บทที่ 24 ไล่ออกจากเรือนฝูโซ่ว

ยามที่ฮูหยินผู้เฒ่าตื่นขึ้นมาแล้วได้ยินว่าซ่งเหวินหนิงถูกจับตัวไปที่กรมอาญาแล้วนางก็เป็นลมหมดสติไปอีกครั้ง พอฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้งนางก็บอกกับเฉินมามาว่านางจะไปตีกลองร้องทุกข์ที่กรมอาญา แล้วประกาศให้ผู้คนภายนอกรู้ว่าบุตรชายและสะใภ้ของนางนั้นเป็นคนอกตัญญู..

“หากฮูหยินผู้เฒ่าทำเช่นนั้นไม่ใช่แค่เพียงท่านโหวจะได้รับความยุ่งยาก แม้แต่ตัวท่านเองก็อาจจะถูกผู้คนภายนอกหัวเราะเยาะด้วยนะเจ้าค่ะ ยังไม่นับคนสกุลสุ่ยอีกหากพวกเขารู้ว่าเกิดข้อพิพาทระหว่างฮูหยินและท่านโหว พวกเขาจะต้องหาช่องว่างเพื่อโจมตีท่านกลับแน่เจ้าค่ะ” คำพูดของเฉินมามาทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าควรจะทำเช่นไรดี ถ้าโม่ชิงเยว่ยึดอำนาจการปกครองเรือนไปแล้วข้าจะอยู่อย่างไร ยังมีหนิงเอ๋อของข้าอีก ยามนี้ชีวิตของนางป่นปี้แล้วข้าควรจะทำเช่นไรดี” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามด้วยสีหน้าสับสน ดวงตาอันล่องลอยของนางทำให้เฉินมามาได้แต่ทอดถอนใจออกมา นางอยู่กับฮูหยินผู้เฒ่ามาตั้งแต่สาวจนแก่ชรา นี่นับเป็นครั้งแรกที่ฮูหยินผู้เฒ่ามีท่าทางอับจนหนทางเช่นนี้

“เรื่องนี้ข้าเองก็จนปัญญาเจ้าค่ะ” เฉินมามาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม นางรู้จักฮูหยินผู้เฒ่าเป็นอย่างดีคำถามของฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อครู่นี้เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ ต่อให้เฉินมามาเอ่ยคำพูดที่เป็นการแนะนำออกไปฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่มีทางเห็นดีด้วยกับนางแน่

“ซ่งเหวินจิ้ง เจ้าลูกทรพีข้าควรจะเปิดโปงเขาดีหรือไม่ว่าเขาลักลอบหนีทัพกลับเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เฉินมามานิ่วหน้า

“ที่ ฮูหยินเอ่ยมาเป็นเรื่องจริงหรือเจ้าคะ” คำถามของเฉินมามาทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้าในทันที

“ช่างเถอะ ลูกชายของข้าเขากลายเป็นคนอื่นสำหรับข้าไปแล้ว เขาจดจำไม่ได้สักนิดว่าข้าคนนี้ทั้งคลอดเขาออกมาและฟูมฟักเลี้ยงดูเขามาอย่างยากลำบาก แม้แต่น้องสาวที่เขารักหนักหนาก็ยังเมินเฉยปล่อยให้นางถูกจับไปที่กรมอาญาได้เช่นนี้ ข้าไม่คิดจะตั้งความหวังที่เขาอีกแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมา ส่วนเฉินมามาที่ไม่เพียงได้อยู่ร่วมกับฮูหยินผู้เฒ่ามานานเพียงเท่านั้นนางเองก็ได้เห็นซ่งเหวินจิ้งเติบโตขึ้นมาเช่นกันย่อมจะสามารถจดจำเขาได้ แม้ว่าจะมีหน้ากากบดบังใบหน้าและน้ำเสียงที่พูดจะเปลี่ยนแปลงไปจึงได้รู้ว่าสาเหตุที่ฮูหยินผู้เฒ่าเจ็บแค้นน่าจะเป็นเพราะลูกชายก็กลับมาแล้วแต่กลับไม่คิดจะออกหน้าช่วยเหลือมารดาและน้องสาวอย่างที่ควรจะเป็น เมื่อพอจะคาดเดาเรื่องราวได้แล้วนางก็คิดว่าควรจะต้องนำเรื่องนี้ไปบอกให้ชุ่ยเหมยรู้ แล้วจึงได้หันไปยกถ้วยยาที่ได้รับมาจากชุ่ยเหมยส่งให้ฮูหยินผู้เฒ่า

“ยาสงบใจถ้วยนี้ฮูหยินผู้เฒ่าดื่มสักหน่อยนะเจ้าคะ ไม่แน่ว่าพอตื่นขึ้นมาท่านก็อาจจะคิดหาทางออกได้” เมื่อเฉินมามาเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

“ไม่เสียแรงที่ข้าให้ความสำคัญกับเจ้า ไม่ว่าข้าจะเผชิญกับสถานการณ์ใดก็ล้วนเป็นเจ้าที่อยู่กับข้าเสมอ” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เฉินมามาเก็บงำสายตาของตนเองในทันที

ความอำมหิตของฮูหยินผู้เฒ่าล้วนผ่านหูและผ่านตานางมาโดยตลอด แต่เพราะนางเป็นข้ารับใช้ของผู้อื่นต่อให้นางไม่เห็นด้วยกับการกระทำของฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่อาจจะห้ามปรามผู้เป็นนายอย่างฮูหยินผู้เฒ่าได้ แต่ยามนี้นางเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยชราแล้วฮูหยินผู้เฒ่าเองก็เช่นกัน ต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่าทำผิดแต่ด้วยฐานะอันสูงส่งของฮูหยินผู้เฒ่ายากที่จะมีผู้ใดล่วงเกิน แต่นางกลับแตกต่างออกไปด้วยฐานะของนางหากนายทำผิดย่อมเป็นไปได้ยากที่จะรอดชีวิต ยามนี้เท่าที่นางสังเกตเห็นอีกไม่นานอำนาจในมือของฮูหยินผู้เฒ่าก็คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว นางย่อมจะต้องหาที่พึ่งพิงใหม่ แม้ว่าในใจจะยังคงเต็มไปด้วยความภักดีแต่ความเหนื่อยยากที่ผ่านมาหลายปีของนางไม่มีทางที่คนอย่างฮูหยินผู้เฒ่าจะเห็นคุณค่า ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่นางจะแอบช่วยเหลือคนของเรือนเหมันต์

เช้าวันรุ่งขึ้นโม่ชิงเยว่มาที่เรือนฝูโซ่วตั้งแต่เช้าเพื่อมาทวงถามเรื่องอำนาจการดูแลจวนจากฮูหยินผู้เฒ่า แม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงและความวิงเวียนศีรษะอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อได้ยินว่าโม่ชิงเยว่มาที่เรือนนางก็รีบลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวจะต่อต้านโม่ชิงเยว่ เพียงแต่พอลุกขึ้นมาร่างกายกลับโอนเอนคล้ายจะหมดแรงไปเสียดื้อๆ

“ฮูหยินผู้เฒ่าท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ” เฉินมามาเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปช่วยพยุงฮูหยินผู้เฒ่าด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดข้าจึงได้รู้สึกวิงเวียนมากเช่นนี้” คำตอบของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เฉินมามาอดคิดถึงยาสงบใจถ้วยนั้นไม่ได้ แต่เพราะชุ่ยเหมยยืนยันกับนางแล้วว่าไม่มีอันตรายถึงแก่ชีวิตเฉินมามาจึงได้ยินยอมรับยาถ้วยนั้นมาจากชุ่ยเหมยแล้วนำมาให้ฮูหยินผู้เฒ่าดื่ม

“ให้ข้าส่งคนไปตามท่านหมอมาให้ท่านดีหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อเฉินมามาเอ่ยถามเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ส่ายหน้า

“ไม่ต้อง! นางอยู่ข้างนอกมิใช่หรือข้าจะต้องจัดการเรื่องของนางให้เรียบร้อยก่อน บอกให้นางเข้ามาเถอะ” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้เฉินมามาก็หันไปส่งสัญญาณให้สาวใช้ออกไปตามโม่ชิงเยว่

“ชิงเยว่ คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ” เมื่อเข้ามาในห้องแล้วโม่ชิงเยว่ก็ทำการคารวะทักทายแม่สามีตามธรรมเนียม นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าในห้องนอนส่วนตัวของแม่สามีนางจึงได้มองไปรอบๆ อย่างสำรวจตรวจตรา

“เจ้ามองอะไร” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามเช่นนี่โม่ชิงเยว่ก็ตอบออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้าก็แค่อยากจะรู้ว่าสตรีที่มาจากสกุลเก่าแก่อย่างเช่นท่านแม่จะมีสิ่งใดที่แตกต่างจากข้าบ้าง สุดท้ายข้าก็ได้เห็นแล้วว่าแทบจะไม่มีสิ่งใดแตกต่างจากข้าเลย” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าตวาดออกมาในทันที

“สารเลว! คนสารเลวเช่นเจ้าจะเผยอหน้ามาเทียบเคียงกับข้าได้อย่างไร”

“นี่นับเป็นครั้งแรกที่ท่านแม่เอ่ยได้ถูกต้อง ข้าไม่อาจจะเทียบท่านแม่ได้จริงๆ อย่างน้อยเรื่องความใจดำและความอำมหิตข้าก็เทียบเคียงกับท่านแม่ไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวจริงๆ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยัน

“เดี๋ยวนี้เริ่มรู้จักสรรหาถ้อยคำมาต่อว่าข้าได้แล้วหรือ หึหึ ข้าก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคนอย่างเจ้ามันเสแสร้งเก่ง ยามนี้เจ้าไม่คิดจะเสแสร้งต่อไปแล้วหรือ”

“ใช่แล้ว! ที่ผ่านมาข้าเสแสร้งจริงๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ ที่ข้าเสแสร้งก็ล้วนเป็นเพราะอยากให้ท่านแม่ชอบข้า แต่ยามนี้ข้ารู้แล้วว่าต่อให้เสแสร้งไปอย่างไรก็ล้วนไม่มีประโยชน์ท่านไม่ชอบข้านั่นคือเรื่องจริง ส่วนยามนี้ข้าเกลียดชังท่านก็ล้วนเป็นเรื่องจริงๆ เช่นกัน พวกเราสองคนไม่มีทางจะย้อนกลับมาอยู่ร่วมกันดีๆ ได้อีกแล้วดังนั้นข้าจึงคิดว่าต่อไปข้าจะเลิกเสแสร้งแล้ว หากท่านรังเกียจข้าก็เชิญท่านไปถวายฎีกาขอหย่าขาดข้าได้เลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“โม่ชิงเยว่อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าไปถวายฎีกาต่อฝ่าบาทนะ” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้โม่ชิงเยว่แค่นยิ้มออกมา

“หรือจะให้ข้าไปถวายฎีกาเองเล่า ยามนี้ลูกชายของท่านอยู่ที่ใดพวกเราก็ต่างรู้ดีหากข้าไปถวายฎีการ้องเรียนเรื่องนี้ท่านคิดว่าตัวท่านเองจะรอดพ้นจากพระราชอาญาไปได้หรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธเคืองจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม

“เจ้ากำลังข่มขู่ข้าอยู่หรือ อย่าได้ลืมเชียวนะว่ายามนี้ลูกๆ ของเจ้าใช้แซ่อะไรอยู่” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หัวเราะหึหึ ออกมา

“ถึงยามนั้นลูกๆ ของข้าก็ย่อมจะต้องเปลี่ยนไปใช้แซ่อื่นได้แล้ว ดังนั้นทางที่ดีท่านมอบอำนาจการดูแลจวนมาให้ข้าดีกว่า ส่วนตัวท่านก็ย้ายไปอยู่เรือนคิมหันต์ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของจวนก็แล้วกัน รับรองว่าข้าไม่ใช่คนใจดำที่จะตัดข้าวตัดน้ำ ท่านดังเช่นที่ท่านเคยยุยงให้สุ่ยอี้โหรวทำกับข้าอย่างแน่นอน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ตวาดออกมาในทันที

“บังอาจ เจ้าคิดจะยึดอำนาจในจวนของข้ายังไม่พอ ยังกล้าคิดจะไล่ข้าออกจากเรือนของข้าเชียวหรือ”