บทนำ พินัยกรรมของคุณย่า

บทนำ

พินัยกรรมของคุณย่า

สายลมฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเอื่อยเฉื่อยพัดผ่านยอดสนโบราณที่ยืนเรียงรายสองข้างทางเดินหินเก่า ๆ บ้านไม้สไตล์จีนโบราณตั้งตระหง่านท่ามกลางความเงียบงันของเมืองชนบทที่แสนห่างไกลจากความเจริญ ดูราวกับหลุดออกมาจากภาพเขียนหมึกของจิตรกรโบราณ

เฟิงเหม่ยหลินสาวสวยจากเมืองหลวง เธอก้าวลงจากรถหรู พร้อมเสื้อคลุมยาวสะบัดตามแรงลมที่พักมาเบา ๆ เธอยืนทอดสายตามองตัวบ้านตรงหน้า บ้านไม้หลังเก่าที่เธอไม่ได้กลับมาเยือนนานนับสิบปี นานจนแทบลืมว่าเคยมีบ้านหลังนี้อยู่

“ย่ายกบ้านหลังนี้ให้ฉันจริง ๆ น่ะเหรอ”

หญิงสาวกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ขณะยกมือขึ้นลูบลูกบิดประตูไม้ที่เย็นเฉียบ ก่อนจะเปิดมันเข้าไปอย่างช้า ๆ

ย่าของเธอเสียไปสิบกว่าปีแล้ว แต่พินัยกรรมของท่านเพิ่งจะถูกเปิด ในวันที่เธอเรียนจบปริญญาตามคำสั่งของท่าน และตามพินัยกรรม ย่ายกบ้านหลังนี้และของทั้งหมดที่อยู่ในบ้านให้กับเธอ

บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านหรู ไม่ใช่ตึกระฟ้าใจกลางเมือง เป็นเพียงแค่บ้านไม้หลังเก่า ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแผ่วอย่างแปลกประหลาด มันคือบ้านเก่าที่เธอเคยมาวิ่งเล่นตอนยังเด็ก เมื่อตอนที่พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่

ภายในบ้านมีฝุ่นจับแน่นทุกมุม โต๊ะเตี้ย ชุดน้ำชาเก่ากระจัดกระจาย และกลิ่นไม้แห้งผสมกลิ่นเย็น ๆ จาก เฟอร์นิเจอร์ไม้เก่า ๆ เธอเดินสำรวจบ้านเก่าทีละห้อง จนกระทั่งมาถึงห้อง ๆ หนึ่ง ห้องที่เธอจำได้ลาง ๆ ว่าย่าหวงมาก

“นี่สินะห้องที่ย่าเคยห้ามฉันเข้า” เธอมองประตุนั่นสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดที่ลูกบิดประตู แต่มันก็ไม่สามารถเปิดออก

ประตูห้องนั้นยังคงปิดสนิทและล็อกจากด้านใน แต่กุญแจดอกเก่าในซองจดหมายที่ย่าให้เธอไว้ ยังคงใช้งานได้เธอไม่ลังเลที่จะไขมันออก เสียงลั่นของประตูดังขึ้น

ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก พร้อมกับสายลมแปลกประหลาดที่พัดสวนออกมาปะทะใบหน้าของเธอ ฝุ่นยังคงหนาเพราะขาดการทำความสะอาจมานาน แต่มีบางสิ่งกลับดูสะอาดจนน่าประหลาดใจ

ภายในห้องมีชั้นหนังสือไม้โบราณ ที่เต็มไปด้วยตำราเล่มหนา บันทึกเก่า ภาพถ่ายเก่า และหนังสือเพียงเล่มเดียวที่โดดเด่นที่สุด ปกดำด้าน ตัวหนังสือสีทองที่จางหายจนแทบมองไม่เห็น

“รักใต้จันทรา ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่” เธอหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา แล้วอ่านชื่อของมันด้วยเสียงเบา ๆ

ถ้าเธอจำมันไม่ผิด เธอเคยเห็นย่าของเธออ่านหนังสือเล่มนี้และท่านรักหนังสือเล่มนี้มาก ท่านเคยบอกว่าชื่อของเธอเหมือนกับหนึ่งในตัวละครของเรื่องนี้

เธอถือหนังสือเล่มนั้นติดมือออกมาโดยไม่รู้ตัว เหมือนแรงดึงดูดบางอย่างบอกกับเธอว่าให้ “เอาไป” แล้วเธอก็ทำตาม

ที่เบาะหลังของรถ กลายเป็นมุมสงบของเฟิงเหม่ยหลิน หญิงสาวนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งกอดเสื้อคลุมไว้หลวม ๆ ขณะที่มืออีกข้างลูบหนังสือเล่มเก่าปกดำที่เธอเพิ่งได้มาจากบ้านของย่าอย่างเบามือ

“รักใต้จันทรา” ชื่อที่ดูเรียบง่าย แต่ชวนให้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้ง

กลิ่นของกระดาษเก่าและหมึกพิมพ์แบบโบราณลอยขึ้นมาจาง ๆ เมื่อเธอเปิดหน้าแรก

“ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ดอกเหมยแรกแย้มในจวนแม่ทัพใหญ่”

เสียงบรรยายในใจเริ่มดังก้อง พร้อมภาพในหัวของเธอที่คิดภาพหญิงสาวที่นั่งปักผ้าอยู่กลางสวน

ตัวละครเอก ซูเยี่ยน บุตรสาวบุญธรรมของอดีตท่านแม่ทัพที่มีหัวใจบริสุทธิ์และใบหน้าอ่อนโยน ราวกับเทพธิดาในภาพวาด

เฟิงเหม่ยหลินเลิกคิ้ว “แน่นอนตัวนี้ต้องเป็นนางเอกที่แสนดีตามพล๊อตเรื่องทั้วไปแน่ๆ” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเปิดอ่านหน้าต่อ ๆ ไป

ถัดจากนั้นไม่กี่หน้า ตัวละครชายคนแรกก็ปรากฏ องค์ชายสาม หลี่อวี้เหิง เย็นชา ฉลาด หยิ่งทระนง และ หล่อบัดซบ

“นางผู้นี้ เจ้าคิดว่าเหมาะกับตำแหน่งชายาของข้าหรือไม่”

เขาพูดกับขันทีในขบวนรถม้า ขณะมองซูเยี่ยนจากเงาผ้าม่าน แน่นอน นางไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง เธอก็แค่ช่วยชาวบ้านเก็บตะกร้าผลไม้ที่หล่นพื้น

“แหม พระเอกแบบเดิม ๆ เลยสินะ ทำหน้าขรึมแต่แอบตกหลุมรักตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรก”

เฟิงเหม่ยหลินกลอกตาบ่นออกมาเบา ๆ  แต่ก็ยังคงอ่านต่อ

จากนั้นอีกไม่กี่หน้า ก็ถึงฉากแรกของ “นางร้าย” ที่โผล่มาอย่างอลังการในงานเลี้ยงของจวนแม่ทัพ

เฟิงเหม่ยหลิน บุตรสาวตระกูลใหญ่ ผู้มากด้วยยศศักดิ์ งามหยดย้อย แต่นิสัยแสนร้ายกาจ

“หญิงต่ำต้อยเช่นนั้นน่ะหรือ สมควรยืนข้างองค์ชาย”

เธอกล่าวพลางยกพัดขึ้นปิดครึ่งใบหน้า รอยยิ้มเยาะในดวงตาเด่นชัดยิ่งกว่าบนริมฝีปาก แม้จะไม่มีคำพูดหยาบคาย แต่สายตาก็แทงใจจนซูเยี่ยนสะอึกไป

เฟิงเหม่ยหลิน (ตัวจริง) หลุดหัวเราะพรืด

“โอ๊ย นี่มันฉันเหรอ ร้ายจัด นี่มันนางร้ายสูตรสำเร็จชัด ๆ” เธออดหัวเราะออกมาเบา ๆ กับความร้ายของตัวร้ายไม่ได้

แต่ความรู้สึกสนุกเริ่มถูกแทนที่ด้วยความไม่พอใจ เมื่ออ่านต่อไปเรื่อย ๆ

ไม่ว่าจะกี่บท “เฟิงเหม่ยหลิน” ในนิยายก็ไม่เคยชนะซูเยี่ยนได้เลย เธอพ่ายแพ้ทั้งในสนามสังคม และหัวใจขององค์ชาย

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เธอคิดแผนแกล้งนางเอก ก็จะมีคนคอยขัดขวางเสมอ ไม่ใช่องค์ชายแต่เป็น แม่ทัพหนุ่ม ผู้อบอุ่น เยือกเย็น และเที่ยงธรรม

แม่ทัพซูหมิงเฉิน พระรองผู้น่าหลงใหล ทั้งแข็งแกร่ง ทั้งอ่อนโยน ฉลาด รักความถูกต้อง และปกป้องนางเอกแบบสุดตัว

เขากระชากข้อมือเฟิงเหม่ยหลินก่อนจะบีบแน่นไว้ในบทหนึ่ง “หากยังกลั่นแกล้งซูเยี่ยนอีก ข้าจะไม่ไว้หน้าแม้เจ้าจะเป็นธิดาเสนาบดี”

เฟิงเหม่ยหลินคนอ่าน กำหมัดแน่น

“หา แบบนี้มันเกินไปไหมวะ นางร้ายผิดก็จริง แต่ทำแบบนี้รุนแรงไปไหมแม่ทัพ” เธอบ่นออกมาอย่างรู้อินในตัวละคร

“แล้วดูซูเยี่ยนสิยืนน้ำตาคลอ เหมือนจะเป็นลมตลอดเวลา ตามบทนางเอกผู้อ่อนแอจริง ๆ” เธอบ่นแต่ก็ยังคงอ่านต่อ

“พระเอกก็รักนางเอก พระรองก็รักนางเอก แล้วนางร้ายละจะมีใคร แต่ก้ร้ายซะขนาดนั้นจะมีใครสนใจละ” เธอพลิกหน้ากระดาษแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามอารมณ์ความอิน

และพบบทสรุปของเฟิงเหม่ยหลินว่าเธอจบชีวิตด้วยการตกน้ำตาย ระหว่างแผนลักพาตัวนางเอก รถม้าที่เธอใช้เกิดอุบัติเหตุ ตัวเธอเองพลัดตกจากรถม้า จมหายไปในแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวและเย็นยะเยือก โดยไม่มีใครคิดจะช่วย

หลังอ่านมาถึงตรงนี้ ความเงียบในรถแน่นิ่งลงไปชั่วขณะ เฟิงเหม่ยหลินปิดหนังสือลง เสียงฝนตกปรอย ๆ กระทบกระจกรถดังเปาะแปะ

“โห ตายแบบไม่มีใครคิดไปช่วยสักคนเหรอ” เธอบ่นออกมาเบา ๆ “โดนเขียนบทให้เป็นตัวร้ายขนาดนี้เลยสินะ”

เธอพิงเบาะรถ ถอนหายใจ แล้วสบตาเงาของตัวเองที่สะท้อนในกระจกหน้าต่างรถ

“แต่ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะไม่แย่งพระเอกหรอก จะปล่อยให้พวกนางรักกันไปให้พอใจเลย” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ

“ฉันจะไปจีบพระรอง ผู้ชายดี ๆ แบบนั้น สมควรได้รับความรักคืนบ้างเหมือนกันหรือไม่ก็อยู่เงียบ ๆ ในจวนของตัวเอง แล้วทำตัวเป็นคุณหนูผู้เย่อหยิ่งดีกว่า”

เธอบ่นพร้อมกับมองไปที่ข้างนอก ตอนนี้รถกำลังวิ่งข้ามสะพานวันนี้พระจันทร์เต็มดวง ภาพของพระจันทร์ดวงโตที่สะท้อนบนพื้นน้ำทำเอาเธอละสายตาไม่ได้

“คุณหนูระวัง”

แต่แล้วก็มีเสียงเบรกรถกะทันหันดังขึ้น รถไถล เสียงคนขับร้องตะโกน เฟิงเหม่ยหลินถูกเหวี่ยงไปข้างหน้า

โลกหมุนคว้าง รถไถลอย่างรุนแรง ล้อหน้าทิ้งรอยยาวบนพื้นถนนที่เปียกชื้น ก่อนจะพุ่งชนราวสะพานอย่างแรง โครม

ร่างของเฟิงเหม่ยหลินปลิวขึ้นจากเบาะ คนทั้งคนกระเด็นออกนอกตัวรถในวินาทีที่กระจกด้านข้างแตกกระจาย ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าจะตั้งสติได้ เธอรู้เพียงว่าเธอกำลังร่วงลงมา

ลมหายใจถูกดึงออกจากปอด ร่างทั้งร่างลอยคว้างกลางอากาศ เสียงของโลกภายนอกเงียบงัน มีเพียงเสียงหัวใจของเธอเองที่เต้นรัวอย่างหนักหน่วง

สายฝนเย็นเฉียบฟาดหน้า ภาพเบื้องล่างคือสายน้ำกว้างใหญ่สีคล้ำดำที่ขยายใหญ่ขึ้นทุกวินาที

“นี่ฉันกำลังจะตกน้ำเหรอ”

มันคือความจริงที่สมองยังไม่ทันประมวลผล แต่ร่างกายกลับรับรู้ก่อนแล้ว ปลายนิ้วเธอสั่น หน้าท้องหดเกร็ง ดวงตาเบิกโพลง

“เหมือนฉากนั้นเลย” เธอคิดในใจ “เฟิงเหม่ยหลิน ในนิยายก็ตกน้ำตายเหมือนกัน”

หัวใจของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ราวกับลางบอกเหตุ เสียงสุดท้ายที่แว่วอยู่ในหัวไม่ใช่เสียงคนขับรถที่ตะโกนเรียกเธอ ไม่ใช่เสียงลม แต่เป็นประโยคในหนังสือที่เธอเพิ่งอ่านไปไม่กี่นาทีก่อน

“เฟิงเหม่ยหลิน กระเด็นตกจากรถม้า พลัดจมหายไปในแม่น้ำ และไม่มีใครตามไปช่วย” เพราะไม่มีใครรักนางเลยแม้แต่คนเดียว

ทันใดนั้น ตูม!!

ร่างของเธอกระแทกผิวน้ำ เสียงดังปานสายฟ้าฟาด แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นความเย็นเยียบ น้ำทะลักเข้าสู่รูจมูก ปาก และหู เธอตะเกียกตะกายพยายามลอยขึ้น แต่ขาทั้งสองข้างกลับเหมือนถูกพันธนาการด้วยอะไรบางอย่าง

ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความเย็นกัดกินเนื้อหนัง ความมืดโอบล้อม เธอมองไม่เห็นสิ่งใด แขนเหวี่ยงไปมาในน้ำโดยไร้ทิศทาง เธอพยายามจะตะโกน เรียกใครสักคน แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

“นี่ฉันกำลังจะตายจริง ๆ เหรอ” เธอคิด

“จุดจบของฉันจะเหมือนนางร้ายคนนั้นจริง ๆ งั้นเหรอ”

เธอคิดถึงหน้าตัวเองในกระจกเมื่อครู่ คิดถึงชื่อที่บังเอิญซ้ำกัน คิดถึงนิยายที่หยิบออกมาจากห้องเก็บของในบ้านย่า

คิดถึงตอนที่ตัวเองพูดเล่น ๆ ว่าอยากจะจีบพระรองแทน

“พระรองที่แสนดีคนนั้น เขาจะช่วยฉันเหมือนช่วยซูเยี่ยนไหมนะ”

ภาพของแม่ทัพซูหมิงเฉินลอยเข้ามาในหัวอย่างไร้เหตุผล ทั้งที่เขาเป็นแค่ตัวละครในหนังสือ รอยยิ้มอ่อนโยนสายตาเด็ดขาด น้ำเสียงหนักแน่น

“แม่ทัพ ช่วยฉันด้วย”

เสียงในใจเงียบหาย เธอมองเห็นแสงจันทร์ริบหรี่เหนือผิวน้ำ แล้วทุกอย่างก็มืดดับลงในวินาทีนั้น