธอยืนนิ่งถือโทรศัพท์เอาไว้ใบหน้าสวยนั้นดูใสซื่อ"คุณธารามคะ คือนิตาไม่รู้ว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่า แต่มันคงไม่ดีแน่ๆ เพราะจะทำให้สามีภรรยานั้นเกลียดกัน นิตากลับห้องดีกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" นิตาเดินหันหลังกลับเหมือนสำนึกผิดที่เขาทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่จริงๆ แล้วในใจของเธอรอวันที่เขาหย่ากันต่างหากเมื่อนิตาหันหลังธารามจึงคว้าจับแขนของนิตาเอาไว้ดึงให้หันกลับ"มีอะไรนิตามาเคาะประตูเรียกผมแล้วอยู่ๆ ก็กลับไปจะปล่อยให้ผมค้างคาใจหรือยังไง เกิดอะไรขึ้น" สายตาของธารามจ้องมองนิตาที่ดูกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าที่จะบอก เขาขมวดคิ้วเพ่งมองไปยังใบหน้าน้อยเอ่ยถามย้ำอีกครั้งจนนิตายื่นโทรศั
บทที่ 7 คนตัวโตสวมใส่ชุดกาวน์หมอสีขาวนั่งเก้าอี้ด้านข้างของเตียงกุมมือของหญิงสาวที่ตนเองนั้นรักตั้งแต่ตอนเรียน ใบหน้าน้อยซีดเซียวจนดูน่ากลัวเขาช่วยให้เธอพ้นขีดอันตรายแต่ยังคงมีไข้อ่อนๆ "หลินหลินทำไมเธอถึงตกอยู่ในสภาพนั้น" เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมตื่นขึ้นยังคงหวาดผวากับเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนหน้านี้จนกลายเป็นเสียงละเมอร้องไห้ "หลินหลินเธอกำลังฝันร้าย" เรือนร่างบางลืมตาตื่นขึ้นตกใจผวากอดคนตรงหน้าด้วยความกลัว เมื่อเธอรู้ว่าตัวเองนั้นพ้นจากอันตรายยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนัก"หมอคิม ฮื่อๆ" มือหนาของคนตัวโตนั้นลูบหัวของร่างบางเบาๆ และโอบกอดกระชับแน่น"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้วค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกตั้งสตินะหลินหลิน" หมอคิมจับไหล่ของหลินหลินทั้งสองข้างบอกให้เธอนั้นตั้งสติ คนตัวเล็กได้เพียงแต่ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองรู้สึกเจ็บที่หน้าอกแปลกๆ "เป็นอะไรเจ็บหน้าอกเหรอค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าแล้วก็ปล่อยออกดูนะ นี่น้ำ" หมอคิมรีบคว้าหยิบแก้วน้ำมาให้กับหลินหลินดื่ม"หลินอยากกลับบ้านค่ะ" หมอคิมส่ายหน้าไปมาปฏิเสธในสิ่งที่หลินหลินต้องการ เธอต้องให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลเพร
บทที่ 6เรือนร่างบางไร้สติบนเตียงโดยคนตัวโตอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ในห้องน้ำ ล้างทำความสะอาดเพื่อที่จะมีความสุขกับคนที่ตัวเองนั้นเอามาใบหน้าน้อยที่หลับตาเริ่มขยับขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอยกมือตบตรงช่วงศีรษะเบาๆ เพราะรู้สึกปวดหัวแต่พอลืมตาตื่นขึ้นพบว่าที่ตัวเองอยู่นั้นไม่คุ้นเคยมาก่อนและไม่ใช่ห้องของตัวเองอย่างแน่นอน เธอจึงดีดตัวเองลุกขึ้นนั่งและในช่วงขณะเดียวกันประตูห้องน้ำเปิดออกมา ด้วยที่มีผู้ชายตัวโตเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวหลินหลินจ้องมองชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่สงสัยจนคิ้วขมวดเข้าหากันแต่ยังคงประคองจับใบหน้าไว้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังคงหลงเหลืออยู่"ตื่นแล้วเหรอ ดีตื่นแล้วจะได้ไม่เสียเวลาฉันกระแทกจะได้ครางดังๆ" อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาหาแล้วจับแขนของเธอกดลงลำตัวน้อยไม่สามารถสู้แรงของคนตัวโตได้"ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนายเป็นใคร" ใบหน้าเขาที่อยู่ในระยะใกล้ชิดยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์นั่งกดทับหน้าท้องของหลินหลินเอาไว้มือทั้งสองข้างกดลงไม่ให้ขยับหนี"ฮ่าๆ จำแฟนเก่าอย่างฉันไม่ได้เหรอ" ไม่แปลกที่หลินหลินสงสัยและคลับคล้ายคลับ