เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3 หนีหน้า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-19 22:50:38แอ๊ดดดดด…
แกร๊กกกกกก…
พรึ่บ!!!
ว๊ายยยยยย!!!
พลอยใสที่เพิ่งกลับจากทานอาหารกับไรอัน ก็เดินเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ของชายหนุ่ม และเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเบามือ และใช้มือเอื้อมไปเปิดไฟด้านข้าง เพราะตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มแล้ว และคิดว่าเรียวตะนั้นยังไม่กลับมา แต่เธอก็ต้องตกใจ เมื่อไฟในห้องสว่างก็พบกับเรียวตะนั่งอยู่ในความมืดอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก ด้วยท่าทางที่ไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“นี่ เรียวตะ มานั่งอะไรมืดๆ อยู่ตรงนี้คนเดียว ทำไมไม่เปิดไฟดีดี”
“ไปไหนมา!!!” เรียวตะพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหออกมา
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันโตแล้ว” เธอพูดไปอย่างเหนื่อยหน่ายกับเรียวตะ ที่หนึ่งวันพันอารมณ์
“ฉันถามว่าไปไหนมา!!!” เรียวตะพูดพร้อมเดินเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็ว จนเธอนั่นตกใจและเดินถอยหลังชนกับประตูห้อง และเธอพยายามจะเดินหนี แต่ทว่ามือทั้งสองของเรียวตะนั่นดันประตูเอาไว้ข้างศีรษะของเธอไม่ให้ขยับไปไหน
“ฉันไปกินข้าวกับพี่ไรอันมา” เธอตอบพร้อมกับพยายามหนีออกจากความอึดอัดตรงหน้านี้
“ร่าน”
“นายพูดว่าอะไรนะ” หญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห นี่เขามีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอแบบนี้
“ไปกินข้าวกับไอ้หน้าตี๋มา หรือไปถ่างขาให้มันที่ห้องล่ะ”
“เรียวตะ นายดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ และฉันจะไปกินข้าวหรือจะไปถ่างขาให้พี่ไรอัน มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนายเลยแม้แต่น้อย เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ทีนายกินผู้หญิงไม่เลือกหน้าฉันยังไม่ว่าอะไรนายเลย”
หญิงสาวตะโกนด่าต่อหน้าชายหนุ่ม และตอนนี้ลมหายใจของชายหนุ่มนั่นเริ่มหายใจแรงขึ้นด้วยความโมโห
“มันไม่เหมือนกัน ฉันเป็นผู้ชาย ส่วนเธอเป็นผู้หญิง และอีกอย่างถ้าเธอโดนไอ้หน้าตี๋นั่นหลอกจะทำยังไง ถ้าเรื่องถึงพ่อกับแม่ของเธอฉันก็ต้องถูกโดนตำหนิว่าดูแลเธอไม่ดี”
เขาตะโกนด่าใส่หน้าเธอเช่นเดียวกัน
“อ๋อ ที่ด่าฉันแบบนี้เพราะกลัวว่าจะโดนพ่อกับแม่ของฉันด่าอย่างนั้นเหรอ นายไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอกนะ เพราะฉันจะขอพ่อกับแม่ย้ายออกไปจากที่นี่เร็วๆ นี้แหละ และอีกอย่างต่อให้โดนพี่ไรอันหลอก ฉันก็เต็มใจ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เพราะฉันโตแล้ว ฉันดูแลตัวเองได้ ต่อไปนี้ต่างคนก็ต่างอยู่ก็แล้วกัน”
พลั่ก!!!
หญิงสาวใช้มือเรียวบางทั้งสองข้าง ผลักหน้าอกแกร่งของเรียวตะให้ออกจากตัวเธอ และรีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองทันที โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่กำลังโมโหอยู่ด้านนอก
เธอนั่งร้องไห้อยู่ภายในห้องนานหลายนาทีจนสบายใจ และหลังจากนั้นเธอก็ต่อสายหาเพื่อนรักของเธอทันที
[ฮัลโหล เกรซ]
[ว่าไง ยัยพลอย]
[แก ช่วยงานที่บ้านเสร็จแล้วยัง]
[ใกล้แล้วล่ะ ทำไมเหรอ?]
[ฉันอยากไปเที่ยวอ่ะ พาไปหน่อยสิ]
[ห๊ะ นายเรียวตะ อนุญาตให้เธอไปเที่ยวได้เหรอ??]
เกรซ ถามออกมาด้วยความสงสัยที่ปลายสาย เพราะปกติแล้ว เรียวตะ จะห้ามเพื่อนของเธอไปไหนมาไหนคนเดียวตอนกลางคืน โดนเฉพาะสถานที่แบบนี้
[ฉันโตแล้ว จะไปไหนก็ได้]
[แกทะเลาะกับเรียวตะอีกแล้วเหรอ??] เกรซถามออกมาอีกครั้ง
[อืม มีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยเล่าได้ไหม สรุปจะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปฉันไปคนเดียวก็ได้]
[เห้อ ไปก็ไป แต่ฉันขอเร่งเคลียร์งานให้ป๊าอีกนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวเราไปเจอกันที่ร้านเลยก็ได้ แกโอเคไหม??] เกรซถามออกมา
[โอเคสิ งั้นสี่ทุ่มเจอกัน]
หลังจากหญิงสาวคุยกับเพื่อนสนิทของเธอเสร็จ ก็ลุกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองและเดินไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้เป็นวันศุกร์ด้วยทำให้เธอนั่นอยากไปปลดปล่อยความเครียดของตัวเองให้เต็มที่ เพราะพรุ่งนี้เธอไม่มีเรียน
หญิงสาวแต่งหน้าเบาๆ และเคลือบด้วยริมสีแดงสดบนริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ ปล่อยผมลอนยาวสีน้ำตาลสยายเต็มแผ่นหลัง และใส่เดรสสายเดี่ยวสีดำรัดรูป ความยาวสั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาสุดสวยและใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ เดินออกจากห้องทันที
เธอมองซ้ายมองขวาก็พบว่าชายหนุ่มนั้นไม่อยู่ในห้องแล้ว น่าจะไปออกไปทำงานแล้วล่ะ เพราะเรียวตะ บ้างานเอามากๆ นายนั่นมีธุรกิจเต็มไปหมด ทำให้ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวเลยแหละ
“ดีแล้วล่ะ ที่นายนั่นไม่อยู่ ถ้ายังอยู่มีหวังได้ทะเลาะกันอีกแน่ๆ”
เธอรีบเดินออกจากห้องและเรียกแท็กซี่ไปยังผับที่เธอนัดกับเพื่อนสนิทของเธอทันที โดยเธอเช็คแล้วว่าผับนี้ไม่ใช่ผับของเรียวตะเป็นเจ้าของ ซึ่งก็คือคนที่เธอกำลังพยายามหนีหน้าเขาในตอนนี้อีกด้วย
บทล่าสุด
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 125 ครอบครัวสุขสันต์ (จบบริบูรณ์)
3 ปีผ่านไป…หลังจากคำมั่นสัญญาที่ชายหนุ่มให้ประกาศออกมา ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจอีกเลย และยังมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ วัน ตอนนี้มาร์คอฟได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของหญิงสาวแล้ว เหตุเพราะคุณพ่อของเธออายุค่อนข้างมาก เธอจึงอยากจะดูแลพ่อของเธอให้ดี และตอนนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็เปรียบเสมือนเจ้าหญิงภายในบ้าน ทั้งพ่อ พี่ชาย สามีของเธอ พากันประคบประหงมเธอเป็นอย่างดี และตอนนี้เจ้าลูกชายคนโปรดของเธอที่มีอายุครบสองขวบก็เป็นที่รักของทุกคนภายในบ้าน รวมถึงเหล่าบอดี้การ์ดอีกด้วย“ม่ามี๊ครับ ลูคัสหิวนม ขอหม่ำหม่ำหน่อยครับ” เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาลูกคนแรกของเธอ พยายามปืนป่ายขึ้นมาบนตัวเธอในขณะที่เธอกำลังนอนหลับอยู่ในตอนเช้า“อืมม แต่หนูเพิ่งกินไปเองนะครับ” “หิว หิวอีก” เด็กน้อยลูคัส ใช้มือเปิดเสื้อโชว์หน้าอกของเธอก่อนที่กำลังจะอ้าปากก้มดูดน้ำนมจากเต้าของเธอ“หยุดเลย เจ้าตัวแสบ อันนี้คือของป่าปี๊” มาร์คอฟที่กำลังนอนกอดหญิงสาวก็ลุกขึ้นมาจับเจ้าตัวเล็กออกจากภรรยาของเขาของเขาทันที“ฮืออออ โผม จะ นมม่ามี๊” “ไม่ได้ อันนี้ของป่าปี๊ ป่าปี๊หวง ของตัวเองอยู่ในตู้เย็นไปให้ลุงครามหาให้กิน”“ไม่
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 124 สามีภรรยา
งานแต่งงานถูกจัดขึ้นยังโบสถ์ใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาหญิงสาวสวมใส่ชุดเจ้าสาวลายลูกไม้แขนยาว กระโปรงบอลกาวน์ รวบผมประดับด้วยมงกุฏดอกไม้สีขาวอยู่บนศีรษะ ในมือถือดอกไม้สีขาวช่อพอดีมือ เดินควงแขนผู้เป็นพ่อเดินเข้าไปยังในโบสถ์ ท่ามกลางสายตาคนมาร่วมงามแสดงความยินดี เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ และสง่าผ่าเผย ก็พบกับมาร์คอฟส่วมชุดทักซิโด้สีดำยืนรอเธออยู่ด้านในวันนี้ชายหนุ่มหล่อเป็นพิเศษ หลังจากวันนั้นเขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง โดยได้รับความช่วยเหลือจากคุณวินัยและคราม พาเขามายืนหยัดและมีสง่าขึ้นอีกครั้งภายในเวลาอันสั้นเพียงหนึ่งเดือน ชายหนุ่มได้แต่ขอบคุณและซาบซึ้งในน้ำใจของครอบครับหญิงสาวที่มีต่อเขา และตอนนี้เขาก็มีความสุขมากๆ เขาจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว ธุรกิจต่างๆ กลับมาฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว และมีหญิงสาวที่เขารักคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ห่างชายหนุ่มยืนมองดูหญิงสาวด้วยความหลงใหล่ วันนี้เธอสวยมากๆ จนเขาไม่อยากจะละสายตาจากเธอเลย เขาอยากจะขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดในวันนี้เขากำลังจะมีเธอเคียงข้างกายพร้อมกับเจ้าก้อนเล็กๆ ที่อยู่ในท้องของเธอคุณวินัยพาหญิงสาวเข้ามาส่งชายหน
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 123 ขอโอกาส
เมื่อหญิงสาวจากไป เขาก็นั่งอยู่ภายในห้องเงียบๆ คนเดียว เขานั่งต่อบุหรี่ในห้องมวนแล้วมวนเล่า เพื่อหวังว่าจะลดความเครียดได้ แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ผล เขารู้สึกแย่เอามากๆ ณ ตอนนี้เขาแทบไม่เหลืออะไรเลย และยังไม่มีกำลังใจที่จะทำมันด้วย ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ไปเพื่ออะไร การแต่งงานของทั้งสองตระกูลระหว่างเขากับอันนา มีการสัญญาระหว่างผู้ใหญ่ไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาก็รับรู้ตั้งแต่เด็ก เขาก็เลี่ยงและปฏิเสธมาตลอด และเมื่อถึงเวลาเขาพยายามที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ต้องแต่งงานกับอันนา เพราะเขาไม่ได้รักหล่อน การที่จะต้องแต่งงานกับหล่อนเขาก็เหมือนคนไร้ชีวิตและไม่มีความสุข เขามีความสุขและรักเพียงน้ำแข็งเท่านั้น ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าหลังจากเสียทรัพย์สินต่างๆ ในการยกเลิกการแต่งงานทั้งสองตระกูลจะกลับไปเมืองไทยและทำธุรกิจเล็กๆ ดูแลน้ำแข็ง แต่ทว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อมเสียเหลือเกิน เขาไม่เหมาะที่จะเป็นผู้ชายของเธอเลย ทรัพย์สินของเขาในตอนนี้กำลังโอนให้กับตระกูลของอันนาห้าสิบเปอร์เซ็นต์และหุ้นส่วนใหญ่ๆ ของเขาก็ต่างพากันถอนหุ้นออกจากบริษัทไปกัน เหตุผลเพราะว่าเขาไม่ยอมแต่งงานสร้างสัมพันธ์ทางธุรกิจกับตระกูลของ
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 122 พยศคืน
แกร๊ก !!แอ๊ดดดด!!“กูบอกให้พวกมึงออกไปให้พ้นหน้ากู” หญิงสาวเปิดประตูห้องที่คุ้นเคยเข้าไป ก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอเดินเข้าไปก็ตกใจ เพราะภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มกอดชักโครก ทรุดตัวลงอย่างหมดแรงและใบหน้าอิดโรย ร่างกายซูบผอม ใบหน้าของเขาที่ดูดีและเคยเกลี้ยงเกลา บัดนี้มีนวดเครารกรุงรัง บ่งบอกว่าเขานั้นไม่ได้ดูแลตัวเองเลยแม้แต่น้อยเธอยืนมองดูเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องก็หันหน้ากลับมาต่อว่าอีกครั้ง“กูบอกให้พวกมึงออกไป อยากตายหรือไง...น้ำแข็ง” เขาหันมาก็พบว่าหญิงสาวยืนอยู่ต่อหน้าเขา ทำให้สิ่งที่กำลังด่าลูกน้องของตัวเอง ต้องกลืนคำลงไป ก่อนจะพูดชื่อของเธอออกมาอย่างแผ่วเบา“เธอมาที่นี่ทำไม” เขาถามพร้อมกับพยุงตัวเองออกมาจากโถ้ชักโครก แต่เขาก็ล้มเซไปจนหญิงสาวรีบเขาไปประคองร่างเอาไว้“คุณมาร์คอฟ ระวังค่ะ” “ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้ ““อย่าดื้อสิคะ ไปนั่งพักก่อนนะคะ” เธอพูดพร้อมพยุงเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอน ซึ่งเขาก็พยายามขัดขืน แต่เมื่อเธอมองด้วยสายตาเขม็งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย” เธอพูดออกมา“ทำไม ฉันมัน
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 121 บินไปง้อ
ณ โรงพยาบาลหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในโรงพยาบาล มองดูรอบๆ ก็พบว่าพ่อและพี่ชายของเธอ รวมไปถึงเพื่อนสนิทของเธอนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง“คุณพ่อ พี่คราม พราว” “ตื่นแล้วเหรอน้ำแข็ง” พราวที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่ก็เงยหน้าและรีบลุกขึ้นมาจากโซฟาเดินตรงเข้ามาหาเธอทันที รวมถึงพ่อและพี่ชายของเธอด้วย“แกเป็นยังไงบ้าง” “ฉันโอเคแล้ว”“แกไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ฉันตกใจหมด” พราวยิ้มออกมาเศร้าๆ หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าสู่ในความเงียบอีกครั้ง โดยใบหน้าของพ่อเธอและพี่ชายของเธอราวกับมีบางสิ่งที่กำลังเป็นกังวลอยู่ภายในใจ“คุณพ่อกับพี่คราม มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” น้ำแข็งถามออกมาด้วยความสงสัย“น้ำแข็ง หนูรักเขามากไหมลูก” คุณวินัยถามเธอออกมาในขณะที่ทุกคนตกอยู่ใยความเงียบเมื่อเธอนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ก่อนจะเป็นลมล้มลงไป ก็นึกขึ้นได้ว่ามาร์คอฟนั้นกำลังทุกข์ใจและตกอยู่ที่นั่งลำบาก เธอร้องไห้ฟูมฟายเพื่อขอให้พ่อแลละพี่ชายของเธอช่วยเหลือเขา เพราะเธอไม่อยากเห็นเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้“รักสิคะ หนูรักเขามากๆ เขาเป็นเหมือนแสงสว่างในความมืดมิดของหนู ในช่วงเวลาที่หนูไม่เหลือใคร เขาดู
วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก ตอนที่ 120 ความจริงที่ถูกเปิดเผย
สองเดือนผ่านไป...หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นมาร์คอฟก็หายไปจากชีวิตเธอเลย ไม่แม้แต่ส่งข้อความมา หรือโทรเหมือนครั้งก่อน[กลับมาเถอะน้ำแข็ง][วันนี้ฉันตกใจมากเลยรู้ไหม ที่เธอเป็นลูกสาวของคุณวินัย เธอแต่งตัวแบบนั้นทำไม ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ควรใส่ชุดอะไรแบบนั้น…เธอสวยเกินไป][เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆ ใช่ไหม] [ทำไมเธอใจแข็งจัง][วันนี้ฉันนอนที่ห้องเธอด้วยล่ะ คิดถึงตัวนุ่มๆ ของเธอ][ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจแล้ว] [ได้โปรดกลัยมาอยู่กับฉันนะ พนิดา ใจฉันจะขาดแล้ว]“ฮึก” หญิงสาวนั่งมองดูข้อความในมือถือที่ชายหนุ่มส่งข้อความมาหาเธอ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่นั่งอ่านมันไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาด้วยความคิดถึงครั้งนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะห่างหายไปจากชีวิตของเธอจริงๆ เขาเงียบหายไปเลย เธอนั่งรถผ่านคฤหาสน์ของเขาก็เงียบสงัดไม่มีคนอยู่ ‘เขาคงกลับอยู่กับภรรยาของเขาที่เมืองมอสโคแล้วสินะ’“ขอบคุณความทรงจำดีดีที่คุณเคยมีให้น้ำแข็งนะคะ ถ้าวันนั้นคุณไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยปานนี้น้ำแข็งก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่คุณใจร้ายกับน้ำแข็งมากไปเหลือเกิน มีว่าที่ภรรยาอยู่แล้วไม่ยอมบอกเธอเลยสักคำ ให้เธอตกหลุมรักจนหัว
บางทีคุณอาจจะชอบ
