บทที่ 1 หวนคืน

บทนำ

นางเป็นบุตรสาวพ่อค้าที่มีสาขาอยู่ทั่วแคว้น ครอบครัวของนางรักใคร่กลมเกลียว บิดานางหรือก็มีเพียงมารดานางเพียงหนึ่ง ไร้ซึ่งอนุหรือบ่าวอุ่นเตียง

แต่ชะตาของนางต้องพลิกผันเมื่อมารดานางเสียชีวิต บิดากลับพาสตรีนางหนึ่งเข้าจวนหลังฝั่งศพมารดานางได้เพียงเจ็ดวัน สถานะของสตรีนางนั้นคือฮูหยินเอกคนใหม่ของบิดา

ซ้ำร้ายกว่านั้นนางยังมีบุตรสาวและบุตรชายอย่างละคน โดยทั้งสองมีอายุมากกว่านางหนึ่งปี เช่นนี้ไม่ได้แปลว่าบิดาลักลอบมีสตรีนางนั้นตั้งแต่ที่อยู่กับมารดานางหรือ

นางถูกคนทั้งสามรังแกสารพัด ทั้งทุบตี ให้อดข้าวและ ใช้งานราวกับบ่าวในจวน ยามคนพวกนั้นโกรธกริ้วหรือไม่พอใจใครมาก็มักจะมาลงที่นางเสมอ

บ่าวใพร่ในจวนไร้ซึ่งความเคารพนางจนสิ้น บางคนสงสารก็แอบช่วยเหลือนางในบางครั้ง แต่บางคนไม่สงสารแถมซ้ำเติม

เมื่อเห็นว่าบิดาไม่สนใจจึงรวมหัวกันกลั่นแกล้ง บ้างก็พูดจาดูถูกให้เจ็บช้ำน้ำใจ

ซ้ำร้ายกว่านั้นเมื่อคืนหนึ่งนางถูกพี่ชายต่างแม่คนนี้บุก เข้ามาย่ำยีนางถึงในห้อง และก็มีครั้งต่อ ๆ ไปเรื่อยมาจนนาง  ตั้งท้อง บิดานางคาดคั้นเอาความกับนาง

แต่พอนางบอกความจริงไป กลับถูกผู้เป็นบิดาทำร้ายร่างกาย แถมยังต่อว่าว่านางเป็นสตรีแพศยา กล่าวหาพี่ชายตัวเองเพียงเพราะอิจฉา

สุดท้ายนางถูกส่งไปอยู่อารามบนเขา แต่เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจคนเหล่านั้น เมื่อพวกเขาส่งคนมาคอยกลั่นแกล้งนางให้มีความเป็นอยู่ที่ยากลำบากมากขึ้น

ต้องทำงานหนักแลกข้าวที่มีเพียงน้ำข้าวกับเมล็ดข้าวเพียงไม่กี่เม็ด สุดท้ายนางตกเลือดตายระหว่างคลอดลูก ภาพเหตุการณ์วันคืนที่เลวร้ายไหลวนเข้ามาฉายในหัวซ้ำไปมา

ชีวิตนางถูกพวกเขากลั่นแกล้งจนพบจุดจบคือความตาย ทั้งที่นางไม่เคยไปทำอะไรให้พวกเขาเลย แต่พวกเขากลับมีชีวิตที่แสนสุข

สตรีนางนั้นเป็นฮูหยินเอกที่บิดารัก เป็นนายหญิงที่ลูกน้องนับถือรักใคร่ บุตรสาวของนางได้แต่งกับคุณชายที่สอบจอหงวนได้ปีล่าสุด บุตรชายได้สืบทอดกิจการบิดา ทำการค้าได้กำไรเป็นสามเท่าจนบิดาภาคภูมิใจ

ช่างเป็นครอบครัวสุขสันต์เสียจริง ทั้งที่กิจการนี้เป็นของตระกูลฝั่งมารดานางแท้ ๆ นางคิดแล้วได้แต่แค้นใจ

หากมีโอกาสนางจะกลับไปทวงทุกอย่างที่เป็นของนางคืน แล้วตอบแทนความชั่วช้าของพวกเขาให้สาสม ให้พวกเขาเจ็บปวดทรมานมากกว่านางเป็นร้อยเท่าพันทวี

เหมือนฟ้าจะฟังคำตัดพ้อและสงสารโชคชะตาของนาง เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าวันที่มารดานางจากไป แววตาที่เคยสดใสของนางเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น

บทที่ 1

หวนคืน

ซูฮุ่ยฉินตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง นางงุนงงเล็กน้อยเพราะภาพสุดท้ายคืนนางนอนตกเลือดตายอย่างน่าเวทนาในห้องเก็บฟืนที่อารามบนเขา

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ให้บ่าวเข้าไปปรนนิบัตินะเจ้าคะ” เสียงชิงชิงดังขึ้นหน้าห้อง ทำให้นางแปลกใจเล็กน้อย

นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ว่านางควรจะตายไปแล้วหรือ  ในความทรงจำของนางชิงชิงก็หักหลังนางไปรับใช้ซูเยว่ซินแล้วนี่

นางเดินไปมองที่คันฉ่องข้างเตียง พบว่าใบหน้านี้ของตนยังคงอ่อนเยาว์ ไร้ร่องรอยความหยาบกร้านอย่างคนที่ทำงานหนัก

หรือนางจะย้อนเวลากลับมาก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้น ไม่สิ! มันน่าเหลือเชื่อเกินไป

“คุณหนูเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ ให้บ่าวเข้าไปได้หรือไม่” ยังไม่ทันให้นางได้คิดอะไรต่อ เสียงจากหน้าห้องก็ดังเข้ามาอีก

“เจ้าเข้ามาเถอะ” นางจึงตอบออกไป เพราะหากนานกว่านี้จะเป็นที่สงสัยได้ อีกอย่างนางมีเรื่องจะถามสาวใช้นางนี้เช่นกัน

“คุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ เหตุใดจึงตอบบ่าวช้าเพียงนี้ บ่าวตกใจคิดว่าคุณหนูเป็นอะไรไปแล้วเสียอีก” เข้ามาได้สาวใช้นางนั้นก็พร่ำไม่หยุด

“เจ้าหยุดพูดสักทีข้ารำคาญ!!”

ซูฮุ่ยฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญ ทำให้สาวใช้นางนั้นชะงักไป ก่อนความกลัวจะเริ่มทำงาน

“บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว!!” ชิงชิงรีบมาหมอบตรงหน้าขออภัยนายสาว

“วันนี้คือวันที่เท่าไหร่” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

“ห๊ะ!!....เออ...วันที่สิบสี่ เดือนที่สาม รัชศกหมิงปีที่เก้าเจ้าค่ะ” สาวใช้นางนั้นแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี

“เจ้าออกไปบอกให้คนเตรียมน้ำให้ข้าอาบที ข้าอยากอาบน้ำ”

นางเอ่ยเปลี่ยนเรื่องเพื่อไล่สาวใช้ออกไป ชิงชิงจึงออกไปบอกให้บ่าวด้านนอกเตรียมน้ำให้คุณหนูตน

ถ้าเป็นเช่นที่ชิงชิงเอ่ยมาเมื่อครู่ แปลว่านางย้อนเวลากลับมาหลังจากวันฝั่งศพมารดาได้เพียงหนึ่งวัน

และอีกเจ็ดวันหลังจากนี้บิดาจะพาจางเจียวเหมยเข้าจวนพร้อมบุตรชายและบุตรสาวที่แอบมีลับหลังมารดาของนาง เช่นนั้นนางก็เริ่มแผนการแรกเลยแล้วกัน

หลังจัดการตัวเองเสร็จ ซูฮุ่ยฉินจึงไปทานอาหารเช้าพร้อมบิดาที่เรือนหลัก

เนื่องจากอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ให้ฮูหยินเอกของจวน บ่าวในจวนจึงใส่ชุดสีเทา ส่วนนางกับบิดาใส่ชุดสีขาว

“ท่านพ่อ ตอนนี้ท่านแม่ก็จากไปแล้ว เรื่องจัดการในจวนข้าก็เคยเรียนจากท่านแม่มาไม่น้อย เช่นนั้นลูกจะเป็นผู้ดูแลต่อจากท่านแม่เอง ท่านพ่อเห็นควรว่าอย่างไรเจ้าคะ” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยถามขึ้นเมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว

“หื้ม!! พ่อว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนจะดีกว่า เจ้าเองก็เสียใจเรื่องมารดาอยู่ ระหว่างนี้ก็พักผ่อนไปก่อน เจ้าจะไปท่องเที่ยวเทศกาลลอยโคมที่เมืองชิงก็ได้นะ พ่อจะจัดการให้” ผู้เป็นบิดาเอ่ยบ่ายเบี่ยง

“ลูกไม่มีกะใจไปเที่ยวเล่นหรอกเจ้าค่ะ หากท่านพ่อไม่ให้ลูกจัดการเรื่องในจวนลูกก็ไม่มีอะไรทำแล้ว คงได้แต่นั่งคิดเรื่องท่านแม่อยู่เช่นนี้เรื่อยไป เห้อ!!!”

นางก้มหน้าเพื่อพยายามซ่อนน้ำตาไม่ให้บิดาเห็น แต่นี่คือการแสดงทั้งนั้น

“พ่อรู้ว่าเจ้าเสียใจ เอาเช่นที่เจ้ากล่าวเมื่อครู่ก็ได้เจ้าจะได้มีอะไรทำ จะได้ไม่ต้องคิดถึงมารดาเจ้าจนเกินไป” เมื่อเห็นบุตรสาวเศร้าใจเช่นนั้น ผู้เป็นบิดาจึงยอมใจอ่อน

“ฮึก! ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางแสร้งสะอื้นก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้ามายิ้มให้บิดาอย่าฝืดฝืน

“เช่นนั้นลูกจะขอเอาบัญชีร้านไปตรวจดูด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ เรื่องในจวนท่านแม่จัดการเอาไว้หมดแล้ว ลูกทำไม่กี่วันคงจะเสร็จ”

“ตามใจเจ้าเถอะแต่อย่าหักโหมเกินไปเล่า หากอยากออกไปเที่ยวเล่นที่ใดก็ไปได้เลย พ่ออนุญาตเจ้า” ผู้เป็นบิดาเอ่ยอย่างรักใคร่บุตรสาวคนเดียวของตน

แต่เบื้องหลักเป็นเช่นไรใครจะรู้ คนที่รู้ดีที่สุดคือซูฮุ่ยฉินนั้นเอง เพราะในชาติที่แล้วผู้เป็นบิดาก็พูดให้นางไปเที่ยวเช่นนี้

พอนางกลับมาก็พอดีกับวันที่สามแม่ลูกนั่นเข้าจวนมาพอดี นางจะคัดค้านหรือโต้แย้งอย่างไรก็ไม่เป็นผลแล้ว

“เช่นนั้นลูกขอตัวก่อน ท่านพ่อก็รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยก่อนจะกลับเรือนตัวเอง

เมื่อถึงเรือนก็ให้พ่อบ้านเอาบัญชีในจวนทุกเล่มมาให้นาง แถมยังบอกให้เอาบัญชีร้านค้าในเครือทุกร้านมาให้นางตรวจด้วย

บัญชีจวนนั้นพ่อบ้านรับคำโดยไม่แสดงท่าทีใด แต่พอพูดถึงบัญชีร้านตัวพ่อบ้านก็มีท่าทีอึกอักทันที

“ท่านพ่อบ้านมีปัญหาอันใดหรือ” นางเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

“เออ...ปกตินายท่านเป็นผู้ตรวจบัญชีร้านด้วยตนเอง  ถ้าคุณหนูจะเอาบัญชีร้านมาตรวจคงต้องไปขออนุญาตนายท่านก่อนขอรับ”

“อ่อ...เรื่องนั้นข้าขอท่านพ่อแล้ว และท่านพ่อก็อนุญาตแล้วเช่นกัน ท่านพ่อบ้านไม่ต้องเป็นห่วง”

ได้ยินเช่นนั้นพ่อบ้านจึงไปเอาบัญชีที่นางต้องการมาให้แต่โดยดี

นางเริ่มจากทำบัญชีของจวนก่อน แต่ก็ไม่ได้พบความผิดปกติอันใด แล้วจึงมาทำบัญชีร้านโดยเริ่มที่สาขาหลักคือ เมืองหลวงที่นางอยู่

ทุกสาขาปกติดียกเว้นสาขาที่เมืองชิง ที่นางตรวจทานมาสองรอบแล้ว แต่ก็คิดจำนวนเงินออกมาได้ไม่เท่ากับที่จดบันทึกไว้ในสมุด

จำนวนเงินที่ขาดไปมากพอจะเลี้ยงคนหนึ่งจวนได้แบบสบาย ๆ ไม่ใช่ว่าบิดานางเอาเงินจากสาขานี้ไปเลี้ยงจวนชู้ของตนหรอกนะ

“ข้าจะไปจวนท่านลุงหน่อย เจ้าให้คนไปเตรียมรถม้าให้ข้าที อย่าลืมเอาขนมกุ้ยฮวาใส่กล่องให้ข้าด้วย” นางเอ่ยสั่งชิงชิง

“นายหญิงจะไปตระกูลซุนหรือเจ้าคะ” ชิงชิงเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

“ใช่ แต่เจ้าไม่ต้องไปหรอก ข้าจะไปคนเดียวเจ้าไปจัดการตามที่ข้าสั่งได้แล้ว” นางเอ่ยตอบก่อนจะไล่สาวใช้ออกไป

เรื่องที่นางสงสัยอีกอย่างคือ ชิงชิงอาจเป็นคนส่งข่าวให้จวนชู้ของบิดานางนะสิ

ในชาติก่อนพอซูเยว่ซินเข้ามาในจวน ชิงชิงสาวใช้ของนางก็ไปรับใช้สองแม่ลูกนั่นอย่างออกหน้าออกตา

หากไม่รู้ว่าเป็นสาวใช้ของนางมาก่อน คงคิดว่าชิงชิงเป็นสาวใช้ของซูเยว่ซินแล้ว

ตระกูลซุนเป็นสหายกับตระกูลซูมาตั้งแต่เริ่มทำการค้า มารดาของนางสนิทกับท่านลุงท่านป้าราวพี่น้อง นางจึงนับพวกเขาเป็นญาติคนหนึ่ง

ที่ผ่านมาพวกท่านบอกเสมอ ว่าหากต้องการความช่วยเหลือให้มาหาพวกเขาได้ตลอดเวลา แต่ชาติที่แล้วนางโง่เองที่คิดว่าตนตัวคนเดียว

“ถึงจวนตระกูลซุนแล้วขอรับคุณหนู” เสียงคนขับรถม้าเอ่ยบอกนาง นางจึงลงจากรถม้าแล้วบอกให้เขากลับไปก่อน

“ไปบอกท่านป้าให้หน่อยว่าข้ามาหา”

นางเอ่ยกับคนที่เฝ้าหน้าประตูจวน บ่าวคนนั้นเข้าไปไม่นาน ก็เห็นว่ามีสาวใช้นางหนึ่งเดินออกมา

“ขออภัยที่ให้คุณหนูต้องรอนาน ฮูหยินใหญ่กำลังรอคุณหนูอยู่เจ้าค่ะ” บ่าวนางนั้นเดินนำซูฮุ่ยฉินเข้าไปในจวน

“ลมอะไรหอบเอาหลานมาถึงจวนตระกูลซุนของเราได้กันล่ะเนี่ย” หว่านเหมยฮวาเอ่ยกับหลานด้วยความเอ็นดู

“ลมแห่งความสงสัยเจ้าค่ะ”

“หื้ม!....เอ่ยราวกับกำลังจะมีเรื่องใหญ่อย่างไรอย่างนั้นกัน” ผู้เป็นป้าเอ่ยเช่นนั้นเพราะเห็นสีหน้าหลานจริงจังนัก

“ข้ากำลังสงสัยว่าท่านพ่อกำลังแอบเลี้ยงชู้กับลูกนอกสมรสไว้นอกจวนเจ้าค่ะ”