บทที่ 2 วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า (1/5)

                                                                                        2

                                                                       วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า

           

            หลังจากชินอ๋องได้นำหลักฐานที่เจ้ากรมโยธามามอบให้ไปปรึกษาหารือกับฮ่องเต้ที่มีสีหน้าซีดเผือดคล้ายกับร่างกายไม่ใคร่จะดี ก็ได้รับพระบัญชาให้เขานำกำลังไปล้อมจับขุนนางทุจริต

            “เสด็จพี่ พระองค์ให้หมอหลวงมาตรวจพระวรกายหรือยังพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดพระองค์ถึงคล้ายคนไม่สบายเช่นนี้”

            “ตรวจแล้ว ไม่พบสิ่งใด คงเป็นเพราะช่วงนี้ข้านอนไม่ค่อยหลับ” ยามอยู่กับน้องชายเพียงคนเดียวฮ่องเต้ไม่ถือพระองค์แม้แต่น้อย

            “แต่ร่างกายของพระองค์ดูเหน็ดเหนื่อยกว่าที่ควรจะเป็นนะพ่ะย่ะค่ะ” ช่างคล้ายกับคนโดนวางยา

            “เอาเถิด เจ้าไปจัดการเรื่องนั้นให้แล้วเสร็จเถิด แม้จะไม่อาจสาวไปถึงตัวการใหญ่ได้ แต่ทว่าก็สามารถตัดบ่อเงินบ่อทองของพวกนั้นได้” ไม่คิดเลยว่าหลักฐานที่เพียรพยายามหากันสุดท้ายแล้วจะถูกนำมามอบให้ถึงมือน้องชายของพระองค์

            “เสด็จพี่ก็ดูแลตนเองด้วย แล้วกระหม่อมจะรีบกลับมา”

            “เจ้าก็ระวังตัวด้วย จู่ ๆ หลักฐานส่งมาถึงมือง่ายดายเช่นนี้ใจหนึ่งข้าก็กลัวว่าจะเป็นกลลวง” แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้ากรมโยธาไม่ได้เป็นคนของไทเฮา แต่ทว่าการระวังตัวไว้ก่อนย่อมเป็นเรื่องดี

            “กระหม่อมจะระวังตัวพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” หม่าเซี่ยอวี้ คารวะพี่ชายคนเดียวก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

            ‘หวังเพียงเจ้าปลอดภัยกลับมา น้องพี่’ นัยน์ตาของฮ่องเต้หม่นแสงลง ร่างกายที่โรยราลงทุกวันทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้ายิ่ง แต่อย่างไรพระองค์ก็ต้องยืนหยัดเพื่อปกป้องน้องชายให้ถึงที่สุด

            ส่วนเรื่องของสตรีใจยักษ์ผู้นั้น พระองค์กับชินอ๋องให้สัญญาต่อกันว่าจะต้องจัดการถอนรากถอนโคนคนพวกนั้นให้สิ้นซาก

            ทว่าค่ำคืนก่อนถึงวันเดินทางไปเมืองหลัวตง จู่ ๆ เจ้ากรมโยธาก็ล้มหมอนนอนเสื่อไม่ทราบสาเหตุ ทำให้หลี่ฮูหยิน ร้อนใจสั่งให้คนรีบตามหมอเป็นการด่วน

            “ท่านแม่ท่านพ่อเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ” หลี่เย่หรงที่ได้ยินเสียงวุ่นวายรีบเดินตรงมาหามารดาที่เรือน

            “พ่อของเจ้าจู่ ๆ ก็ล้มลงแล้วกระอักเลือดออกมา ตอนนี้หมดสติไปแล้ว เย่หรงแม่ใจคอไม่ดีเลย”

            “ท่านแม่แล้วท่านหมอ...”

            “แม่ให้คนตามมาแล้ว ท่านหมอกำลังตรวจอยู่ด้านใน”

            “ท่านพ่ออาจจะเคร่งเครียดกับการทำงานเกินไปหรือไม่เจ้าคะ”

            “อ่ะ! ท่านหมอออกมาแล้ว” หลี่ฮูหยินกล่าวก่อนจะรีบเข้าไปสอบถามจากท่านหมอ

            ‘ท่านพ่ออดทนอีกนิดนะเจ้าคะ’ คุณหนูหลี่คิด

            “ท่านหมอเจ้าคะ สามีข้าเป็นเช่นไรบ้าง”

            “อาการของท่านเจ้ากรมโยธาคล้ายถูกวางยาพิษ”

            “ยาพิษหรือเจ้าคะ” สิ้นเสียงกล่าว หลี่ฮูหยินทำท่าจะเป็นลมทำให้บุตรสาวต้องรีบเข้ามาประคอง

            “ท่านแม่ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ ข้ามียาถอนพิษ ท่านพ่อเคยประมูลยาถอนพิษร้อยแปดมาให้ข้า ไม่รู้จะใช้ได้หรือไม่”

            “อยู่ที่ใด เจ้าลองเอาออกมาให้ท่านหมอดู” จินเฟยจูผละออกห่างจากบุตรสาวก่อนจะรีบบอกให้เอายาถอนพิษออกมา

            “นี่เจ้าค่ะ”

            “ยาถอนพิษร้อยแปดหรือ ช่วยได้แต่อาจจะต้องกินต่อเนื่องอีกราว ๆ สามวัน อ่า...ในขวดนี้มีมากถึงห้าเม็ดย่อมเพียงพอแล้ว”

            “ดียิ่งเจ้าค่ะ” หลี่ฮูหยินดีใจยิ่งนักที่ผู้เป็นสามีปลอดภัยแล้ว

            “ท่านหมอ ยาพิษที่ท่านพ่อโดน เป็นยาพิษอันใดหรือเจ้าคะ”

            “พิษสือเจียวน่ะ เป็นพิษที่ไร้สีไร้กลิ่น สามารถเข้าสู่ร่างกายได้หลายทางทั้งผิวหนัง การสูดดมหรือกินเข้าไป”

            “แล้วหลังจากได้รับยาถอนพิษร้อยแปดไป ท่านพ่อจะกลับมาดีเหมือนเดิมหรือไม่เจ้าคะ” แม้จะทราบมาบ้างแล้วว่าพิษชนิดนี้ไม่ได้ทำอันตรายร่างกายมากเท่าใดนัก แต่ทว่านางก็อยากถามท่านหมอเพื่อความแน่ใจ

            “หลังจากได้รับยาถอนพิษร้อยแปดเม็ดที่สามแล้วต้องนอนพักร่างกายอีกห้าวันถึงจะกลับมาเดินเหินเช่นปกติ พิษสือเจียวไม่ร้ายแรงมากหากได้รับยาถอนพิษทันเวลา”

            “เช่นนั้นหลังจากนี้หากข้าอยากให้ท่านพ่อหายดีเร็วขึ้นข้าสามารถส่งคนไปเสาะหายาถอนพิษสือเจียวมาให้ท่านพ่อกินโดยตรงได้หรือไม่”

            “หากหายาถอนพิษสือเจียวมาได้ ร่างกายของท่านเจ้ากรมโยธาก็จะฟื้นตัวเร็วขึ้นอีก ประเดี๋ยวข้าจะเขียนใบสั่งยาบำรุงร่างกายให้ด้วย”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหมอ ประเดี๋ยวข้าจะให้คนไปส่งท่านพร้อมกับรับยากลับมาด้วย”

            “เจ้าค่ะ” เป็นว่านเถารับคำก่อนจะเชิญท่านหมอจากไป

            หลี่เย่หรงไม่รอช้าที่จะเข้าไปป้อนยาถอนพิษร้อยแปดให้บิดาที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงพลางนึกขอโทษในใจ

            ‘ทนทรมานอีกสักนิดเถิดนะเจ้าคะท่านพ่อ’ แท้จริงนางมียาถอนพิษสือเจียวแต่ทว่ารออีกสามวันค่อยลอบป้อนให้บิดา

            ทั้งหมดที่นางทำล้วนเพื่อตระกูลหลี่ นางจะไม่มีทางยอมให้ท่านพ่อเดินทางไปเมืองหลัวตงเด็ดขาด

             “เย่หรง พ่อของเจ้าจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” หลี่ฮูหยินที่รักใคร่สามีมากเอ่ยถาม

            “ข้าสัญญา ท่านพ่อจะต้องไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าจะให้คนช่วยสืบเสาะหายาถอนพิษสือเจียวมาช่วยอีกแรง”