ตอนที่ 2

“เป็นอะไรคะ คอแห้งเหรอ หิวน้ำไหม?”

“หิว ... หิวนม เฮ้ย! ไม่ ไม่หิว พี่ไม่หิวอะไรทั้งนั้น”

ใจที่ยังคงหมกมุ่นบวกกับภาพจินตนาการที่ผุดอยู่ในหัวเต็มไปหมด ทำให้เกมส์หลุดพูดในสิ่งที่กำลังคิดออกมาอย่างเผลอไผล ก่อนที่เจ้าตัวจะสะดุ้งได้สติแล้วเลิ่กลั่กบอกปัดเสียงเข้ม

“ไม่หิวก็ไม่หิวสิ จะทำเสียงดังทำไมเนี้ย”

น้ำค้างถามกลับด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ยืดตัวขึ้นพร้อมกับใช้ศีรษะโขกเข้าที่สันกรามของอีกฝ่ายเบา ๆ เป็นการหยอกเย้า ก่อนจะขยับตัวลงมานอนซบไหล่ของอีกฝ่ายอีกครั้ง

“แล้วมะรืนนี้พี่เกมส์จะไปเชียงใหม่ด้วยกันไหมคะ”

“ถ้าเจอก็แสดงว่าไป ถ้าไม่เจอก็แสดงว่าไม่ได้ไป”

“กวนตีน”

น้ำค้างโพล่งคำด่าออกมาอย่างสุดกลั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลาถามอะไร เธอมักไม่เคยจะได้คำตอบดี ๆ จากเขาเลยสักครั้ง แถมปีหลัง ๆ ดูเหมือนเขาทำหมางเมินและพยายามตีตัวออกห่างจากเธอจนน่าแปลกใจ

“ฮึ!”

เกมส์หัวเราะในลำคอ แล้วยกมือขึ้นเขกที่หน้าผากนูนเบา ๆ ไม่ได้ถือสาหาความในความปีนเกลียวของเด็กสาว แต่เพราะอยากจะทำโทษที่เธอพูดจาไม่ดีก็เท่านั้น

น้ำค้างย่นจมูก ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจที่ถูกทำร้ายร่างกายแต่ยังไม่ยอมคลายมือจากท่อนแขนแกร่ง ดวงตาชำเลืองมองหน้าปัดของนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่งแล้วนึกคำนวณเวลาที่ต้องอยู่บนท้องถนนไปด้วย

อืมมม ดูจากปริมาณรถที่ติดแล้ว คงมีเวลานอนสักชั่วโมง

“ถึงแล้วปลุกหนูด้วยนะ”

น้ำค้างทิ้งข้อความไว้สั้น ๆ ขยับตัวให้อยู่ในท่วงท่าที่สบายขึ้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วหลับตาลงอย่างสบายอกสบายใจ

กลิ่นน้ำหอมเย็นสดชื่นจากกายแกร่ง เปรียบเสมือนตัวช่วยชั้นดีที่ขับกล่อมให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย จึงทำให้เธอผล็อยหลับไปภายในเวลาไม่กี่นาที ทิ้งให้เกมส์ทำหน้าที่พลขับต่อไปโดยมีเสียงเพลงที่เปิดคลอทิ้งไว้อยู่เป็นเพื่อน

เกมส์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ด้วยความเอ็นดูในความขี้อ้อน เขารอจนแน่ใจว่าเจ้าหล่อนน่าจะหลับสนิทไปแล้ว อาศัยจังหวะที่การจราจรติดขัดเสียจนไม่ขยับเขยื้อน ค่อย ๆ ดันร่างอ้อนแอ้นให้ขยับไปนอนพิงที่เบาะข้างคนขับดี ๆ

มือหนาปลดเสื้อคลุมที่มักพาดทิ้งไว้บนรถมาคลุมท่อนล่างให้อย่างเบามือ ไม่ใช่ว่าเป็นสุภาพบุรุษอะไรหรอก แต่เพราะความขาวของขาเรียว ๆ คู่นั้น มันคอยแต่จะก่อกวนและดึงดูดสายตาเขาอยู่ตลอดเวลาต่างหาก

.

รถสปอร์ตคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดด้านหน้าทางเข้าของตัวบ้านที่มาบ่อยจนสามารถหลับตาเดินได้อย่างคุ้นเคย

เกมส์เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว ก่อนจะโน้มไปทอดมองดวงหน้าของคนขี้เซาที่ยังหลับใหลใกล้ ๆ ด้วยสายตาที่อ่อนลง 

มือหนาหยิบปอยผมที่หล่นมาปรกใบหน้าขึ้นทัดหู เพียงแค่ปลายนิ้วสากสัมผัสเข้ากับความนุ่มนิ่ม ใจก็เกิดความปรารถนาขึ้นมาอีกแล้ว

เขาลากปลายนิ้วไล้ไปตามพวงแก้มเนียนใส ก่อนวนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่มีเพียงลิปกลอสใส ๆ เคลือบอยู่

พลันใจแกร่งก็เต้นแรงขึ้นเล็กน้อยขณะที่ใช้ปลายนิ้วสัมผัสกลีบปากอวบอิ่มนั้น ในหัวนึกจินตนาการไปแล้วล่วงหน้าว่าหากเขาใช้ปากสัมผัส มันจะให้ความรู้สึกดีขนาดนั้นไหนกัน

“เฮ้ออ ยังไงดีวะ”

เกมส์พึมพำถามตัวเองแผ่วเบา แววตาสะท้อนความร้อนแรงออกมาอย่างลืมตัว เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่เมื่อความรู้สึกอยากกลืนกินคนตรงหน้าเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น

แต่เพียงแค่นึกคิด ร่างกายที่แสนซื่อสัตย์ก็เคลื่อนไหวไปอย่างที่ใจต้องการเสียแล้ว!

ปลายจมูกโด่งกดฝังเข้าที่พวงแก้มนุ่มพลางส่งเสียงครางเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจ กลิ่นกายสาวกระตุ้นให้ท่อนลำที่สงบไปเมื่อชั่วโมงก่อน ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

“อ๊าส์ ทำไมเธอต้องเป็นน้องไอ้นัทวะ”

เมื่อนึกถึงข้อเท็จจริงที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ข้อนี้ เกมส์ก็กดความปรารถนาในใจลงแล้วดึงตัวกลับมานั่งหลังตรงตามเดิม แต่ไม่วายเหลือบตากลับไปมองริมฝีปากอวบอิ่มนั่นอีกครั้งตาปรอยด้วยความเสียดาย

หลังปรับอารมณ์ตัวเองอยู่พักใหญ่ ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ ยกเว้นก็แต่ท่อนล่างที่กล่อมยังไงก็ไม่ยอมลง เขาจึงต้องละไว้ก่อนแล้วหันไปเขย่าต้นแขนของเด็กสาวพร้อมกับร้องเรียกเบา ๆ

“น้ำค้าง”

“....”

“น้ำค้าง ถึงบ้านแล้วว”

“อื้ออ”

คนขี้เซาขานรับแผ่วเบา แต่กลับชักสีหน้าหงุดหงิดใส่แล้วผ่อนลมหายใจหลับต่ออย่างสบายอกสบายใจโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

ป็อก!

เสียงดีดหน้าผากดังลั่นรถ พร้อม ๆ กับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วหน้าผาก ปลุกให้คนที่กำลังฝันหวานว่ากำลังออกเดตกับหนุ่มไอดอลสุดหล่อจากแดนกิมจิสะดุ้งเฮือกสุดตัว

“อื้อออ เจ็บนะ”

น้ำค้างร้องงอแง ยกมือขึ้นลูบคลำหน้าผากที่เริ่มแดงเป็นปืนป้อย ๆ พลางตวัดสายตาขุ่นเคืองไปมองค้อนเจ้าของการกระทำหยาบคาย

ปลุกดี ๆ ก็ได้ไหม ทำไมถึงชอบกลั่นแกล้ง ทำไมถึงชอบทำตัวไม่ดีกับเธอนักนะ

“ถึงบ้านแล้ว ไป ๆ ลงไปได้แล้ว”

ใจดวงน้อยเจ็บแปลบเมื่อถูกเจ้าของรถเอ่ยไล่อย่างไร้เยื่อใย เธอหยิบเสื้อคลุมที่วางอยู่บนหน้าตักขึ้นมาแล้วปามันใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะผลุนผลันลงจากรถไป

รถยนต์ออกตัวไปอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบ น้ำค้างได้แต่อ้าปากค้างที่อีกฝ่ายทำเมิน  แล้วกระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างขัดใจหลังเห็นอีกฝ่ายยื่นมือออกมาโบกไปมาพร้อมส่งเสียงหัวเราะร่าอย่างยียวนซ้ำเติม

แววตาลุกวาวด้วยความขุ่นเคืองที่ชายหนุ่มมักทำตัวสองมาตรฐานกับเธอเสมอ ๆ มันน่าน้อยใจนัก! พลันความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวอย่างกะทันหัน

น้ำค้างหยุดคิดเพียงนิด ก่อนที่มือเล็กจะรีบกดพิมพ์ข้อความหากลุ่มเพื่อนสนิทแล้วนัดแนะเสร็จสรรพ สายตาตื่นเต้นจ้องมองข้อความตอบกลับในกลุ่มแล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นบนใบหน้า

ฮึ! บ่ายเบี่ยงทำปากแข็งไปเถอะพี่เกมส์ อยากจะรู้นักว่าพี่จะหนีใจตัวเองไปได้อีกนานแค่ไหน