Novels by นิยายของดวงอาทิตย์

เขาไม่ชอบแม่เธอ ฌานแสดงออกชัดเจนตั้งแต่ทั้งสองท่านยังไม่เริ่มต้นชีวิตกันด้วยซ้ำ และอันที่จริงอาจจะไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของโตมร เพราะแม่แท้ ๆ ของเขาเพิ่งเสียไปก่อนหน้านั้นได้ไม่กี่ปี ทรัพย์สินที่มีส่วนใหญ่ก็มาจากการทำงานตรากตรำของท่าน แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อท่านไม่อยู่ แต่กลับมีผู้หญิงอายุอานามที่อ่อนกว่าพ่อตัวเองกว่ายี่สิบปีเข้ามาในชีวิตจึงไม่แปลกหรอกที่ตอนนั้นเขาจะอาละวาดบ้านแทบแตก และหนีไปอยู่เพียงลำพัง“พี่ก็เข้าใจนะ โต ๆ กันแล้ว จะให้ทำเหมือนพี่น้องก็คงไม่ได้”“อีกอย่างก็ ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันด้วยนี่... ใช่ไหม?”ชื่นชีวาฟังคนนั้นถาม คนนี้สงสัย... จะไม่มีท่าทีอึดอัดใจหรอก ถ้าเธอกับฌานไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางกาย เพราะเธอก็คิดเหมือนอย่างที่พี่ ๆ บอกนั่นแหละ โต ๆ กันแล้ว คงตลกที่จู่ ๆ ก็ต้องกลายมาเป็นพี่น้องทั้งที่ไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องกัน“ใช่ค่ะ... คุณฌานย้ายออกมาตอนที่ผู้ใหญ่แต่งงานกัน ส่วนแจ่มก็อยู่ในบ้านนั้นต่อ เพิ่งจะมาเจอกันก็ตอนทำงานนี่แหละค่ะ” เพราะบรรยากาศพาไปล่ะมั้ง ชื่นชีวาเลยพูดมาเกินกว่าปกติ อีกทั้งพูดถึงเรื่องครอบครัวที่ไม่เคยเปิดเผยที่ไหนมาก่อนอี

หลังเลิกงาน... กว่าจะรอพี่ ๆ ทำงานเสร็จจนครบทุกคน ชื่นชีวาก็ต้องรอแล้วรออีก กว่าจะออกมาจากบริษัทได้ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรงซึ่งทุกคนก็พร้อมสำหรับการไปดื่มมาก ไม่มีใครงอแงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือแต่งตัวให้ดีกว่านี้เลย บางคนอยู่ในชุดขาสั้น บางคนเป็นเสื้อผ้าใส่ทำงานแบบสบาย ๆ หรือไม่ก็พากันลากแตะด้วยซ้ำและร้านที่เลือกจะมานั่ง ก็เป็นเพียงบาร์เล็ก ๆ แถวที่ทำงาน เหล่าบรรดาพี่ ๆ ดูเหมือนว่าจะมาที่นี่กันเป็นประจำ ดูจากการสั่งแบบคล่องปาก ไม่ว่าจะเป็นในส่วนของอาหารหรือเครื่องดื่ม ต่างก็มีของที่แต่ละคนโปรดปรานซึ่งพวกเขาก็ไม่ลืมที่จะจัดการให้ชื่นชีวา เธอกลายเป็นดาวเด่นของงานไม่เพียงเท่านั้นยังถูกใส่ใจเป็นคนสำคัญ ต่างกับตอนที่ใช้เธอทำงานเป็นเบ๊ราวฟ้ากับเหว“อยากกินอะไรเพิ่มก็สั่งเลยนะแจ่มใส เดี๋ยวพวกพี่เลี้ยงเอง” หนึ่งในนั้นตะโกนบอก ส่วนคนที่เหลือก็พยักหน้ายืนยัน “ถือเป็นการต้อนรับ ถึงจะดูเหมือนข้ออ้างไปหน่อยก็ตาม”ซึ่งมันทำให้คนที่ไม่เคยถูกเอาใจใส่มาก่อนยิ้มออกมากลายเป็นว่าความอึดอัดใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดจากการทำงานทั้งเมื่อวานและวันนี้มลายหายไปเหลือไว้เพียงจุดเริ่มต้นของความสนิทสนมที่ค่อย ๆ ก่อตัว

“เค้กน่ากินมาก ๆ”“ทานให้อร่อยนะคะ” ระหว่างที่พูดออกไป ชื่นชีวาก็ลอบมองไปทั่วใบหน้าของสาวงามที่ฌานพาเข้ามาในบริษัท จากตอนแรกที่เธอน้อยใจเขา คราวนี้สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาในจิตใจก็คงเป็นการน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองบ้างเพราะคะนึงนิจไม่ได้งามล้ำที่ภายนอกเพียงอย่างเดียว แต่กิริยา ท่าทาง รวมไปถึงสิ่งที่สื่อผ่านออกมาทางแววตาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผู้ดีมีสกุลเรียกได้ว่ามีออร่าแผ่หลาออกมาจนทำให้คนที่เกิดชุมชนแออัดอย่างเธอตาพร่าคนนี้แหละที่สมควรเป็นตัวจริง... หรือถ้าสักวัน ฌานเลือกที่จะเปลี่ยนใจ อยากมีครอบครัวขึ้นมาก็คงเป็นผู้หญิงอย่างคะนึงนิจนี่แหละที่จะเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนเป้าหมายของเขาได้คิดแล้วก็เศร้า... ชื่นชีวาจึงเดินออกจากห้องทำงานของผู้บริหารหนุ่มด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวนัก แต่ก็มาดีขึ้นเมื่อเดินเข้าแผนกมาแล้วเห็นเหล่าพี่ ๆ กำลังพูดคุยกันด้วยท่าทีผ่อนคลายดูเหมือนว่ากาแฟที่แต่ละคนดื่มเข้าไปจะทำให้ความง่วงเหงาหาวนอนดีขึ้นมาบ้างนอกเหนือจากการทำงานที่เคร่งเครียด แต่ละคนจึงมีอารมณ์ที่สดชื่นมากพอที่จะทำอย่างอื่นเช่นการหาเรื่องสังสรรค์กันระหว่างที่ชื่นชีวากำลังเดินเข้าไปนั่งโต๊ะประจำของตัวเอง

แต่เพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มของชื่นชีวาก็ต้องหายวับ เรียวปากโค้งมนเมื่อสักครู่ก็กลับกลายเป็นเหยียดตรง แก้มที่แดงระเรื่อตลอดเวลาก็แปรเปลี่ยนเป็นขาวซีด ไม่เพียงเท่านั้นดวงตาเฉี่ยวสวยคู่งามก็ยังเต็มไปด้วยความหม่นหมอง เมื่อมีโอกาสได้เห็นว่าฌานไม่ได้ยืนอยู่ลำพัง หากยังมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนข้างกายแถมแขนของทั้งสองคนยังเกาะเกี่ยวกันไว้ ไม่บอกก็ควรรับรู้ได้ ว่าความสัมพันธ์ที่มีให้กันนั้น มันลึกซึ้งเกินกว่าที่จะเป็นคนรู้จัก ซึ่งความใกล้ชิดในระดับนี้... แม้แต่เพื่อนสนิทก็เป็นไม่ได้เพียงแต่ชื่นชีวาไม่เคยเห็นมาก่อน อันที่จริงไม่ยักจะรู้ด้วยว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น เมื่อความสัมพันธ์ลับ ๆ ของเธอกับเขายังคงดำเนินต่อไปเช่นปกติ ชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีว่าจะเลิกรากับเธอ ความต้องการของเขายังคงสม่ำเสมอ และบางทีก็มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะเธอไม่ได้เป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อน หากแต่อยู่ในวัยทำงานที่ไปไหนมาไหนแบบอิสระได้“หมายความว่ายังไง...” ชื่นชีวาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกชัดเจนว่าเสียใจด้วยความที่ยังเป็นเด็ก ด้วยอายุที่ห่างกันถึงสิบปี... เธอจึงไม่สามารถควบคุมสีหน้าและความรู้สึกของตัวเองได้อย่างที่อีกฝ่ายทำ

เมื่อคืน... กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ เที่ยงคืน ใบหน้างามของเธอจึงดูเหมือนยังไม่ตื่นดีเท่าไร สติที่จำเป็นต้องใช้ก็ไม่ค่อยเต็มร้อย เหตุเพราะแม่บังเกิดเกล้าของเธอกลับมาตอนสี่ทุ่มก็จริง แต่ท่านก็ต้องสระผม อาบน้ำ และลบเครื่องสำอางออกจากใบหน้าให้หมดจดซึ่งสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น มักจะเป็นหน้าที่ของคนที่ประโคมมันเข้าไปอย่างชื่นชีวาไงเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยหรอก นานทีมีหน หญิงสาวจะต้องปรนนิบัติคนเป็นแม่ก็ตอนที่ท่านออกงานสังคมกับคุณลุงโดยลูกสาวอย่างเธอก็มีหน้าที่อย่างที่ได้บอกไป ซึ่งทักษะต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการแต่งหน้าทำผมหรือกระทั่งงานบ้านงานเรือนที่เธอได้ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ถูกบังคับขู่เข็ญให้ต้องเรียนเสริมทั้งนั้นชื่นชีวาจึงทำกับข้าวเก่ง แต่งหน้าเก่ง ทำผมเก่ง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ต้องเรียนไว้เผื่อว่าวันไหนวรรณรสาจะเรียกใช้ อีกทั้งยังเรียนเก่งมาก ๆ เพื่อเป็นที่เชิดหน้าชูตา และในส่วนของการเรียนเธอทำได้อย่างดีหากในที่ทำงานเธอกลับกลายเป็นคนที่ใช้ไม่ได้ ยิ่งคนที่เพิ่งจบมาได้ไม่กี่วันอย่างเธอ แถมยังเป็นเด็กเส้นที่ถูกเจ้าของบริษัทฝากเข้าทำงาน ท้ายที่สุดแล้วพอเข้าไปทำงานก็กลายเป็นเบ๊ของคนอื่น

ชื่นชีวาถึงไม่บ่น แม้มีบ้างที่น้อยใจ หากในแต่ละวันเธอก็สามารถทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ยิ่งไปกว่านั้น ส่วนที่ดีที่สุดของการที่คนเป็นแม่ปฏิบัติกับเธอราวกับไม่ใช่ลูกที่คลอดมา คือการที่เธอรู้จักที่จะเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที่ทางของตัวเอง ไม่ขวนขวาย ไม่ชูคอ ต่อให้ได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบมาไกลเกินฝัน แม้จะเจอเรื่องแย่ ๆ ในแต่ละวัน แต่พอได้มองชีวิตที่ไม่ได้ขัดสน ไม่ถึงขั้นลำบากก็ทำให้เกิดเป็นความพอใจและยอมรับความเป็นไปโดยไม่หวังอะไรสูงส่งไปมากกว่าความเป็นจริง“ออกไปเดินเล่นกับพี่ที่ตลาดไหมหนูแจ่ม”เมื่อแต่งหน้าแต่งตัวให้กับแม่และน้องเสร็จสรรพ ชื่นชีวาก็เดินลงมาจากชั้นสอง ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องนอนเล็กของตัวเอง ซึ่งระหว่างทางที่ก้าวไปนั่น หญิงสาวก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเดินสวนกับพี่นิ่ม แล้วอีกฝ่ายก็เอ่ยปากชวนไปเที่ยวนอกบ้าน“ตอนนี้หรือคะ”“อือ ไปไหม?”ซึ่งตลาดที่ว่าตั้งอยู่หน้าปากซอยเดินไปห้าหกร้อยเมตรก็ถึง ในวันที่ไม่ต้องทำกับข้าวเลี้ยงเจ้านาย นิ่มมักจะออกไปหาของชอบจำพวกอาหารอีสาน หรือไม่ก็ของกินหายากที่ตลาดนัด ซื้อมาตั้งวงกินกันหลังบ้านกับเหล่าคนงานด้วยกัน“วันนี้ไม่ไห