บทที่6

บทที่ 6

ไป๋ซีเยว่มองปลาที่ตัวเองจับมาได้ ธารน้ำแห่งนี้แม้จะไม่ใหญ่นักแต่ก็มีปลาตลอด เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น

หญิงสาวตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อเพราะอยากรู้เรื่องเมืองเกิดของท่านแม่ของตน แม้จะเสี่ยงแต่สุดท้ายแล้วก็แค่ก้าวเดินลงไปในบ่อน้ำพุจะกลับเมื่อไรก็ได้อยู่แล้ว เพราะคิดอย่างนั้นจึงไม่ได้คิดมากอะไร

ถ้านับกันวันนี้ก็เป็นวันที่แปดแล้วที่ได้มาอยู่ที่นี่ ตอนแรกแม้จะสับสนเรื่องสถานที่ แต่ในใจกลับรู้สึกสงบต่างจากตอนนี้

แม้จะไม่ได้แสดงออกมาแต่ทุกครั้งที่เจอหน้ากับท่านผู้บัญชาการกู้ ซีเยว่ยอมรับเลยว่าตัวเองมีอาการบางอย่างเปลี่ยนไป

ริมฝีปากถูกกัดน้อย ๆ เมื่อภาพวันนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

“ทำไมถึงได้ฟุ้งซ่านแบบนี้นะไป๋ซีเยว่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว จะไปสนใจอีกทำไมกัน เหมือนหมาเลียปากแค่นั้นจริง ๆ” แม้จะพูดกับตัวเองแบบนั้น แต่หัวใจที่เต้นแรงแทบทะลุออกมา มันบอกให้รู้ว่าคำที่พูดนั้นไร้ซึ่งความจริง

เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็หาอะไรทำ รักษาคนก็ทำจนหมดแล้ว ตอนนี้ทหารเหล่านั้นแข็งแรงยิ่งกว่าม้าซะอีก แต่ซีเยว่กลับเพิ่งรู้ว่าสถานที่ที่คนอยู่กันมากมายแห่งนี้กำลังเกิดปัญหา

ตอนแรกที่มาอยู่ ได้กินแต่ผักดองทุกมื้อก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ปกติเวลาอยู่กับครอบครัวก็กินเช่นนี้ นาน ๆ จะมีน้ำแกงไก่ หรือไม่ก็น้ำแกงปลาบ้าง ไม่ได้เบียดเบียนชีวิตใครบ่อย ๆ จึงไม่เคยแย้งเรื่องอาหาร

แต่สำหรับคนที่ต้องรักษาบาดแผลภายใน การได้กินอาหารให้ครบหมวดหมู่อย่างที่ท่านแม่เคยบอกเป็นเรื่องสำคัญ ร่างกายจะฟื้นฟูเร็วกว่า ตอนนี้แม้ภายนอกเห็นว่าทุกคนอาการดีแล้ว แต่แผลภายในอาจจะยังเจ็บไปอีกเป็นเดือน หรือบางคนเป็นปี

ไป๋ซีเยว่ตัดสินใจออกไปหาโปรตีนแบบที่ท่านแม่เคยบอก แต่จะให้ไปฆ่าไก่นั้นหญิงสาวก็ไม่ถนัด แต่ถ้าเป็นปลานั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว โชคดีที่ลำธารแห่งนี้ยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าจะใกล้กับจุดที่พวกทหารไม่ให้ไป แต่ซีเยว่คิดว่าคนเหล่านั้นคงไม่ทำร้ายชาวบ้านธรรมดา

พอคิดจะอยู่ต่อก็เริ่มต้องเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ รอบตัว และด้วยเหตุนั้นทำให้รู้ว่า ที่ตรงนี้เป็นหน่วยงานของทหาร ปกติจะช่วยอำนวยความสะดวกเรื่องต่าง ๆ ให้ชาวบ้านตั้งแต่หลังยุคปฏิวัติวัฒนธรรม แต่แถวนี้เป็นมณฑลที่อยู่ห่างไกลออกมา จึงมีชนกลุ่มน้อยที่ต่อต้านรัฐบาลกลาง คนพวกนี้บางคนอยากแยกตัวออกไปจึงมีการโจมตีทหารอยู่เป็นช่วง ๆ

และเพราะอย่างนั้นจึงทำให้ทุกคนบาดเจ็บในวันนั้น เพราะหลายจุดถูกเหล่าคนที่ถูกเรียกว่ากบฏหรือกลุ่มต่อต้านรัฐโจมตี และยังเป็นเหตุให้เสบียงอาหารไม่พอในตอนนี้ด้วย โชคดีที่แป้งกับข้าวนั้นมาจากพื้นที่ จึงมีเหลือเฟือกินได้ทั้งนอกฤดูปลูกข้าวและเก็บเกี่ยว

กู้หยวนเฉิงที่ออกจากห้องประชุมเพื่อหาวิธีการรับมือกับทั้งเรื่องเสบียงและเรื่องการติดต่อกับหน่วยอื่น ๆ รู้สึกแปลกใจกับกลิ่นหอมในโรงอาหาร

“กลิ่นนี่” เขากวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะหยุดลงที่ไป๋ซีเยว่ที่ยืนอยู่หน้าหม้อต้มแกงหมอใหญ่ พร้อมกับทหารที่ถือถาดต่อแถวเรียงยาว พอทุกคนเห็นเขาเดินไปก็หลบทางให้

“ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” เขารู้สึกเหมือนอีกฝ่ายมีเรื่องให้เขาแปลกใจอยู่เรื่อย ๆ มันไม่ใช่แค่หน้าตา หน้าตาแบบไป๋ซีเยว่ คิดว่าหาในเมืองปักกิ่งคงได้อยู่หลายคน แต่ทั้งอายุยังน้อย และมีความรู้ และความคิด อีกทั้งยังมีความสามารถหลายอย่างอย่างนี้ เห็นทีจะมีอยู่ไม่มาก

“ก็ไม่เคยบอกว่าทำไม่ได้” ไป๋ซีเยว่ไม่ได้คุยกับกู้หยวนเฉิงดีแบบเมื่อก่อน อีกทั้งยังหลบตาชายหนุ่มตลอดอีกด้วย

“เธอมากินกับฉัน ส่วนอาหารเนี่ยให้คนอื่นมาทำ” กู้หยวนเฉิงพูดพลางตะโกนเรียกหาทหารที่มีหน้าที่ดูแลเรื่องตรงนี้

“มีคนหามาทำให้กินแล้วยังต้องให้เธอตักให้อีกหรือไง เมื่อก่อนใครดูแลกัน” น้ำเสียงที่มีอำนาจทำให้ทหารที่ดูแลโรงอาหารรีบวิ่งมาประจำหน้าที่ตัวเอง

“เขาไม่ได้...”

“มันไม่ใช่หน้าที่เธอ ให้เขาทำนั่นแหละดีแล้ว ว่าแต่ไปเอาปลามาจากไหน อย่าบอกนะว่า...” ไม่ใช่กู้หยวนเฉิงไม่รู้ว่าด้านล่างมีลำธาร แต่เขากลัวว่ามันจะเสี่ยงเลยยังไม่ได้สั่งการอะไรลงไป

“ใครพาไป” กู้หยวนเฉิงถามเสียงเข้มแต่ไป๋ซีเยว่กลับนิ่งเงียบเป็นคำตอบ

“กินก่อนแล้วค่อยคุยกัน” เขาเห็นอีกฝ่ายก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบก็พอจะเดาได้ สิ่งที่ไป๋ซีเยว่ทำเป็นเรื่องดี แต่เขากังวล กลัวว่าหญิงสาวจะได้รับบาดเจ็บหรืออันตราย หรือร้ายแรงกว่านั้นคือถูกคนพวกนั้นจับตัวไป ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงทำอะไรไม่ถูกแน่ ๆ

กู้หยวนเฉิงตักอาหารสำหรับตัวเองและหญิงสาวก่อนที่จะพาอีกฝ่ายออกมากินข้างนอกหลบสายตาผู้คน

“ลงไปที่ลำธารมาเหรอ” เสียงเข้มเมื่อครู่อ่อนลง เขารู้ว่าอีกฝ่ายใจดี แต่นี่มันอันตราย แต่แม้จะทำเสียงอ่อนลงแล้วไป๋ซีเยว่ก็ยังไม่ยอมตอบ

“ขอโทษที่ขึ้นเสียง ฉันก็แค่เป็นห่วง” ซีเยว่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “คนที่บาดเจ็บต้องกินโปรตีนบ้างจะได้หายเร็ว ๆ” กู้หยวนเฉิงมองหญิงสาว

“ที่จริงก็กำลังคิดหาวิธีแก้ไขอยู่ ขอบคุณนะที่เป็นห่วงทุกคน”

“หน้าที่ของหมอ”