ตอนที่5เป็นตัวประกอบที่ต้องถูกกำจัด

เวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหลินจื่ออิงคลอดลูกสาวตัวอวบอ้วนออกมา ลูกสาวตัวน้อยของพวกเขา หลี่ซูเหยียน

เหยียนเหยียนน้อย ลืมตาดูโลกพร้อมกับเสียงร้องไห้แผ่วเบา แต่กลับเติมเต็มหัวใจของหลี่เฉินจนเต็มเปี่ยม

ชายหนุ่มที่เคยเย็นชา รอยยิ้มที่หายไปจากใบหน้าหวนกลับมาอีกครั้ง

หลินจื่ออิงเห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้าจากการคลอดลูก ร่างกายของหลินจื่ออิงอ่อนแอเพราะมีลูกในตอนที่อายุยังน้อย แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกอบอุ่น และถึงแม้ว่าหลินจื่ออิงจะคลอดลูกแล้ว หลี่เฉินก็ยังดูแลเธออย่างดี

แต่ความสุขก็มักจะอยู่ไม่นาน

วันเวลาผ่านไปจนเหยียนเหยียนน้อยอายุครบหนึ่งเดือนเต็ม หลินจื่ออิงเตรียมจัดพิธีเล็กๆ ฉลองให้ลูกสาวตามธรรมเนียม แต่แล้ว... ข่าวใหญ่ก็ดังไปทั่วหมู่บ้าน

รัฐบาลประกาศให้มีการสอบเกาเข่าอีกครั้ง หลังจากที่ถูกระงับไปหลายปี ตอนนี้เหล่ายุวปัญญาชนที่ถูกส่งมาก็ได้รับโอกาสให้กลับไปสอบ และหากสอบผ่านก็จะได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

ข่าวนี้เป็นที่ฮือฮาของเหล่ายุวปัญญาชนและคนในหมู่บ้าน พวกเขาต่างก็พูดคุยถึงข่าวใหญ่นี้ ทำให้บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนต่างถกเถียงกันด้วยความตื่นเต้น

'ยุวปัญญาชนที่ถูกส่งมา จะได้กลับคืนสู่เมืองใหญ่แล้ว'

'ส่วนคนที่เรียนจบชั้นมัธยมปลายก็จะมีโอกาสได้สอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย'

'การได้กลับไปเรียนต่อ มันคือโอกาสที่พวกเรารอมานาน'

'ถ้าสอบผ่าน พวกเราจะได้กลับไปใช้ชีวิตในเมือง ไม่ต้องทนลำบากในชนบทอีกต่อไป'

หลินจื่ออิงได้ฟังคำพูดเหล่านั้นแล้วหัวใจก็คล้ายถูกบีบแน่น คำพูดเหล่านี้สะท้อนอยู่ในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลี่เฉินจะไปไหม

เขาจะทิ้งเธอกับลูกไปหรือเปล่า

คำถามเหล่านั้นวุ่นวายอยู่ในหัว

เพราะตั้งแต่ที่หลี่เฉินมาอยู่ในชนบทแห่งนี้จนกระทั่งแต่งงาน เขาไม่เคยปริปากบ่นถึงความลำบากเลยสักครั้ง แต่หลินจื่ออิงรู้ดีว่าลึกๆ แล้วเขาโหยหาการกลับไปสู่เมืองใหญ่ เธอมักจะเห็นอีกฝ่ายใช้เวลาว่างขลุกอยู่กับหนังสือ คอยอ่านตำราต่างๆ ที่พอจะหาได้ในหมู่บ้าน

เธอรู้ดีว่าหลี่เฉินเป็นคนมีความสามารถ เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตอยู่ในชนบทแห่งนี้ตลอดไป การสอบเกาเข่าเป็นเส้นทางเดียวที่จะพาเขากลับไปยังเมืองใหญ่ และตอนนี้เส้นทางนั้นเปิดกว้างอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หลี่เฉินเฝ้าคอยเวลานี้มานาน เมื่อโอกาสมาถึงเขาจะไม่รีบคว้ามันไว้หรอกหรือ

หากว่าหลี่เฉินต้องการเข้าสอบจริงๆ

แล้วเธอกับลูกล่ะ

เธอจะถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลังหรือเปล่า

ยิ่งคิดใจของจื่ออิงก็ยิ่งร้อนรน หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง เธอคิดมาตลอดว่าถ้าหากเธอมีลูกจะสามารถรั้งเขาเอาไว้ได้ แต่ความหวังเหล่านั้นกำลังสั่นคลอนอย่างหนัก

ยิ่งมีข่าวลือออกมามากมายว่าเหล่ายุวปัญญาชนที่แต่งงานมีครอบครัวอยู่ที่ชนบท พวกเขาต่างหย่าสามี หย่าภรรยา บางคนนั้นหนีไป เพื่อต้องการเข้าสอบในครั้งนี้

หลินจื่ออิงเริ่มคิดมากขึ้นทุกวัน ยิ่งได้ยินคำพูดของคนในหมู่บ้าน ก็ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัว

'พวกยุวปัญญาชนพวกนั้นไม่มีทางอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก'

'รอให้พวกเขามีโอกาสสิ พวกเขาต้องหนีกลับเมืองแน่ๆ'

'การที่คนคนหนึ่งหลุดพ้นไปจากความยากลำบากแล้ว อนาคตที่สดใสกำลังรอพวกเขาอยู่ข้างหน้า แล้วจะให้เชื่อจริงๆ หรือ ว่าจะมีใครย้อนกลับมาจริงๆ'

คำพูดเหล่านั้นซ้ำเติมจิตใจของหลินจื่ออิงที่อ่อนแอจากการคลอดบุตรอยู่แล้วให้ยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก

แล้วเธอล่ะ เธอก็แค่ผู้หญิงที่ใช้แผนสกปรกจับเขาได้เท่านั้น จะเอาอะไรไปรั้งเขาเอาไว้

และในที่สุด สิ่งที่หลินจื่ออิงหวาดกลัวก็เกิดขึ้น หลี่เฉินต้องการที่จะเข้าสอบเกาเข่าจริงๆ เพราะเขาเห็นว่ามันเป็นโอกาสที่จะทำให้ครอบครัวมีอนาคตที่ดีขึ้น เขาไม่อยากให้ลูกต้องใช้ชีวิตอยู่ในชนบท และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งเธอกับลูก

แต่หลินจื่ออิงไม่คิดจะรับฟังเหตุผลใดๆ ไม่คิดที่จะรับฟังหรือเชื่อมั่นในคำพูดของหลี่เฉินเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่ยินยอมให้เขาไป

หลินจื่ออิงจึงขู่ฆ่าตัวตายหากหลี่เฉินไปสอบ แต่หลี่เฉินยังคงยืนยันในความต้องการของตัวเองเพราะเขาไม่คิดว่าหลินจื่ออิงจะกล้าทำจริงๆ

จิตใจของหลินจื่ออิงบอบช้ำจากหลายเรื่อง เธอหวาดกลัวการสูญเสีย หวาดกลัวการถูกทอดทิ้ง คำยืนยันที่จะไปของสามีทำให้หัวใจของเธอแหลกสลาย และโดยที่ไม่คาดคิด หลินจื่ออิงกระโดดลงไปในแม่น้ำยามปลายฤดูหนาวที่เย็นเฉียบ แม้จะถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้ แต่หลินจื่ออิงกลับไม่เหมือนเดิม

สายตาของเธอว่างเปล่า เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้ตะโกน ไม่ได้กล่าวโทษหลี่เฉินอีกต่อไป ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความรู้สึก บัดนี้กลับเลื่อนลอยและว่างเปล่าราวกับไร้จิตวิญญาณ

เธอ... กลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว

เมื่อแม่ของลูกกลายเป็นคนเสียสติ เรื่องการเข้าสอบเกาเข่าของหลี่เฉินจึงหยุดชะงัก เพราะเขาต้องดูแลบุตรสาวที่ยังแบเบาะและภรรยาที่ล้มป่วย ด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในใจ เขาโทษว่าเป็นความผิดของเขาที่ดึงดันจนทำให้คนเป็นภรรยาต้องกลายเป็นแบบนี้

หลินจื่ออิงที่กลายเป็นคนเสียสติ เธอขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกมาพบเจอผู้คน ไม่พบเจอแม้กระทั่งคนเป็นสามีและบุตรสาว จะยอมออกมาจากห้องก็ตอนที่ไม่มีใครอยู่ในบ้าน แม้ว่าหลี่เฉินจะพยายามเข้าหาเธอมากเพียงใด แต่ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปและเข้าใกล้เธอ หญิงสาวก็จะกรีดร้องออกมาและทำร้ายตัวเองจนบาดเจ็บ หลี่เฉินจึงทำได้เพียงยอมถอยออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ

เป็นเช่นนั้นอยู่สามปีเต็ม แต่แล้วเช้าวันหนึ่งก็มีเสียงหญิงสาวผู้หนึ่งดังลอดเข้ามาในบ้าน หลินจื่ออิงที่ซุกตัวอยู่ข้างหน้าต่างเงยหน้าขึ้น แอบมองผ่านทางช่องหน้าต่าง ดวงตาที่เคยไร้แววพลันสะท้อนภาพบุคคลสามคน

หลี่เฉิน

เหยียนเหยียน

และหญิงสาวแปลกหน้า

จื่ออิงมองพวกเขา หญิงสาวปริศนาอุ้มบุตรสาวของเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานของสามีเธอ

จักรยานคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ หญิงสาวจ้องมองภาพตรงหน้านิ่ง สายตาทอดยาวไล่หลังพวกเขาไปจนลับสายตา

ริมฝีปากแห้งผากค่อยๆ คลี่ยิ้ม ในขณะที่ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา ซึ่งเป็นรอยยิ้มแรกในรอบสามปี และเป็นรอยยิ้มสุดท้ายของชีวิต

คงถึงเวลาที่เธอจะต้องชดใช้และคืนชีวิตให้หลี่เฉินเสียที

นั่นคือความคิดในตอนนั้นของหลินจื่ออิง เย็นวันนั้นร่างของ หลินจื่ออิง จึงถูกพบว่าแขวนคอตายอยู่กลางห้อง

และนั่นคือเรื่องราวของตัวละครนามว่า หลินจื่ออิง ตัวประกอบผู้แสนอาภัพและหญิงสาวผู้เสียสละ