ตอนที่ 10 ไม่เหมือนเดิม

กลิ่นหอมของอาหารลอยอบอวลทั่วห้องอาหาร อิงลดาเดินนำเข้ามาพร้อมกับป้าสมร แม่ครัววัยห้าสิบกว่าๆ ที่อยู่บ้านกุลธาราวงศ์มานานเกือบยี่สิบปี ทั้งคู่ช่วยกันจัดจานกับข้าวลงบนโต๊ะด้วยความคล่องแคล่ว

“วางตรงนี้เลยค่ะคุณอิง”

“ขอบคุณค่ะป้าสมร” อิงลดายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ขณะวางจานไข่เจียวลงตรงหัวโต๊ะ

คุดาริกานั่งอยู่ก่อนแล้ว มองสองสาวจัดโต๊ะอย่างชื่นใจ

“โอ๊ย...ดูสิแม่สมร หนูอิงนี่มีแววเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากกว่าที่คิดนะเนี่ย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

“จริงค่ะคุณดาง คุณอิงเขาหัวไวด้วย ไม่ต้องสอนซ้ำเลย” แม่บ้านสาวกลางคนตอบอย่างภูมิใจ

“คุณภีมเองไม่เคยเข้าไปชิมอาหารถึงในครัว วันนี้ก็เข้าไปชิมแกงเลียงแล้วก็ไข่เจียวไปครึ่งจานเลยนะคะ จนคุณอิงได้เจียวไข่เพิ่มอีกจาน ท่าจะอร่อย” ป้าสมรยิ้มกึ่งแซว ดาริกายิ้มกว้างด้วยความชอบใจ ในขณะที่อิงคิดในใจว่า หากทั้งสองรู้ว่าภีมวัชไม่ชอบผู้หญิง จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้

ในตอนนั้นภีมวัชเดินเข้ามาในชุดลำลองที่เปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว

เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยเมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะ

“อาหารเสร็จพอดีเลยลูก มานั่งสิ” ดาริกาผายมือเรียกด้วยรอยยิ้ม

ภีมวัชเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามอิงลดา ก่อนจะมองอาหารตรงหน้าเงียบๆ

“ลองชิมสิคะว่ารอดไหม” ดาริการบอกลูกชาย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจ้าตัวไปแอบชิมอาหารมาแล้ว

“ผมไปชิมในครัวมาแล้วครับ อร่อยมาก”

“แม่ดีใจจังเลย ภีมเองก็ไม่เคยชมใครง่ายๆ แบบนี้เลยนะลูก”

ดาริกาว่าพลางตักข้าวใส่จานให้

“ครับ” เขาเหลือบตามองอิงลดาเงียบๆ เธอดูมีความสุขแบบเรียบง่าย ไม่ได้เฟ้นหาโอกาสจะอ้อน หรือทำตัวให้เขาสนใจ .และนั่นกลับทำให้เขามองเธอนานกว่าปกติ

ดาริกามองลูกชายแล้วหันมายิ้มให้ว่าที่ลูปกสะใภ้

“แม่ว่าสองคนดูเข้ากันได้นะจ๊ะ”

 “ยังเร็วไปหรือเปล่าคะคุณแม่...แค่ทำอาหารมื้อเดียวเอง” อิงลดายิ้มจางๆ อย่างเกรงใจ

“แต่ลูกแม่ไม่ต่อต้านอย่างที่เคยไงจ๊ะ นี่แหละน่าดีใจที่สุด” ดาริกาพูดพลางมองลูกชายอย่างโล่งใจ

ภีมวัชไม่ได้พูดอะไร แค่ตักข้าวต่อเงียบๆ แต่ในใจเขากลับเอ่อล้นด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยให้ใคร

“จริงสิ เรื่องหมั้นหมาย แม่กับคุณอารีย์เห็นว่าเดือนหน้าน่าจะเหมาะ จัดงานเล็กๆ แค่ในครอบครัว ไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก หรือพวกลูกอยากให้เชิญแขกมาก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ เอาไว้งานแต่งงานค่อยเชิญแขกทีเดียวดีกว่า หนูว่างานหมั้นก็แค่สวมแหวนหมั้นเท่านั้นก็น่าจะพอค่ะ” อิงลดากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ

“ไม่ได้หรอก คุณลุงคุณป้าต้องมาเป็นสักขีพยานตอนสวมแหวนด้วย ถึงจะหมั้นกันภายใน แต่ก็ต้องเป็นไปตามขนบธรรมเนียมนะ” คราวนี้ภีมวัชเสนอขึ้นมาบ้าง ดาริกายิ้มอย่างพอใจ แบบนี้ลูกชายเธอคงตกหลุมรักอิงลดาแล้วแน่นอน เพราะนอกจากไม่ต่อต้านแต่ยังมีส่วนร่วมอีกด้วย

“ก็ดีนะแม่ว่า อิงเห็นด้วยไหมลูก”

“หนูแล้วแต่คุณแม่เลยค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจเบาๆ แต่ลึกๆ ก็รู้สึกซาบซึ้งที่ว่าที่สามีนั้นให้เกีบรติครอบครัวของเธอ

กลางดึก ห้องนอนชั้นบนเงียบสงบ ภีมวัชยืนพิงขอบหน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ตตัวบางกับกางเกงลำลองชุดเดิม มือข้างหนึ่งถือแก้วน้ำเปล่า มืออีกข้างท้าวกับขอบหน้าต่าง

ดวงจันทร์กลมโตแขวนตัวอยู่กลางฟ้า

แสงเงินสาดส่องลงมากระทบกรอบใบหน้าเขา เผยแววตาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มบางๆ อย่างไม่รู้ตัว

“อิง” เขาเอ่ยชื่อนั้นแผ่วเบาในความเงียบ

ภาพหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่วิ่งอุ้มลูกหมากลางถนนซ้อนขึ้นมาในความคิด ใบหน้าที่ร้อนใจ เสื้อเปื้อนคราบเลือด แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความกล้าหาญและอ่อนโยนในคราเดียว

ตอนนั้นเขายังเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ที่เหนื่อยล้า ไม่มีเวลามองใคร

แต่เธอคนเดียวกลับฝังอยู่ในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว

ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีทางได้เจอเธออีกแล้ว แต่วันนี้...เธอกลับเข้ามาในชีวิตของเขาโดยที่เขาไม่ได้คาดหวัง

“สามเดือนนี้ พี่จะทำให้เธอรักพี่ให้ได้ งานแต่งงานของเราต้องเกิดจากความรัก ไม่ใช่แค่ผลประโยชน์” เขาพึมพำกับตัวเอง

“แต่ถ้าเธอไม่รักพี่เลย พี่ก็จะแต่งงานกับเธออยู่ดี” แพทย์หนุ่มวางแก้วเบาๆ บนโต๊ะข้างหน้าต่าง ดวงตามองยังพระจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี คืนนี้พระจันทร์สวยกว่าทุกวัน ทั้งที่เป็นจันทร์ดวงเดิม

************************