ตอนที่7 สองต่อสอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองก่อนจะมีเสี่ยวเอ้อร์เดินเข้ามารายงาน

"ขออภัยขอรับ มีคนของท่านเสนาบดีเมิ่งมาขอพบคุณชายเมิ่งหมิงห้าวขอรับ"

หมิงห้าวที่ขมวดคิ้วมุ่น คนของท่านพ่อหรือมีอันใดกัน

"ให้เข้ามา"

แล้วคนที่บิดาส่งมาก็เข้ามารายงานทันที

"คุณชายใหญ่ ท่านเสนาให้มาเรียนว่าให้ท่านเข้าวังด่วนขอรับ ท่านเสนาจะล่วงหน้าไปก่อน"

ท่านพ่อมีเหตุอันใดเร่งด่วนกัน ก่อนจะโบกมือให้อีกฝ่ายเป็นการรับรู้ หันมามองน้องสาวตนที่เขารับปากนางเอาไว้ว่าจะพานางไปเลือกบ่าว

เสี่ยวหลานที่เห็นว่าผู้เป็นพี่ชายกังวลเรื่องตนจึงเอ่ยขึ้น

"รีบไปเถอะเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วงข้า ข้ากลับเองได้"

"ได้อย่างไรกัน พี่กลับไปส่งเจ้าก่อนจะดีกว่า ไว้วันหน้าพี่จะพาเจ้ามาเลือกบ่าวอีกที"

"แต่ท่านพ่อคงจะมีเรื่องด่วนนะเจ้าคะ อีกอย่างจวนเรากับวังหลวงก็คนละทางกัน"

แม่ทัพซ่งหลงเย่ที่มองสองพี่น้องถกเถียงกันอยู่ นั้น กลับเห็นว่าหยวนหยุนฟง ผู้เป็นสหายกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จึงรีบกล่าวขึ้น

"ข้าจะไปส่งนางให้เอง"

ทุกสายตาพลันหันมามองบุรุษผู้เป็นเจ้าของคำพูดนั้น เพราะต่างรู้ดีว่าสหายผู้นี้ไม่ชมชอบในตัวคุณหนูใหญ่เมิ่งเสี่ยวหลาน

แม่ทัพซ่งที่เห็นสายตาของทุกคนที่มองมาจึงรีบกล่าวขึ้น

"ข้าเพียงเห็นว่าทุกคนต่างมีเรื่องที่ต้องทำ คงไม่มีเวลามาทำเรื่องไร้สาระ วันนี้ข้าว่างแค่พานางไปเลือกบ่าวรับใช้และไปส่งยังจวน คงไม่เหลือบ่ากว่าแรง"

เสี่ยวหลานที่มองเจ้าของคำพูด ใบหน้างดงามนั้นงอง้ำ ขี้เก๊กชะมัด

"ใครขอให้ช่วยกัน ข้าดูแลตัวเองได้ ไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของท่านแม่ทัพหรอกเจ้าค่ะ"

หยวนหยุนฟงที่เห็นสตรีตรงหน้าทำปากยื่น ให้บุรุษปากร้ายผู้เป็นสหายของตนให้นึกเอ็นดู

"ความจริงวันนี้พี่ก็ไม่ได้ยุ่งอันใดมาก สามารถพาเจ้าไปได้นะ"

หยวนหยุนฟงที่กล่าวขึ้น หันไปส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ฉีกยิ้มกว้างขึ้นทันที แต่เป็นต้องหุบยิ้มเมื่อเสียงดุเข้มดังขึ้นอีกครั้ง

"ก็บอกแล้วอย่างไรว่าข้าจะพาไปเอง เจ้าอยู่ดูกิจการของเจ้าเถอะ อย่ามาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย รับรองว่าข้าจะไปส่งนางโดยไม่มีส่วนไหนบุบสลายแน่"

 เมื่อผู้เป็นสหายกล่าวเช่นนั้น ผู้เป็นพี่ชายไหนเลยจะกล้าปฏิเสธ ได้เพียงแค่หวังว่าน้องสาวตนจะไม่ก่อเรื่อง จนเผลอไปท้าทายขีดความอดทนของสหายผู้นี้ของเขาเข้า 

"ถ้าเช่นนั้นข้าฝากเจ้าด้วย พี่ไปก่อนนะหลานเอ๋อ"

ฝากฝังผู้เป็นสหายอีกครา ก่อนจะหันไปกล่าวกับน้องสาวตน ที่ส่งยิ้มน่ารักมาให้มือหนาจึงยกขึ้นโยกศีรษะเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู

" อื้อ พี่ใหญ่ผมข้ายุ่งหมดแล้ว หมดสวยกันพอดี เดี๋ยวข้าก็ขายไม่ออกหรอก"

ภาพสาวน้อยที่ทำปากคว่ำเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากเหล่าบุรุษที่กำลังมองสองพี่น้องที่หยอกล้อกันอยู่ เมื่อพี่ชายเดินออกไป ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ดวงตาถึงกับพร่ามัว

อื้อ หือ พ่อออออ

อยากโดนรีดและโดนไถ  มีเท่าไหร่แม่จะเปย์ให้หมดตัวเลยทีเดียว

รอยยิ้มหล่อเหลากระชากใจที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฟันขาวสะอาดเรียงตัวสวยบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั้นทำให้ถึงกับรู้สึกวูบ 

"เวลาท่านยิ้ม ดูดีกว่าทำหน้ายักษ์อีกนะเจ้าคะ"

เสี่ยวหลานที่กล่าวขึ้นอย่างหยอกล้อ แม้ว่าตอนอีกฝ่ายทำหน้านิ่งจะดูหล่อเหลากร้าวใจกระตุกติ่งนางแล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายยิ้มก็กระตุกต่อมหื่นของนางได้ไม่ยาก

แม่ทัพซ่งที่เผลอตัวยิ้มกว้างกับภาพสตรีขี้อ้อนตรงหน้า ได้ยินคำพูดของนางรีบหุบยิ้มฉับ ยิ่งเห็นว่าสตรีนางนั้นส่งสายตาวิบวับมาให้ตน ยิ่งตีหน้าขรึมก่อนจะแสร้งกระแอมไอส่งสายตาเย็นชาไปให้

"จะไปกันได้หรือยัง ข้าไม่ได้มีเวลาทั้งวันหรอกนะ"

เสี่ยวหลานที่เก็บสายตาชื่นชมทันที มองค้อนอีกฝ่ายอย่างเหลืออด ชิ ตัวเองเป็นคนเสนอตัวเองแท้ๆ ก่อนจะหันไปบอกลาเหล่าสุภาพบุรุษที่กำลังมองทั้งสองคนยิ้มๆ โดยเฉพาะเจ้าของโรงเตี๊ยมที่ต้องเอาใจเป็นพิเศษเพราะอาหารของที่นี่อร่อยมาก แถมเจ้าของยังขาวจั๊วะน่าเจี๊ยอีกต่างหาก

"หลานเอ๋อขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พี่หยุนฟง ครั้งหน้าข้าจะมาฝากท้องที่นี่อีกแน่"

แม่ทัพซ่งที่เห็นสตรีหน้าไม่อายส่งยิ้มจนตาหยีให้ผู้เป็นสหาย จึงรีบสะบัดชายผ้าคลุมก้าวออกไปทันทีอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก

"อะไรของเขา"

เสียงหวานที่ตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ค่อยจะทันได้แต่บ่นงึมงำเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้เหล่าสหายของพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะรีบตามอีกฝ่ายออกไป

เห็นแผ่นหลังกว้างคุ้นตาที่ก้าวฉับๆอยู่ไม่ไกล จึงรีบสาวเท้าวิ่งตาม พร้อมส่งเสียงตะโกนเรียก จนบุรุษผู้นั้นหยุดฝีเท้ารอ แต่ก็ไม่วายหันมาตำหนินาง

"ขาสั้นแล้วยังชักช้าอีก"

โอ้ว แรงอะ

แต่มีหรือที่นางจะแคร์ 

ร่างบางที่ไม่ตอบโต้เขาแล้วยังฉีกยิ้มกว้าง สาวเท้าเดินนำหน้าเขาเสียนี่ ใบหน้าหล่อเหลาที่มองสตรีด้านหน้าเดินชื่นชมสินค้าทั้งสองข้างทางด้วยรอยยิ้มถูกอกถูกใจ ท่าทางราวเด็กน้อยนั้นทำให้ริมฝีปากหนาพลันกระตุกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว