42

          ยามเช้าของวันถัดมาหลี่ซินตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะยิ่งนัก นางรู้สึกว่าเมื่อคืนนางดื่มสุราดอกท้อมากไปเสียแล้ว 

นางอยู่ในเรือนได้อย่างไร อีกทั้งใครพานางมา นางนึกไม่ออก

อีอีเดินมาพร้อมชามน้ำแกงสร่างเมา 

"เมื่อคืนข้ามาได้อย่างไร" สาวใช้รีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ้านายฟังทันที 

หลี่ซินไม่สลดใจเลยแม้แต่น้อย คนเช่นนั้นสมควรโดนมากกว่านี้ แค่อ้วกมันยังน้อยไป มุมปากงามกระตุกยิ้ม

"พระชายาแย่แล้วเพคะ ท่านหญิง ท่านชายไม่ยอมเสวยอาหารเช้า" ข้ารับใช้จากเรือนสองแฝดรีบเข้ามารายงาน ตามคำสั่งแม่นมจาง 

หลี่ซินดื่มน้ำแกงแล้วให้อีอีนำอาภรณ์ตัวใหม่ มาเปลี่ยนให้นาง แล้วมุ่งหน้าไปที่เรือนของสองแฝด

ภายในเรือนสองแฝดไม่พอใจที่บิดาสั่งให้อี้ชางกับอี้โจมาเฝ้าพวกเขาไว้ ทำให้สองแฝดประชดโดยการไม่กินข้าวปลา

เพียงหนึ่งถ้วยชาหลี่ซินก็มาถึงเรือนของสองแฝด ดวงตางามมองสองแฝดรีบลุกจากตั่งเตี้ยมากอดนาง ทั้งสองโอบกอดนางด้วยความรัก

"ท่านแม่ ข้าเกลียดท่านพ่อ" 

"ข้าก็เกลียด" 

"เอาล่ะ เด็กดี เจ้าไม่ควรจะเกลียดบิดาไม่ว่าเหตุผลอันใดก็ตาม เขาคือผู้ให้กำเนิดพวกเจ้าทั้งสอง หากไม่มีบิดา พวกเจ้าจะได้เกิดรึ"

แม้หลี่ซินจะไม่ชอบหยางอ๋อง แต่นางจะสอนให้บุตรเกลียดบิดาไม่ได้ การกตัญญูรู้คุณ คือสิ่งที่ต้องปลูกฝังไว้ตั้งแต่เด็ก

จากนั้นนางก็ป้อนข้าวเช้าสองแฝดด้วยตัวเอง แม้สองแฝดจะดื้อรั้นไปบ้าง แต่สำหรับนาง เด็กดื้อคือเด็กฉลาด ถ้านางหย่ากับหยางอ๋องเจ้าแฝดจะเป็นเช่นไร นี่คือสิ่งที่นางกังวลอย่างที่สุด

ยามนี้หยางอ๋องยังอยู่ในห้องหนังสือ เมื่อคืนเขากลับมาจากเรือนหลี่ซินนอนในห้องหนังสือทั้งคืน ให้อาหวังนำชุดจากเรือนมาผลัดเปลี่ยนให้เขา อี้ชาง อี้โจเข้ามารายงาน 

"ว่าอย่างไร" หยางอ๋องที่จิบชายามเช้า สายตามสององครักษ์

"เรียนท่านอ๋อง พระชายาอยู่ในเรือน ท่านหญิง ท่านชาย กำลังป้อนข้าวทั้งสองขอรับ"

"โอ๋ กันเข้าไป เพราะมีนางคอยเสี้ยม บุตรของข้าถึงไร้มารยาท" หยางอ๋องยกชาขึ้นมาจิบ รสชาดียิ่งนัก

ข้ารับใช้ทั้งสามคนต่างงุนงงกับเจ้านาย เหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ เมื่อวันก่อนยังเห็นรักและห่วงใยพระชายาอย่างมาก แต่พอเข้าเฝ้าฝ่าบาทอีกทั้งจะสมรสกับสตรีต่างแคว้น หยางอ๋องก็ไร้เยื่อใยต่อพระชายายิ่งนัก

ผู้ใดบ้างเล่าจะไม่ปวดใจ ข้ารับใช้สามคน ไม่เข้าใจเจ้านาย แต่พูดอันใดไม่ได้เลย

"ท่านอ๋องขอรับ หวังกงกงเชิญท่านเข้าวังเพื่อฝึกยิงธนูกับองค์หญิงเทียนหนิง"  ข้ารับใช้หน้าจวนเข้ามารายงาน หยางอ๋องรู้ดีเขามิอาจปฏิเสธได้ ยิ่งใกล้จะถึงงานใหญ่ใจต้องนิ่ง

ความนี้ไปถึงหลี่ซินที่กำลังจะนั่งเล่นกับสองแฝดในเรือน อีอีไปที่โรงครัวมาเมื่อครู่ได้ยินสาวใช้ที่ล้างชามพากันเอ่ยขึ้นว่า พระชายาคงจะโดนเขี่ยทิ้งแน่งานนี้อีกทั้งยังกล่าวอีกว่า หวังกงกงเชิญหยางอ๋องไปที่วังหลวง เพื่อสอนองค์หญิงเทียนหนิงยิงธนู

พอหลี่ซินได้ยินกระนั้น ใช่แล้วนางมีป้ายทองคำของชิงไทเฮา

"พาข้าไปแต่งตัวใหม่ ข้าจะเข้าวังหลวงไปเข้าเฝ้าชิงไทเฮา"

ฟางเส้นสุดท้ายของนางขาดแล้ว หลี่ซินไม่เสียใจเลยที่ตัดสินใจจะหย่าขาดจากหยางอ๋อง สองแฝดที่เล่นตุ๊กตาปั้นดินเผาอยู่ มองมารดาด้วยแววตารักใคร่

"ท่านแม่ อย่าทิ้งพวกข้าไป ท่านพ่อจะแต่งงานใหม่ ท่านแม่ยังทิ้งพวกข้าไปอีก" เสี่ยวเปากอดมารดา

"ไม่มีใครรักพวกข้าแล้ว" เสี่ยวเปยก็เช่นกันกอดมารดา สองแฝดไม่ยอมให้มารดาไปหาชิงไทเฮา

"ในวันที่บิดาของเจ้าแต่งงานใหม่ แม่จะรับพวกเจ้าไปอยู่ด้วย"

"จริงนะท่านแม่"

"จริงสิ" หลี่ซินให้สัญญา มองสองแฝดตาแป๋ว เด็กช่างหลอกง่ายเหลือเกิน กระนั้นสองแฝดจึงยอมปล่อยนางออกไป แม่นมจางได้แต่กอดสองแฝดไว้

หลี่ซินมาที่วังหลวงมุ่งหน้าไปวังหลังตำหนักของชิงไทเฮา เกากงกงมองหลี่ซินที่แต่งกายอย่างงดงาม รีบเข้าไปรายงานพระนางทันที

เมื่อได้รับอนุญาตจากชิงไทเฮา หญิงสาวย่างกรายอย่างเนิบช้า 

"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ" พระนางทอดพระเนตรดูการแต่งกายของหลี่ซินในวันนี้ไม่เหมือนวันวาน นางกลับมาแต่งกายด้วยอาภรณ์สีสันฉูดฉาด อาภรณ์สีแดง ลายบุปผาโอบตะวันถักทอด้วยดิ้นทองอย่างงดงาม อีกทั้งทำผมม้วนขึ้นสูงปักด้วยปิ่นหงส์สีทองอย่างงดงาม ดวงหน้านั้นประทินด้วยแป้งหอมทำให้ดวงหน้านวลผ่อง 

"เจ้านั่งตามสบายเถอะ" หลี่ซินนั่งเก้าอี้ที่ข้ารับใช้จัดเตรียมให้

"ขอบพระทัยเพคะ"

"เจ้ามีอันใดมาหาเรา"

หลี่ซินชูป้ายทองคำขึ้นมา ในใจชิงไทเฮาใจคอไม่ดีแล้ว นางอยากได้หลานสะใภ้คนนี้มาก ไม่อยากให้หย่าขาดจากหยางอ๋องด้วยซ้ำ 

"หม่อมฉันมิอาจจะอยู่กับหยางอ๋องได้จริง ๆ ขอให้ไทเฮาโปรดช่วยให้หม่อมฉันได้หย่าจากหยางอ๋องเถอะเพคะ"

"หลี่ซิน เจ้าตรองดูแล้วรึ"

"หม่อมฉันทบทวนดูแล้วเพคะ ชาตินี้ถ้าหยางอ๋องมีหญิงอื่น ต้องไม่มีหม่อมฉัน"

ชิงไทเฮาได้ยินเช่นนี้ถึงกับถอนหายใจ พระนางไม่อยากเสียหลานสะใภ้คนนี้ไปจริง ๆ ฉู่เฟิงเป็นคนพระราชทานสมรสให้ แต่พระนางต้องมาเขียนใบหย่าให้ เพราะป้ายทองคำแท้ ๆ