ตอนที่ 6 คำสั่งห้ามเข้าใกล้

ตอนที่ 6

คำสั่งห้ามเข้าใกล้

บ่ายวันหนึ่งในจวนสกุลเฟิง ท้องฟ้าเหนือเรือนกระจ่างใส แต่ในศาลากลางสระบัวกลับปกคลุมด้วยความเงียบและแรงกดดันแผ่ว ๆ จากผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญ

องค์ชายสามหลี่อวี้เหิง เขาอยู่ในชุดคลุมสีดำสนิท ยืนสงบนิ่งราวกับเงามืด อยู่ที่ทางเข้าศาลา

ตรงข้ามเขา เฟิงเหม่ยหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ประณีตกลางศาลา เธอดื่มชาอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับไม่ได้สนใจสายตาคมที่จ้องมองเธอแม้แต่น้อย

“ข้าไม่ได้คิดจะมาเยี่ยมเยียน แต่มีบางเรื่องที่ข้าไม่อาจนิ่งเฉยได้”

หลังจากยืนนิ่งอยู่นานเขาก็พูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเรียบ เยือกเย็น ทว่าแฝงด้วยแรงสะกดดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อย

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าซูเยี่ยนแอบมาหาเจ้าทุกวัน”

เฟิงเหม่ยหลินไม่ตอบทันที เธอวางถ้วยชาลงเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า สายตาคู่นั้นนิ่ง เย็นชา และเรียบเฉยราวกับน้ำแข็งที่ไม่ยอมละลาย

“ข้ารู้”

เพียงคำเดียว น้ำเสียงแผ่วเบา ทว่านิ่งเสียจนคล้ายจะกระแทกอากาศรอบตัว

หลี่อวี้เหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้ากำลังใช้วิธีตีสนิทกับนาง เพื่อให้ทุกคนตายใจ แล้วกลับเข้าสู่วงในของวังหลวงใช่หรือไม่”

หลังองค์ชายสามพูดจบ เฟิงเหม่ยหลินก็หัวเราะเบา ๆ ราวกับได้ยินเรื่องขบขัน

เธอเอนตัวพิงเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิม

“ถ้าท่านกลัวนัก ก็ล่ามโซ่นางไว้เสียสิ”

ถ้อยคำเรียบง่าย แต่แรงพอจะทำให้องค์ชายสามชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาไม่คิดว่าเฟิงเหม่ยหลินจะกล้าพูดกับเขา ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเยี่ยงนี้

“เจ้า” หลี่อวี้เหิงจ้องเธอนิ่ง ดวงตาคมวาว “เจ้ากำลังวางแผนร้ายอีกครั้งใช่หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร”

เฟิงเหม่ยหลินยกถ้วยชาขึ้นอีกครั้ง ดวงตายังสบกับเขาอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะคลี่ยิ้มเหยาะเล็กน้อยที่มุมปาก

“ท่านรู้” เธอจิบชาเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่แฝงความหมิ่นแคลนจาง ๆ “ข้าคิดว่าท่านจะฉลาดกว่านี้เสียอีก”

ดวงตาขององค์ชายสามไหววูบ ในวินาทีนั้น เขาไม่แน่ใจว่าหญิงตรงหน้า คือเฟิงเหม่ยหลินคนเดิมที่เขารู้จักจริงหรือไม่

เธอสงบขึ้น ไม่โวยวาย ไม่ยื้อแย่ง ไม่แสดงตัวเด่น แต่กลับมีแรงกดดันบางอย่าง ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมองทะลุ

ไม่ใช่ด้วยไฟแค้น แต่ด้วยแววตาของคนที่ไม่สนใจเขาอีกแล้ว

“เจ้าเปลี่ยนไป” เขากล่าวเสียงเบา เหมือนเป็นคำพูดกับตัวเอง

เฟิงเหม่ยหลินเพียงยกยิ้มจาง ๆ วางถ้วยชาลงเบา ๆ ก่อนจะหันหน้ามองสวนที่มีดอกเหมยผลิบานอยู่ไกล ๆ

“ข้าไม่ได้เปลี่ยน ข้าแค่ไม่อยากเสียเวลาทำเรื่องเดิมซ้ำอีก จะเชื่อหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ท่านองค์ชาย”

เหม่ยหลินพุดแค่นั้น แล้วเธอก็มองออกไปข้างนอนศาลาอย่างไม่สนใจคนที่ยื่นอยู่ เหมือนกลับกำลังบอกว่าให้เขากลับไปได้แล้ว

องค์ชายสามเลยได้แต่หันหลังด้วยความหงุดหงิด แล้วหันหลังเดินจากไป

ช่วงบ่ายของวันนั้นหลังจากองค์ชายสามกลับไปได้นานแล้ว ฟ้าสีครามโปร่ง ลมฤดูใบไม้ผลิพัดเอื่อยผ่านระเบียง เฟิงเหม่ยหลินยังคงนั่งอยู่ในศาลาเล็กของเรือนหลัง นิ่ง เงียบ

แต่เสียงฝีเท้าเร่งรีบกับเสียงเอ่ยชื่อของคนที่จากสาวใช้ กลับทำให้หัวใจของเธอสะดุดจังหวะขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณหนูดเจ้าคะ คุณหนูซูมาแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อหญิงสาวในชุดสีฟ้าอ่อนก้าวเข้ามา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแฝงความเก้อเขิน ราวกับเด็กที่ทำผิดแล้วกลับมาขอโทษ

“ข้าขอโทษนะ ที่หายไปหลายวัน”

ซูเยี่ยนกล่าวเสียงแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ เฟิงเหม่ยหลินไม่ได้ถามอะไร เธอเพียงยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างเงียบ ๆ เหมือนเช่นเคย

“ข้ารู้ว่าองค์ชายสามมาหาเจ้า ข้าขอโทษเจ้าแทนเขาด้วย” เสียงของซูเยี่ยนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เฟิงเหม่ยหลินกลับส่ายหน้าเบา ๆ พลางวางถ้วยชาลง แล้วเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

“ไม่เป็นไรหรอก เขาทำไปเพราะรักเจ้าก็เท่านั้น”

เพียงคำเดียว ทำให้แก้มของซูเยี่ยนแดงเรื่อขึ้นทันที นางเบือนหน้าหนีเล็กน้อยอย่างเขินอาย ไม่กล้าสบตา

เฟิงเหม่ยหลินเห็นเข้าก็หลุดยิ้มบาง ๆ ออกมาโดยไม่ตั้งใจ ไม่ใช่ยิ้มเย็นชา ไม่ใช่ยิ้มดูแคลน แต่เป็นรอยยิ้มอบอุ่น นุ่มนวล ราวกับแดดยามเช้าในวันที่ไม่มีหมอก

ซูเยี่ยนเงยหน้าขึ้นสบตานาง แล้วชะงัก ดวงตาของนางเบิกขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเผยอเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งใบหน้า

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ข้าเห็นเจ้ายิ้มแบบนี้”

เฟิงเหม่ยหลินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “แบบไหน”

ซูเยี่ยนยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะตอบ “ไม่ใช่ยิ้มเย็น ๆ แบบเดิมที่เหมือนซ่อนไม้เรียวไว้ข้างหลัง แต่เป็นรอยยิ้มที่สบายตา และทำให้คนอยากมอง” นางพยายามอธิบาย ก่อนจะพูดต่อ

“ข้าว่าเจ้าควรจะยิ้มบ่อย ๆ นะ เพราะเวลาที่เจ้ายิ้มเจ้าสวยมากเลย”

เฟิงเหม่ยหลินนิ่งไปชั่วครู่ ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี

เธอไม่ชินกับคำชม ไม่ชินกับความจริงใจ และไม่ชินกับความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่แฝงผลประโยชน์ใด เธอเพียงเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้งแทนคำตอบ

หลังจากพูดคุยกันอีกครู่ใหญ่ ซูเยี่ยนก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ ขณะกำลังจะก้าวลงจากศาลา เธอหันกลับมาอีกครั้งแล้วยิ้มบาง ๆ ด้วยแววตาที่ซื่อตรง

“ถ้าท่านคิดถึงข้า จะไปหาข้าที่จวนตระกูลซูเมื่อไรก็ได้นะ ทุกคนที่นั่นยินดีต้อนรับท่านเสมอ”

เฟิงเหม่ยหลินเพียงพยักหน้าไม่พูดตอบอะไร แต่ในใจกลับมีเสียงหัวเราะแผ่วเบา

“ยินดีต้อนรับหรือ ข้าแค่เหยียบเข้าลานจวน เจ้าแม่ทัพนั่นคงจะโยนข้าออกหน้าประตูเสียมากกว่า”

เมื่อเงาหลังของซูเยี่ยนลับสายตา เฟิงเหม่ยหลินก็หันกลับมามองถ้วยชาในมืออย่างเงียบ ๆ

“นางพูดว่ายิ้มแล้วสวยหรือ” นิ้วเรียวแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ ราวกับจะจดจำความรู้สึกนั้นไว้

“บางที ข้าอาจควรเริ่มทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนบ้างก็ได้”