บุรุษแซ่หง4

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งพลันดังจากด้านบนของห้องแห่งนี้

“องค์หญิงหายไปไหนเสียแล้ว” เสียงนั้นดังอยู่เหนือศีรษะของบุคคลทั้งสองที่นั่งอยู่เบื้องล่างของห้องกว้างขวางล้อมรอบไปด้วยกำแพงใหญ่หนา

เหม่ยหลินจำได้ นั่นเสียงของชิงชิง นางกำนัลคนสนิทของนาง

เมื่อหญิงสาวคิดได้อย่างนั้นจึงรีบลุกขึ้นโดยไม่ลืมจับประคองเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ให้ลุกขึ้นเสียด้วยกัน

บุรุษลึกลับแซ่หงเพียงลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงพร้อมกับร่างระหงด้านข้างที่สูงเพียงช่วงอกของเขา โดยไม่ว่ากล่าวสิ่งใด สายตาคมเข้มดุดันยังคงจ้องมองนางอย่างไม่วางตา ในขณะที่เหม่ยหลินเพียงจ้องมองตอบกลับมาด้วยแววตาสุกใสมากยิ่งขึ้น นางคลี่ยิ้มงดงามส่งให้บุรุษร่างสูงตรงหน้าอย่างอ่อนหวานลืมความกลัวเกรงไป

“นางเป็นบ่าวของข้าเอง” เหม่ยหลินบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงแว่วหวานเป็นกันเอง

หญิงสาวกำลังทำท่าจะส่งเสียงตอบกลับขึ้นไปยังบ่าวรับใช้ของตน แต่ทว่าบุรุษลึกลับพลันเอื้อมฝ่ามือใหญ่หนามาปิดปากของนางเอาไว้เสียก่อน

เหม่ยหลินถึงกับตาโตตกใจเนื้อตัวกระตุกและเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอีกครา

และเพียงอึดใจ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมาอีกครั้งจากเหนือศีรษะของพวกเขา

“หายตัวไปอย่างนี้ แล้วเราจะเอาศพนางจากที่ใด” เสียงนั้นยังคงเป็นเสียงของนางกำนัลชิงชิง แต่ทว่ารูปประโยคพลันเปลี่ยนไป น้ำเสียงของชิงชิงก็เช่นเดียวกัน  

เหม่ยหลินได้ยินพลันตัวเกร็งจนร่างชะงักงัน นางทำได้เพียงยืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ในขณะที่บุรุษลึกลับหรี่ตาคมเข้มลงเพียงนิดเพื่อสดับรับฟังอย่างใจเย็น

ชั่วอึดใจเสียงของบุรุษผู้หนึ่งตรงด้านบนศีรษะของทั้งสองพลันดังตามมา

“เจ้าก็กลับไปรายงานว่าฆ่าองค์หญิงทิ้งสำเร็จแล้วและโยนทิ้งหน้าผาไปไม่ได้หรือไร” เสียงนั้นเป็นเสียงของบ่าวชายอีกคนหนึ่งที่ติดตามเหม่ยหลินมายังวัดในวันนี้

หญิงสาวได้ยินยิ่งตัวเกร็งแข็งทื่อนิ่งงันไป

“ได้อย่างไร” เสียงของชิงชิงยังคงกล่าว “หากไม่มีศพนางไปยืนยัน พวกเราได้ตายกันหมดแน่” กล่าวจบก็มีเสียงฝีเท้าเดินไปเดินมาคล้ายกับกำลังเดินหาอะไรบางอย่าง

“เช่นนั้นก็ตามหาองค์หญิงให้เจอก็รีบสังหารให้เสร็จสิ้นเสียแล้วนำศพนางกลับไปรายงาน สตรีในห้องหออ่อนต่อโลกอย่างนั้นจะไปยากอะไร” เสียงของบุรุษอีกคนหนึ่งกล่าวตามออกมา

“หึ! อุตส่าห์ทำทีเป็นให้โจรป่าเข้าปล้นเพื่อแยกบ่าวไพร่ทั้งหลายออกไปจนเหลือเพียงองค์หญิงอยู่พระองค์เดียวแล้วเชียว ไยถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้” เสียงของชิงชิงคล้ายกับเดินไปบ่นไปโดยรอบบริเวณ

“เจ้าจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา เรื่องนี้ให้ใครรู้ได้อย่างไรกัน แต่ก่อนฆ่า เจ้าอย่าลืมที่สัญญา ข้าขอเชยชมนางให้หนำใจก่อน” เสียงของบุรุษอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอำมหิตหื่นกระหาย

“หาตัวองค์หญิงให้เจอก่อนเถิด เจ้าอยากดื่มด่ำนางเท่าไหร่ก็ย่อมได้” เสียงของชิงชิงปรามพลางเดินแยกออกไปอีกทิศทางคล้ายกับกำลังเดินหาอะไรบางอย่างด้วยความร้อนรน

เหม่ยหลินได้ยินทั้งหมด

แน่นอนสิ่งที่บ่าวรับใช้ของนางกำลังตามหา ก็คือตัวนาง

คนพวกนี้ต้องการสังหารนาง เพราะเหตุใด?

ในขณะที่เหม่ยหลินกำลังยืนตะลึงตาค้างนิ่งงัน บุรุษลึกลับจึงค่อยๆ ปล่อยฝ่ามือของเขาออกจากริมฝีปากนุ่มนิ่มของนาง พลางก้มหน้ามองนางอย่างต้องการประเมิน

เมื่อริมฝีปากของตนได้รับการปลดปล่อย เหม่ยหลินจึงทำได้เพียงหลุบตาลงต่ำเก็บข่มความหวาดกลัวเอาไว้ ถึงแม้ว่ากายงามจะกำลังสั่นเทาอยู่ก็ตามที

จะต้องเป็นแบบนี้อีกกี่ครากัน ที่นางจะต้องเป็นอย่างนี้ ต้องเก็บข่ม ต้องอดทน