บทที่ 3 สิ่งที่ได้รู้

แม่เฒ่าจางนั่งกำตะเกียบจ้องมองไปยังครอบครัวของลูกชายคนรองด้วยสายตาไม่ค่อยจะพอใจ เธอไม่ชอบที่จะเห็นนังปากร้ายกับลูกๆ กินอาหารบนโต๊ะอย่างมีความสุข ถ้าไม่ใช่ว่าสามีต้องการไว้หน้าลูกชายคนเล็กเธอคงไล่พวกมันไปแล้ว เมื่อวานขโมยไข่เธอไปวันนี้ยังมีหน้ามากินอาหารอีก ยิ่งคิดเธอยิ่งโมโห!

“นี่เจ้าเล็ก” ในที่สุดแม่เฒ่าจางก็ทนไม่ไหวที่จะสั่งสอนลูกชาย

“แม่กินข้าวเถอะ” จางจื่อหานบอกผู้เป็นแม่แล้วคีบอาหารให้ภรรยา ซิ่วอิงเงยหน้ามองเขา

“กิน” จางจื่อหานเอ่ยบอกเธอก่อนจะคีบอาหารของตนเองเข้าปาก

“นี่แกยังเห็นหัวแม่คนนี้อยู่ไหม” แม่เฒ่าจางเริ่มโมโหที่ลูกชายคนเล็กไม่สนใจเธอ

“นี่น้องชาย ทำไมถึงเมินแม่แบบนี้” จางจื่อซวานอดไม่ได้ที่จะสั่งสอนเขา

“พี่ใหญ่คิดมากไป” จางจื่อหานเอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบ เขาไม่ได้เมินแม่แค่ต้องก่อนกินข้าวให้เรียบร้อยก่อนพูดคุย

“น้องสามีไม่ได้อยู่บ้านดูแลแม่กลับมาก็ทำตัวห่างเหินแบบนี้มันใช้ไม่ได้” เหมยลี่พูดขึ้น

“สะใภ้ใหญ่พูดถูก งั้นคุณควรกลับบ้านมาดูแลพ่อแม่” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นบ้าง ทั้งๆ ที่จางจื่อหานส่งเงินมาให้พวกเขาใช้จ่ายยังจะบอกว่าเขาไม่ได้ดูแลพ่อแม่อีก

“นี่ นี่” สะใภ้ใหญ่เหมยลี่พูดไม่ออก

“กินข้าว!” พ่อเฒ่าจางพูดขึ้นทุกคนไม่กล้าขัดพากันก้มหน้ากินข้าวต่อ

 

หลังจากกินข้าวเสร็จแม่เฒ่าก็สั่งให้เด็กๆ ไปเล่นที่อื่นเหลือเพียงผู้ใหญ่นั่งพูดคุยกัน จากนั้นแม่เฒ่าจางก็พร่ำพรรณนาถึงชีวิตอันแสนยากลำบากที่ผ่านมาของตนเองเพื่อตอกย้ำให้ลูกชายคนเล็กรู้จักกตัญญูจนซิ่วอิงได้แต่กรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย

“เจ้าเล็ก พี่ชายของลูกนั้นอยู่บ้านทำงานแลกคะแนนลำบากไม่น้อยลูกไปเป็นทหารสบายๆ มีอาหารดีๆ ให้กิน แต่พ่อแม่และพี่ชายอยู่อย่างอดๆ อยากๆ หลานๆ ตัวน้อยของลูกเองก็กินไม่อิ่ม ลูกไม่ได้อยู่บ้านพี่ชายพี่สะใภ้ก็ลำบากดูแลพ่อแม่” แม่เฒ่าจางพูดพลางซับน้ำตา (ปลอม) ไปด้วย

“แม่ ลูกชายไม่ได้อยู่ดูแลแม่นั้นเป็นความผิด” จางจื่อหานเอ่ยกับแม่เฒ่า แม่เฒ่าได้ยินแบบนั้นก็ได้ใจ

“เรื่องนั้นแม่ไม่ถือโทษโกรธลูก แค่ลูกต้องหย่ากับนางปากร้ายนั่น” แม่เฒ่าจางเอ่ยพลางตวัดตาไปมองซิ่วอิง ซิ่วอิงที่ถูกมองทำเพียงยักไหล่

“แม่ ฉันหย่าไม่ได้” จางจื่อหานปฏิเสธ

“ทำไมถึงหย่าไม่ได้ แค่ส่งเธอกลับบ้านเดิม” แม่เฒ่าจางพูดอย่างไม่พอใจทันที

“นี่น้องสามี เธอไม่รู้หรอกว่าอยู่ที่นี่ซิ่วอิงทำแม่ปวดหัวมากขนาดไหน” เหมยลี่รีบใส่ไฟทันที

“พี่สะใภ้ของลูกพูดถูก ถ้ามีมัแกนก็ไม่มีแม่แกเลือกเอา” แม่เฒ่าจางยื่นคำขาดทันที

“น้องชายคิดให้ดี น้องชายเป็นนายทหารจะหาแต่งภรรยาดีๆ กว่านี้ก็ย่อมได้ อย่าทำให้แม่ต้องทุกข์ใจ” จางจื่อซวานพูดเพื่อบอกว่าเขาควรกตัญญูต่อแม่และหย่ากับผู้หญิงคนนี้ซะ

“อืม งั้นก็แยกบ้าน” จางจื่อหานพูดโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ในฐานะลูกเขาไม่สามารถทำให้แม่หนักใจ แต่ในฐานะสามีและพ่อเขาไม่สามารถทอดทิ้งภรรยาและลูกได้เช่นกัน

“อยากแยกก็แยก แต่เงินเดือนต้องส่งมาบ้านใหญ่แล้วแม่จะเป็นคนแบ่งให้ภรรยาลูกเอง” แม่เฒ่าจางพูดอย่างไม่สนใจ เธอสนใจแค่เงินเท่านั้น

“อาจจะไม่มีเงินเดือนแล้ว” จางจื่อหานพูดเสียงเรียบ

“อะไรนะ!” ทุกคนยกเว้นซิ่วอิงกับจางจื่อหานร้องออกมาด้วยความตกใจ

“หมายความว่าไงไม่มีเงินเดือนแล้ว” แม่เฒ่าจางถามอย่างร้อนรน

“กองทัพย้ายงานให้ฉันแล้ว ฉันไม่แน่ใจเรื่องเงินเดือน” จางจื่อหานเอ่ยบอก

“นี่น้องสามีโดนปลดออกจากกองทัพเหรอ?” เหมยลี่เอ่ยถาม ในใจเธอรู้สึกไม่ยินยอมที่เงินจำนวนมากจะหายไป

“หรือว่าแกขี้ขลาดกลัวตายเลยขอลาออกเอง” จางจื่อซวานเอ่ยถาม พ่อเฒ่าจางแม้จะไม่แสดงออกแต่ในใจก็คิดหนัก

“ไม่ได้เรื่อง แกไม่เป็นทหารแล้วจะทำอะไรกินจะมาอยู่บ้าทำงาแลกกแต้มเรอะ” แม่เฒ่าจางที่ฟังลูกชายคนโตพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

“แม่ ไม่ใช่ว่าแม่กับพี่ชายพี่สะใภ้บอกว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านดูแลพ่อแม่เหรอ นี่เขาก็ย้ายกลับมาเพื่อแสดงความกตัญญูแล้วไง” ซิ่วอิงทนไม่ไหวพูดขึ้น ลูกชายกลับบ้านแทนที่จะดีใจแต่กลับห่วงเงินมากกว่าชีวิตลูกชาย

“กตัญญูบ้าบออะไรกัน แค่ส่งเงินมาก็พอ” แม่เฒ่าจางตอบกลับ

“แบบนี้น้องสามีก็ต้องมาอยู่ที่บ้านทำงานแลกคะแนนใช่ไหม มีคนเพิ่มขึ้นอาหารก็อาจจะน้อยลง” เหมยลี่เอ่ยออกมา ถ้าไม่มีเงินเดือนจางจื่อหานก็เท่ากับว่าเขาไร้ประโยชน์

“กังวลอะไร เขาบอกว่าจะแยกบ้านไม่ใช่เหรอ ก็แยกไปสิ ต่างคนต่างกิน” แม่เฒ่าจางรีบเอ่ยบอก

“แม่ จะแยกบ้านก็ต้องมีเงิน” ซิ่วอิงพูดขึ้น

“เงินอะไร ฉันไม่มี” แม่เฒ่าจางปฏิเสธทันที

“แม่ ไม่ใช่ว่าแม่บอกว่าเงินเดือนที่ได้จะเก็บไว้ให้ฉันเหรอ” จางจื่อหานเอ่ยถาม

“พูดบ้าอะไร ที่ผ่านมาไม่ต้องกินต้องใช้หรือยังไง” แม่เฒ่าจางเริ่มเฉไฉ ตอนนั้นเธอแค่พูดเพราะอยากเก็บเงินเดือนของลูกชายไว้จะเอาเป็นจริงเป็นจังได้อย่างไร

“ได้ เงินส่วนนั้นผมถือว่าตอบแทนบุญคุณแม่แต่เราเคยตกลงกันว่าเงินเดือนครึ่งหนึ่งจะต้องมอบให้ภรรยาและลูกๆ ของผมแต่เท่าที่รู้มาพวกเขาไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง” จางจื่อหานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นี่แกกล้ามาซักไซ้แม่เรอะ” แม่เฒ่าจางเริ่มโกรธควันออกหู

“นี่จื่อหานแกพูดกับแม่แบบนี้ได้ยังไง เงินพวกนั้นก็เอามาเลี้ยงลูกเมียแกทั้งนั้น” จางจื่อซวานพูดอย่างไม่พอใจ

“ใช่ น้องสามีไม่อยู่บ้านไม่รู้หรอกว่าพวกเราลำบากกันแค่ไหน” เหมยลี่กล่าวพลางมองด้วยสายตาไม่ชอบใจ

“พูดอะไรของพวกคุณ เอาเงินมาเลี้ยงฉันกับลูกงั้นเหรอพวกคุณกล้าพูดได้ยังไงไม่รู้จักละอายใจบ้างเหรอ ฉันกับลูกได้กินแค่ธัญพืชเนื้อหยาบวันละมื้อใส่ผ้าไม่ได้ตัดใหม่สักครั้ง แต่พวกคุณกลับได้กินข้าววันละสามมื้อ ลูกของพี่ใหญ่ได้กินไข่ทุกมื้อ เมื่อวานฉันแค่ขอเงินสองหยวนพี่สะใภ้ใหญ่ถึงกับผลักฉันหัวชนผนังหมดสติไปทั้งวัน ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ตาย!” ซิ่วอิงระบายสิ่งที่เจ้าของร่างเคยพบเจออกมาพร้อมกับแสร้งปิดหน้าร้องไห้ให้ดูน่าสงสารที่สุด

“…..” แม่เฒ่าจางกับจางจื่อซวานและเหมยลี่ได้แต่อ้าปากค้าง การแสดงนี่มันอะไรปกตินางปากร้ายต้องโวยวายด่าทอพูดจาไร้เหตุผลไม่ใช่เหรอแล้วนี่มันอะไรกัน มันกำลังฟ้องสามีว่าถูกพวกเขารังแก! จางจื่อหานที่ได้ยินว่าที่ผ่านมาลูกเมียต้องเจออะไรบ้างในใจเขาก็รู้สึกขมฝาดสายตาของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าเล็กแกอย่าไปฟัง” แม่เฒ่าจางเอ่ยบอกลูกชาย เพียงแต่ได้รับความเงียบกลับมาเธอจึงได้ใจว่าลูกชายคนเเล็ยังคงเชื่อฟังเธอไม่เชื่อนังปากร้ายนั่นใครจะคิดว่าที่จางจื่อหานไม่พูดเพราะกำลังจุกในอกก่อนที่เขาจะพูดสิ่งที่แม่เฒ่าไม่ต้องการ

” แม่ ฉันจะแยกบ้านแม่ควรมอบเงินให้เราในส่วนแบ่งของภรรยาของฉัน “จางจื่อหานพูดด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชา

“พูดบ้าอะไร ส่วนแบ่งอะไร” แม่เฒ่าจางเริ่มร้อนรน เธอไม่ต้องการมอบเงินให้กับครอบครัวลูกชายคนเล็ก

“นี่น้องสามี ถ้าแม่มอบเงินให้เธอแล้วพวกเราจะอยู่ยังไง พี่สะใภ้จะสอนเธอให้ว่าอย่าโลภให้มากนักเงินนั่นเธอมอบให้แม่แล้วก็ควรเป็นของแม่เธอจะแยกบ้านไปมันเกี่ยวอะไรกับเงินของเรา” เหมยลี่พูดอย่างไม่ชอบใจ เธอเย่อหยิ่งคิดว่านี่คือแนวคิดที่ถูกต้องเงินพวกนั้นควรเป็นคนพวกเธอไม่ใช่ของบ้านรอง

“พี่สะใภ้ใหญ่พูดได้ดี เช่นนั้นพวกเราควรไปหาคณะกรรมการปฏิวัติให้เขาตัดสินเรื่องนี้ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าคณะกรรมการปฏิวัติจะตัดสินคนที่ยักยอกเงินที่นายทหารส่งให้ภรรยาและลูกอย่างไร ติดคุกหรือโดนยิงเป้านั่นคือโทษที่จะได้รับ” ซิ่วอิงตอบกลับ เธอรู้ดีว่าในยุคนี้คนหวาดกลัวเจ้าหน้าที่โดยเฉพาะชาวบ้านที่ไม่มีความรู้พวกเขาสามารถเผชิญความยากลำบากได้แต่พวกเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ได้