บทที่ 39 : พวกเขาเรียกมันว่าหมาสู่

บทที่ 39 : พวกเขาเรียกมันว่าหมาสู่

หลังหวงจื่อถงได้เข้าไปเรียนในสำนักศึกษา หม่าซูเหวินก็ไม่ได้มาสอนเด็กน้อยเรียนหนังสืออีกต่อไป สำหรับหลินลู่ฉีแล้วนางเข้าใจหลักการเขียนหมดแล้ว ส่วนเรื่องการอ่านนั้นนางอ่านออกตั้งแต่แรก ยกเว้นหวงจื่อเหยา นางจำตัวอักษรยังไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ท่านลุงทำอะไรหรือเจ้าคะ”

หลินลู่ฉีหยิบขนมโก๋ที่ฉินซื่อปรับสูตรล่าสุดออกมากินเล่น ไม่คิดว่านางจะเห็นหวงชางกำลังใช้กิ่งไม้ ขีดเขียนอยู่บนพื้นดินในลานบ้าน

หวงชางรีบวางไม้ลง แล้วยืนขึ้นมองเด็กน้อยอย่างเก้อเขิน หลินลู่ฉีเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ สิ่งที่เขาเขียนลงไปบนพื้นดินนั้น ดูยึกยือไม่คล้ายตัวอักษร

“นี่คือ”

“เอ่อ ลุงอยากเขียนชื่อตัวเองดู ไม่มีอะไรหรอก”

หลินลู่ฉีเงยหน้าขึ้นมองเขา ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ถึงความปรารถนาอันแรงกล้า หวงชางอยากรู้ตัวอักษรนี่เอง เขาคงอายเกินกว่าจะบอกหม่าซูเหวินตรง ๆ

“ท่านลุงข้าขอถามท่านตรง ๆ ท่านอยากอ่านออกเขียนได้ใช่หรือไม่” นางจ้องเขานิ่ง ๆ ไม่มีท่าทีล้อเล่นแต่อย่างใด

หวงชางหัวเราะออกมาเบา ๆ “มันก็ใช่ แต่ว่า”