ตอนที่8 การเผชิญหน้า

“อันเอ๋อร์!”

บุรุษทั้งสอง เรียกชื่อของผู้มาใหม่พร้อมๆ กัน ทว่าความรู้สึกนั้นแตกต่างกันยิ่งนัก โดยเพราะสำหรับอ๋องจิ้งหยวน เขารู้สึกตนเองด้อยกว่าหญิงสาว ที่เคยอ่อนโยนบอบบาง ทว่าเวลานี้นางกลับดูองอาจสูงสง่าไม่ต่างจากบุรุษยอดนักรบ

ใบหน้าที่เคยหวานละมุน มันกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและกร้าวกระด้าง ดวงตาที่เคยสุกใส แปรเปลี่ยนเป็นคมเฉี่ยวประดุจเหยี่ยวนักล่า ทำให้อ๋องหนุ่มต้องฝืนกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างฝืดเคือง

         “อันเอ๋อร์คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ ข้าต้องขออภัยที่เสียมารยาท สอดแทรกการสนทนาเมื่อครู่ หวังว่าท่านพ่อกับท่านอ๋องจะไม่ถือสานะเจ้าคะ”

         หญิงสาวที่เปลี่ยนเป็นชุดของสตรี เดินเข้ามาหยุดอยู่ต่อหน้าของบิดา ก่อนจะย่อกายลงอย่างมีอ่อนน้อม ทว่าความองอาจของนางหาได้ลดน้อยลงไปเลย

ท่านแม่ทัพใหญ่รีบยื่นมือไปประคองบุตรสาว ให้ยืนขึ้นด้วยความรักและคิดถึง ก่อนจะรั้งร่างของบุตรสาวเข้ามากอดเอาไว้แน่น ท่านแม่ทัพใหญ่น้ำตาเอ่อคลอ ด้วยความดีใจ ที่คนเป็นลูกกลับบ้านมาอย่างปลอดภัย

“พ่อดีใจเหลือเกินที่เจ้ากลับมา”

“ตาเฒ่าขี้แย ข้าอยู่ตรงนี้อีกนานเชียวล่ะ”

หญิงสาวหยอกเย้าบิดา ด้วยคำพูดที่มักมีให้กันเฉพาะในครอบครัว ซึ่งพี่ชายของนางก็ชอบที่จะพูดกับคนเป็นพ่อเช่นนี้ ในยามที่จะต้องห่างกันหรือนานปีจะได้พบหน้าสักครั้ง แล้วบิดาหลั่งน้ำตาเช่นในตอนนี้

“แม่กับน้องสาวเจ้ารึ! คงกำลังวุ่นวายกับการเตรียมขนมของโปรดเจ้าอยู่”

สองพ่อลูกพูดคุยหยอกเย้ากัน เหมือนกับใครอีกคนเป็นเสมือนอากาศธาตุอย่างไรอย่างนั้น

         “คังอัน เป็นเจ้าจริงๆ หรือ...”

         อ๋องจิ้งรีบผุดลุกขึ้น ตั้งใจที่จะเข้าไปสวมกอดหญิงสาว ด้วยใจที่คิดถึง ทว่าเขาต้องนิ่งค้างเมื่อแม่ทัพใหญ่ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา พร้อมกันตัวบุตรสาวไปยืนอยู่ด้านหลัง

         “ท่านอ๋องโปรดสำรวมด้วย บุตรสาวข้ามิใช่สตรีไร้เกียรติ

 ต่อให้นางยังมิใช่ภรรยาผู้ใด อย่างไรเสียนางก็เป็นหญิงที่ยังมิได้ออกเรือน การจะทำเช่นนี้ มันดูหยาบคายเกินไปสักหน่อยไหม”

         คำพูดที่กร้าวกระด้างของแม่ทัพใหญ่ ทำให้อ๋องหนุ่มรู้ตัวแล้ว ว่าเขากำลังไม่ได้รับการชื่นชม

         “ข้าแค่ลืมตัวไปเท่านั้น แต่เจ้ามาก็ดีแล้วอันเอ๋อร์ ข้าอยากได้ยินจากปากของเจ้า ว่าการแต่งงานครั้งนี้เจ้าหาได้เต็มใจ”

         อ๋องหนุ่มรีบลดมือที่อ้าค้างลง แล้วไพล่หลังเอาไว้ พร้อมกับถามหญิงสาวที่เขาหมายปอง ด้วยสายตามีความหวัง ว่านางจะมิได้เต็มใจต่อการแต่งงานครั้งนี้

         แม่ทัพสาวจ้องมองไปยังชายที่นางเคยรัก เมื่อครั้งในชีวิตเก่า นางหลงใหลในตัวเขา เสียจนมองไม่เห็นความชั่วช้าที่เขามี ต่างกับอีกคนที่นางมองข้ามมาโดยตลอด ทั้งที่นางคือสหายหนึ่งเดียวของคนผู้นั้น จนเฮือกสุดท้ายของลมหายใจ เขาคือคนเดียวที่ส่งดวงวิญญาณของนาง

         “ข้าย่อมเต็มใจที่จะแต่งงานเจ้าค่ะ”

         หญิงสาวตอบอ๋องหนุ่มไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้แสดงอาการเหมือนถูกบีบบังคับ เพราะไม่มีใครคิดทำสิ่งนั้นกับนาง แต่เป็นนางที่เลือกมัดมือชกกับหยางเหยาเกอเอง

         “เจ้าจะเต็มใจได้อย่างไร เขามันแค่คนไร้ค่าเท่านั้น ตรงไหนกันที่เจ้าจะฝากทั้งชีวิตไว้ในมือเขาได้”

         อ๋องหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน เขาจะไม่มีวันยอมเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ แล้วเหตุผลใดกัน! นางจึงตัดใจจากเขาไปได้ง่ายดายเพียงนี้

         ทั้งที่ในตอนนั้น นางไม่เคยรู้เรื่องของเขา กับชิงอวี่ถงเลย หากต้องเลือกเขาก็ต้องเลือกลั่วคังอัน ที่มีฐานอำนาจอันมั่นคงกว่าอยู่แล้ว บุตรสาวรองเจ้ากรมหรือ จะสู้สายเลือดแม่ทัพสองสกุลได้

         น้อยนักที่ราชวงศ์จะยินยอม ให้สกุลแม่ทัพแต่งงานกัน แต่สกุลเชี่ยเลือกมอบอำนาจทหาร ไว้ในมือทายาทที่เป็นหญิง เพื่อไม่ให้เกิดความแคลงใจ ดังนั้นสกุลเชี่ยในเวลานี้ ก็นั่งเพียงตำแหน่งขุนนางในราชสำนัก ไม่ข้องแวะการทหารอีก

         แม่ทัพใหญ่กับลั่วเยี่ยนคัง จึงมีหน้าที่ดูแลกองทัพส่วนสินเดิม ไว้รอให้ลั่วอันคังออกเรือน กองทัพนับแสนก็จะตกเป็นของสามีนางไปโดยปริยาย จนกว่านางจะส่งมอบสู่สายเลือด สามีจึงจะหมดสิทธิ์ครอบครอง เป็นกฎที่ไร้สาระสิ้นดี แต่มันจะเป็นผลดีสำหรับเขา หากนางยินยอมแต่งเข้าจวนอ๋อง ดังนั้นวันนี้เขาต้องทำทุกหนทาง ให้นางล้มเลิกการแต่งงานกับไอ้ขยะนั่น นับสิบปีที่เขารอครอบครองกองทัพเชี่ย จะมาพ่ายให้แค่คนไร้ค่าไปง่ายๆ อย่างนั้นน่ะหรือ ไม่มีวันเสียล่ะ ทั้งลั่วคังอันและกองทัพเชี่ยต้องเป็นของเขาเท่านั้น