เข้าสู่ระบบแชร์
5. ภารกิจแรก (ซ่อนนัยยะ)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-10-28 20:53:06
บทล่าสุด
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 10. ความทรงจำฟาโรห์
สองคืนต่อมา ฟาโรห์เมเรนคาเรทรงรับสั่งให้อัมพุชินี ต้มโอสถสมุนไพรถวายที่ภายในห้องทรงบรรทม หลังจากทรงวาดภาพกับเธอช่วงก่อนอาทิตย์ลับขอบฟ้ายามใกล้พลบค่ำเป็นเวลาแห่งสายลมพัดเอื่อยอ้อยสร้อยจากผืนทรายโดยรอบ โชยเอาลมหายใจแห่งชีวิตตามลำน้ำไนล์ หอบกระแสความอบอุ่นผ่านลอดเข้าบานประตูสลักหินโบราณ คลื่นแห่งชีวิตภายนอกกำแพงพระราชวัง คือหมุดหมายของเหล่าราษฎร ที่ดำรงชีพอย่างเรียบง่าย สงบสุข และปราศจากภัยร้าย ด้วยเพราะบารมีขององค์ฟาโรห์พระองค์นี้ ทว่าสำหรับตัวตนของพระองค์แล้วกลับหาความสงบภายในยากยิ่งเหลือเกิน แม้จะทรงประทับอยู่ภายในพระราชวังใหญ่โตอวดโฉมงดงามแม้แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียว...ในหทัยนั้นมิได้มีอารมณ์ที่เรียกว่า สงบสุข มีแต่เรื่องให้ทรงทุกข์กังวล ไม่ว่าจากงานราชการเมือง การปกป้องนคร นโยบายดูแลเหล่าผู้คนภายใต้พระราชอำนาจ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องวุ่นวายจากความอิจฉาริษยาจากทุกซอกทุกมุมภายในราชสำนัก ตั้งแต่สนม ข้าในราชสำนัก ไปจนถึงเหล่าเสนาบดีทุกระดับชั้นราชกิจขององค์ฟาโรห์มิใช่การทำหน้าที่แค่ประทับอยู่บนบัลลังก์แล้วสั่งการเท่านั้น แต่พระองค์ยังต้องส่งเหล่าทหารลับออกไปสอดส่อง เพื่อเป็นหูเป็นตาช่วยพ
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 9. ศิลปะบำบัดอาการ
ใจที่เคยแข็งดั่งหินผา กลับละลายเมื่อสบตา ... หทัยไยโหยหาแต่นาง”... ... ... ...บรรยากาศยามพลบค่ำ ณ ห้องทรงงานส่วนพระองค์ม่านสีงาช้างบางเบาปลิวไหวพลิ้วตามสายลมเอื่อยอ่อนจากลำน้ำไนล์ เสียงพิณบรรเลงแผ่วแว่วประสานร้อยเรียงตามจังหวะของเส้นสายจากมุมตำหนัก แสงตะเกียงน้ำมันทาทาบลงบนพระพักตร์องค์ฟาโรห์เมเรนคาเร พระเนตรยังไม่ห่างจากภาพวาดบนผืนผ้าเบื้องหน้าภาพนั้น คือ ดอกบัวหลวงสีฟ้า แซมด้วยสีทอง วาดด้วยมือของ จิตรกรหลวง เดิมนางคือหญิงทาสจากแดนกัมโพชน์ นามว่า...อัมพุชินี“เหตุใดเจ้าจึงเลือกวาดดอกไม้ดอกนี้” ฟาโรห์ตรัสถามโดยยังไม่ละสายตาจากภาพหญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเนิบช้า“เพราะดอกบัว... คือสิ่งเดียวที่งอกงามแม้อยู่ในโคลนตม ... ข้ากระหม่อมเพียงวาดสิ่งที่คล้ายหัวใจของพระองค์เพคะ” ฟาโรห์นิ่งไปครู่หนึ่ง... ก่อนเอื้อมพระหัตถ์รับพู่กันอีกด้ามจากเธอยามราตรี เป็นเวลาที่ฟาโรห์พระองค์นี้พยายามใช้บำบัดอาการลึกลับของพระองค์มาตลอด ไม่เคยมีผู้ใดล่วงรู้มาก่อนว่า พระองค์มีอาการอะไร แม้บรรดาสนมทั้งหลายยังไม่เคยได้ใกล้ชิดกับพระองค์ก่อนทรงบรรทม แต่ก็มีเสียงกระซิบในวังหลวงเล่าลือถึงอาการสุดพิสดารพระองค์เองก็เค
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 8. ผู้ร้าย (ยัง) ลอยนวล
ในเงามืดของวังหลวง มิตรอาจเป็นศัตรู และศัตรู… อาจคือ คนที่ชิดใกล้... ... ... ...เงาราตรีครอบคลุมวังหลวงแห่งไอยคุปต์อีกครั้ง สายลมจากแม่น้ำไนล์พัดผ่านม่านบางเบาในตำหนักหลวง แต่หทัยของฟาโรห์เมเรนคาเรยังมืดมน...ไร้ทางออกใคร… กันแน่ที่บงการอยู่เบื้องหลังการลอบสังหารอัมพุชินีภายในห้องขังใต้พระราชวังหลวงนาเยรี สนมคนโปรดที่เคยถวายงานพัด บัดนี้ถูกนำตัวมาเบื้องหน้าฟาโรห์อีกครั้ง ดวงตาของนางแดงก่ำ ร่างกายสั่นระริกหวั่นโทษทัณฑ์ถึงแก่ชีวิต"เจ้ารู้...ใช่หรือไม่ฮะ!!! ว่าข้าอาจประหารเจ้าทั้งที่ยังไม่ทันถามเหตุผล"สุรเสียงของฟาโรห์นิ่งเย็นยะเยียบ แต่แววพระเนตรที่กำลังจ้องนางกลับเปี่ยมไปด้วยพายุอารมณ์ เมื่อทรงรับฟังคำยืนยันนั้นอีกครั้ง"ข้ากระหม่อม... ไม่ได้ลอบวางยาพิษ เพคะ... ข้าเพียงทำตามคำสั่ง""ของใคร!!!" ฟาโรห์ตวาดลั่นนาเยรีสะดุ้งสุดตัว ก่อนกล่าวเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน..."พระมารดาเงา เพคะ...!!!" นางยังยืนยันคำพูดเดิมทันทีที่นางเอ่ยนามนั้น บรรยากาศในห้องขังหยุดนิ่ง เหล่าทหารเวรยามไม่กล้าแม้แต่กะพริบตาแต่ในขณะนี้ดวงเนตรของฟาโรห์เมเรนคาเรกลับนิ่งสงบ...ทรงหรี่พระเนตรลงราวกับกำลังตรึกตรองอย่างถ
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 7. ปริศนายาพิษ
“คมมีดนั้นคือเพียงปลายทาง แต่ยาพิษ… ซึมซาบถึงใจกลางวิญญาณ”... ... ... ...กลิ่นคาวโลหิตที่คละคลุ้งในลมหายใจแห่งรัตติกาลนั้น ยังติดอยู่ในนาสิกของฟาโรห์เมเรนคาเร…เวลาล่วงมาหลายชั่วยาม ร่างของอัมพุชินีหญิงงามผู้เคยเปล่งปลั่งดั่งบัวหลวงในยามรุ่งอรุณ บัดนี้...ไม่ดีขึ้น แต่กลับนอนนิ่งไร้เสียงอยู่ภายใต้ผ้าห่มขลิบทองบนแท่นบรรทมภายในห้องรับรองข้างห้องบรรทมของฟาโรห์ สีหน้าซีดเซียวบนดวงหน้างามผ่อง ขณะนี้ดุจวิหคถูกแรงลมร้ายกำลังพัดมา...พรากเอาดวงวิญญาณของเธอไปโลหิตหล่อเลี้ยงทั่วหทัยของพระองค์เย็นวาบด้วยปริวิตกอย่างยิ่งยวดย้อนคืนสู่เหตุการณ์ก่อนหน้า…เสียงกรีดร้องของอัมพุชินีที่กำลังขอความช่วยเหลือ ขณะนักฆ่าในชุดผ้าคลุมดำจู่โจมเธออีกครั้ง หลังจากมีดสั้นแค่เฉียดหัวไหล่ฉีกผิวบริเวณนั้นเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่ด้วยยาพิษที่ชโลมไว้ตรงปลายแหลมนั้นที่ทำให้เธอทรุดหนัก หลังจากแพทย์หลวงได้รักษาบาดแผลได้เพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้นหลังคาภายในราชวังหลวงราวกับสั่นสะเทือน แผ่กระแสความวุ่นวายปกคลุมไปทั่วทุกตำหนัก“นางจิตรกรหลวงได้รับบาดเจ็บ!!! มีดอาบยาพิษ!!!”ย้อนรอยนาทีแห่งมัจจุราช ... ซึ่งฟาโรห์ในขณะนั้นเสด็จอ
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 6. สงครามเงาแห่งตำหนักใน
แผนร้าย ลอบสังหาร และเพลิงริษยาที่แผดเผา...ลงตรงกลางตำหนักจิตรกรหลวง... ... ... ...กลางค่ำคืนที่กระแสลมร้อนแห้งแล้งพัดเอื่อยอ้อยสร้อยแผ่วผ่านเงาแห่งแสงจันทรา ที่ค่อยๆ ทอดผ่านม่านผ้าไหมสีทองบางเบาภายในตำหนักของจิตรกรหลวง อัมพุชินีนั่งวาดภาพอยูในห้องของตนอย่างเงียบๆ สีน้ำจากกลีบบัวหยดแต้มลงบนผืนผ้าอย่างบางเบา ดวงตาของเธอยังคงเปล่งประกายแห่งความฝัน แม้หัวใจจะรู้ดีว่าโลกเบื้องหลังม่านผ้าสีงามนั้นไม่เคยอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อยเพียงไม่กี่วัน นางทาสจากกัมโพชน์กลับกลายมาเป็น ‘จิตรกรหลวง’ และผู้ถวายงานอย่างใกล้ชิดแด่ฟาโรห์เมเรนคาเร นามของเธอเริ่มกระซิบผ่านจากปากต่อปากในหมู่สนมชั้นสูง สะกิดความรู้สึกให้เกิดแรงกระเพื่อมขยายจากวงเล็กกลายเป็นวงกว้างของบรรดาหญิงงามผู้อยู่ในวังมานานนับสิบปี“ข้าจะไม่ยอมให้หญิงทาสไร้รากเหง้าเช่นนาง ลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อไป!!!” เสียงเย็นเยียบของ ‘เมเรตา’ สนมรองต้นผู้มากด้วยอำนาจยิ่งกว่าสนมเอกเนเฟรตารี ดังสะท้อนก้องในห้องประชุมลับกลางค่ำคืน หญิงงามจากราชวงศ์แห่งธีบส์ผู้ถูกขนานนามว่า ‘นกยางขาวแห่งลุ่มน้ำไนล์’ กลับกลายเป็นสตรีที่ขุ่นมัวด้วยแรงริษยาสูงยิ่งกว่านางผู้ใด“พระองค
อัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์ 5. ภารกิจแรก (ซ่อนนัยยะ)
ค่ำคืนนี้ พระราชวังหลวงแห่งไอยคุปต์เรืองรองทอประกายแสงแห่งดวงตาเทพรา พระจันทร์ทรงกลดฉาบแสงเงินบนหลังคาทองคำของตำหนักทุกหลัง และในท่ามกลางอุทยานหลวงที่เงียบสงบ ท้องฟ้าดูเหมือนจะเฝ้ามองการเริ่มต้นของบริบทที่สำคัญยิ่ง ...ที่มีเพียงหัวใจสองดวงเท่านั้นที่เข้าใจความหมายในท่วงทำนองความเป็นไปอัมพุชินี ยืนอยู่หน้าตำหนักขนาดย่อมติดสวนบัวหลวง ที่เพิ่งได้รับพระราชทานจากฟาโรห์เมเรนคาเร พร้อมตราตำแหน่ง "จิตรกรหลวงแห่งไอยคุปต์" เธอเป็นหญิงทาสคนแรกในหน้าประวัติศาสตร์ของพระราชวังทองคำแห่งนี้คำกล่าวขานนี้ไม่ใช่เพียงชื่อเรียก หากคือ 'เกียรติยศ' ที่ไม่มีนางทาสนางใดในไอยคุปต์เคยได้ครอบครองมาก่อนพื้นที่ทำงานภายในตำหนักที่นางได้รับนั้นไม่ได้กว้างใหญ่ แต่ทว่าเต็มไปด้วยแสงเทียน กลิ่นบัวหลวง และพู่กันที่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะหินมีผืนผ้าเปลือกไม้จากแคว้นอียาเทป รอให้ศิลปะจากปลายนิ้วเรียวของเธอมอบชีวิตให้อย่างมีสีสัน“ตำแหน่งนี้...หาใช่เพื่อข้าแต่ผู้เดียว...”อัมพุชินีพึมพำ...“หากเพื่อแคว้นที่ล่มสลาย เพื่อพระบิดา เพื่อความทรงจำที่มิอาจถูกลบเลือน”ในขณะเดียวกัน ฟาโรห์เมเรนคาเร เสด็จกลับสู่ตำหนักปร
บางทีคุณอาจจะชอบ
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ32.9K viewsสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ18.8K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง523.9K viewsภรรยามิหวนคืน
ไห่ถาง16.9K viewsหญิงใบ้ในกำมือแม่ทัพปีศาจ
บ้านเขมปัณณ์1.7K viewsเจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว
ซูเมี่ยวหลิง1.7K viewsทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน
ชวี่เหว่ย9.7K viewsลิขิตรักข้ามกาลเวลา
ซินเหมย / ณศิกมล3.9K views
