บทที่ 7 ดอกลั่นทม

บทที่ 7

"อืมมม"

สญามนลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความปวดเมือยไปทั้งร่าง เธอกระพริบตาถี่ปรับม่านตารับเเสงที่สาดเล็ดรอดเข้ามาภายในห้อง

หญิงสาวนอนนิ่งไม่ขยับนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น พวงแก้มก็เกิดร้อนผ่าวขึ้นมา สญามนค่อย ๆ หันหน้าไปมองคนข้าง ๆ ที่หลับอยู่ เธอจ้องมองใบหน้าหล่อของเขาก็รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

"จะจ้องอีกนานไหม" พายุพูดขึ้นขณะที่หลับตาอยู่

สญามนคิดว่าเขาหลับอยู่ เธอตกใจมากที่จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น บวกกับความเขินอายถึงเรื่องเมื่อคืนนั้น หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าตนเอง เธอหมุนตัวหนีเขาโดยมีผ้าห่มคลุมร่างบางที่เปลือยเปล่า จนกลิ้งหล่นลงมาข้างเตียง

ตุ๊บ! "โอ้ย!"

"สญามน! เป็นไรไหม" พายุตกใจที่อยู่ ๆ เธอก็กลิ้งหนี้เขาจนตกเตียง เขารีบลุกขึ้นจะมาหาเธอ

"หยุด ไม่ต้องมาฉันไม่ไปไร"

พายุชะงักตามคำพูดของเธอ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชโงกมองร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้ามีผ้าห่มม้วนพันอยู่รอบตัว

"ไม่เป็นไรได้ไง เสียงเธอตกดังขนาดนั้น ให้ฉันดูหน่อย" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมขยับมายังอีกด้านของเตียงที่เธอหล่น

พายุจับร่างบางที่นอนคว่ำหน้าอยู่เปลี่ยนมาเป็นนอนหงายกึ่งนั่ง ฝ่ามือทั้งสองจับไหล่เนียนนั้นไว้ เเล้วมองดูเธอมีก้มหน้าหลบสายตาเขา

"ไม่ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ "

เรียวมือเล็กกำผ้าห่มที่ปิกปิดร่างกายไว้แน่น

ชายหนุ่มจับปอยผมด้านหน้าทัดใบหูหญิงสาวเอาไว้ มืออีกข้างแตะที่ปลายคางของเธอให้เงยขึ้นมา เเต่หญิงสาวกับหันหน้าหนี

"ยะ อย่ามองได้ไหมฉันอาย" สญามนเอ่ยบอกเขาน้ำเสียงติดขัด ทำเอาชายหนุ่มขำออกมาเบา

"ขำอะไร ฉันอายนะ นายออกไปก่อนเลย"

"อายอะไรฉันเห็นหมดแล้ว"

เธอตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่มจนเผลอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

พายุส่งยิ้มหวานให้เธอ หญิงสาวเวลานี้นั้นหัวใจเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ พยายามกลั้นยิ้มด้วยความเขินอาย

"นะ นายอย่ามองแบบนี้สิ ฉันเขิน"

"ทำไมจะมอง" พายุกล่าวพร้อมกับอุ้มหญิงสาวขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้ง

"พายุ นายจะทำอะไร"

"อย่างให้ทำอะไรล่ะ" ชายหนุ่มว่างเธอลงบนเตียงพร้อมกับนอนกอดหญิงสาวที่นอนเกร็งตัวเเข็ง

"ชอบไหม" เขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูหญิงสาว

"หมายถึง…" เธอนึกไปถึงบทรักเมื่อคืน ขนก็ลุกซู่รู้สึกมวลอยู่บริเวณท้องน้อย

"หมายถึงเธอชอบฉันไหม หรือคิดอะไรอยู่"

" ปะ เปล่า แล้วนายล่ะ"

"ฉัน…"

สญามนหันหน้ามามองไปที่ดวงตาของชายหนุ่ม เธอเองก็อย่างรู้ความรู้สึกของเขาเช่นกัน พายุเองก็มองดวงตาของเธอด้วยความรู้สึกมากมาย มันเริ่มต้นเมื่อไรเขาเองก็ไม่รู้ตัว เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขาชอบเธอเข้าแล้ว

"ฉันชอบเธอ" พายุกล่าวออกมาจากใจ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะรู้จักกันได้ไม่นาน

"แล้วคุณล่ะ"

"ฉัน…"

"......" ชายหนุ่มจ้องมองไปที่หญิงสาวรอฟังความรู้สึกเธอเหมือนกัน

"ฉันไม่รู้" สญามนตอบเขา แล้วพลิกตัวหอบผ้าห่มวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของชายหนุ่ม

"เดี๋ยว สญามน" ชายหนุ่มมองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดลงแล้วยิ้มออกมา

"ฉัน….ใจง่ายไปไหมนะ" สญามนพึมพำกับตนเอง

"เขาชอบฉันจริง ๆ เหรอ แล้ว…."

เกิดคำถามภายในใจหญิงสาวมากมาย เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตนเอง จู่ ๆ ก็ข้ามมิติเวลามาเจอเขาแถมยังใจง่ายสมยอมให้เขาอีก

"แล้วถ้าฉันต้องกลับไปล่ะ…." เธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร พร้อมกับความคิดที่คิดไม่ตกสักที

"ทำไมอาบน้ำนานจังครับ" พายุเอ่ยขึ้นเมื่อสญามนออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งเขายืนรออยู่ก่อนแล้ว

พายุเข้าไปสวมกอดเธอ กลิ่มหอมอ่อน ๆ ของสบู่ดึงดูดให้จมูกโด่งนั้นฝังลงที่ซอกคอซูดกลิ่นหอมจากกายสาว

ตุ๊บ! เรียวมือเล็กทุบไปที่กลางอกชายหนุ่ม

"พอได้แล้วฉันหิว" เธอเอ่ยทวงเขาเพราะดูท่าแล้วมันต้องไปจบที่เตียงอีกแน่

"ก็ได้ ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน"

ต่อมาทั้งสองมานั่งกินอาหารด้วย ต่างคนต่างเงียบ มองตากันแล้วก็รีบหลบสายตากันอย่างเลิ่กลั่ก

"ฉัน… ต้องไปวิทยาลัย เธออยู่ได้ไหม"

"ได้สิ ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งหลายครั้งแล้ว ทำไมจะอยู่ไม่ได้"

"อืม ใช่ฉันลืมไป แต่เธออยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้อง นายไปเรียนเถอะ"

"ไม่ ฉันอยากอยู่กับเธอ"

"........"

"........." จบบทสนทนาเมื่อครู่ ทั้งสองก็เงียบ ต่างมองหน้ากัน

"ฉันแค่อยากอยู่กับเธอ"

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากให้นายเสียการเรียนเพราะฉัน รีบไปเถอะฉันไม่หายไปไหนหรอก"

"......." พายุมองใบหน้าสวยคำว่าไม่หายไป ของเธอมาดังก้องอยู่ในหัวเขา ชายหนุ่มจึงรู้สึกกลัวคำนี้ขึ้นมา

"ฉันจะรีบกลับนะ ไปส่งที่ประตูหน่อยสิ"

"อะไรตัวใหญ่โตทำไมอ้อนเป็นเด็ก" เธอบ่นแต่ก็เดินไปส่งพายุที่หน้าประตู

จุ๊บ!! "เอ๊ะ นายนี้" เธอยิ้มอย่างเขินอายที่อยู่ ๆ เขาก็จูบที่หน้าผากเธอและส่งยิ้มหล่อ ๆ ให้ก่อนเดินออกไป ทำเอาใจเธอเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

ตลอดเวลาทั้งวัน ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่ในมหาวิทยาลัย จนกระทั่งเย็น

ระหว่างกำลังขับรถกลับคอนโดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์จากมือถือยี่ห้อดัง แจ้งเตือนมีสายเรียกเข้า

"ครับแม่"

"ยุ พรุ่งนี้ว่างไหม"

"ว่างทั้งวันครับ แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"แม่จะให้เราเข้าไปวัด เอาของให้หลวงตาหน่อย"

"ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ผมเข้าไปถึงแล้วโทรหานะครับ"

"อืม แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้างลูก เรียนหนักไหม"

"ก็นิดนึงครับแม่ ใกล้จะจบแล้ว"

"ขับรถอยู่หรือเปล่าลูก"

"ใช่ครับผมกำลังกลับคอนโด"

"งั้นแม่ไม่กวนแล้วนะ ขับรถดีนะลูก กินข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะ"

"ครับ รักแม่นะครับ"

เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น พายุขับรถกลับมาถึงคอนโด เขาจอดรถและรีบขึ้นลิฟท์เพื่อให้ถึงห้องพัก ระหว่างทางเดินชายหนุ่มนึกไปถึงใบหน้าสวยดวงตากลมโตก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆ ติ๊ก เสียงกดรหัสประตูเข้าห้องพักดังขึ้นตามมาด้วยเสีงปลดล็อก

พายุเปิดประตูเข้ามายังห้องพักเขากวาดสายตามองหา ร่างบางที่ควรจะนั่งรอเขาอยู่หน้าทีวีเหมือนเช่นเคย แต่กับพบแต่ความว่างเปล่า

"สญามน หรือจะอยู่ในห้อง" พายุรีบก้าวยาว ๆ เปิดประตูห้องนอนดูก็ไม่พบ เขาเปิดประตูห้องก็ไม่พบเธออีกเช่นกันเธออีกเช่นกัน

ชายหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟา ด้วยหัวใจที่โหวงเหวงและหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

"เธอหายไปไหนนะสญามน หรือเธอจะข้ามมิติเวลากลับไป ไม่ ๆ เธอคงเดินไปข้างนอก" คิดได้ดังนี้น พายุรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรงดเร็วแรง เขาพยายามมองหาหญิงวาวตามที่ต่าง ๆ แต่ยังไร้วี่แวว

"เธออยู่ไหน…สญามน" เสียงพึมพำอย่างร้อนรน ในขณะที่เท้าก็ยังก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด

พายุพยายามอธิบายรูปลักษณ์ภายนอกของสญามน แก่นิติและรปภ.หน้าคอนโดอย่างละเอียดเพื่อให้ทุกคนช่วยตามหาเธออีกแรง ในใจชายหนุ่มคิดไปต่าง ๆ นา ๆ กลัวจะเกิดอันตรายกับเธอ จนฟ้าเริ่มมืด แต่ชายหนุ่มยังคงหาเธอไม่เจอ

พายุนั่งพักเหนื่อยใต้ต้นลั่นทมข้างคอนโด หลังจากวิ่งตามหาเธอไปทั่ว จิตใจสบสนวุ่ยวายพะวงเป็นห่วงแต่หญิงสาวที่หายตัวไป พลันสายตาทอดมองไปเห็นดอกลั่นทมที่ร่วงหล้นอยู่ตามพื้น นึกไปถึงเหตุการณ์ที่วัดป่าวันนั้น วันที่เจอกับเธอครั้งแรก

พายุนั่งลงหยิบดอกลั่นทมสีขาวดอกนึงขึ้นมาพินิจ

"หรือเธอจะข้ามมิติเวลากับไปที่ที่เธอมาแล้วจริง" ฝ่ามืออีกข้างกำแน่น

"ฉันจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วเหรอสญามน มันไม่จริงใช่ไหม ไหนเธอบอกจะไม่หายไปไง "

ชายหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่มีอารมณ์จะสนใจอะไรทั้งนั้น พายุยังคงก้มหน้ามองดอกไม้ในมือด้วยความเสียใจ

"นายตามหาฉันอยู่เหรอ"