บทที่ 6 ข้าวจี่ความคิดถึงคนรักเก่า🌾

ฟอด......

“หอมมาก สบู่ของอ้ายเข้มนี่หอมจริงๆ”

พลเพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบูนกแก้วติดตามตัวมาด้วย เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ริมฝีปากบางพลอยกล่าวชื่นชมกลิ่นหอมที่เขาไม่คุ้นเคย ก่อนจะเดินกอดอกมานั่งลงบนแคร่ไม้หน้าเถียงนาด้วยความหนาวเย็นของอากาศที่เริ่มลดลง แต่ทว่ากลางวันก็ร้อนเช่นกัน

สายตาของพลก็กวาดไปทั่วบริเวณ จนกระทบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า และแล้วดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายถอดเสื้อออกเหลือเพียงผ้าข้าวม้าผูกเอวหรือที่คนอีสานเรียกกันว่า ผ้าแพรด้าม สายตาเขาพลางจับจ้องไปที่แผ่นหลังกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

พลยืนนิ่งมองอีกฝ่ายด้วยสายตาละห้อย ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อเห็นคนร่างสูงเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งขรึมทั้งใบหน้าหล่อทั้งซิกแพ็กแน่น ที่เป็นลอนหกลูกที่ปรากฏขึ้นชัดใต้แสงอ่อนๆ จากไฟของตะเกียงน้ำมัน กล้ามเนื้อหน้าอกที่แน่นตึง และกล้ามแขนที่กำยำชัดเจนราวกับรูปปั้น เข้มเดินเข้ามาใกล้ๆ รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นเมื่อเห็นสายตาซุกซนของคนตรงหน้าเอาแต่จ้องที่น้องชายของเขา เข้มหยุดยืนตรงหน้าก่อนใช้ปลายนิ้วเชยคางของพลขึ้นเบาๆ

"มองอะไร?" เข้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเอ็นดู

"ป...เปล่ามองนะ! ใครจะไปบ้ามองเป้าคนอื่นล่ะ!" พลละล่ำละลักตอบกลับคนตรงหน้า แต่ทว่าดวงตากลับเลิ่กลั่กอย่างปิดไม่มิด แถมเขายังตอบไม่ตรงคำถามของคนตรงหน้าอีก

"หึ ไม่มองจริงเหรอ?แน่ใจนะ?"

เข้มเลิ่กคิ้วถามขึ้นก่อนที่เอียงตัวเข้าใกล้อีกนิด ใบหน้าคมคายแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พลเองที่เม้มปากแน่น แต่สายตากลับหลุดไปที่จุดๆ หนึ่งโดยไม่ตั้งใจ "โฮ้... ตุงขนาดนี้..." คำพูดแว่วในใจของพลดังขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่เริ่มแดงเขินขึ้นมาเสียดื้อๆ

"หน้าอยู่นี่ มองไปไหน?" เสียงทุ้มของเข้มก็ดึงพลอยดึงสติพลกลับมา พลเองก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบพูดแก้ตัว

"ก็...ก็ไม่ได้มอง! ใครจะมอง ไม่มี๊!" ครั้งนี้พลกลับหลบสายตา พร้อมกับท่าทีที่แสดงพิรุธอย่างเห็นได้ชัด

"เหรอ?โรคจิตป่ะเรา?" เข้มพูดพลางหัวเราะเบาๆ แม้จะไม่ถือสาอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกขำกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของพล และคิดอยากจะแกล้งคนตรงหน้าบ่อยๆ

"บ้า! อย่ามากล่าวหาผมมั่วๆ นะครับอ้ายเข้ม!" พลพูดเสียงสูง มือไขว้หลังแน่นเหมือนเด็กที่โดนจับได้ว่ากำลังทำผิด

"เอ่อๆ ไม่มองก็ดีแล้ว" เข้มตอบยิ้มๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มเข้าเรื่อง ในสิ่งที่จะทำในคืนนี้

"คืนนี้อ้ายจะพาเฮ็ดข้าวกี่กิน กินบ่?" (คืนนี้พี่จะพาทำข้าวจี่กิน กินไหม) เข้มเขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมกับพลที่ยังทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ด้วยความงุนงง

"กินสิครับ... ว่าแต่ข้าวกี่นี่คืออะไรเหรอครับ?"

พลถามขึ้นพร้อมกับทำตาแป๋ว เข้มหัวเราะขึ้นเบาๆ เขาคงจะลืมไปว่าพลเป็นคนเมือง คงไม่คุ้นเคยกับภาษาถิ่นเท่าไหร่ ก่อนที่เข้มจะพูดตอบกลับไปเสียงเรียบๆ

"ก็ประมาณว่า....ข้าวจี่นั้นแหละ"

“อ้ายเข้มครับผมอยากกินมากเลยครับ ทำตอนนี้เลยได้ไหม" พลตอบท่าทางที่กระตือรือร้น พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เพราะเขาก็เริ่มที่จะหิวข้าวแล้ว

ทั้งคู่ช่วยกันเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำข้าวจี่ โดยเอาข้าวที่เหลือจากระติ๊บข้าวที่พลกินไป พร้อมกับไข่ที่เหลืออยู่ในครัวบนเถียงนา เข้มเองเขาก็คอยสอนพลไปทีละขั้นตอนอย่างช้าๆ ในขณะที่พลเองเขารู้สึกสนุกกับการได้เรียนรู้ที่จะทำ และรู้สึกดีเมื่อได้ใกล้ชิดกับเข้มมากขึ้น ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งจี่ข้าวจี่อยู่ริมกองไฟ พลก็หันไปถามเข้มด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจอีกครั้ง

"อ้ายเข้มครับ อ้ายเข้มรู้จักการทำข้าวจี่มาตั้งแต่เด็กเลยเหรอครับ"

"อืม ตั้งแต่เด็ก พี่ก็ช่วยแม่ทำบ่อยๆ ตอนเด็กๆ เวลาทำข้าวจี่เสร็จก็จะมานั่งกินกันตรงนี้แหละ"

"แล้วทำไมพี่ถึงเลือกที่ทำข้าวจี่ละครับ ทั้งที่อาหารก็มีตั้งหลายอย่าง ที่พี่จะเลือกทำ?" พลถามต่อด้วยความสงสัย เข้มยิ้มพร้อมกับตอบไปทันควัน แต่ทว่าสีหน้าก็เริ่มหม่นลง เพราะเหตการณ์เก่าๆ ที่เขากับดาวเคยป้อนข้าวจี่ให้กันพร้อมกับคำสัญญา

"ก็เพราะมันเป็นอาหารที่ทำง่ายๆ แต่ก็อร่อยนะ แล้วก็ได้อยู่กับคนที่เรารักด้วยมันก็อร่อยยิงๆ ขึ้นไปเลยแหละ แต่ตอนนี้มันกลับ...." ยังไม่ทันที่จะสิ้นสุดประโยคเข้มก็เงียบไปครู่หนึ่ง พร้อมกับสีหน้าที่เริ่มไม่สู้ดี จนพลเองก็จับสังเกตได้

"ขอโทษนะครับ ถ้าสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้มันไปกระทบกับพี่ ไม่ว่าพี่จะมีเรื่องหนักใจอะไรก็เล่าให้ผมฟังได้นะ ถ้าไม่สดวกก็ไม่เป็นไรครับ ผมมั่นใจว่ามันจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี" เข้มหันมามองพลด้วยความประหลาดใจหน่อยๆ ก่อนที่เข้มเองจะเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยามๆ จะเปลี่ยนเรื่อง ถึงแม้ในใจตอนนี้มันจะหนักอึ้งก็ตาม แต่ทว่าเขาก็กลับกลืนคำพูดลง พร้อมกับนั่งนิ่งเงียบ

ไม่นานความเงียบก็เข้าปกคลุมมีเพียงเสียงซ่าของข้าวจี่ที่สัมผัสกับกองถ่านดังขึ้นเป็นระยะๆ รอบกองไฟที่ลุกไหม้อย่างเชื่องช้า มือของทั้งคู่ก็จับไม้ไผ่ที่เสียบข้าวจี่และหมุนไปมาเบาๆ เพื่อให้ข้าวจี่สุกทั่วถึงกัน

"อ้ายเข้มครับ ได้กลิ่นไหมครับ มันเริ่มหอมขึ้นมาแล้วนะครับ"

พลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส แววตาเต็มไปด้วยความหวังที่พยายามกอบกู้สถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง ความอบอุ่นในน้ำเสียงของพลเหมือนสายลมอ่อนที่พัดผ่านหัวใจที่ปวดร้าวของเข้ม ท่าทางร่าเริงของพลทำให้เข้มหลุดหัวเราะเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว

"เออ...หอมจริงๆ วะ"

เข้มพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา รอยยิ้มบางๆ แต่งแต้มบนใบหน้าที่เคยเคร่งขรึม แม้ในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความคิดถึง "ดาว" หญิงสาวที่เคยเป็นแสงสว่างในชีวิตเขา แม้เธอจะจากอ้อมอกของเขาไปนานแล้ว แต่ว่าทุกสิ่งอย่างที่พลทำ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนดาวยังอยู่ตรงนี้ พลมีบางอย่างที่คล้ายกับดาวเหลือเกิน ไม่ใช่แค่รอยยิ้ม แต่รวมถึงความอ่อนโยนและความใส่ใจ ถึงแม้ว่าช่วงท้ายเธอจะแสดงธาตุแท้ให้เห็นก็ตาม

เข้มหลับตาลง เผลอคิดในใจอย่างขมขื่นและอบอุ่นในคราวเดียวกัน บางที... ดาวอาจกลับมาหาตนในรูปแบบผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ และดึงจะตนออกจากความเจ็บปวดร้าว และความเจ็บที่ดาวคนเก่าทำไว้

"เฮ้ย อ้ายเข้ม! คิดอะไรอยู่ครับเนี้ย?ผมเห็นอ้ายนั่งเหม่อๆ ไม่สนใจผมเลยนะ!" พลเอ่ยอย่างขี้เล่น พร้อมกับเขย่าตัวเข้มเล็กน้อย พลเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องมีเรื่องหนักใจแน่ๆ และพลเองเขาตั้งใจว่าจะทำให้ชายคนนี้หลุดพ้นอย่างแน่นอน

"เปล่า ๆ ไม่มีอะไร" เข้มตอบพลด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงความความเศร้าหมอง และดวงตาที่แสดงออกอย่างชัดเจน

“หรือบางที... พลอาจเป็นคำตอบที่ดาวฝากเอาไว้ เพื่อให้เรากลับมายิ้มอีกครั้ง” เข้มคิดขึ้นในใจ ในขณะที่หมุนข้าวจี่ไปมา เข้มในนอนนี้ใจลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ากว้าง ก่อนที่พลจะดึงสติเข้มกลับมาด้วยน้ำเสียงที่หวานฟังดูไม่เบื่อ

ฟอดด.....

“หอมจัง.... ลอล่ากินด้วยกันไหมเห็นนอนมองมานานแล้ว”

พลพลอยสูดกลิ่นหอมของข้าวจี่เข้าเต็มปอด พร้อมกับหันไปพูดกับควายเผือกที่นอนอยู่ริมรั้ว เข้มที่ได้ยินเขาก็ยิ้มออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายที่เอ่ยปากขึ้น

"ก็เป็นเพราะคนทำนั้นแหละ มันเลยหอมเป็นพิเศษ เชื่อไหมลอล่าไม่ใช่ควายที่เชื่องกับใครง่ายๆ "

พลเมื่อได้ฟังเขายิ้มตอบเข้มแบบเขินๆ ที่ตนถูกชม เขามองไปที่ใบหน้าของเข้มใต้แสงไฟที่สลัวจากกองไฟ เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากของอีกฝ่ายพลอยทำให้ใจของพลเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

ไม่นานความเงียบก็เข้าปกคลุมระหว่างทั้งคู่ มีเพียงเสียงของเปลวไฟและเสียงของลอล่าเท่านั้นที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ พลเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้าที่พรางพราวเต็มไปหมด พร้อมกับลมเย็นเข้ากระทบใบหน้า แต่ดีที่มีความอุ่นจากกองไฟที่คอยให้ความอบอุ่น

"อ้ายเข้มครับ ดูนั่นสิท้องฟ้าสวยจังเลยนะครับ"

พลเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับร้อยยิ้มกว้าง จนเข้มเองก็ต้องละสายตาไปมองที่ปลายนิ้วชีของพล พร้อมกับเผยดวงดาวนับสิบที่ระยิบระยับเต็มท้องฟ้า พร้อมกับพลเองที่ในตอนนี้เขารู้สึกดีสุดๆ ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เข้มจะเอื้อมมือไปหยิบข้าวจี่ที่สุกแล้วมาให้พลได้ลองชิม

"ลองชิมดูสิ" เข้มพูดพร้อมกับยื่นข้าวจี่ให้พลปั้นไม่ใหญ่นัก

พลรับข้าวจี่มาแล้วก่อนที่เจ้าตัวจะกัดข้าวจี่เข้าไปคำแรก เมื่อสัมผัสถึงรถชาติดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความอร่อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และเพลิดเพลินกับรถชาติที่อร่อยของข้าวจี่ เข้มที่นั่งมองพลอยู่ข้างๆ ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

"อ้ายเข้มครับ อร่อยมากเลยครับ" พลพูดพลางมองข้าวจี่ในมือด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข พร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ จนเข้มเองก็ต้องส่ายหน้าให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า ในขณะที่เข้มยังจ้องมองที่ใบหน้าสวยในตอนนี้กำลังมีความสุขกับการกิน ก่อนที่เขาจะถามขึ้น

"ชอบไหม" เข้มถามขึ้นเสียงนิ่งๆ

“ห๊ะ?” พลนิ่งอึ้งไปก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดขึ้น

“เอ่อ...หมายถึงข้าวจี่นะ” เข้มพูดขึ้นพร้อมกับเอี้ยวหน้าไปอีกทางด้วยความเขินอาย

"ชอบมากเลยครับ" พลตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก พร้อมกับใช้มือป้ายปากเบาๆ ก่อนจะยื่นข้าวจี่ให้เข้มได้ลองชิม

"อ้ายเข้มครับ ลองชิมดูสิครับ อร่อยมากเลยนะครับ"

พลพูดจบเขาก็ยื่นข้าวจี่จากไม้ของเขาให้กับเข้มได้ลองชิม และถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนไปในตัว เข้มรับข้าวจี่มาชิมตามคำขอของพล เมื่อเอาเข้าปากก็ต้องพบกับรสชาติหอมหวานและเค็มนัวปลายลิ้นหน่อยๆ ทำให้เข้มก็ต้องกล่าวชมออกไปว่า

"ฮืมม....อร่อยมาก”

เข้มพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้น พลเองที่เห็นดังนั้นเขาก็ยิ้มกว้างจนเห็นร่องลึกที่แก้มทั้งสองข้าง เข้มเมื่อได้มองคนตรงหน้าเขาก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเองก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาทันที เข้มใช้เวลาช่วงสั้นๆ ในการกินข้าวจี่และคุยกับพลอย่างเป็นกันเอง เข้มรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ใช้เวลากับพลในตอนนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการทำข้าวจี่ธรรมดาๆ จะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้มาก่อน จนลืมเรื่องของดาวไปเสียสนิท

หาววว.......

“อ้ายเข้มครับ พลเริ่มง่วงแล้ว” พลพูดขึ้น พร้อมกับเอามือป้องปากหาวนอนขึ้น

“ไปนอนก่อนสิ เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป”

พลลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปยังเถียงนายกสูง เมื่อเข้ามาภายในตัวห้องที่ทำจากไม้ไผ่ก็ทำให้บรรยากาศข้างในอบอุ่นด้วยแสงไฟจากตะเกียงน้ำมัน พลเขาเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับหยิบถุงผ้าใบลงมาจากหัวนอน ภายในนั้นก็บรรจุไปด้วยมุ้งหนึ่งหลัง

พลยืนหาหูมุ้งอย่างละเอียดก่อนที่เขาจะแขวนและมัดมันไว้กับซอกกำแพงของห้อง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็เปิดมุ้งเข้าไปนอนบนเสื่อที่ถูกปูไว้อยู่แล้ว พร้อมกับเตรียมเครื่องนอนโดยเขาไม่ลืมที่จะเตรียมให้กับเข้มด้วย

สายลมเย็นก็เริ่มพัดโชยเข้ามาในห้องพลอยทำให้พลรู้สึกหนาวสั่น เขาห่มผ้าห่มผืนบางแต่ทว่าความหนาวก็ยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย พลพลอยมองออกไปทางเข้าของห้องก็เห็นดวงดาวพรางพราวเต็มท้องฟ้า เขาพยายามหลับตาลง แต่ความหนาวเย็นของอากาศที่เริ่มต่ำลงเรื่อๆ ก็ทำให้เขาหลับไม่ค่อยลง

ไม่นานนักเข้มก็เดินเข้ามาในตัวห้อง พร้อมกับมือของเข้มที่เย็นเฉียบจากอุ่ณภูมิน้ำก็พพลางเปิดมุ้งเข้ามา เข้มขยับตัวมาหาพลแล้วคลุมผ้าห่มให้พลอีกชั้นหนึ่ง โดยเขายอมสละผ้าห่มของเขาในคืนนี้ให้กับคนตรงหน้า พลเองก็รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วร่างกาย ก่อนที่พลเขาเอี่ยวหน้าขึ้นมองเข้มที่กำลังมองหน้าตนด้วยสีหน้านิ่งๆ

“หนาวเหรอ?” พลพยักหน้าเบาๆ ให้กับคำถาม พร้อมกับเบ้หน้าและตัวสั่นหน่อยๆ ราวกับจะเรียกร้องความสนใจ ก่อนที่จะตอบเข้มไปด้วยเสียงสั่นๆ ด้วยความหนาวเย็น

“น...หนาวนิดหน่อยครับ”

เข้มที่พึ่งเข้ามาเขาไม่สวมแม้แต่เสื้อมีเพียงผ้าขาวม้ามัดเอว ก่อนที่เข้มจะมุดเข้าผ้าห่มผืนเล็กเข้ามานอนข้างๆ พล ร่างกายที่อุ่นๆ ของเข้มก็ขยับเข้าแนบชิดตัวของพลจนทำให้พลรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาใสจะค่อยๆ คล่อยหลับไป

อึก.....

พลรู้สึกตัวอีกทีเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดที่โอบรอบตัวเขา พลค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็พบว่าเข้มกำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เข้มหลับตาพริ้มพร้อมเผยใบหน้าหล่อเหลาและบวกกับแสงไฟจากตะเกียงที่สลัวๆ ทำให้คนตรงหน้าดูหล่อขึ้นเป็นกอง พลเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบแก้มของเข้มเบาๆ และสัมผัสไปยังกรอบหน้าคมของเข้มด้วยความหลงใหล

เข้มเองพี่หลับตาพริ้มก็ขมวดคิ้วขึ้น เมื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่รบกวนเขาอยู่บนใบหน้าของเขา เข้มรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นเขาก็ต้องสบตากับดวงตาคู่สวยของพล ที่ในตอนนี้ก็ยิ้มให้เข้มแก้มแทบแตก ทั้งสองพลอยมองหน้ากันอยู่นานสองนาน ก่อนที่เข้มจะเอื้อมมือมากุมมือของพลไว้พร้อมกับพูดขึ้น

“พล อ้ายอยากนอนแล้ว นอนสา” (พล พี่ง่วงแล้ว นอนเถอะ)

“ครับ อ้ายเข้ม ฝันดีครับ อย่าลืมฝันถึงผมด้วยล่ะ”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ความเงียบแผ่ปกคลุมในห้องเล็กๆ มีเพียงเสียงเดียวที่ยังดังกึกก้องอยู่ในความมืดมิด นั่นคือเสียงหัวใจของเข้มที่เต้นระรัวตามจังหวะลมหายใจของเจ้าตัว คำพูดของพลยังคงก้องอยู่ในหูของเขา ไม่นานพลก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งของเข้มราวกับลูกแมวตัวน้อย เข้มรู้สึกถึงความอบอุ่นของพลที่แนบชิดกับตัวเขา หัวใจของเขาก็เต้นรัวเร็วยิ่งขึ้นเรื่อๆ แทบจะทะลุออกจากอก

เมื่อเข้มได้ยินเสียงกรนแผ่วเบาๆ ของพล เข้มก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาค่อยๆ ใช้มือปัดปาดไปที่เส้นผมนุ่มที่ปกปิดใบหน้าใส ก่อนจะโน้มใบหน้าลงพร้อมกับกดจูบที่หน้าผากใสของคนตรงหน้า

“ฝันดีนะครับ”

เข้มกระซิบขึ้นเบาๆ ริมฝีปากของเขาก็ความรู้สึกอุ่นขึ้นเมื่อสัมผัสกับผิวเนียนของพล พลพยักหน้าเบาๆ ทำเอาเข้มเองใจเต้นรัวเป็นว่าเล่น เพราะเขานึกว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว ก่อนที่เข้มเขาจะหลับตาพริ้มลงพร้อมกับคล้อยหลับไป