ตอนที่ 4 ผลตอบแทนของความกตัญญู

ในยามบ่ายหลังจากที่ทำงานทุกอย่างเสร็จ ขวัญอุษานั่งพักอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของเธอ ความเงียบสงบของบ้านใหญ่ในตอนนี้ทำให้เธอมีเวลาได้พักผ่อนจากการทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แต่ในใจของเด็กสาว เธอยังคงคิดถึงพ่อที่อยู่บ้านต่างจังหวัดเสมอ

ร่างผอมบางหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของเธอขึ้นมา มันเป็นของที่เธอใช้ติดตัวมาตลอด แม้จะไม่ใช่โทรศัพท์รุ่นใหม่ทันสมัยอะไร แต่ก็พอใช้โทรออกติดต่อกับพ่อเธอได้ ขวัญอุษานั่งลงบนเตียงก่อนจะกดหมายเลขโทรศัพท์ที่เธอจำได้ขึ้นใจ และรอสายด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

เสียงรอสายดังก้องอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเสียงที่คุ้นเคยของพ่อดังขึ้นที่ปลายสาย

“ฮัลโหล ขวัญหรือเปล่าลูก” เสียงของพ่อดูเหนื่อยล้า แต่ก็แฝงด้วยความดีใจที่ได้ยินเสียงลูกสาว

“ใช่ค่ะพ่อ ขวัญเองค่ะ” ขวัญอุษาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ เมื่อได้ยินเสียงของพ่อ ความคิดถึงที่เก็บไว้เริ่มเอ่อล้น

“เป็นยังไงบ้างลูก สบายดีไหม ทำงานเหนื่อยหรือเปล่า” พ่อถามด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย

“หนูสบายดีค่ะพ่อ งานที่นี่ก็โอเค หนูทำงานบ้านแล้วก็ช่วยจัดดอกไม้ คุณหญิงธัญญาท่านใจดีกับขวัญมากค่ะ ทุกคนในบ้านก็ดีกับหนูทุกคนเลย” เด็กสาวพยายามเล่าให้พ่อฟังด้วยน้ำเสียงสดใส แม้ในใจเธอจะรู้สึกถึงความเหนื่อยล้า แต่เธอก็ไม่อยากให้คนเป็นพ่อเป็นห่วง

“พ่อสบายดีไหมคะ” คนเป็นลูกสาวถามต่อ รู้สึกเป็นกังวลใจเรื่องสุขภาพและความเป็นอยู่ของพ่อ

ผู้เป็นพ่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “พ่อก็โอเคลูก ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อนะ พ่อดีใจที่หนูได้ทำงานดี ๆ แล้ว ได้ยินเสียงหนูพ่อก็พอใจแล้ว”

ขวัญอุษายิ้มบาง ๆ แม้พ่อจะพูดแบบนั้น แต่เธอรู้ดีว่าพ่อยังคงต้องเผชิญกับหนี้สินและความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนัก เธอสัญญากับตัวเองว่าจะทำงานให้เต็มที่และเก็บเงินส่งกลับไปช่วยพ่อให้ได้มากที่สุด

“พ่อจ๋า ถ้าขวัญได้เงินแล้วขวัญจะส่งเงินกลับไปให้พ่อทุกเดือนนะคะ พ่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก หนูสัญญาว่าจะช่วยพ่อให้ได้” ขวัญอุษาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ในใจจะรู้ว่ายังมีอุปสรรคมากมายรออยู่

พ่อเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ไม่ต้องห่วงหรอกลูก ทำเท่าที่ทำได้นะ พ่อไม่อยากให้หนูต้องลำบากมากเกินไป แค่หนูสบายดี พ่อก็ดีใจแล้ว พ่อขอโทษนะที่ทำให้หนูต้องลำบาก”

คำพูดของพ่อทำให้ขวัญน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกทั้งตื้นตันและเศร้าในเวลาเดียวกัน แต่เธอเช็ดน้ำตาออกและยิ้มให้กับตัวเอง พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ภายใน

“ค่ะพ่อ ขวัญจะดูแลตัวเองดี ๆ พ่อก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกันนะคะ ขวัญรักพ่อค่ะ” ขวัญอุษาบอกลาและยิ้มแม้ว่าพ่อจะมองไม่เห็น

“พ่อก็รักหนู ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก” พ่อกล่าวก่อนที่จะวางสาย

หลังจากวางสาย ขวัญอุษานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จิตใจเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความคิดถึง ความห่วงใย และความมุ่งมั่นที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้น เธอรู้ว่าหนทางยังอีกยาวไกล แต่เธอจะไม่ยอมแพ้

ร่างผอมบางลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองจากแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ชีวิตของเธออาจจะเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าความพยายามและความรักของเธอจะนำพาเธอไปสู่วันที่ดีขึ้น

หลังจากที่ขวัญอุษาวางสายโทรศัพท์ เธอยังคงนั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของตัวเอง มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ความคิดถึงพ่อและความกดดันที่สะสมมา ทำให้หัวใจของเธอหนักอึ้งกว่าที่เคย เด็กสาวรู้ว่าชีวิตของเธอยังต้องดิ้นรนต่อไป แต่เธอก็ไม่อาจทิ้งความหวังที่เก็บไว้ในใจ

ในขณะที่ขวัญอุษานั่งอยู่เงียบ ๆ คุณหญิงธัญญาบังเอิญเดินผ่านมา เธอตั้งใจจะมาหาขวัญเพื่อพูดคุยบางอย่าง แต่เมื่อได้ยินเสียงสนทนาทางโทรศัพท์ คุณหญิงหยุดฟังโดยไม่ตั้งใจ ความจริงใจและความรักที่ขวัญอุษาแสดงออกผ่านบทสนทนากับพ่อ ทำให้คุณหญิงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและความกตัญญูที่อยู่ลึกในใจของเด็กสาวคนนี้

คุณหญิงธัญญาถอยกลับมายืนอยู่ที่ประตู รอให้เด็กสาวพูดคุยกับพ่อจนเสร็จ เธอรู้สึกสะท้อนใจและประทับใจในความมุ่งมั่นของขวัญอุษา การที่เด็กสาวต้องทำงานหนักเพียงเพื่อจะช่วยพ่อและครอบครัว ทำให้คุณหญิงเริ่มคิดว่าตัวเองควรช่วยเหลือขวัญอุษาให้มากกว่านี้

หลังจากขวัญวางสายไปแล้ว คุณหญิงธัญญาเคาะประตูเบา ๆ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้นมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“คุณหญิงป้า มีอะไรให้หนูรับใช้หรือเปล่าคะ” ขวัญอุษาถามด้วยความสุภาพ

คุณหญิงธัญญายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเล็ก ๆ และนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้เตียง ขวัญอุษารู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุณหญิงต้องการพูดอะไร

“ขวัญ ฉันได้ยินหนูคุยกับพ่อของหนูเมื่อกี้นี้” คุณหญิงเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เด็กสาวตื่นตกใจเล็กน้อยและหน้าเริ่มซีดลงเล็กน้อย เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีใครได้ยิน

“ไม่ต้องกังวลไปนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่สิ่งที่ฉันได้ยินทำให้ฉันคิดอะไรบางอย่างได้”คุณหญิงกล่าวต่อ

ขวัญอุษาก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เธอกลัวว่าคุณหญิงจะมองเธอในแง่ลบ หรือรู้สึกว่าเธอเป็นภาระ

“หนูไม่ต้องกังวลนะ ฉันเข้าใจดีว่าชีวิตของหนูไม่ได้ง่ายเลย การที่หนูต้องมาทำงานไกลบ้านเพื่อหาเงินไปช่วยพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยแค่นี้ ถือเป็นสิ่งที่ฉันควรชื่นชมในตัวหนูมากกว่า หนูเป็นเด็กที่กตัญญูและขยันขันแข็ง ฉันเห็นมาตลอดเวลาที่หนูอยู่ที่นี่” คุณหญิงพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ขณะที่สายตาแสดงความเมตตาอย่างแท้จริง

ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตากับคุณหญิง ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยคิดว่าคุณหญิงจะเห็นคุณค่าในตัวเธอขนาดนี้

“ขอบคุณมากค่ะคุณหญิงป้า หนูแค่พยายามทำให้ดีที่สุด หนูไม่อยากให้พ่อเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว” ขวัญอุษาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ยังคงยิ้มบาง ๆ

คุณหญิงธัญญายิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือขวัญอุษาอย่างอ่อนโยน “ฉันอยากช่วยหนูนะขวัญ หนูไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นภาระอะไร ฉันมีความสุขที่ได้ช่วยคนที่ตั้งใจทำงานอย่างหนู ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้หนูอีก และถ้าหนูต้องการส่งเงินกลับไปช่วยพ่อ ฉันก็จะช่วยเป็นบางส่วนเอง”

ขวัญอุษาตกใจและน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับความช่วยเหลือเช่นนี้ ความรู้สึกตื้นตันใจทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก

“หนูไม่รู้จะขอบคุณยังไงดีค่ะ หนู หนูซาบซึ้งมาก ๆ ค่ะ” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา มือของเธอที่กุมมือคุณหญิงไว้สั่นไหวเล็กน้อยด้วยความซาบซึ้งใจ

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกจ้ะ แค่หนูทำงานของหนูให้ดีที่สุด ฉันก็พอใจแล้ว” คุณหญิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และยิ้มอย่างจริงใจ

หลังจากการสนทนาจบลง ขวัญอุษารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอได้รับการช่วยเหลือที่เกินความคาดหวัง และมันทำให้เธอรู้สึกขอบคุณต่อคุณหญิงธัญญามากกว่าเดิม ความกังวลในใจที่เคยแบกรับไว้เริ่มเบาบางลง ร่างบางรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้เดินลำพังอีกต่อไป