ตอนที่ 27 อนุภาพยากำหนัด

“คุณ...” มือหนาเอื้อมไปแตะแก้มสวยเบาๆ เพื่อปลุกหญิงสาวออกจากภวังค์ความฝันนั้น...

          “อุ้ย!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง อ้าปากค้างตะลึงงัน และทะลึ่งพรวดขึ้นทันที เมื่อมีความร้อนบางอย่างสัมผัสกายเธอ หญิงสาวตกใจสุดขีด เมื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นเป็นชายหนุ่มแปลกหน้าเปลือยร่างกายท่อนบน และกำลังจ้องเธอเขม็ง!

          “เจ้า เข้ามาได้อย่างไร”

คาริสยิงคำถามภาษาสากลทันที สายตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าอันงดงามที่ยังตราตรึงอยู่ในใจของเขาจวบจนวันนี้ ‘ท่านพี่คงพาตัวเธอมาจริงๆ สินะ’

          “นะ-หนู ไม่ ได้...อุ้ย!”

รินลดาตื่นกลัว  จนไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นภาษาได้ และหนำซ้ำบางอย่างที่อยู่ในร่างกายของเธอนั้นกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง รินลดาจะทำอย่างไรดี ร่างอวบอิ่มสั่นเทาไปหมดเพราะความกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้าของเธอ

          “เจ้าเป็นอะไร?”

คาริสมองร่างบางที่กำลังสั่นระริก อาจเป็นเพราะความกลัวหรืออย่างไร ชุดที่เธอสวมใส่นั้นมันคือชุดของพื้นเมืองของไบยาร์แน่นอน ชุดค่อนข้างบางเบา แนบเนื้อปิดอะไรแทบไม่มิด ความเย้ายวนตรงหน้ามันทำให้ร่างกายของคาริสร้อนผ่าวขึ้นอัตโนมัติ

          “อ๊ะ!” รินลดาสะดุ้งตกใจร้องอุทานลั่น รีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดบังเรือนร่างของเธอ พร้อมกับย่อลงขดตัวอยู่ในอ่างทันที เพื่อให้น้ำช่วยปกปิดเรือนร่างของเธออีกทาง

          “ข้าไม่ทำอะไรเจ้า แต่ว่าเจ้าจะต้องอธิบายกับข้าก่อน ว่าเจ้าเข้าห้องของข้ามาได้อย่างไรกัน”

คาริสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีหวาดผวาของเธอ

          “เอ่อ...ฉันขอเสื้อผ้าหน่อยได้ไหมคะ”

รินลดาสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามด้วยภาษาที่เธอเข้าใจ

          แทนคำตอบคาริสเดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ และส่งผ้านั้นให้กับเธอ เขาเดินกลับไปรอเธออยู่ด้านนอก เพื่อให้เธอสะดวกยิ่งขึ้น

          รินลดารีบลุกขึ้นจากอ่างน้ำ ชุดของเธอเปียกปอนไปหมด ถ้าเธอห่มผ้าทับลงไปก็จะทำให้ผ้าผืนนี้เปียกไปด้วย ‘เอายังไงดี’ เธอจะถอดชุดอันรุงรังนี่ออก หรือว่าเธอจะใส่ไปทั้งอย่างนี้ ร่างกายของเธอร้อนผ่าวปะทุขึ้นมาอีกเป็นระรอก รินลดาไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับตัวเองอย่างไรดี ‘เขาอาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ ถ้าเกิดเธอขอร้องให้เขาช่วย’ รินลดากำลังชั่งใจกับชายแปลกหน้าเมื่อครู่ เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะทำร้ายเธอแต่อย่างใด

          รินลดายกมือตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อดึงสติของเธอกลับมา ปลดชุดที่เปียกปอนออกและพันผ้าขนหนูรอบตัวเอาไว้แน่น! เธอมองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าในลักษณะย่องออกจากห้องอาบน้ำไปยังห้องนอนใหญ่ รินลดาทำตัวลีบก้มหน้างุดหลบสายตาคม เสียงเต้นของหัวใจของเธอถี่รัว เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าคมเข้มที่นั่งรอเธออยู่บนโซฟาใหญ่กลางห้อง

“ฉันถูกลักพาตัวมาค่ะ”

บทสนทนาแรกของรินลดาที่สื่อสารกับชายหนุ่มแปลกหน้า เมื่อออกจากห้องอาบน้ำ น้ำเสียงอันสั่นเครือบวกกับเรือนร่างที่สั่นระริกนั้นกำลังเผชิญกับสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

          “คนนี้ ใช่หรือไม่”

คาริสยื่นสมาร์ทโฟนที่มีรูปพี่ชายเขาอยู่ในนั้น ให้หญิงสาวดูเพื่อตัดกระบวนการซักถามทั้งหมด

          “ค่ะ” รินลดาพยักหน้าพร้อมคำตอบ เธอแอบมองเสี้ยวหน้าของชายคนนี้ ซึ่งเขามีหน้าตาละม้ายคล้ายกับคนที่จับตัวเธอมา แต่เขาคนนี้มีรูปร่างสูงกว่าเท่านั้นเอง ลำคอของเธอแห้งผาก ความร้อนส่งผ่านเรือนร่างของเธอเป็นระลอก ยิ่งเธอเห็นแผงอกกว้างร่างกำยำไร้อาภรณ์นั้นมากเท่าไหร่ บางอย่างที่อยู่ข้างในก็กลับเร่าร้อนขึ้นมาอีก

          “ลองอธิบายให้ชัดกว่านี้หน่อย” สายตาคมดุมองร่างอวบอิ่มที่กำลังยืนปากสั่นฟันกระทบกันดังหงึก

          “ดะ-ได้ค่ะ แต่ คะ-คุณช่วย หายาให้ ฉะ-ฉันก่อนได้ มะ-ไหมคะ”

รินลดาพยายามต่อสู้กับสิ่งที่ปะทุภายในร่างกายของเธออย่างหนัก สายตาของเธอพร่ามัวไปหมด มองภาพตรงหน้าลางเลือน มือบางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ถึงแม้เธอจะหนีรอดมาได้ แต่มันก็เหมือนกับการตายทั้งเป็นแล้วตอนนี้

          “เจ้าเป็นอะไร!!” คาริสรีบคว้าร่างของเธอไว้ทันที เมื่อเธอกำลังจะล้มลงตรงหน้าเขา

          “ฉะ-ฉันไม่สบาย” รินลดาพยายามปรือตามอง คนที่กำลังพยุงร่างของเธอไว้ มือบางยกขึ้นสัมผัสใบหน้านั้นเพื่อร้องขอการช่วยเหลือ แต่เมื่อเธอแตะสัมผัสนั้นเพียงนิดเดียว กลับเหมือนมีประจุไฟฟ้าบางอย่างแล่นเข้ามาที่ร่างของเธอ

          “นี่เจ้าโดน...” คาริสรู้ทันทีว่าเธอผู้นี้ไม่สบายเพราะอะไร เธอน่าจะโดนยาปลุกความกำหนัดแน่นอน ปกติยาชนิดนี้มักใช้ในฮาเร็มเพื่อปราบพยศนางสนมที่ไม่ยอมถวายตัว แสดงว่าพี่ชายของเขานั้นต้องการเธอ!

          “อ๊ะ!” ร่างบางดิ้นอย่างลนลาน มือไม้ปัดป่ายพัลวันไปบนเรือนร่างกำยำเมื่อบางอย่างปะทุขึ้นมาอีกครั้ง สติของเธอนั้นเหลือเพียงน้อยนิด

          “อืม...” คาริสมองร่างบางในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะก้มลงยกร่างบาง และอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียงนอน ในหัวของเขาตอนนี้กำลังคิดประมวลผลอย่างวุ่นวาย เพื่อจะหายาแก้สิ่งนี้ได้อย่างไร

          “ฉะ-ฉัน อ๊ะ!” รินลดาคว้าร่างของชายหนุ่มแปลกหน้าเอาไว้ มือบางโน้มลำคอแข็งแกร่งไว้ไม่ยอมให้เขาจากเธอไป สิ่งที่เธอเป็นอยู่นั้น เธอทำมันโดยไม่รู้ตัว สัมผัสกายร้อนของเขาเสียดสีกับร่างของเธอ มันทำให้รินลดารู้สึกดี ความร้อนนั้นผ่อนลง

          “เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวข้าจะไปหายาให้”

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น เมื่อเรือนร่างอวบอิ่มนั้นเบียดแซะเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกายสาวปลุกกำหนัดในตัวของชายหนุ่มให้คุกรุ่น คาริสหลับตานิ่งเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่านในตัวเขากับความเย้ายวนที่เกิดขึ้น

          “มัน ระ-ร้อน ไม่นะ!”

รินลดาผวากอดร่างกายกำยำไว้แน่น เธอไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้ว น้ำตาของเธอรินไหลออกมาเพราะอดกลั้นกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เธอพยายามแล้ว...

          “เจ้า อึ้มม์” เสียงครางของคาริสหลุดออกมาอย่างเจ็บปวด เขาจะฉวยโอกาสนี้กับเธอไม่ได้! ชีคหนุ่มพยายามแกะมือของเธอออกจากตัวเขา แต่ไม่ว่าจะแกะออกอย่างไร มือเล็กนั้นก็ยังปัดป่ายไปมาบนตัวเขา

          [อีกเหตุการณ์หนึ่ง...ในเวลาเดียวกัน]

          “ข้าคิดว่านางคงออกไปยังไม่พ้นจากตรงนี้แน่นอน น่าจะเข้าไปหลบห้องไหนสักห้องหนึ่ง”

เซริออกปฏิบัติการค้นหาตามที่นายท่านสั่งการมาทันที

          “นางทั้งสามดื่มยาปลุกกำหนัดไปด้วยนะเจ้าคะ คงจะทรมานมาก ข้าสงสารนางเหลือเกิน”

          “ข้าให้เจ้ามาช่วยข้าหาพวกนางทั้งสามนะ เจ้าไม่ต้องแสดงความรู้สึกอะไรแบบนี้กับข้า...โบอา”

          “คุณเซริจะทำตามนายท่านทำไมล่ะเจ้าคะ คุณก็แค่บอกว่าหาไม่เจอก็ได้นี่เจ้าคะ”

          “สรุปเจ้าจะช่วยข้าหรือไม่...โบอา”

          “ก็ช่วยสิเจ้าคะ”

          “ถ้าช่วย...เจ้าก็ควรสงบปากเสียทีเถอะ”

          “เจ้าค่ะ...”