บทที่ 8 ชีวิตที่ต้องดิ้นรน

“ค่ะ ได้เดี๋ยวไปตามนัดค่ะ ขอบคุณนะคะ”

เสียงหวานเจือสั่นเครือเล็กน้อยเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่นักพูดจบก็วางสายลงทันที ดวงตาที่ฉายแววอ่อนล้ามีประกายเล็กน้อย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หล่อนลุกออกจากเตียงนอนโล่ง ๆ ตรงไปยังประตูห้องนอน ทันทีที่เปิดออกแสงแรกของยามเช้าก็ส่องเข้ามาเผยให้ดวงหน้าหวานที่ตอนนี้ดูซีดกว่าเมื่อคืนเสียอีก

อัจฉราหายใจเข้าเบา ๆ รับเอาไอดินหลังจากฝนตกหนักเมื่อคืนเข้าปอดเบา ๆ แล้วจึงออกไปจากห้องคนใช้เงียบ ๆ ตอนนี้ยังเช้ามาก ยังไม่มีใครตื่น ตะวันพึ่งจะขึ้นพ้นฟ้าได้ไม่นานแต่ก็ใช่ว่าจะสดใสอย่างที่ควรจะเป็น แม้พายุจะผ่านไปแล้วแต่ท้องฟ้ายังคงอึมครึมด้วยเมฆสีเทา

อัจฉรากับกระเป๋าเป้ใบเก่งสะพายไหล่ เดินตรงเข้าไปในห้องครัวก่อนที่จะออกไปอย่างที่ตั้งใจ หญิงสาวตรงไปยังอ่างล้างจาน เธอถอดปิ่นโตใบน้อยออกจากเถา เผยให้เห็นภาชนะที่เปื้อนคราบอาหาร ก่อนจะจัดการล้างน้ำยาเงียบ ๆ ตามด้วยน้ำเปล่าจนสะอาดเอี่ยม

เสร็จแล้วก็เช็ดให้พอแห้งด้วยผ้าเช็ดจานผืนสะอาด ประกอบเข้ากลับทรงเหมือนเดิม เอาไปวางไว้บนเคาน์เตอร์หินอ่อนในจุดที่หล่อนคิดว่าน่าจะเด่นที่สุดแล้วหากเจ้าของมันมาเจอ... แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าเขาจะเห็นหรือเปล่าก็ตาม

อัจฉราคิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเบา ๆ เบื่อกับตัวเองเหมือนกันที่แม้แต่เรื่องเล็กน้อย ก็เก็บเอาไปคิด เอาไปหวังลม ๆ แล้ง ๆ เธอส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระออกไป ก่อนจะตัดสินใจใช้ประตูหลังครัวเป็นทางผ่านออกไปจากตัวบ้านเงียบ ๆ ในที่สุด

ทว่าทันทีที่ได้สัมผัสกับอากาศเย็นเยือก กายสาวก็ขนลุกฮือไปทั้งตัว จนกลีบปากอิ่มต้องเม้มเข้าหากัน คิ้วขมวดแน่นจนแทบจะมัดกันเป็นปม ไหล่ห่อบางอย่างไม่รู้ตัว แต่ระหว่างทางเดินออกจากเขตของบ้านเลิศธารินทร์ ก็ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงชื้นออกมากพิมพ์ข้อความลางานส่งผู้เป็นนายหญิงของบ้านให้เรียบร้อย

ก้มหน้าก้มตาพิมพ์โดยที่ไม่หันกลับไปมองข้างหลังเลยแม้แต่น้อย โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของหล่อนได้ตกอยู่ในสายตานทีทั้งหมด ชายหนุ่มยืนกอดอกอยู่หลังหน้าต่างสูงจรดเพดานภายในห้องนอนที่ตกแต่งด้วยโทนสีเข้มและเนี้ยบแสดงออกถึงบุคลิกของผู้เป็นเจ้าของ

ดวงตาคู่คมของเขาทอดมองออกไปผ่านรอยแยกของผ้าม่าน เขาเฝ้ามองการมีอยู่ของอัจฉราเงียบ ๆ ตลอดจนร่างของหล่อนหายลับไปจากสายตาหลังบานประตูเหล็กที่ปิดสนิทลง

นทียืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ เขาตัดสินใจละสายตาไปมองทัศนียภาพที่มืดครึ้มของท้องฟ้าแทน ก่อนที่จะตัดสินใจออกจากห้องนอนไปเงียบ ๆ หลังจากใช้เวลาดื่มด่ำไปกับสิ่งต่าง ๆ เสียงฝีเท้าบนทางเดินหินอ่อนของเขาเบา แต่ทุกฝีก้าวล้วนหนักแน่นและทรงพลัง

ชายหนุ่มเดินลงมาจากบันไดโดยที่ยังคงสวมชุดนอนจากเมื่อคืนวานอยู่ ทรงผมของเขาที่ปกติมักจะจัดทรงเนี้ยบตอนนี้ดูยุ่งนิด ๆ แต่ก็ยิ่งดึงเสน่ห์ดิบ ๆ ดูน่ามองยิ่งขึ้น

ขณะที่เขาเดินตรงเข้าไปในส่วนของห้องครัวทันที เพราะรู้สึกว่าอยากดื่มกาแฟเสียหน่อย แต่เมื่อเขาเปิดไฟให้ทั้งห้องสว่าง ภาพที่เห็นก็ทำให้เผลอชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มบางเบา พร้อมกันนั้นก็เดินเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์กลางของครัว

สายตาคู่เฉียบจ้องมองไปที่ปิ่นโตเถาน้อยไม่วางตา คราบน้ำที่ยังไม่แห้งสนิทดีบ่งบอกว่าพึ่งล้างเสร็จมาใหม่ ๆ อาหารจากอ้ายใจที่เขาต้องการจะกำจัดทิ้งเป็นปกติ เลยเลือกที่จะส่งต่อให้อัจฉรา... ดูเหมือนว่าเธอกินมันจนหมดไปแล้วจริง ๆ โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามันไม่ใช่ของเขาสินะ

นทียื่นมือออกไปคว้าปิ่นโตใบน้อยมาถือ สัมผัสของมันใต้ฝ่ามือส่งความรู้สึกเย็นเฉียบแต่ไม่ได้ทำให้เขาสะท้านแต่อย่างใด กลับกันแทนที่จะเอามาดูใกล้ ๆ หรือว่าเอาไปเก็บให้พ้น เขากลับเลือกที่จะโยนมันทิ้งลงไปในถังขยะใกล้ ๆ อย่างไม่ใส่ใจ เพราะสำหรับเขามันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยแม้แต่น้อย... อาหารถูกจัดการไปแล้ว ภาชนะก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

“เมื่อคืนหายไปไหนมา”

เสียงเย็นชาที่คุ้นหูเป็นอย่างดีดังขึ้นมาเงียบ ๆ ทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว อัจฉราหันหลังกลับไปมองอรไพลินผู้เป็นแม่ที่มายืนอยู่บนบันไดขึ้นสุดท้ายเมื่อไหร่ไม่รู้ การปรากฏตัวของอีกฝ่ายทำให้คนที่พึ่งจะกลับเข้าบ้านมาได้ไม่นาน และกำลังจะออกไปอีกรอบแล้วตกใจไม่น้อยเลย ถึงจะไม่ได้แสดงออกไปมากก็ตาม

“เมื่อคืนลืมของที่บ้านใหญ่เลยแวะกลับไปเอาหลังเลิกพาร์ทไทม์ แล้วฝนมันดันตกหนักพอดี คุณนทีเขากลับมาเห็นเลยให้เนยนอนค้างห้องคนใช้ไปก่อน”

อัจฉราตอบคำถาม หล่อนพูดยาวทีเดียวด้วยความจริงแทบจะไม่มี เธอไม่ได้ตั้งใจจะหลอก แต่เพราะเรื่องที่ว่าเข้าไปคุยกับเฮียโจ้... เจ้าหนี้ของพ่อ มันเป็นเรื่องที่หล่อนตัดสินใจเองโดยไม่ได้ปรึกษาก่อนเลยไม่ต้องให้อีกฝ่ายมารับรู้

อรไพลินขมวดคิ้ว แววตาฉายแววสงสัยระคนไม่เชื่อ แต่พอลูกสาวกล้าที่จะอ้างชื่อของ ‘นที’ สีหน้าที่คล้ายจะตำหนิเมื่อครู่ก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังคงความหมางเมินเอาไว้ตามฉบับ แต่แล้วคิ้วโก่งดั่งคันศรก็ขมวดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อสังเกตเห็นการแต่งกายของลูกสาวที่ผิดแปลกไปไม่เหมือนทุกวัน

“แล้วนี่จะไปไหนอีก ไม่ไปทำงานหรือไงฮะ?”

อัจฉราไม่แปลกใจเลยกับคำถามของอีกฝ่ายราวกับรู้อยู่แล้ว หล่อนเพียงแค่ก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ตอนนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงยีนเอวสูงสีฟ้าเข้ม ดวงหน้าสวยจัดที่บัดนี้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีต ใช้กลบความล้าเอาไว้ได้มิดชิดเงยหน้ามองไปยังผู้เป็นแม่อีกครั้ง ทั้งยังแอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะปริปากบอก

“เนยลางานที่บ้านใหญ่แล้ว... เต็มวัน... ลาตรงกับคุณหญิงเลย เนยไปนะ”

อัจฉราว่า หล่อนพูดจบก็ไม่รอคำตอบหรือคำตำหนิที่อาจจะได้ยินจากปากของผู้เป็นมารดาให้เสียฤกษ์แต่เช้าตรู่ ทิ้งอีกฝ่ายให้ยืนตาโตอย่างไม่พอใจที่อัจฉราตัดบทอย่างไม่ไว้หน้า มองดูลูกสาวแสนรักที่ตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นลูกชังไปอีกคนหายไปจากสายตา

ขณะที่อัจฉราสาวเท้าฉับ ๆ เดินออกไปตามทางในซอยอย่างรวดเร็ว อากาศชื้นและยังคงครึ้มเพราะพายุเข้าเมื่อคืนทำให้รู้สึกไม่สบายตัวนัก แต่อัจฉราไม่มีเวลามาสนใจอีกแล้ว หล่อนออกไปเรียกวินมอเตอร์ไซค์ที่เคยรังเกียจที่จะซ่อนนักหนาหน้าปากซอย แต่ตอนนี้ชินจนคล่องแคล่วเป็นขาประจำไปแล้ว

คนขับวินเจ้าประจำที่คุ้นหน้ากันเป็นอย่างดีก็รีบขับออกจากท่า มาหยุดตรงหน้าพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อกให้อย่างรู้งานทันที ไม่ลืมที่จะทักทายอย่างเป็นกันเอง

“วันนี้ไปไหนแต่เช้าเลยเนี่ย? ไม่ไปพร้อมแม่เหรอ?”

“มีงานด่วนค่ะ เลยออกมาก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งหนูสถานีรถไฟฟ้าหน่อยนะคะ ขอซิ่ง ๆ เลย เดี๋ยวคนเยอะหนูไปไม่อยากเบียด”

อัจฉราตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มที่แทบจะกลืนไปกับสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับสวมหมวกกันน็อกไปด้วย เสร็จแล้วก็ขึ้นไปซ้อนท้ายพี่วินด้วยความคล่องแคล่วทันที

“โอเคเลย! รีบแบบนี้พี่จัดซิ่ง ๆ ให้!”

วินรับจ้างรับปาก รอจนกระทั่งผู้โดยสารขาประจำของตนนั่งจนมั่นคงดีแล้ว เขาก็ไม่รอช้าบิดรถออกไปจากหน้าปากซอยทันทีตามความประสงค์ของลูกค้าสาว

สายลมชื้นหอบเอากลิ่นฝนจาง ๆ ตีเข้าใบหน้าจนเส้นผมสีแดงนอกหมวกบางส่วนพลิ้วไหวไปตามแรงลม แต่อัจฉราเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงที่เคยรักสวยรักงามคนนี้ไปเสียแล้ว

ระหว่างทางหล่อนนั่งได้มั่นคงแม้ว่าการจราจรจะแน่นหนาจนคนขับต้องขับซอกแซกไปมาแค่ไหนก็ตาม แต่หญิงสาวก็ทรงตัวได้อย่างดีเยี่ยม ต่างไปจากวันแรกของเธออย่างลิบลับที่แค่นั่งก็เกือบจะตกรถแล้ว

ความต่างนี้เป็นเครื่องย้ำเตือนใจที่ชัดเจนที่สุดของอัจฉรา ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้เธอไม่เคยลืมเลยว่าชีวิตตัวเองตกต่ำลงมาแค่ไหน ทำให้แม้แต่เรื่องง่าย ๆ มันก็ยังคอยย้ำเตือนใจกันเสมอมา

ขณะที่กำลังปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับภวังค์เพียงชั่วครู่ ด้วยการขับขี่ที่ชำนาญของวินมอเตอร์ไซค์ ในที่สุดล้อก็หยุดหมุนอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าที่ตอนนี้กำลังเป็นชั่วโมงเร่งรีบของหลายชีวิตพอดี หล่อนลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกส่งคืนไปให้พี่วินที่รอรับอย่างรู้ใจ

โดยไม่ลืมที่จะจ่ายค่าโดยสารให้... นาทีที่เปิดกระเป๋ายอมรับว่าใจหายทุกที แต่ก็ได้แค่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจ

“ขอบคุณนะคะ พี่”

อัจฉราจ่ายค่ารถเสร็จแล้ว ความเร่งรีบของผู้คนรอบข้างช่วยดึงเธอให้กลับคืนมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง ไม่รอช้าที่จะเข้าไปรวมกับกลุ่มคนมากมายที่พบเห็นได้ในนาทีนี้ ทั้งวัยทำงาน เด็กนักเรียน หรือนักศึกษา ทุกคนต่างมีชีวิตที่ต้องดำเนินกันหมด เพียงแค่บทบาทอาจจะแตกต่างกันไปตามแต่ละตัวบุคคลเท่านั้น

อัจฉราเร่งฝีเท้าจนมาถึงบันไดเลื่อน ทันทีที่หล่อนก้าวเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปยืน ความรู้สึกวูบวาบประหลาดก็เข้ามาทักทายกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนมือต้องรีบยื่นออกไปจับราวบันไดเลื่อนเอาไว้มั่น หมอกมืดเข้ามาบดบังการมองเห็นจนใจหายวาบ แต่โชคดีที่พาเท้าทั้งสองข้างขึ้นมาเหยียบขั้นบันไดได้ทัน หญิงสาวยืนนิ่ง ตอนนี้หล่อนไม่รู้ว่ากำลังลืมตาอยู่หรือว่าหลับตากันแน่

พยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกำหนดลมหายใจ ยืนนิ่ง ๆ จนในที่สุดการมองเห็นก็กลับมาเป็นปกติ อัจฉราถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างช่วยไม่ได้ กะพริบตาถี่ ๆ ไล่ความรู้สึกพร่าเลือนออกไป แต่เหมือนจะรู้ตัวว่าการพักผ่อนน้อยติดต่อกันหลายวันและความเครียดสะสมจะออกอาการมาเล่นงานกันเสียแล้ว

อัจฉรากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตั้งสติให้มั่น แม้ว่าจะเริ่มรู้สึกล้าชัดเจนขึ้นกว่าเก่ามากก็ตาม แต่ตอนนี้ยังไม่ได้... เธอมีงานที่ต้องไปทำต่อ เป็นงานที่คนรู้จักอุตส่าห์ช่วยหาให้อีกแรงด้วย หากหายไปเฉย ๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามมีหวังได้ถูกมองไม่ดีแน่ จนครั้งหน้าเขาไม่อยากจะช่วยขึ้นมาเธอจะซวยเอา

หญิงสาวยึดความคิดนี้ มันอาจจะสุดโต่งไปบ้าง แต่ในโลกของเธอที่เงินมันเป็นแกนขับเคลื่อนชีวิต ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเช่นนี้จริง ๆ โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่เธอต้องมาเป็นคนที่แบกรับสภาพหนี้หลักแสน

ทั้งยังมีเงื่อนไขแสนโหดที่เธอจะต้องหาไปคืนให้ทันภายในสามเดือน ไม่อย่างนั้นจะต้องกลายเป็นเด็กเลี้ยงของเจ้านี้ สถานการณ์มันจึงตกมาเป็นเรื่องบังคับอย่างช่วยไม่ได้ ที่ต่อให้จะลาป่วย หรือลาตายยังต้องคิดหนักเลยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โดยเฉพาะงานนี้... งานที่ได้โอกาสไปโมเดลลิ่งนางแบบภาพนิ่งนำเสนอสินค้า... เงินค่าจ้างที่จะได้มันคุ้มกว่าการทำงานเป็นคนใช้เต็มวันจริง ๆ อัจฉราคิดมาดีแล้ว และจะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด หล่อนถึงได้กล้าลางานหลักมาแบบนี้