กลรักกับดักลวงใจ

หนึ่งเดือนหลังจากงานแสดงทั้งสองชิ้นของเธอจบลง...

“อยากรู้ไหมว่าผมจะทำอะไรกับคุณบ้าง”

เสียงทุ้มพร่ากระซิบชิดริมหูจนเจิ้งลี่ซาขนลุกซู่ ขาของหญิงสาวสั่นระริก ผิวเนื้อซาบซ่านไปกับลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่ม เขาไม่รอให้เธอได้เอ่ยปากตอบ กลับชิงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำชวนฝันด้วยน้ำเสียงยั่วยวนอย่างเชื่องช้า

“ผมจะมัดคุณไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้ จากนั้นก็จะพ่นวิปครีมลงบนยอดอกของคุณ แล้วก็จะ...”

“คุณเฮ่าหราน!”

เจิ้งลี่ซาร้องขัดขึ้นมาทันที ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นฉู่ลี่เหยียนกับซ่งจื่อหานที่กำลังนั่งดูอัลบั้มรูปสมัยมัธยมอยู่มุมห้องหันมามองอย่างฉงนระคนสนใจ

“ครับ?” ฉู่เฮ่าหรานถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว ก่อนจะส่งยิ้มใสซื่อมาให้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หยุดเลยนะ” หญิงสาวกระซิบเสียงลอดไรฟันเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขากับเพื่อนสนิทหันกลับไปสนใจอัลบั้มรูปตามเดิม

“หยุดอะไร?” ฉู่เฮ่าหรานถามพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้นิ้วไล้ผ่านริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

เจิ้งลี่ซาดวงตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างขุ่นเคือง พลางชำเลืองมองสองสาวอีกครั้ง ฉู่เฮ่าหรานกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ จะแฉความลับที่ว่าเขากับเธอเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้แล้วอย่างนั้นหรือ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าและสร้างความปั่นป่วนในช่องท้องขณะที่เธอยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม เธอภาวนาในใจว่าเขาคงไม่คิดจะเล่าเรื่องในอดีตของพวกเธอให้ใครฟังใช่ไหม

“ผมว่าคุณก็น่าจะรู้นะ ว่าผมอยากจะทำอะไรก็ย่อมได้” ฉู่เฮ่าหรานพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธออีกครั้ง “และผมก็คิดว่า...หลังจากที่ผมพ่นวิปครีมลงบนอกของคุณ ไล่เรื่อยลงมาจนถึงหน้าท้องแล้วล่ะก็...คุณจะต้องอ้อนวอนขอให้ผมทำในสิ่งที่ผมกำลังคิดจะทำต่อไปแน่ ๆ”

“คะ…คุณคิดจะทำอะไร”

เจิ้งลี่ซาเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะหลวมตัวถามคำถามนี้ออกไป ราวกับว่าเธอสนใจในสิ่งที่เขาจะพูด ราวกับว่าเธอโหยหาริมฝีปากของเขาอีกครั้ง เธอรีบส่ายหน้าเพื่อเตือนสติตัวเองว่าเธอไม่ได้ต้องการให้ริมฝีปากของเขามาสัมผัสเธออีก ไม่เลย ไม่เด็ดขาด เธอไม่ต้องการจะรู้สึกถึงร่างสูงใหญ่ที่แข็งแกร่งและแสนจะเย้ายวนของฉู่เฮ่าหรานที่กำลังสอดประสาน...

“ฟังผมอยู่รึเปล่า...เจิ้งลี่ซา” ลมร้อนที่ริรรดข้างหูทำให้เธอตกใจสะดุ้งถอยหลัง “หรือผมควรจะเรียกคุณว่า...นางเอกของผมดี” ฉู่เฮ่าหรานหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์

“จะให้ฉันตอบว่าอะไรคะ คุณเฮ่าหราน” เธอตอบกลับ น้ำเสียงสูงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นปฏิกิริยาที่เธอรู้ดีว่าเขากำลังรอคอย

“ผมอยากให้คุณบอกว่า...ครั้งหน้าที่เราจะสนุกกัน คุณจะไม่เล่นเกมบ้า ๆ อีก”

“ครั้งหน้าเหรอคะ” หญิงสาวอ้าปากค้าง ทั้งกับถ้อยคำหยาบคายของเขา และความจริงที่ว่าเขาคิดว่ามันจะมี ‘ครั้งหน้า’ เกิดขึ้นอีก

“ใช่” เขายิ้ม ดวงตาสีนิลจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอด้วยแววตาขบขัน “เพียงแต่คราวนี้...จะเป็นตาคุณเองที่ต้องช็อกจนตาตั้ง”