เริ่มต้น

ภายในเรือนใหญ่แห่งตระกูลซู กลิ่นชาดำยังคงกรุ่นกระจายอยู่ทั่วโถงไม้โอ่อ่า แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างไม้ฉลุลาย ละลายเป็นลายเงาลงบนพื้นสะอาดมันวาว ราวกับเส้นทองที่ร่ายรำอยู่ใต้แสงอาทิตย์ บรรยากาศโดยรอบแม้ดูสงบสุข ทว่าแท้จริงกลับเต็มไปด้วยความกดดันที่อัดแน่นจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง

บนตั่งสูงด้านในสุด สวี่ซินเหมยนั่งประทับอยู่ นางสวมอาภรณ์ผ้าแพรสีชมพูอ่อน ปักลายดอกเหมยระยับแวววาว ผิวพรรณที่ทาด้วยแป้งหอมราคาแพงดูราวกับเครื่องเคลือบงดงาม หากแต่แววตาและสีหน้ากลับกรีดเฉือนดุจมีดคม นางยกพัดหยกขึ้นปิดริมฝีปาก แต่สายตากลับจับจ้องไปยังสตรีอีกผู้หนึ่งที่ยืนตรงกลางโถง

“ซูอี้เหม่ย” น้ำเสียงแหลมสูงก้องสะท้อนทั่วห้องโถง “เจ้าหายไปทั้งคืน กลับมาพร้อมเสื้อผ้าเปียกปอน สภาพน่ารังเกียจเช่นนั้น กล้าทำให้ตระกูลนี้ขายหน้าได้อย่างไร!”

ริมฝีปากบางภายใต้พัดหยกขยับพลางสั่นสะท้านด้วยโทสะ เสียงพูดของนางเต็มไปด้วยการกล่าวโทษและการกดข่ม ราวกับต้องการย้ำเตือนทุกคนว่าตนคือภรรยาหลวงผู้ครอบครองอำนาจสูงสุดในเรือน

บิดาของซูอี้เหม่ย นั่งอยู่ข้างๆ เพียงก้มหน้าดื่มชาเงียบๆ มือที่ถือถ้วยชาแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แต่กลับไม่เปล่งเสียงออกมาแม้แต่ครึ่งคำเพื่อแก้ต่างให้บุตรสาวของตนเอง ท่าทีลังเลนั้นเหมือนสัญลักษณ์แห่งความอ่อนแอที่สืบต่อมาเนิ่นนาน

ซูอี้เหม่ยยืนนิ่งกลางห้อง ร่างกายบอบบางในอาภรณ์เก่าๆ ที่ยังคงชื้นน้ำเล็กน้อย ผมยาวดำสนิทหล่นระอยู่ข้างแก้ม นางยกริมฝีปากโค้งยกขึ้นเล็กน้อย — หาใช่รอยยิ้มอ่อนโยน แต่เป็นรอยยิ้มเย็นชาแฝงด้วยความท้าทาย

“ขายหน้าอย่างนั้นรึ?” เสียงหวานแว่วออกมาชัดถ้อยชัดคำ “ข้าว่าการที่สตรีผู้หนึ่งมัวแต่ใส่ร้ายลูกเลี้ยง หาเรื่องก่นด่าไม่เว้นแต่ละวันต่างหากเล่า ที่น่าอับอายยิ่งกว่า”

ถ้อยคำเปรียบเสมือนหอกคมที่แทงทะลุใจอีกฝ่ายทันที

สวี่ซินเหมยชะงักไป ดวงหน้าที่ประดับด้วยเครื่องสำอางราคาแพงสั่นระริกไม่อาจควบคุมได้ ความโกรธพุ่งพล่านขึ้นมาจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปน นางกัดฟันกรอด “เจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้า!”

ซูอี้เหม่ยหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นไม่ดังนัก แต่กลับดังก้องในหัวใจของทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น ดวงตาของนางเป็นประกายราวเพลิงไฟซ่อนอยู่ในหมอก “ข้าไม่เพียงแต่จะกล้า… ต่อจากนี้ ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดเหยียบย่ำอีกแล้ว”

ในห้วงจิตใจของนางพลันสั่นสะท้าน ความโกรธเคืองและความเจ็บปวดที่ร่างเดิมเคยแบกรับมาตลอดกำลังรวมตัวกันกลายเป็นพลังใหม่ สายตาที่เคยพร่ามัวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นประกายคมกริบแกร่งกล้า ราวกับดาบที่เพิ่งถูกชักออกจากฝัก

“ในโลกก่อน ฉันอ่อนแอเกินไป ถูกกดขี่จนไร้เสียงเป็นของตนเอง… แต่ในโลกใหม่นี้ ฉันจะเป็นผู้กำหนดชะตา มิใช่เหยื่ออีกต่อไป” ความคิดดังสะท้อนก้องอยู่ภายในนางเอง

โถงไม้พลันเงียบงันไปชั่วครู่ ราวกับเวลาได้หยุดนิ่ง เสียงเพียงสิ่งเดียวที่ดังขึ้นคือ “เพล้ง!” — พัดหยกในมือของสวี่ซินเหมยหลุดร่วงตกกระทบพื้นแตกหักกระจัดกระจาย

ใบหน้างามที่เคยภาคภูมิของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความชิงชังจนบิดเบี้ยว แววตาราวกับจะกลืนกินสตรีตรงหน้า ทว่ากลับไร้ถ้อยคำโต้แย้ง เพราะสิ่งที่ซูอี้เหม่ยพูดนั้นกระแทกสู่ความจริงอันไม่อาจปฏิเสธ

บิดาซึ่งนั่งเงียบมาตลอด เพียงแต่หลบสายตาของทุกคน เขาไม่กล้าสบตากับบุตรสาวที่ยืนอย่างทระนงในเวลานี้ เพราะเขารู้สึกชัดเจน — บุตรสาวในวันนี้หาใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว แววตาของนางแกร่งกล้าเสียจนแม้แต่เขา ผู้เป็นบิดา ยังพลันหวาดหวั่นโดยไม่รู้ตัว

ด้านนอกหน้าต่าง เสียงลมพัดผ่านต้นไผ่ให้เกิดเสียงซู่ซ่า ท่ามกลางแสงแดดอุ่น ชายหนุ่มลึกลับในชุดดำยังคงยืนพิงอยู่ใต้เงาไม้ แววตาคมกริบสะท้อนภาพสตรีผู้ยืนหยัดอย่างองอาจนั้น เขายกยิ้มบางที่มุมปาก ราวกับกำลังเพลิดเพลินกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“น่าสนใจ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาราวกับคำรำพึงของตนเอง “หญิงสาวผู้นี้ จะนำพาคลื่นพายุลูกใดมาสู่โลกใบนี้กันแน่”

บรรยากาศโดยรอบพลันหนักอึ้ง แสงแดดที่เคยอบอุ่นกลับราวกับแฝงเปลวเพลิงแห่งการเปลี่ยนแปลง ในสายตาของชายหนุ่มปริศนานั้น เขามิได้มองเพียงเด็กสาวผู้หนึ่ง หากแต่มองเห็นเปลวไฟที่จะลุกโหมเผาผลาญความอยุติธรรมทั้งหลาย

เรือนใหญ่กลางชนบทแห่งนี้ ที่เคยเงียบสงบและซ่อนเร้นความขมขื่นอยู่ภายใน กำลังจะเปลี่ยนเป็นเวทีแห่งการต่อสู้ชิงอำนาจ

ซูอี้เหม่ยไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เพียงหันกายเดินออกจากโถงไม้ด้วยท่วงท่าสงบสง่า ทุกย่างก้าวของนางประหนึ่งบงการชะตาของตนเองขึ้นมาใหม่ แม้สภาพภายนอกจะยังเป็นบุตรสาวผู้อ่อนแอแห่งตระกูล แต่ดวงวิญญาณที่แท้จริงในกายนี้กลับมิใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ขณะที่เสียงก้าวเดินของนางค่อยๆ เลือนหายไป ความเงียบยังคงปกคลุมอยู่ภายในเรือน ทุกผู้คนต่างรู้สึกได้อย่างหนึ่ง — สตรีนางนี้กำลังจะนำพาการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ที่อาจสั่นคลอนตระกูล และบางทีอาจสั่นสะเทือนทั้งแผ่นดิน…