ตอนที่5 สตรีไร้ยางอาย

งานเลี้ยงค่ำคืนนี้เมื่อชาติก่อน

หลังจากที่ฟางหนิงหลินได้ไปแสดงความยินดีกับเหล่าองค์ชายทั้งสามและเสิ่นหลิวหยางที่ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว นางก็มานั่งดื่มกินกับเหล่าสตรีคนอื่น ๆ ตรงที่เหยาลี่เซียนได้จัดเตรียมไว้ให้

แน่นอนว่าที่ตรงนี้ที่องค์หญิงเหยาลี่เซียนจัดไว้นั้น ฟางหนิงหลินย่อมมองเห็นเสด็จพี่ของนางเหยาหวังเหว่ยได้อย่างชัดเจน เพราะสหายคนสนิทมีหรือจะไม่รู้ใจกัน เหยาลี่เซียนรู้ดีว่าหากมีเสด็จพี่รองอยู่ขอเพียงมีที่นั่งให้สหายของนางได้นั่งดูให้เห็นใบหน้าของเสด็จพี่ก็เพียงพอแล้วสำหรับฟางหนิงหลิน

ขณะที่ฟางหนิงหลินนั่งมองเหยาหวังเหว่ยอยู่นั้น นางก็เห็นว่าเหยาหวังเหว่ยลุกเดินออกไปจากงานด้วยท่าทางไม่ดีนัก นางจึงเดินตามไปด้วยความเป็นห่วง เมื่อนางเห็นว่าเขาเดินเซไปมาคล้ายทรงตัวไม่อยู่จึงรีบเข้าไปพยุงตัวของเขาเอาไว้ไม่ให้ล้มลง ถึงคราแรกเขาจะปฏิเสธไม่ยอมให้ฟางหนิงหลินแตะต้องตัว แต่เพียงผ่านไปไม่นานกลับกลายเป็นเขาที่อุ้มฟางหนิงหลิน และพาเข้าไปในห้องรับรองแขกที่หลัวฮองเฮาทรงสั่งให้นางกำนัลจัดเตรียมไว้

ขณะนั้นเจียงเจียวซินที่ดักรอเหยาหวังเหว่ยอยู่ก็ต้องรีบหลบ เมื่อเห็นว่าฟางหนิงหลินเดินตามชินอ๋องมาด้วย เพราะอย่างไรเสียนางก็ไม่อาจทำการบุ่มบ่ามเข้าไปขวางฟางหนิงหลินได้ ไม่เช่นนั้นหากฟางหนิงหลินรู้ว่าเหยาหวังเหว่ยถูกวางยากำหนัด คนที่จะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกก็คือนาง และหากไม่เป็นเพราะบิดาของนางเป็นลูกน้องใต้บัญชาการของบิดาฟางหนิงหลิน นางเองก็อยากเข้าไปขวางและมีปากเสียงกับฟางหนิงหลินดูสักครา แต่เพราะกลัวบิดาของนางจะต้องลำบาก จึงทำได้เพียงแต่ยืนเจ็บใจอยู่ห่าง ๆ มองดูคนทั้งคู่เข้าไปภายในห้องด้วยกัน

เพียงทั้งคู่เข้าไปด้านในห้องไม่ถึงหนึ่งเค่อ[1]ซูโม่อี้องครักษ์คนสนิทข้างกายของเหยาหวังเหว่ยก็มาถึงหน้าห้องพร้อมหมอหลวง เพราะก่อนออกมาจากงานเลี้ยงเหยาหวังเหว่ยรู้ตัวว่าตนนั้นผิดปกติจึงได้ให้ซูโม่อี้ไปตามหมอหลวงมา แต่ยังไม่ทันที่ซูโม่อี้และหมอหลวงจะเข้าไปด้านในห้อง ฮ่องเต้และหลัวฮองเฮาก็ตามมาถึงหน้าห้องที่ฟางหนิงหลินและเหยาหวังเหว่ยอยู่ด้านใน ทั้งสองพระองค์มาพร้อมเหล่านางกำนัลขันทีที่ติดตามเสด็จ

ถึงการเชิญหมอหลวงครั้งนี้จะทำอย่างลับ ๆ แต่ในวังล้วนมีหูตามากมาย เพียงผู้ใดเห็นซูโม่อี้ย่อมรู้ว่าเขาคือคนของชินอ๋องเหยาหวังเหว่ย

เมื่อเห็นว่าซูโม่อี้มาตามหมอหลวงย่อมรู้ว่าต้องเกิดอันใดกับเหยาหวังเหว่ยอย่างแน่นอน แล้วมีหรือจะไม่มีผู้ใดอยากได้หน้าต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้

“องค์ชายรองไม่ได้อยู่ด้านในอย่างนั้นหรือ เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่ยอมเข้าไปเสียที” ฮ่องเต้เอ่ยถามท่าทางฉุนเฉียว เมื่อเห็นว่าหมอหลวงและองครักษ์ของบุตรชายยังยืนนิ่งอยู่ด้านนอก

ท่าทางดูเลิ่กลั่กไม่ยอมเอ่ยปากตอบของซูโม่อี้ทำให้ฮ่องเต้ยิ่งรู้สึกเดือดดาล แต่เพียงพระองค์ก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้ประตูก็รู้เหตุผลทันที ว่าเหตุใดซูโม่อี้ถึงไม่ยอมเปิดประตูเข้าไปด้านใน ถึงเสียงร้องครางของสตรีและบุรุษในห้องจะไม่ได้ดังมากนัก แต่ผู้ที่ฝึกยุทธ์มาย่อมได้ยินเสียงจากด้านในอย่างชัดเจน

“พวกเจ้าถอยออกไปให้หมด ยกเว้นเจ้า” เฉิงเฟิงฮ่องเต้ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ พร้อมกับหันไปมองซูโม่อี้ที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก

หลัวฮองเฮาที่ยืนอยู่ด้านหลังเฉิงเฟิงฮ่องเต้ก็ต้องถอยหลังออกไปเช่นกัน เมื่อเห็นสายตาที่สวามีหันมามอง ถึงนางจะไม่ได้ยินเสียงอันใดจากภายในห้อง แต่นางก็รู้ได้ทันทีว่าภายในห้องต้องเกิดเรื่องมิดีขึ้นเป็นแน่

“ซูโม่อี้เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่กับหมอหลวง หากว่าองค์ชายรองได้สติแล้วให้รีบพาเขาและสตรีผู้นั้นไปหาข้าทันที” เฉิงเฟิงฮ่องเต้เอ่ยเสียงแผ่วเบาเพียงเพื่อให้ซูโม่อี้ได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” ซูโม่อี้ตอบรับทันที

เฉิงเฟิงฮ่องเต้เดินกลับไปยังงานเลี้ยงทันที เพื่อไม่ให้เหล่าขุนนางที่อยู่ในงานเลี้ยงเกิดสงสัย ถึงเขาจะไม่รู้ว่าสตรีที่อยู่ในห้องกับบุตรชายของตนเป็นใคร แต่อย่างไรเสียสตรีผู้นี้ก็หนีไม่พ้นที่จะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการวางยาบุตรชายของเขา

เจียงเจียวซินที่แอบยืนดูสถานการณ์อยู่ไม่ห่างมากนัก รู้สึกหัวเสียที่แผนไม่เป็นไปดังคาด ความรู้สึกขุ่นเคืองอัดแน่นเป็นเท่าทวี เมื่อเห็นว่าเฉิงเฟิงฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องแล้วว่าชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับสตรี ถึงตอนนี้ฮ่องเต้จะยังไม่รู้ว่าสตรีในห้องนั้นคือผู้ใด แต่นางเชื่อว่าหากฮ่องเต้รู้ว่าเป็นคุณหนูตระกูลฟางย่อมต้องละเว้นโทษฟางหนิงหลินเป็นแน่ และมิหนำซ้ำยังคงรู้สึกยินดีที่บุตรชายคนรองจะได้แต่งงานกับสตรีที่มีฐานอำนาจอีกทั้งยังมีทรัพย์สินเพียบพร้อมเช่นนี้ ยิ่งนางครุ่นคิดก็ยิ่งแค้น โทสะของนางพลุ่งพล่านขึ้นมาบนใบหน้าเนียนจนเห็นได้ชัด

ซูโม่อี้ยืนเฝ้าผู้เป็นนายอยู่ด้านนอกตามรับสั่งของเฉิงเฟิงฮ่องเต้ เขารู้สึกอิจฉาหมอหลวงที่ยืนอยู่ด้านข้าง ที่ไม่ได้ยินเสียงน่าอายที่เกิดขึ้นหลังประตูบานนี้ ถึงอย่างไรเสียเขาก็เป็นบุรุษวัยกำหนัด เสียงเหล่านี้ที่ได้ยินล้วนสร้างความทรมานให้แก่เขา เขายืนฟังจนช่วงล่างรู้สึกปวดหนึบ แต่ด้วยหน้าที่ทำให้เขาไม่อาจละทิ้งไปได้แม้ช่วงขณะ เขาจึงทำได้เพียงยืนทนฟังเสียงกระตุ้นความกำหนัดเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดความทรมานที่ซูโม่อี้ต้องทนรับก็จบสิ้นลง เมื่อภายในห้องเงียบสงัด เขายืนรออยู่ครู่หนึ่งเพียงเพื่อจะดูว่าคนภายในห้องจะส่งเสียงทรมานเขาอีกหรือไม่ เมื่อเขาเห็นว่าภายในห้องไม่ได้ส่งเสียงอันใดแล้ว เขาจึงเอ่ยเรียกเหยาหวังเหว่ยด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก

“ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่ หากท่านได้สติและมีแรงพอที่จะลุกได้แล้ว เชิญท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยขอรับ”ซูโม่อี้ยืนนิ่งรอคำตอบ

“ข้าไม่เป็นไร ขอข้าพักสักครู่แล้วจะออกไป”เหยาหวังเหว่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย

“ขอรับ” ซูโม่อี้ตอบรับผู้เป็นนายก่อนที่จะหันมาบอกให้หมอหลวงกลับไปได้

[1] เค่อ เทียบเท่ากับ 15นาที