บ้านที่ไม่ใช่บ้าน

เสียงกีบม้าค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมเงาของชายลึกลับผู้จากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายแปลกประหลาดที่ยังวนเวียนอยู่ในใจ ราวกับเงาแห่งโชคชะตาที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่าแต่กลับกดทับลงบนหัวใจของซูอี้เหม่ยอย่างเงียบงัน

นางสูดลมหายใจลึก พยายามสงบความปั่นป่วนในอก ก่อนก้าวเดินกลับเข้าสู่หมู่บ้านเล็กริมภูเขา ที่ซึ่งชีวิตภายนอกยังคงดำเนินไปอย่างปกติ บ้านไม้เรียงรายอยู่สองฝั่งถนนดินแดง กลิ่นหอมของฟืนและอาหารพื้นบ้านลอยตามลมมา เด็กๆ วิ่งเล่นเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ผู้เฒ่านั่งสานตะกร้าใต้ร่มไม้ บรรยากาศดูอบอุ่นราวหมู่บ้านเล็กที่ห่างไกลความวุ่นวายของโลกภายนอก

แต่สำหรับซูอี้เหม่ย…ที่นี่กลับเต็มไปด้วยความอึดอัดเหมือนกำลังถูกล่ามด้วยโซ่ล่องหน บรรยากาศแสนสงบนี้ไม่อาจกลบกลิ่นอายมืดดำที่คลี่คลุมหัวใจของเธอ

เมื่อก้าวเท้าเข้าใกล้คฤหาสน์ไม้หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางหมู่บ้าน เสียงด่าทอแหลมสูงก็ดังลอดออกมาจากด้านในทันที

“เจ้าขี้เกียจ! ทำไมยังไม่ไปตักน้ำ! หรือเจ้าคิดจะใช้ความงามบังหน้าแล้วเอาตัวรอดไปวันๆ รึไง!”

เสียงนั้นแทงทะลุเข้าไปในโสตประสาทจนร่างกายแข็งทื่อ ซูอี้เหม่ยหยุดชะงัก หัวใจบีบรัดแน่นราวกับถูกกำมือเย็นเยียบบีบไว้ นางค่อยๆ เงยหน้ามองร่างของหญิงวัยกลางคนที่ก้าวออกมาจากเรือนใหญ่ และเมื่อเห็นใบหน้า…สายเลือดในกายก็แทบหยุดไหล

ใช่แล้ว — นางคือ “สวี่ซินเหมย” ภรรยาใหม่ของบิดา หญิงที่ชาวบ้านเล่าลือกันว่าใจร้ายเฉกเช่นแม่เลี้ยงในเรื่องเล่าโบราณ และยิ่งน่าตกใจไปกว่านั้น…ใบหน้าของนางกลับละม้ายคล้ายกับเจ้านายหญิงผู้กดขี่ในโลกก่อนของซูอี้เหม่ยอย่างไม่ผิดเพี้ยน

สวี่ซินเหมยยืนกอดอก แววตาคมกริบมองลงมาราวกับศัตรูที่ต้องกำจัด ชุดแพรไหมสีเข้มที่สวมอยู่สะท้อนประกายเย็นยะเยือก เครื่องประดับทองหยกระยับเต็มศีรษะ แต่กลับไม่อาจบดบังความแข็งกระด้างและริษยาที่ฉายชัดบนใบหน้า

ซูอี้เหม่ยกำหมัดแน่น ความทรงจำจากร่างเดิมเริ่มไหลบ่ากลับเข้ามาอย่างไม่อาจขัดขืน เด็กสาวผู้เคยงดงามไร้เดียงสา ถูกบีบให้ทำงานหนักราวทาส ถูกใส่ร้ายว่าอกตัญญู ทั้งที่แท้จริงแล้วทุกความอยุติธรรมนั้นล้วนมาจากสวี่ซินเหมยผู้เดียว

“ดวงตาของนาง…สะท้อนแต่ความริษยา” ซูอี้เหม่ยคิดในใจ ขณะที่แววตาของตนเองค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะแหบพร่าก็ดังขึ้น ชายวัยกลางคนร่างไม่สูงนักเดินออกมาจากด้านใน เขาคือ ซูหย่งไห่ บิดาของร่างเดิม ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ฝืนจนดูน่าสมเพช เขาก้มหน้าหลบสายตาภรรยาใหม่แทบจะตลอดเวลา

เมื่อสายตาสบเข้ากับลูกสาว เขาเพียงเหลือบมองแวบหนึ่ง ก่อนรีบเบือนหน้าหนี ทำราวกับซูอี้เหม่ยไม่ใช่สายเลือดแท้ของตน ความอบอุ่นที่บุตรสาวควรได้รับกลับไม่มีแม้เศษเสี้ยว

ความขมขื่นปะทุขึ้นในใจ แต่ริมฝีปากของซูอี้เหม่ยกลับยกยิ้มเย็น นางกล่าวกับตนเองในความคิด “นี่หรือ…คือครอบครัวใหม่ของฉัน? ในเมื่อสวรรค์ส่งฉันมาที่นี่ ก็อย่าโทษฉันเลย หากฉันจะสานต่อชีวิตของร่างเดิม…และคืนทุกความเจ็บปวดให้กับคนที่มันสมควรได้รับ”

แม่เลี้ยงยังคงพรั่งพรูคำด่าทอไม่หยุดหย่อน แต่หญิงสาวกลับไม่ตอบโต้ เพียงก้าวช้าๆ เข้าไปในเรือน ดวงตาคมวาวสะท้อนความเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน — นี่ไม่ใช่สายตาของเด็กสาวผู้ถูกกดขี่อีกต่อไป หากแต่เป็นสายตาของผู้ล่า ผู้ที่พร้อมจะพลิกเกมแห่งโชคชะตาให้กลับด้าน

เสียงพื้นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อเธอเหยียบขึ้นบันได ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหนักแน่นที่แตกต่างจากเดิม ผู้คนในเรือนใหญ่แอบชำเลืองมองอย่างระแวง เพราะแม้ซูอี้เหม่ยจะมิได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด แต่เพียงแววตาและรอยยิ้มเย็นก็เพียงพอที่จะทำให้บรรยากาศรอบกายเปลี่ยนไป

และในขณะเดียวกันนั้น ที่ริมถนนไม่ไกล เงาของหมอกยามเย็นคลี่คลุม ร่างสูงในชุดดำยังคงยืนเงียบอยู่ เขาคือชายหนุ่มลึกลับผู้ช่วยชีวิตนางไว้ก่อนหน้านี้ ดวงตาคมกริบทอดมองตามการเคลื่อนไหวของซูอี้เหม่ยด้วยสายตาลึกล้ำ เหมือนอ่านทุกความคิดซ่อนเร้นในใจของนางได้ทั้งหมด

แววตานั้นไม่ได้เป็นเพียงการเฝ้ามองธรรมดา แต่เป็นการรอคอย รอวันที่เส้นทางของทั้งสองจะพันเกี่ยวกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…

หมอกเริ่มหนาขึ้น เสียงระฆังเย็นจากวัดบนเชิงเขาดังแว่วมา คล้ายเสียงสัญญาณแห่งการเริ่มต้นบทใหม่ในโชคชะตา — บทที่ไม่ได้ถูกเขียนด้วยความอ่อนแออีกต่อไป แต่เป็นบทของการแก้แค้น การพิสูจน์ และการทวงคืนศักดิ์ศรี

ซูอี้เหม่ยก้าวเข้าสู่คฤหาสน์ไม้ด้วยหัวใจที่มิใช่ของเด็กสาวผู้ถูกกดขี่ หากแต่เป็นหัวใจของสตรีผู้มีความทรงจำสองภพ และในเงามืดนั้น…โชคชะตากำลังเตรียมบททดสอบที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าที่ใครจะคาดคิด