บทที่ 4 ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ

เหลียนฮวาที่นั่งหันหลังให้กับเขาเพราะนางกำลังจะสวมอาภรณ์ที่เพิ่งจะควานหามาได้   มือบางชะงักไปครู่หนึ่งหลังจากได้ยินถ้อยคำที่เสียดแทงใจนั้น  “ หม่อมฉันไม่ได้วางยาพระองค์เพคะ ” นางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาๆ  ริมฝีปากหนาของอ๋องหนุ่มบิดโค้ง เขาไม่เชื่อวาจาของนางแม้เพียงสักนิด 

“  หากเจ้าไม่ได้ทำแล้วจะเป็นผู้ใดกัน  สตรีแพศยา อยากจะเป็นชายาของข้าจนตัวสั่น คิดว่าข้าดูไม่ออกหรืออย่างไรกัน  เจ้ามันใฝ่สูงจนเกินตัว  คิดหรือว่าวางแผนชั่วเช่นนี้แล้ว ข้าจะยอมรับเจ้าเป็นชายา  ฝันสูงสิ้นดี  ที่จริงแล้วข้าจะเอาผิดเจ้าก็ได้ที่บังอาจวางยาปลุกกำหนัดข้าจนเกิดเรื่องบัดสีเช่นนี้  แต่เพราะข้าเห็นแก่แม่นมหรอกนะ  

เอาละ  อย่างไรเสียเจ้าก็ตกเป็นสตรีของข้าไปแล้ว  ข้าจะรับเจ้าเป็นหญิงอุ่นเตียงก็คงจะได้  ข้าจะให้เจ้าย้ายเรือนไปอยู่ต่างหากไม่ต้องอยู่ในเรือนแม่นมแล้ว ” อ๋องหนุ่มตัดสินใจเอ่ยขึ้น เพราะเขาได้นางเป็นเมียแล้ว  แม้ไม่ได้เป็นความตั้งใจของเขา แต่เขาก็ได้นางแล้ว  รับเป็นหญิงอุ่นเตียงก็คงจะได้  แค่รับเลี้ยงดูสตรีอีกคนคงไม่กระไรหรอก

ริมฝีปากแดงระเรื่อที่ตอนนี้บวมเจ่อเพราะถูกจูบจนนับครั้งไม่ถ้วนมาตลอดบ่ายวันนี้  เม้มเข้าหากันแน่น แล้วนางก็ตัดสินใจเอ่ยว่า

“  หม่อมฉันขอบพระทัยที่ท่านอ๋องไม่เอาความเพคะ แต่ด้วยสัตย์จริง หม่อมฉันไม่ได้วางยาพระองค์จริงๆ หากพระองค์ไม่เชื่อก็สุดแล้วแต่  ในเมื่อเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว  หม่อมฉันทราบว่าพระองค์ไม่ได้ตั้งใจ  ท่านอ๋องไม่ต้องรับผิดชอบใดๆหม่อมฉันหรอกเพคะ  เรื่องในวันนี้ขอให้มันแล้วกันไป  หากท่านอ๋องไม่พูดหม่อมฉันไม่พูดเรื่องวันนี้ก็คงจะไม่มีใครรู้  และต่อไปนี้ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลไปหรอกเพคะ  หม่อมฉันจะไม่มารบกวนพระองค์อีกเพคะ  ”  

เหลียนฮวาตัดสินใจเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นางรู้อยู่แล้วว่าน่าจะเกิดสิ่งผิดปกติกับอ๋องหนุ่ม  แต่นางก็ไม่รู้ว่าเกิดจากสิ่งใดกัน  แต่ที่แน่ๆ ขนมหวานของนางไม่ได้ใส่อะไรผิดแปลกลงไปเลยแม้แต่น้อย  แต่นางพูดไปท่านอ๋องก็คงจะไม่เชื่อ  

อ๋องหนุ่มเมื่อได้ยินคำพูดของสตรีที่ตกเป็นของเขาแล้ว แถมยังเป็นเพราะตัวของนางรนหาที่เองด้วยซ้ำ  แต่ก็ไม่วายจะหยิ่งผยอง หรือว่านางเห็นว่าแผนการณ์ที่จะไต่เต้ามาเป็นชายาของเขามันไม่สำเร็จ  จึงทำเป็นอิดเอื้อนไม่ยอมรับตำแหน่งหญิงอุ่นเตียง  จึงรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที  “ ก็ตามใจ ไม่ต้องการให้ข้ารับผิดชอบก็ตามใจเจ้า ต่อไปอย่ามาวุ่นวายกับข้าอีกก็แล้วกัน ”  

เหลียนฮวารีบสวมอาภรณ์เท่าที่นางจะหาได้ด้วยมือไม้สั่นเทา  “ เพคะ หม่อมฉันจะไม่มากวนใจพระองค์อีก ” นางรับคำอ๋องหนุ่มโดยไม่ได้หันไปมองเขาเลยแม้แต่น้อย  เมื่อเสร็จแล้ว  นางก็ค่อยๆยันกายลุกขึ้น  แม้แต่งกายไม่เรียบร้อยนัก แต่ก็ไม่เป็นไร หากรีบเดินเข้าหน่อยอีกเดี๋ยวก็จะถึงเรือนท่านป้าแล้ว  

นางก้มลงหยิบตูโต้วและชั้นในชิ้นเล็กอีกชิ้นที่ฉีกขาดจนสวมใส่อีกไม่ได้ขึ้นมาถือเอาไว้   แล้วก็ค่อยๆเดินเซซังออกไปจากห้องหนังสือของอ๋องหนุ่มโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองอีก

ส่วนอ๋องหนุ่มที่ยังแต่งกายไม่เรียบร้อยยังคงนั่งอยู่บนพื้นพรม  เขาจ้องมองสตรีข้างกายที่แต่งตัวยังไม่เรียบร้อยนัก ผ้าผ่อนของนางทั้งฉีกขาดและยับย่น  ผมเผ้ายุ่งเหยิง  นางหยิบอาภรณ์ขึ้นมาสวมใส่แค่ลวกๆ  พร้อมกับขยุ้มชิ้นส่วนเล็กๆที่เขาเองเป็นผู้ดึงรั้งมันออกมาจากเรือนกายอวบขาวของนางอย่างรุนแรงจนมันฉีดขาดไม่สามารถสวมใส่ได้อีก  

เขามองจนร่างอวบอิ่มเซซังออกไปจากห้องของเขาดังเช่นนกปีกหัก  แม้ในอกมันจะขุ่นมัวเหลือเกิน แต่มันก็มีเสี้ยวหนึ่งที่วูบโหวงอย่างหาสาเหตุไม่ได้  แต่อ๋องหนุ่มก็พยายามสลัดมันออกไป เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นนี้นางรนหาที่เอง ก็คงต้องรับผลของมัน ไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย 

ส่วนเหลียนฮวา   ที่พยายามเดินเซซังด้วยท่าทางอ่อนแรง  แถมยังต้องหยุดพักเป็นระยะ เพราะนางขาอ่อนแรงไปหมด แถมยังเดินไม่ค่อยตรงเพราะความเจ็บแสบที่กลางกายที่รุนแรงไม่น้อย  เมื่อมีคนบังเอิญเดินผ่านมานางจึงได้ทำเป็นหยุดมองดูทิวทัศน์ของสวนยามค่ำคืน  

โดยหันหลังให้กับพวกเขาเสีย ด้วยเกรงจะมีคนสังเกตุเห็นความผิดปกติของนาง  จนเมื่อทางเดินสองข้างทางว่างเปล่าแล้ว นางจึงค่อยๆเดินต่อไปตามระเบียงทางเดินที่ทอดยาวเป็นระยะ ต่อออกมาจากตัวเรือนแต่ละหลังที่เชื่อมต่อกันหมด  สามารถเดินไปมาหากันได้ทุกเรือน  จนกระทั่งเดินเข้าไปในเรือนของแม่นม  

เมื่อเข้าไปในห้องโถงก็ไม่พบแม่นมเหลียนผู้เป็นป้า  เหลียนฮวาถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งใจ แล้วก็ค่อยๆเดินไปจนถึงห้องพักของตนเองที่อยู่ทางด้านหลัง  เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็รีบปิดมันลงทันที  แล้วก็เดินลากสังขารไปทรุดนั่งพักขาที่เก้าอี้ริมผนังอยู่ครู่หนึ่ง  อยู่ๆเสียงเคาะประตูห้องของนางก็ดังขึ้น

“ ฮวาเอ๋อ อยู่ข้างในหรือไม่ ” สาวใช้คนสนิทของแม่นมร้องเรียกนางอยู่หน้าห้อง  “ ข้ากำลังอาบน้ำน่ะ พี่ชุ่ยหลันมีเรื่องอันใดหรือไม่ ”  นางรีบร้องตอบไปเพราะเกรงอีกฝ่ายจะเปิดประตูเข้ามาเห็นนางที่อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนัก  แล้วจะเกิดสงสัยขึ้นมา

“ ไม่มีอะไรแค่จะถามว่าเจ้าจะกินอาหารเย็นหรือไม่  จะได้เก็บเอาไว้ให้  แม่นมกินเสร็จแล้ว ก่อนมื้ออาหารมองหาเจ้าเท่าไหร่ก็ไม่พบ ”

เหลียนฮวาที่แม้จะกล้ำกลืนอะไรไม่ค่อยลงนักแต่ก็คิดว่าจะฝืนกินมันเข้าไปสักหน่อยแล้วคงจะต้องกินยาแก้ไข้และแก้อักเสบ เพราะนางรู้สึกว่าร่างกายร้าวระบมและเจ็บแสบที่กลางกายจนเดินแทบไม่ไหวแล้ว  

“ พี่วางเอาไว้ที่โต๊ะข้างนอกก็ได้  แล้วให้ใครต้มยาแก้อักเสบและแก้ไข้ให้ข้าสักถ้วยได้ไหม  ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย  หากอาบน้ำเสร็จแล้วจะออกไปกินเอง  ขอบใจพี่มากนะ ” 

เหลียนฮวาร้องบอกสาวใช้ที่สนิทกันพอสมควรเพราะเป็นสาวใช้คนสนิทของท่านป้าของนาง อยู่ที่นี่เหลียนฮวาไม่ได้มีฐานะเป็นสาวใช้ แต่ก็ไม่ใช่นายของจวน แต่เป็นเพียงผู้อาศัยคนหนึ่ง  แต่อาภรณ์ของนางก็ล้วนเป็นอาภรณ์ชั้นดีไม่ได้แต่งกายด้วยชุดสาวใช้ เพราะพระสนมหยูนั้นมอบอาภรณ์ชั้นดีเหล่านี้แก่นาง  เพราะเอื้อเอ็นดูนางไม่น้อย

เพราะพระสนมหยูมารดาของท่านอ๋องหรู่หยางนั้น  ไม่มีบุตรสาว นางมีเพียงบุตรชายเพียงคนเดียว จึงออกจะเอ็นดูเหลียนฮวาที่หน้าตาน่ารักงดงามถูกใจพระสนม  และเหลียนฮวาเองก็ไม่ใช่สตรีที่ไม่มีใครหมายปอง

นางมีบุตรชายขุนนางหลายจวนที่เคยส่งคนมาสู่ขอ รวมถึงคุณชายอีกหลายจวนที่ไม่ใช่ตระกูลขุนนางแต่ก็พอมีฐานะส่งแม่สื่อมาทาบทามนางบ้างแล้ว 

แต่เหลียนฮวายังไม่นึกพึงใจพวกเขา  นางเองเพิ่งจะมีวัยเพียงสิบหกหนาว นางยังไม่อยากจะออกเรือน จึงขออยู่เช่นนี้ไปสักพักหนึ่งก่อน  อีกอย่างหนึ่งก่อนหน้านั้นนางหลงรักท่านอ๋องหรู่หยางเข้าด้วย  และก็ช่างสมเพชตนเองนัก  

ที่วันนี้บุรุษที่นางแอบหลงรักถึงกับออกปากเหยียดหยามนางอย่างชัดแจ้ง  แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาก็ล้วนแต่เป็นความจริง ใช่ เพราะนางไม่เจียมตัว ใฝ่สูงจนเกินศักดิ์  ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับรักตอบแทน  เจ้าตัวเขายังเหยียดหยามดูแคลนเอาอีกด้วย  

ต่อไปนี้นางเองก็ควรจะรู้ตัวเองได้แล้ว  อย่าได้คิดไปหลงไหลใฝ่ฝันคนที่มีฐานะสูงกว่าตนเองจนแม้แต่เจ้าตัวเขายังเย้ยหยันเอาได้เช่นนี้อีก  เหลียนฮวายกมือขึ้นปาดน้ำตาของตนเองที่มันรินไหลลงมาไม่ขาดสาย  นางโง่เง่าเอง เรื่องวันนี้นางไม่โทษใครทั้งสิ้น  

แม้นางไม่ได้เป็นผู้วางยาเขา  แต่นางก็แอบหลงรักเขา  และคงจะแสดงออกนอกหน้าจนเขาเองก็สังเกตุเห็นมันได้  และวันนี้เขาก็นำมันมาเยาะหยันนาง  ช่างน่าอายนัก  สตรีที่หลงรักบุรุษเพียงข้างเดียว จนตกเป็นของเขาแล้ว เขาก็ยังปฏฺิเสธนาง  

ไม่อยากจะรับผิดชอบนางเพราะฐานะของนางต่ำต้อยจนเกินไป  ไม่คู่ควรกับเขา  แต่เขาก็ยังอุตส่าห์คิดจะมอบฐานะหญิงอุ่นเตียงให้กับนาง   สตรีฐานะเช่นนางนั้นคงเป็นได้เท่านี้จริงๆ ในสายตาของเขา ช่างน่าสมเพชนัก ที่ไม่เจียมตัวจนเกิดเรื่องเช่นนี้