43

          หลี่ซินออกจากตำหนักชิงเหมย ในมือมองหนังสือหย่าที่ชิงไทเฮามอบให้ สุดท้ายนี้ความปรารถนาของนางก็สำเร็จ นางมีทั้งเงินที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ก่อนหน้านี้ นางไม่อดตายกระมัง อีอีเดินตามหลังเจ้านาย ในระหว่างนั้นที่นางกำลังเดินผ่านอุทยานหลวง

"นั่นพระชายานี่เพคะท่านอ๋อง ชวนนางมายิงธนูกับเราดีรึไม่" หยางอ๋องอุตส่าห์เข้าวังมาแต่เช้า นึกว่าจะได้ไปที่ลานซ้อมธนู ที่ไหนได้ต้องมารับสำรับเช้ากับเทียนหนิง อีกทั้งต้องมานั่งในศาลาอุทยานหลวง ฟังเทียนหนิงดีดเพลงพิณให้เขาฟัง

อีกไม่กี่วันจะถึงงานแต่งงานแล้ว ทำให้หยางอ๋องต้องใจเย็นเสียก่อน

สายตาหยางอ๋องมองหลี่ซิน นางมาเข้าเฝ้าชิงไทเฮารึ เหตุใดจึงแต่งกายงดงามเพียงนี้ 

"ก็ดี" หยางอ๋องตอบสั้น ๆ ทำให้เทียนหนิงคล้องแขนหยางอ๋องยิ้มอย่างมีความสุข

"พี่หญิงซิน" เทียนหนิงเมื่อเห็นหลี่ซินเดินมาใกล้ หลี่ซินคิดในใจ เหตุใดนางไม่กลับไปทางเดิม นางไม่คิดว่าหยางอ๋องจะอยู่ตรงนี้กับเทียนหนิง

ส่วนเทียนหนิงมีแววตายิ้มเยาะเย้ยให้กับหลี่ซิน อีกทั้งเรียกหลี่ซินอย่างสนิทอีกด้วย

"คำนับองค์หญิงเทียนหนิง" 

"คนกันเองแท้ ๆ ไม่ต้องหรอก ข้ากับท่านอ๋องกำลังจะไปที่ลานยิงธนู ท่านอ๋องจะซ้อมยิงธนูให้ข้า พี่หญิงซินจะไปด้วยรึไม่"

"ข้าไม่อยากรบกวนความสุขของท่านทั้งสอง ไม่ดีกว่า" หลี่ซินรีบปฏิเสธอย่างทันควัน นางไม่อยากจะยุ่งกับสองคนนี้จริง ๆ

หยางอ๋องรู้แล้วว่านางไม่อยากจะไป แต่เขาจะบังคับให้นางไป

"เทียนหนิงอุตส่าห์ชวนเจ้า เจ้าก็ไปเถอะ"

"นั่นสิพี่หญิงซิน" 

สรุปแล้วหลี่ซินจำใจมาที่ลานประลองธนูจนได้ หญิงสาวอยากจะยื่นหนังสือที่ไทเฮาเขียนให้ ว่านางนั้นได้หย่ากับเขาเรียบร้อยแล้วจริง ๆ แต่ทว่านี้มันวังหลวง นางไม่กล้าป่าวประกาศ

หญิงสาวนั่งมองหยางอ๋องยืนโอบกอดเทียนหนิง ที่กำลังง้างคันธนู ปล่อยลูกธนูเข้าเป้า ในใจก่นด่าหยางอ๋องไม่เหลือชิ้นดี ใบหน้าหลี่ซินนิ่งมาก นางไม่แสดงอารมณ์หึงหวง โกรธเลยแม้แต่น้อย จนหยางอ๋องตกใจ หลี่ซินไม่กินน้ำส้มรึ

เทียนหนิงยิ้มอย่างผู้มีชัย หยางอ๋องเอาใจใส่นางมาก หากนางจะกลั่นแกล้งสตรีผู้นั้นเสียหน่อย

"ท่านอ๋อง ข้าอยากให้พี่หญิงซินมาเป็นเป้านิ่ง" ในใจหยางอ๋องนึกต่อว่าเทียนหนิงสตรีสมควรตาย เขาลดตัวมาเกลือกกลั้วกับนางถือว่าดีมากแล้ว

ยังจะดึงผู้อื่นมาวุ่นวายด้วยอีก

"องค์หญิง ข้าไม่สะดวก ข้าขอตัว"

"ท่านอ๋อง พี่หญิงซินไม่ยอมเป็นเป้านิ่งให้ข้า" 

"องค์หญิง หากข้าเป็นเป้านิ่งให้ท่าน ท่านจะเป็นเป้านิ่งให้ข้ารึไม่" 

"ข้ารับปาก"

หยางอ๋องคิดในใจแล้วว่า เทียนหนิงต้องประสงค์ร้ายต่อหลี่ซิน เขาไม่อยากทำให้เทียนหนิงไม่พอใจกลัวจะเสียแผนการ

หลี่ซินต้องเป็นเป้านิ่งก่อน นางมองดูหยางอ๋องไม่คิดจะห้ามเทียนหนิงเลย ดูท่าหยางอ๋องคงอยากจะเห็นนางขายหน้าต่อเทียนหนิงกระมัง

เทียนหนิงง้างธนูขึ้น ยิ้มเย้ย คอยดูเถอะนางจะทำให้หลี่ซินเสียโฉมเลย มืองามเล็งไปที่ใบหน้าหลี่ซิน

หยางอ๋องติดว่าไม่ได้การแล้ว เขาต้องทำอันใดสักอย่าง ในระหว่างนั้นที่เทียนหนิงจะปล่อยลูกธนู ฝุ่นเกิดเข้าตานาง ทำให้นางเล็งไม่ตรงเป้า ลูกธนูจึงไปตกที่ปลายเท้าหลี่ซิน

หลี่ซินถอนหายใจอย่างโล่งอก หลี่ซินเดินมาหาทั้งสองคน นางยิ้มเย็นให้กับเทียนหนิง

"เชิญองค์หญิงเป็นเป้านิ่งด้วย" 

"พี่หญิงซิน ข้าไม่สบาย" เทียนหนิงบ่ายเบี่ยง

"องค์หญิง ท่านเป็นราชนิกุลต้องมีสัจจะ" หยางอ๋องแอบเข้าข้างหลี่ซิน จนนางไม่อยากจะเชื่อ 

เทียนหนิงยอมเป็นเป้านิ่ง ลูกผิงกัววางบนศีรษะของนาง หลี่ซินยิ้มเยาะ ในภพปัจจุบันนางก็ยิงธนูเป็น อีกทั้งนางยังเป็นนักแม่นปืนอีกด้วย การเรียนหมอต้องหาสิ่งคลายเครียด กระนั้นวันหยุดนางจึงเข้าไปเรียนยิงปืนกับยิงธนูเพื่อให้สมองผ่อนคลาย

"เจ้าอย่าให้นางถึงตายแล้วกัน เมื่อกี้ข้าสาดผงเข้าตานาง จึงทำให้ลูกธนูตกที่เท้าเจ้า"

"รักนางมากรึ"

เทียนหนิงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย นางหวาดกลัวมาก ว่าหลี่ซินอาจจะแกล้งนาง 

ชั่วพริบตาเดียวลูกธนูปักบนผิงกัว จนแตกกระจาย เทียนหนิงตกใจจนเป็นลม

"เชิญท่านไปดูแล ชายาคนใหม่ของท่านเถอะ" กล่าวนางทิ้งคันธนูแล้วสาวเท้าออกไปตามด้วยสาวใช้อย่างอีอี

"พระชายา เก่งมากเพคะ"

"รีบกลับเถอะ เพราะจะต้องขนของออกจากจวน" นางจะขนของออกจากจวนอ๋อง วันนี้

พอกลับมาถึงจวนอ๋องหลี่ซินรีบให้ข้ารับใช้เก็บของนางให้หมด นางจะกลับจวนหลี่ พอเรื่องนี้ทราบไปถึงสองแฝด ทำให้แม่นมจางรีบวิ่งตามสองแฝดมาที่เรือนใหญ่

"ท่านแม่ ท่านแม่" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยรีบกอดมารดาทันทีที่มาถึง

"พวกเจ้า" นางหมายว่าจะขนของไปเงียบ ๆ เหตุใดสองแฝดถึงรู้เรื่องได้เล่า

"ข้าไม่ยอมให้ท่านไป" เสี่ยวเปยเอ่ยทั้งน้ำตา

"ข้าด้วย" ตามด้วยเสี่ยวเปา

"เด็กดี รอแม่อยู่จวน ประเดี๋ยวแม่มารับ ยามที่พ่อเจ้าแต่งงานใหม่" วันนั้นนางจะมารับสองแฝดอยู่ด้วย 

"ข้าจะรอท่านแม่" สองแฝดหอมแก้มหลี่ซินคนละข้าง แม่นมจางยังร้องไห้ไม่หยุด

"พระชายาขนของเสร็จแล้วเพคะ" อีอีเข้ามารายงาน สองแฝดกอดมารดาไม่ปล่อย 

"ท่านแม่อย่าไปเลย" เสี่ยวเปยไม่ยอมปล่อย

"เจ้าต้องเป็นเด็กดี แม่จะมารับพวกเจ้า"

"ข้ากลัวนางจะทำร้ายข้า" นางในที่นี้หมายถึงเทียนหนิง

"ไม่ต้องกลัว ข้าให้อาจูคอยคุ้มครองพวกเจ้าแล้ว" นางจะให้อาจูอยู่ในจวนอ๋อง

"ท่านแม่" หลี่ซินกอดสองแฝดทั้งน้ำตา สองแฝดมาส่งนางขึ้นรถม้า หญิงสาวเปิดม่านโบกมือให้สองแฝด ทั้งสองกอดแม่นมจางไว้

ในรถม้าหลี่ซินไอเป็นเลือด นางเจ็บหัวใจยิ่งนัก อีอีรีบหากระโถนให้เจ้านาย

"พระชายา"

"เรียกข้าว่าคุณหนู อย่าเรียกพระชายา ข้ากับหยางอ๋องหย่ากันแล้ว"