Ep 7 ตัวตน

Ep 7 ตัวตน

      คนใจร้ายแต่งตัวมาในสูทสามชิ้นจากที่เดียวกับที่ครอบครัวฉันใส่อยู่ประจำ เขาจะต้องเป็นมาเฟียขนานแท้แบบดั้งเดิมจริง ๆ สินะ ภายในงานเลี้ยงมูลนิธิของคนชั้นสูงมารวมตัวกันเพื่อคุยเรื่องความร่ำรวยจนน่ารำคาญ ถึงพวกเราจะเกิดมาบทกองเงินกองเพชรและกองทองที่กำลังจะมาจากคุณอาเท็ดดี้และพี่ทูบ แต่พวกเราก็ถูกสั่งสอนมาให้ไม่เป็นคนขี้อวด ยิ่งคุณปู่ด้วยแล้วท่านบอกเสมอชีวิตไม่แน่นอนต้องทำงานหาเงินให้ได้และเป็นคนจมให้ลงไปไหนคนจะได้เอ็นดู ไอ้ที่มีอยู่จากท่านให้ถือว่าเป็นความโชคดีและที่สำคัญถ้าใครทำตัวไม่ดีทุกอย่างก็จะถูกเรียกคืนแม้แต่นามสกุลก็จะไม่ได้ใช้ เงินบริจาคยอดพุ่งเป็นหลายสิบล้านเพื่อเด็กยากไร้ทั่วโลก แต่งานนี้ไม่เกี่ยวกับมูลนิธิของ NOS ตระกูลเราไม่รับเงินคนอื่น พวกเราแค่มารวมงานเฉย ๆ วันนี้เป็นคิวฉันกับพี่แฝดซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่มาและอาจจะไม่มาด้วย 

KT : สัก 1 ชั่วโมงก็พอครับ

LT : อืม

KT : ไวน์ไหมครับ

LT : ก็ดี

ฉันสามารถดื่มได้เพราะเตอร์มาและไวน์ก็จะถูกตรวจสอบด้วยสารเฉพาะของ NOS เพื่อให้ไม่มีการป่นเปื้อนยาพิษหรือสารเสพติดใด ๆ ที่อันตรายต่อร่างกาย นี่ก็เป็นกฎเหมือนกันและคนที่ตั้งกฎก็คือคุณลุงเทย์ งานเลี้ยงพวกเราจะไม่กินอาหารส่วนเครื่องดื่มจะต้องถูกเสิร์ฟจากการ์ดคนสนิทเท่านั้น ห้ามอยู่งานเกิน 2 ชั่วโมงบางงาน 15 นาทีก็ให้กลับ เพราะเราไม่ต้องการให้ใช้มาทำเนียนเป็นสนิทชิดเชื้อเกินความจำเป็น

PW : ชุดพอดีจริง ๆ ด้วย

LT : คุณว่าน

PW : อย่าเดินหนีพี่

LT : เอ๊ะ

PW : ถ้าหนีพรุ่งนี้พี่จะไปหาที่บริษัทแทน

LT : อย่านะ!!

      คนใจร้ายคงรอจังหวะให้เตอร์เดินไปเอาไวน์ พอเขาเขามาช้อนหลังฉันการ์ดอีกสองคนก็ไม่ทันมอง หันมาเห็นฉันอีกทีจะเดินเข้ามาฉันก็ยกมือห้ามไว้เพราะที่นี่ไม่เหมาะที่ฉันกับเขาจะมายื้อยุดฉุดกระชากกัน แฟนเก่าก็ใช่ลูกค้าก็ใช่หุ้นส่วนก็ใช่อีก เตอร์ที่กำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมแก้วไวน์ในมือ ฉันได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ให้เขาหยุดซึ่งเขาก็เข้าใจ ฉันไม่รู้ว่าเตอร์รู้รึเปล่าว่าคุณว่านคนนี้ในอดีตคือใคร เพราะทั้งเตอร์และพี่ไทม์ก็ไม่เห็นจะมีปฎิกิริยาอะไรที่ทำให้ฉันรู้ว่าพวกเขารู้เรื่องฉันเลย เอาจริง ๆ มาคิดตอนนี้มันก็น่าสงสัยทุกคนเงียบเกินไป

PW : อยากคุย

LT : ก็พูดมาสิ

PW : ที่นี่เสียงดังไป

LT : คุณว่านอย่าให้มันมากไป

PW : มากตรงไหนมากกว่ายืนคุยก็ทำมาหมดแล้ว

LT : คุณ!!!

      ระหว่างที่ฉันหันหน้าไปจ้องเขาด้วยความโมโหในความกวนประสาทอย่างเหลือเชื่อ นักการเมืองรายหนึ่งเดินพาลูกสาวคนสวยเข้ามาทักเขาพอดี ฉันคิดว่าพ่อลูกสองคนนี้ตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะฉันกับเขา แต่ด้วยเหตุผลที่ฉันแทบจะต้องกลอกตามองบนก็ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องที่ดีในการที่ฉันจะปลีกตัวออกจากงานและเขาด้วยด้วย "หมับ"

PW : สวัสดีครับท่าน

++ : เอ่อ...ผมไม่เคยทราบว่าคุณว่านกับคุณลภัศราเป็น

PW : เราคุยกันอยู่ครับ

++ : งั้นต้องขอโทษด้วยที่ผมกับลูกสาวมาขัดจังหวะ

PW : ไม่เลยครับ

++ : ยังไงถ้าว่างผมเรียนเชิญดื่มน้ำชากันสักวันนะครับ

PW : ยินดีครับท่าน

      เอวฉันถูกมือหนาของคนใจร้ายโอบเข้าหาตัวเขาทันทีที่สองคนนั้นเดินมาถึง ฉันตั้งหลักไม่ทันรวมทั้งเตอร์ด้วยแต่เพราะฉันไม่ผลักเขาออกเลยทำให้เตอร์กับการ์ดคนอื่นได้แต่หยุดเท้าไว้ อาจจะเพราะเป็นเขาในส่วนลึกที่สุดของหัวใจก็ยังโหยหาอ้อมกอดและมืออุ่นนี้ ยิ่งรู้ว่าเขาทำเพราะอยากจะกันสองพ่อลูกตรงหน้าออกไปจากการที่พยายามยัดลูกสาวตัวเองใส่พานให้คนรวย ๆ ที่ตอนนี้คนรวยคนนั้นก็คือเขา ฉันเลยปล่อยเลยตามเลยไปซะอย่างงั้น แต่ก็ภาวนาให้เขาไม่ได้ยินเสียงหัวใจฉันที่เต้นแรงมากจนตัวฉันเองแทบอยากจะกลั้นหายใจ

PW : ต่อ

LT : ไม่ต่อ

PW : จริงดิ

LT : ฉันเหนื่อยอยากกลับบ้าน

PW : รับสายพี่อีก 1 ชั่วโมง

LT : ...

      เขาไม่ได้พูดเปล่าแต่เพราะมือหนายังอยู่ที่เอวฉัน การที่เขาก้มลงมาพูดระยะประชิดใบหูก่อนจะพ่นลมเบา ๆ ใส่ซ้ำ แม้ว่าฉันจะเอี่ยวตัวหลบก็ทำได้แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น สุดท้ายฉันทำได้แค่ยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ทุบไปที่หน้าอกแกร่ง แล้วเขาก็หัวเราะออกมาอย่างคนอารมณ์ดีที่ได้แกล้งฉัน ก่อนจะยอมปล่อยมือหนาจากเอวฉันอย่างโดยดี เขาเดินกลับไปยังกลุ่มคนที่เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่พร้อมกับเลขาที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ฉันมองเห็นเลขาหนุ่มก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยเป็นการทักทาย ฉันก็ก้มหน้าเล็กน้อยทักเขากลับตามมารยาทเช่นกัน 

KT : คุณ

LT : เตอร์รู้ใช่ไหม

KT : เรื่องอะไรครับ

LT : คุณว่าน

KT : ไม่ทราบครับ

LT : โกหก

KT : รถพร้อมแล้วครับ

LT : ฮึ...เหมือนกันเหลือเกินนะเจ้านายกับลูกน้อง

KT : ...

LT : หมายถึงนายกับพี่ไทม์นั้นละ

KT : ขอบคุณครับ

LT : ฉันประชดไม่ได้ชม...เตอร์!!