ตอนที่ 4 ได้รับของวิเศษที่ก้นถัง

เช้าแล้ว

เมื่อวานกว่าเยว่ฉีจะทำความสะอาดบ้านเสร็จเรียบร้อยพอให้นอนได้ก็ใช้เวลาไปไม่น้อย พอเสร็จจากการทำความสะอาดสิ่งที่นางทำต่อจากนั้นคือการหุงหาอาหาร และสิ่งที่ตามมาคือความหนักใจ เยว่ฉีก่อไฟไม่เป็นร้อนให้หานลั่วอี้มาช่วยก่อ

เขาช่วยยังไงนะหรือ? ก็ใช้พลังปราณทำให้ฟืนลุกไหม้ยังไงละ ตอนเห็นใบหน้านิ่ง ๆ ใช้พลังวิเศษจุดไฟให้ เยว่ฉียอมรับเลยว่าไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่เมื่อความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าสุดท้ายก็ต้องพยายามทำใจยอมรับว่าโลกที่หลุดเข้ามาอยู่เป็นโลกของพลังวิเศษ

ว่าแต่นางมีพลังพิเศษหรือเปล่า ถ้ามีเหมือนคนในโลกนี้บ้างก็คงจะดี ทว่าจากความทรงจำของเจ้าของร่างดูเหมือนว่าเยว่ฉีจะไม่มีความสามารถดังกล่าว

แต่เยว่ฉีคนก่อนกับเยว่ฉีคนปัจจุบันก็หาใช่คนเดียวกันบางทีคนก่อนไม่มีนางอาจจะมีก็ได้

เยว่ฉีส่ายหัวให้กับความคิดตัวเอง เดินไปยังเพิงข้างบ้าน เริ่มต้นจัดการทำอาหารเช้า

ข้าวในบ้านคือข้าวที่ได้แวะซื้อก่อนจะมาถึงหมู่บ้านชวีซาน ซึ่งเพียงพอสำหรับครึ่งเดือน หลังจากนี้ต้องเข้าเมืองไปซื้อมาอีกรอบ เมื่อวานเยว่ฉีเห็นว่าในหมู่บ้านมีรถเทียมลาวิ่งเข้าออก คิดว่าน่าจะเป็นรถสำหรับรับคนเข้าไปในเมือง

วันนี้เยว่ฉีไม่มีปัญหาเรื่องก่อไฟเหมือนเมื่อวานเพราะนางจุดไฟเอาไว้ทั้งคืน เช้าวันนี้จึงมีไฟพอเป็นเชื้อเพลิงสำหรับทำอาหาร

เยว่ฉีเริ่มจากซาวข้าวหุงข้าวก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นหันไปหยิบเนื้อชิ้นหนึ่งในถังใบเล็กขึ้นมาวางบนเขียงใช้มีดสไลด์เป็นแผ่นบาง ๆ เตรียมทำผัดผักอย่างง่าย

พอเตรียมของสำหรับทำอาหารเรียบร้อยข้าวก็สุกพอดี เยว่ฉียกหม้อข้าวออกจากเตา แล้วเริ่มทำอาหาร ระหว่างที่ง่วนอยู่กับการทำอาหาร หานลั่วอี้ที่ตื่นแล้วไม่เห็นภรรยาอยู่ในห้อง แต่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอกจึงเข็นรถเข็นออกมาหา

แผ่นหลังบอบบางขยับเคลื่อนไหวคล่องแคล่วไม่นานก็ได้กลิ่นหอมลอยโชยมาจากจุดที่นางยืนอยู่

หานลั่วอี้ไม่ได้เคลื่อนตัวเข้าไปรบกวนทำเพียงมองอยู่ห่าง ๆ ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะสัมผัสสายตาเขาได้ ดวงหน้างดงามติดซูบผอมถึงได้หันมายิ้มให้

“ท่านตื่นแล้ว?” หานลั่วอี้พยักหน้า ผลักรถเข็นเข้าไปใกล้

“ตื่นแล้ว”

“ดียิ่ง ท่านรอข้าไม่นานอาหารจะเสร็จแล้ว หรือท่านจะไปเตรียมโต๊ะรอ?”

“ข้าไปจัดโต๊ะรอ” เยว่ฉีพยักหน้าขึ้นลงปล่อยให้หานลั่วอี้กลับเข้าบ้านไป

นางไม่ได้ปฏิบัติกับอีกฝ่ายเช่นผู้ป่วยคนหนึ่งแต่ปฏิบัติกับเขาเหมือนคนปกติผู้หนึ่งแทน ถึงยังไงหานลั่วอี้ก็คงต้องการเช่นนี้มากกว่า

ดูจากท่าทางแล้วบุรุษผู้นี้ไม่ได้ต้องการให้ผู้อื่นมองตนเช่นคนพิการ

คนไปแล้วเยว่ฉีก็หันมาให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าต่อ ก่อนอื่นนำกระเทียมลงไปเจียวกับน้ำมันให้เหลืองส่งกลิ่นหอม พอกระเทียมได้แล้วก็ใส่หมูลงไปผัด ใช้ตะหลิวคนในกระทะจนหมูเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเล็กน้อยจึงปรุงรสด้วยเกลือ เพราะไม่มีเงินพอซื้อเครื่องปรุงรสอื่น ๆ นางจึงต้องใช้เกลืออย่างเดียวไปก่อน

ผัดหมูกับเครื่องปรุงเข้าด้วยกันจากนั้นใส่ผักลงไปผัดจนผักสุกกำลังพอดีก็ตักใส่จาน

อาหารมีไม่มากเพราะสภาพการเงินไม่ดี ตระกูลหานให้เงินหานลั่วอี้มาเพียงหนึ่งตำลึง ถึงนางจะไม่รู้ว่าหนึ่งตำลึงมากน้อยแค่ไหนในโลกนี้ เพราะความทรงจำของร่างเดิมแทบจะไม่ได้หยิบจับสิ่งที่เรียกว่าเงินเลยสักครั้ง จึงต้องประหยัดเอาไว้ก่อนจะหาเงินเข้าบ้านได้

เยว่ฉีทำผัดผักอย่างเดียวก็ถือเป็นอันเสร็จ ชาติก่อนใช้ชีวิตอยู่หอช่วงเรียนมหาลัยจึงทำอาหารเป็นหลายอย่าง แม้จะไม่ถึงกับเลิศรสเทียบเชฟระดับภัตตาคาร แต่ก็ถือได้ว่าอร่อย

หานลั่วอี้มองอาหารหน้าตาหน้าทานตรงหน้าก็ยิ่งสงสัยในตัวภรรยา เพราะเขารู้ว่าแม่ใหญ่ไม่มีทางหาภรรยาที่เพียบพร้อมด้วยนิสัยและเรื่องในบ้านให้มาแต่งกับเขาเป็นแน่ ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าในระหว่างที่นางหลับไม่ได้สติและฟื้นขึ้นมานั้นเกิดเรื่องอันใดหรือไม่

“ท่านทานสิ” หานลั่วอี้พยักหน้า เริ่มทานอาหาร

เขาไม่รังเกียจที่อาหารมีเพียงอย่างเดียว เพราะอาหารจานเดียวตรงหน้ารสชาติอร่อยยิ่งกว่าอาหารมากมายที่เคยทานมาตั้งแต่อดีต อีกทั้งอาหารที่ไม่ได้มีความพิเศษมากมายจานนี้ ก็มาจากภรรยาผู้หนักแน่นที่ยอมมาใช้ชีวิตลำบากไปด้วยกันด้วยความเต็มใจ

เขาไม่คิดว่าเยว่ฉีกำลังเล่นละครตบตา เพราะไม่ว่าจะเป็นคนปั้นหน้าเก่งมากมาจากที่ใด ยามต้องมาใช้ชีวิตเช่นนี้ก็ต้องแสดงสีหน้าออกมาบ้าง ทว่านางกลับมีเพียงรอยยิ้มประดับมุมปากอยู่เสมอ

รสชาติอาหารยังคงอร่อยเหมือนเช่นเมื่อวาน ทั้งสองคนพูดคุยกันพร้อมกับขยับตะเกียบคีบข้าวเข้าปากบรรยากาศกลมเกลียว อบอุ่น

ไม่นานอาหารจานนี้ก็หมดเกลี้ยงทั้งสองคนทานอาหารอิ่มพอดี

หลังทานข้าวทั้งสองก็แยกย้ายกันไป หานลั่วอี้เข้ามาในห้องน้องชายต่างมารดา เด็กชายตัวน้อยยังคงหลับไม่ได้สติทั้งยังไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อใด เมื่อวานเขาได้ลองตรวจอาการดูแล้วแต่ไม่พบความผิดปกติ มีเพียงความทรงจำบางส่วนที่มีใครบางคนร่ายคาถาเอาไว้ไม่ให้เขาเข้าไปดูความทรงจำของเด็กน้อย อีกทั้งยังเป็นคาถาที่ทำให้หานลั่วซานนอนหลับสนิทไม่ยอมฟื้น

คิดมาถึงตรงนี้ดวงตาคมเข้มพลันมีประกาย เคียดแค้นวาบผ่าน มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น

สตรีร้ายกาจผู้นั้นเพื่อผลประโยชน์แล้วถึงกับกล้ากระทำเรื่องบางอย่างกับบุตรตัวเอง เขาเชื่อว่าสาเหตุอาการป่วยของหานลั่วซานมาจากมู่ฉิงเย่

คาถาที่ใช้กับหานลั่วซานแข็งแกร่งกว่าพลังที่เขามีทำให้ไม่สามารถใช้พลังคลายคาถาได้ หากเขาไม่กลายเป็นเช่นนี้คงช่วยน้องชายตัวน้อยผู้น่าสงสารได้แล้ว

หานลั่วอี้มองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของน้องชาย มือแกร่งยกขึ้นลูบผมเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะถอดถอนใจออกมา

“ลั่วซานเจ้าช่างเป็นเด็กที่เกิดผิดที่ผิดทางเสียจริง”

ในระหว่างที่หานลั่วอี้กำลังนั่งมองและคอยดูแลน้องชายอยู่ทางด้านเยว่ฉีก็กำลังทำความสะอาดเครื่องครัวและถังเก็บน้ำ เมื่อวานมีเวลาไม่พอ หลังทำความสะอาดบ้านนางก็เหนื่อยเกินกว่าจะออกมาทำความสะอาดเพิงทำอาหาร จึงทำความสะอาดเพียงคร่าว ๆ มาวันนี้จึงต้องลงมือทำอย่างจริงจัง

เริ่มจากจัดการเพื่อนบ้านผู้ชอบชักใยไปทั่วบ้านคนอื่นออกไปทั้งหมด จากนั้นตักน้ำในบ่อขึ้นมาสาด สาดเข้าไปและขัด ๆ จนสะอาดที่สุดในความคิด

หลังทำความสะอาดส่วนอื่น ๆ ของเพิงเรียบร้อยแล้วก็มาถึงคิวถังน้ำซึ่งมีน้ำขังอยู่ในถังจนมีพืชสีเขียวขึ้นเต็มด้านในไปหมด

มองถังเต็มไปด้วยตะไคร้น้ำสีหน้างดงามพลันบิดเบี้ยว คิดว่าจะเก็บไว้หรือทิ้งไปดี

ถ้าเก็บก็ต้องขัดทำความสะอาดนานแต่หากทิ้งไปก็อาจจะต้องเสียเวลาทำขึ้นมาใหม่ จะจ้างคนหรือซื้อก็อาจจะแพงเกินไปสำหรับตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะขอให้หานลั่วอี้ทำขึ้นมาใหม่ได้หรือไม่

พอคิดทบทวนเรียบร้อยแล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะทิ้ง!!! ถังเป็นอย่างนี้แล้วคงไม่เหมาะจะนำมาใส่น้ำ หานลั่วซานมีพลังพิเศษที่สามารถจุดไฟได้ อาจจะสามารถขุดถังให้นางสักถังได้

เยว่ฉีตัดสินใจได้แล้วก็ล้มถังเทน้ำทิ้ง พอน้ำไหลออกไปจนหมดก็ดึงถังกลับขั้นมาตั้งเหมือนเดิม ในจังหวะที่ดึงถังขึ้นมาแสงแดดได้สาดส่องลงไปถึงก้นถัง หลังจากนั้นก็มีประกายแสงสีเงินสะท้อนเข้าสู่ดวงตาจนนางต้องหยีตาลง เกิดความสงสัยขึ้นในหัวเยว่ฉี ก่อนหน้านี้ในถังมีน้ำเต็มไปหมดทำให้แสงแดดส่องลงไปก้นถังได้ยาก มาตอนนี้น้ำไม่มีเหลือแล้วผลึกสีเงินรูปสามเหลี่ยมดูแหลมคมจึงได้สะท้อนประกายงดงามเข้าสู่ดวงตา

เยว่ฉียื่นมือลงไปหวังจะหยิบขึ้นมาดู ทว่าถูกยอดแหลมของสิ่งที่อยู่ในถังแทงทะลุนิ้วมือ

“โอ๊ย!!” นางดึงมือขึ้นมาโดยเร็วสะบัด ๆ มือหลายครั้งเพื่อคลายความเจ็บก่อนจะนำนิ้วเข้าปากดูดห้ามเลือด

เลือดหยดหนึ่งอาบชโลมผลึกสีเงินก้นถัง ตัวผลึกจากที่เคยเงียบสงบก็คล้ายกับมีชีวิตขึ้นมา ใจกลางของสิ่งของรูปสามเหลี่ยมสีเงินทอแสงสีเงินออกมาก่อนจะหายไป คล้ายกับอาการหัวใจเต้น จากนั้นร่างกายของเยว่ฉีก็หายไป

หานลั่วอี้พลันขมวดคิ้วขึ้นมา แม้จะเป็นเพียงผู้ฝึกปราณขึ้นสามทว่าก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้ที่อยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้กลิ่นอายภรรยาหายไปแล้วทั้งยังเป็นการหายไปทันที เขาจึงอดสงสัยไม่ได้

ฝ่ามือแกร่งนำพารถเข็นออกมายังส่วนหน้าบ้าน แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

ในใจบุรุษหนุ่มพลันปวดหนึบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ กังวลใจถึงสาเหตุที่นางหายตัวไป ภายใต้ความกังวลนี้ยังมีความเคลือบแคลงใจและความเชื่อใจขัดแย้งกันอยู่

เขาไม่อยากพบว่าสุดท้ายแล้ว เยว่ฉีก็ไม่ต่างจากคนบ้านนั้นที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับคนพิการไม่มีอนาคตเช่นเขา เช่นเดียวกับที่เชื่อว่านางไม่เหมือนคนบ้านเดิม เป็นสตรีที่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอดกาล อีกทั้งสาเหตุการหายตัวไปยังน่าสงสัย ไม่มีผู้ใดเข้ามาใกล้บริเวณบ้านแล้วเหตุใดนางถึงได้หายตัวไป

ทั้งยังเป็นการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าถูกลบออกไปทันที

หานลั่วอี้เป็นกังวลใจกับการหายตัวไปของภรรยา ส่วนคนที่เป็นสาเหตุของความกังวลใจกับกำลังตื่นเต้นตื่นตาตื่นใจในสิ่งที่เห็น

“สุดยอดนี่มันอะไรกันเนี้ย!!!