ชายลึกลับแห่งลำธารหมอก

เสียงน้ำจากลำธารยังคงไหลรินเป็นสายยาวราวกับไม่รู้จักสิ้นสุด สายน้ำใสราวกระจกสะท้อนเงาไม้ใหญ่ที่ทอดกิ่งก้านลงมาปกคลุม ความชื้นเย็นยามเช้าซึมเข้าสู่ผิวกายของซูอี้เหม่ยจนทำให้นางสั่นสะท้านเล็กน้อย ร่างกายนี้แม้จะงดงามดุจหยก แต่กลับอ่อนแรงและบอบบางเหมือนกลีบดอกไม้ที่เพิ่งผ่านพายุฝนมา ในห้วงความคิดของนางยังคงสับสนปั่นป่วน — โลกใบนี้คือที่ใดกันแน่? เหตุใดนางจึงมาอยู่ในร่างของสตรีผู้นี้ได้?

หมอกเช้าลอยคลอเคลียทั่วหุบเขา แสงอาทิตย์แรกเพียงเล็กน้อยสาดผ่านม่านหมอกลงมา คล้ายกับสวรรค์ตั้งใจปกปิดความจริงบางอย่างไม่ให้นางล่วงรู้ ทว่าในยามที่นางกำลังครุ่นคิดถึงชะตากรรมของตน เสียงกีบม้ากลับดังแทรกขึ้นมา เสียงนั้นไม่ใช่เพียงการเดินผ่านธรรมดา หากแต่เป็นจังหวะหนักแน่นที่บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งและความมั่นใจ กีบม้ากระทบพื้นหินกรวด ก้องสะท้อนไปทั่วหุบเขาเหมือนเสียงระฆังเตือนล่วงหน้าให้ระวังภัย

ซูอี้เหม่ยหายใจสะดุด นางเหลือบมองไปทางทิศเสียงนั้น และเพียงอึดใจเดียว เงาร่างดำทะมึนก็ค่อย ๆ ปรากฏออกมาจากม่านหมอก ม้าสีดำสนิท สูงสง่าดุจอสูรแห่งรัตติกาล กีบเหล็กของมันกระทบพื้นหญ้าเป็นประกายสะท้อนแดดยามเช้า บนหลังม้านั้นคือบุรุษในชุดนักรบเรียบง่าย หากแต่เพียงเสี้ยวแรกที่สายตาของเขากวาดมาทางนาง หัวใจของซูอี้เหม่ยก็พลันเต้นแรงราวกับถูกสะกด

บุรุษผู้นั้นมีใบหน้าคมสัน แววตาดุดันลึกล้ำประหนึ่งเหยี่ยวทะยานฟ้า แววตานั้นไม่เพียงมองทะลุรูปลักษณ์ภายนอก หากแต่เหมือนกำลังอ่านลึกเข้าไปถึงความลับในจิตใจของผู้คน เสื้อคลุมนักรบสีเข้มปลิวสะบัดตามแรงลมยามเช้า บนไหล่กว้างมีผ้าคลุมดำปักลวดลายที่ไม่คุ้นตา — ลวดลายนั้นดูคล้ายตราสัญลักษณ์ของตระกูลสูงศักดิ์หรือกองกำลังใดกองกำลังหนึ่ง

เขากระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว การเคลื่อนไหวสง่างามแต่แฝงด้วยพลังเงียบงันที่บีบคั้นบรรยากาศรอบกายทันที ซูอี้เหม่ยต้องเงยหน้ามองร่างสูงตระหง่านที่เข้ามายืนเบื้องหน้า เงาของเขาทาบลงบนร่างนางบดบังแม้กระทั่งแสงแรกของอรุณ ทำให้ทุกสิ่งรอบกายกลายเป็นเพียงความพร่าเลือน

“คุณหญิง…เหตุใดจึงเปียกปอนอยู่ริมลำธารเช่นนี้?” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังก้อง ราวกับกระแทกเข้ามาในหูและซึมลึกลงไปถึงหัวใจ น้ำเสียงนั้นแม้เรียบเย็น แต่กลับแฝงด้วยแรงกดดันที่ทำให้ซูอี้เหม่ยแทบหายใจไม่ทั่วท้อง

นางชะงัก สายตาหลบเลี่ยงไม่กล้าประสานกับดวงตาคมกล้าคู่นั้น ความจริงในใจของนางคือสิ่งที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้ — นางมิใช่สตรีจากโลกนี้ หากแต่เป็นวิญญาณจากอีกภพหนึ่งที่ถูกดึงดูดมายังร่างนี้อย่างไร้เหตุผล หากเผลอพูดไปก็ไม่รู้ว่าชายแปลกหน้าผู้นี้จะมองว่านางเป็นบ้า หรืออาจถึงขั้นถูกกำจัดเพื่อปิดปาก

“ข้ะ…ข้าเพียงพลัดตกน้ำมา” นางพยายามเอ่ยเสียงเบา พลางเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เสียงของตนเองสั่นสะท้านจนแทบไม่เหมือนเสียงเดิม

บุรุษลึกลับยกคิ้วเพียงเล็กน้อย มุมปากโค้งขึ้นราวกับยิ้มเยาะ แต่นั่นมิใช่รอยยิ้มอบอุ่น หากแต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังถูกหยอกล้อด้วยสายตาที่มองทะลุทุกสิ่ง ซูอี้เหม่ยก้มหน้าลงต่ำ บีบชายเสื้อเปียกชุ่มไว้แน่นเพื่อตั้งสติ

เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว ระยะห่างระหว่างทั้งสองสั้นลงจนกลิ่นอายบุรุษแผ่วผ่านเข้ามาในลมหายใจ — กลิ่นนั้นผสมปนระหว่างเหล็กกล้าของนักรบกับกลิ่นหญ้าและควันไฟที่ฝังแน่นจากการเดินทางไกล เขาคลี่ผ้าคลุมดำออกมาจากบ่า ก่อนจะคลุมลงบนร่างของนางโดยไม่รอฟังการปฏิเสธ การกระทำเด็ดขาดเช่นนั้นทำให้นางต้องสะดุ้งเล็กน้อย

ผ้าคลุมนั้นหนักแน่นแต่กลับอบอุ่น แผ่วซึมเข้าสู่ผิวกายที่เย็นเฉียบจากน้ำและสายลมยามเช้า หัวใจของซูอี้เหม่ยสั่นไหว นางบีบชายผ้าคลุมนั้นไว้แน่น สายตาเหลือบมองชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแวบเดียวก็ต้องรีบหลบตาอีกครั้ง

“โลกใบนี้คงไม่ใจดีถึงขั้นให้ฉันเจอแค่คนดีหรอก…” นางคิดในใจอย่างหวาดหวั่น “ถ้าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ก็ต้องเป็นคนที่อันตรายอย่างที่สุด”

ชายหนุ่มยังคงเพ่งมองนางราวกับต้องการอ่านความจริงทุกอย่างจากแววตา ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่งจนได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลและเสียงลมหายใจของทั้งสอง

ในดวงตาของเขามีประกายที่อ่านยาก — เป็นเพียงความสงสัยต่อหญิงสาวแปลกหน้า? หรือมีแววเอ็นดูบางเบาซ่อนอยู่? หรืออาจเป็นแค่สายตาของนักรบที่ไม่เคยปล่อยให้สิ่งใดเล็ดรอดสายตาไปโดยไม่สำรวจ?

ซูอี้เหม่ยกลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก ความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นในอก — ทั้งหวาดกลัว ทั้งสับสน และ…บางสิ่งที่คล้ายกับแรงดึงดูดที่ไม่อาจอธิบายได้

บุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงหนักแน่น “ในหุบเขานี้มิใช่ที่สำหรับสตรีที่จะอยู่เพียงลำพัง หากเจ้ามิใช่ชาวบ้านที่นี่ ยิ่งควรระวังให้มากกว่านี้”

ซูอี้เหม่ยเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนรีบหลบตา นางไม่รู้ว่าควรเชื่อใจเขาหรือไม่ แต่ก็รู้ดีว่าหากไม่พึ่งพาใครเลยในโลกที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ นางคงไม่อาจอยู่รอดได้

แสงเช้าส่องทะลุม่านหมอกออกมาอีกครั้ง ลำธารที่ใสสะอาดพลันกลายเป็นเวทีแห่งการพบพาน — การพบที่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ ความรัก หรืออาจเป็นโศกนาฏกรรมที่จะพลิกชะตาของซูอี้เหม่ยไปตลอดกาล

และในใจลึก ๆ ของนาง ก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่างว่า ชายผู้ขี่ม้าดำปรากฏจากหมอกนี้ จะมิใช่เพียงผู้ผ่านทางธรรมดา หากแต่เป็นบุรุษที่จะเกี่ยวพันกับชะตาของนางไปจนถึงที่สุด…