ตอนที่ 4 นางร้ายก็ยังคงเป็นนางร้าย

ตอนที่ 4

นางร้ายก็ยังคงเป็นนางร้าย

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของทหารยามเคลื่อนผ่านโถงหน้าจวนแม่ทัพ ยามวิกาลเพิ่งจะเริ่มต้น แต่เรือนหลักกลับสว่างไสวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงเพราะข่าวลือหนึ่งประโยค

“คุณหนูเฟิงนั่งสนทนาอย่างสนิทสนมกับคุณหนูซูเยี่ยนตลอดทั้งงานเลี้ยง”

ก็กลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่กระแทกใจของสองบุรุษผู้คอยปกป้องนางมาตลอด

จวนแม่ทัพใหญ่ ภายในห้องโถงไม้สัก ซูเยี่ยนนั่งเรียบร้อยบนเบาะนุ่ม ดวงตาใสไร้พิษภัย ขณะที่เบื้องหน้าของนาง มีชายสองคนยืนด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

หลี่อวี้เหิง หรือองค์ชายสามเขาอยู่ในชุดคลุมยาวสีเข้ม ใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงแรงกดดัน

ซูหมิงเฉิน แม่ทัพหนุ่มผู้สงบนิ่ง แต่ดวงตาเยือกเย็นกว่าคืนที่ไร้ดาว

“เจ้าไปนั่งข้างเฟิงเหม่ยหลิน ด้วยความเต็มใจ หรือถูกนางบังคับ”

หลี่อวี้เหิงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน น้ำเสียงเขากดต่ำจนแทบสะท้อนพื้นไม้

ซูเยี่ยนพยักหน้าช้า ๆ “ข้านั่งข้างนางเอง และไม่มีผู้ใดบังคับ”

“เจ้าไม่กลัวนางหรือ” ซูหมิงเฉินถามต่อ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“เจ้าลืมแล้วหรือ ว่าเหตุการณ์ตกน้ำคราวนั้น นางเป็นคนวางแผน”

ซูเยี่ยนส่ายหน้าอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปตอบซูหมิงเฉิน

“ข้ามิได้ลืมท่านพี่ แต่ข้าไม่กลัวนางแล้ว”

คำตอบนั้นทำให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดในพริบตา

“ข้าอยากสนิทกับนางมานานแล้ว” ซูเยี่ยนพูดเสียงเบา ดวงตาเปล่งประกายบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“นางกล้าทำ กล้าพูด เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ข้าไม่เคยกล้าเลยสักครั้ง อีกอย่างเมื่อคืนนี้นางสงบ เรียบง่าย และเปิดใจคุยกับข้าโดยไม่ประชดหรือแสร้งอะไรเลย และตอนที่จะจากกัน นางยังเอ่ยชวนข้าด้วย  ว่าหากข้าเหงา ให้ข้าไปหานางที่จวนได้”

“ห้ามเด็ดขาด” เสียงของหลี่อวี้เหิงดังขึ้นทันที “เจ้าอย่าได้คิดไปเยือนจวนสกุลเฟิงเพียงลำพัง”

“ใช่” ซูหมิงเฉินเสริมทันควัน “แม้เจ้าจะคิดว่านางจะเปลี่ยนไปเพียงใด เจ้าก็อย่าลืมว่านางคือคนที่เคยผลักเจ้าให้ตกสระ เคยใส่ร้าย เคยกลั่นแกล้งเจ้าไม่เว้นแต่ละวัน”

ซูเยี่ยนเม้มริมฝีปาก ไม่ใช่ว่านางลืมเรื่องพวกนั้นที่เฟิงเหม่ยหลินเคยทำกับนาง แต่ในคืนนี้ นางกลับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่แตกต่างในแววตาของเฟิงเหม่ยหลิน บางสิ่งที่นางเองก็ไม่อาจอธิบายได้

“แต่ข้าเชื่อว่านางเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ” ซูเยี่ยนกล่าวเสียงเบา “อย่างน้อย ข้าก็อยากจะเชื่อและอยากให้โอกาสนางอีกครั้ง”

หลี่อวี้เหิงหรี่ตา มองซูเยี่ยนอย่างใช้ความคิด ซูหมิงเฉินหันไปมององค์ชายสาม ราวกับกำลังถามความเห็น

“ไม่ นางอาจจะเปลี่ยนสีหน้า เปลี่ยนถ้อยคำได้ แต่จิตใจของเฟิงเหม่ยหลิน ข้าไม่เชื่อว่านางเปลี่ยนง่าย ๆ หรอก” องค์ชายสามกล่าวอย่างหนักแน่น

“ถ้าเจ้าไม่อยากเจ็บตัวเพราะนางอีก ข้าเตือนว่าเจ้าอย่าก้าวเข้าไปใกล้นางอย่างเด็ดขาด”

คำสั่งของหลี่อร้เหิงนั้นชัดเจนราวกับคำพิพากษา

ซูเยี่ยนก้มหน้ารับคำ แม้ในใจยังเต็มไปด้วยคำถาม คำพูด รอยยิ้ม และสายตาที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นในตัวเฟิงเหม่ยหลิน มีแต่นาง ที่ได้สัมผัสมันเมื่อคืน

สายลมเช้านี้อบอุ่นกว่าทุกวัน กลีบดอกเหมยที่โปรยลงบนระเบียงหน้าเรือนล้วนบางเบาราวปุยนุ่น

เฟิงเหม่ยหลินนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่มุมศาลาภายในเรือน มือข้างหนึ่งเปิดหนังสือ แต่ดวงตากลับไม่ได้อ่านเลยแม้แต่อักษรเดียว เพราะตอนนี้ใจเธอลอยไปอยู่ที่อื่นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว

‘จะมาหาแน่นอน’  คำพูดของซูเยี่ยนเมื่อคืน ยังคงวนเวียนในหัว แต่จนแล้วจนรอด เงาร่างของหญิงสาวผู้อ่อนโยนคนนั้นก็ไม่ปรากฏขึ้นตามสัญญา

เธอไม่คิดจะเรียกร้องอะไร และไม่คิดว่าซูเยี่ยนจะมาจริงๆ แต่เธอแค่รู้สึกว่าเงียบเกินไปหน่อย

“ข้าว่าคุณหนูซูคงไม่กล้ามาแน่แล้วล่ะ” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังแว่วขึ้นจากมุมใกล้ศาลาอีกด้าน พวกนางคิดว่าเจ้านายไม่อยู่จึงคุยกันอย่างเผลอไผล

“จริงสิ ข้าได้ยินว่าองค์ชายสามกับท่านแม่ทัพสั่งห้ามนางเด็ดขาด” อีกคนเสริมเบา ๆ พลางลดเสียงลงนิดราวกับกลัวลมจะพัดไปถึงหูเธอ

“ก็ดูสิ คุณหนูของเรากลับมาไม่กี่วันก็ทำเรื่องให้คนทั้งเมืองพูดถึงอีกแล้ว”

“ตอนแรกใครจะไปคิดว่าอยู่ดี ๆ จะตีสนิทกับคุณหนูซูน่ะ”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนตามด้วยประโยคที่แทงเข้าอกยิ่งกว่าคำหยาบคาย

“จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงล่ะ ข้าเห็นชัด ๆ ว่านี่มันเป็นแผนแน่นอน”

“ตีสนิทคุณหนูซูเสียหน่อย จะได้เข้าหาองค์ชายสามได้ง่ายขึ้นอย่างไรเล่า”

“ใช่ข้าก็ว่าอย่างงั้น เหมือนเดิมทุกอย่างแถมยังร้ายลึกยิ่งกว่าเก่าเสียอีก”

เฟิงเหม่ยหลินนิ่งงัน ปลายนิ้วหยุดพลิกหน้ากระดาษ หนังสือในมือตกลงบนตักโดยไม่รู้ตัว

ลมเช้าไม่เย็นอีกต่อไป มันกลายเป็นความว่างเปล่าที่บาดผิวจนชา

“นี้ฉันกำลังวางแผนตีสนิทเพื่อเข้าหาองค์ชายสามงั้นเหรอ” เธอยกมือกอดอก หลุบตาลงช้า ๆ ถอนหายใจเบา ๆ อย่างไม่รู้จะขำหรือจะเหนื่อยดี “นี่ฉัน ร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ”

เธอพูดกับตัวเองเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ แต่แววตาของเธอกลับเปล่งประกายหม่นลง

“ไม่มีใครเชื่อ ว่าเฟิงเหม่ยหลินจะเปลี่ยนได้ ไม่มีใครคิด ว่าคนที่เคยทำผิด จะมีโอกาสใหม่ แต่ก็ใช่เพราะถ้าเป็นเฟิงเหม่ยหลินคนนั้นคงไม่เปลี่ยน แต่เธอไม่ใช่แต่ก็ไม่มีใครรู้”

เธอเอื้อมหยิบถ้วยชา แต่ปลายนิ้วกลับสั่นเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างปลงๆ

“แม้แต่ความเงียบของฉัก ก็ยังถูกมองว่าเป็นการซ่อนมีด แล้วฉันควรจะทำยังไง”

เธอไม่ถามใครเพราะรู้ว่าคงไม่มีใครตอบเธอได้