ตอนที่ 9 ออกงานกับท่านอ๋อง

 

ลี่อินได้แต่เดินเจ้าไปโดยมีท่านอ๋องเวยเดินไปด้วยทุกที่จนนางเริ่มรู้สึกว่าเขาตามติดมากเกินไป เมื่อมีผู้คนมาทักทาย หนึ่งในนั้นคือโอหยางรุ่ย

“ลี่อิน ทางนี้ๆ เจ้าก็มาด้วยหรืองานนี้”

“พี่โอหยาง ท่านพ่อส่งจดหมายมากะทันหันให้ข้ามาร่วมงานนี้เจ้าค่ะ”

“เช่นนี้เนี่เอง เอ่อ..คารวะท่านอ๋องเวยพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม คุณชายโอหยางท่านมากับผู้ใดงั้นหรือ อ้อ สตรีเมื่อวานนี้ ใช่คู่หมั้นของท่านหรือไม่”

“เอ่อ คือว่า อันที่จริงคู่หมั้นของข้านั้นคือ..”

“หืมมม เจ้าว่าอะไรนะ”

ท่านอ๋องพูดพร้อมส่งสายตาดุดันไปให้โอหยางรุ่ยพร้อมกับใช้มือพาดมาที่ไหล่ของลี่อินและกระชับนางเข้าไปหาตัวจนนางต้องหันไปมองเขา

“เอ่อ ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องกระหม่อมขอตัวไปคุยกับสหายด้านนั้นก่อน เอ่อ ลี่อินแล้วเจอกันนะ”

“เอ่อ พี่โอหยาง แล้วพบกันใหม่เจ้าค่ะ ท่านอ๋องเพคะ พระองค์จะไม่ไปประทับอยู่ที่ของตนเองหรือเพคะ มาเดินตามหม่อมฉันอยู่ได้ คนทั้งงานเข้าใจผิดหมดแล้ว”

“เข้าใจสิ่งใดผิดงั้นหรือ ก็งานนี้เป็นภารกิจของเจ้า ออกงานกับข้า เจ้าสงสัยสิ่งใด”

“หม่อมฉันไม่ชอบใช้คำเป็นทางการ”

“ก็ไม่ต้องใช้ หวังเจาก็ไม่ใช้เช่นกัน พูดธรรมดาก็ได้”

“ไม่ได้ งานนี้ฝ่าบาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง ท่านก็เป็นคนในราชวงศ์ จะไม่ใช้คำพวกนั้นได้อย่างไรเพคะ”

“ก็แค่ราชวงศ์เดิม หึ ”

“เจียอี ทางนี้ ขอตัวก่อนนะเจ้า เอ่อ เพคะ”

ลี่อินเดินออกไปหาอินเจียอีสหายของนางซึ่งเป็นบุตรีของใต้เท้าอินซึ่งเป็นหมอหลวงในวังหลวง

“นางคือใครอีกล่ะ”

“บุตรีใต้เท้าอินสง หมอหลวงของสำนักหมอหลวงในวังขอรับ”

“สหายเยอะเสียจริง เดินทั้งงานทักแทบไม่หมด”

“ท่านอ๋องพูดราวกับว่า..”

“อะไร..”

“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องเดินไปทั่วงานแต่สายตาไม่ละไปจากหงลี่อินเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่านางจะเดินไปที่ใดเขาก็จะมองตามเสมอ จนถึงเวลานั่งประจำที่เพื่อรอรับเสด็จเขาจึงเดินไปดึงนางมาเพื่อมานั่งใกล้ๆเขา

“มานี่”

“ไปไหน หม่อมฉันจะนั่งกับเจียอีเพคะ”

“มานั่งกับข้า”

“แต่ว่าที่นั่งนั่น”

“เงียบเถอะแล้วตามมา”

ลี่อินต้องเดินตามเขาไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกสายตาล้วนแต่จับจ้องมาที่นางกับท่านอ๋องเวยพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาที่เริ่มขึ้นทั้งๆที่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์

“เกรงใจกันหน่อยเถอะ เบาๆก็ได้ เฮ้อ”

“เจ้าถอนหายใจบ่อยเกินไปแล้วนะ มีเรื่องหนักใจอะไรถึงต้องมานั่งถอนหายใจบ่อยถึงเพียงนี้”

“ยังจะถามอีก”

ลี่อินทำได้แค่บ่นออกมาเบาๆ นี่เขาแกล้งไม่รู้หรือว่ารู้แล้วแต่แกล้งกันแน่ถึงได้ทำตัวนิ่งเฉยได้แบบนี้ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นตรงหน้า ลี่อินแอบนับถือความไร้ความรู้สึกของเขาในบางทีเช่นกัน บางครั้งนางก็นึกอยากเป็นแบบเขา ไม่ต้องสนใจคนรอบข้าง มันคงจะดีมากจริงๆ

“นั่นบุตรีท่านมหาเสนาบดีหงใช่หรือไม่ เหตุใดนางมานั่งกับท่านอ๋องเวยเล่า”

“เห็นสกุลหลิงบอกว่านางเป็นคู่หมั้นท่านอ๋องนะ”

“ว่าอย่างไรนะ คู่หมั้นงั้นหรือ ไม่หรอกกระมัง ท่านอ๋องจะหมั้นหมายทั้งทีจะปุบปับเพียงนี้เลยหรือ”

“เงียบปากเสีย พวกท่านไม่กลัวตายหรืออย่างไร กล้านินทาท่านอ๋องเวย ไม่รู้หรือว่าเขาโหดเพียงใด”

“เหตุใดจะไม่รู้เล่า เจ้าดูแค่สายตาเขาสิ แค่มองก็ขนลุกแล้ว”

“เฮ้อ เมื่อไหร่งานจะเลิกเสียที”

“เจ้าเบื่อหรือ เจ้าถอนหายใจครั้งที่แปดสิบสี่แล้ว”

“นี่ท่านนับด้วยหรือ”

เขาหันมามองนางด้วยหน้าตาดุดันและหันกลับไปนั่งเป็นท่อนไม้อีกครั้ง

“คนบ้าอะไรดุชะมัด”

มันน่าเจ็บใจตรงที่เมื่อนั่งอยู่ตรงนี้แล้วมองเขา ทั้งๆที่ขึ้นชื่อว่าเป็นท่านอ๋องผู้เย็นชา แต่หน้าตาที่ดุจเทพเจ้าปั้นออกมานี่มันก็แอบทำให้หัวใจสตรีหลายๆคนที่เห็นหวั่นไหวได้โดยง่ายเช่นกัน

“หากเจ้ายังมองอีก ข้าจะหันไปจูบเจ้าตอนนี้เลย”

“ใครบอกว่าข้ามองท่านกัน”

“แล้วเจ้ามองผู้ใด”

เขาหันไปมองผู้ที่นั่งอยู่ถัดจากเขาไป คุณชายโอหยางกำลังคุยกับสหายรุ่นเดียวกันตรงที่เขานั่งอยู่ แต่เขาลืมไปว่าตรงนั้นก็มีอันเจียอีนั่งอยู่ด้วย

“หากเจ้ามองเขาอีก ข้าจะให้คนไปล้วงลูกตาเขาออกมาให้บอดเลย มองไปด้านโน้น”

“อะไรของท่านอ๋องเพคะ ทางนั้นมีอะไรน่าสนใจตั้งมากมาย เหตุใดต้อง..”

ท่านอ๋องหันมาจับคางลี่อิน และค่อยๆดึงเข้าไปใกล้เขา ทำเอาทั้งงานเริ่มกลั้นหายใจพร้อมกับเสียงที่เงียบลงเพราะจับตามองทั้งคู่อยู่

“เจ้ากล้าท้าทายความอดทนของข้าก็ลองดู หากเจ้ายังมองเขาอยู่ ข้าจะสั่งให้คนไปจับเจ้าหน้าจืดนั่นแล้วแขวนมันห้อยหัวลงมาจากประตูเมือง”

“พระองค์ช่างไร้เหตุผล สั่งลงโทษคนทั้งๆที่ไม่มีความผิดได้เช่นไรกันเพคะ ปล่อยคางข้านะ”

“โทษงั้นหรือ มีสิ เขาเสียมารยาทกับข้า เมื่อครู่ที่เข้ามาในงานเขาทักทายเจ้าก่อนจะคำนับให้ข้า นั่นก็เท่ากับลบหลู่เบื้องสูง มากพอที่ข้าจะลงโทษเขาแล้ว”

“ท่านอ๋องปล่อยนะ หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ”

“อยู่เฉยๆทำตัวดีๆ อย่าให้พูดซ้ำ”

ว่าแล้วท่านอ๋องก็จับหน้าลี่อินหันไปมองตรงๆก่อนจะปล่อยมือ ลี่อินหันมาค้อนให้เขา ท่านอ๋องยังคงไม่ได้มองมาที่นางแต่ยกชาขึ้นดื่ม

“เจ้าอยากจะลองดีงั้นหรือลี่อิน”

“เผด็จการ คนใจโหด”

“อีกสักครู่ ฝ่าบาทจะเสด็จมา ข้ามีของกำนัลมาประทานให้ เจ้าเป็นตัวแทนไปมอบ และสังเกตอาการของฝ่าบาทให้ข้า”

“เหตุใดต้องเป็นหม่อมฉันเล่า”

“เพราะว่าเจ้า…มากับข้าเช่นไรล่ะ”

“หม่อมฉันมิใช่สาวใช้ของพระองค์”

“เมื่อวานเจ้าประกาศตัวเองว่าเป็นคู่หมั้นข้านะ”

“แต่นั่นเพราะหม่อมฉันจะช่วยคุณชายซูไม่ใช่ท่านอ๋อง”

“แล้วต่างกันตรงไหน ไหนๆก็สมอ้างแล้ว”

“แต่ว่า…”

“ขบวนเสด็จมาแล้ว”

“เอาแต่ใจตัวเอง น่ารำคาญ”

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์อายุยืนหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

“ทุกท่านเชิญตามสบาย นั่งลงเถิด”

“ขอบพระทัย”

“เสียงแหบพร่า หายใจแรง ฝีเท้าเบา พระองค์ป่วยจริงๆ”

“เจ้าแค่มองเท่านี้ก็รู้แล้วหรือ”

“หากจะรู้มากกว่านี้ต้องเข้าไปใกล้กว่านี้เพคะ”

“ทูลฝ่าบาท วันนี้กระหม่อมมีของกำนัลมาถวาย ขออนุญาตให้นางเป็นผู้มอบแทนเนื่องจากกระหม่อมบาดเจ็บที่ข้อมือพ่ะย่ะค่ะ ขอให้เสด็จพี่มีอายุมั่นอยู่เป็นมิ่งขวัญราษฎรพันปีพ่ะย่ะค่ะ”

“อ๋องเวย เจ้าเกรงใจไปแล้ว อ้าวนี่เจ้าคือบุตรีท่านเสนาบดีหงมิใช่หรือ ข้าจำเจ้าได้”

“หงลี่อินถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ ขอพระองค์ทรงมีพลานามัยที่แข็งแรงอยู่ค้ำฟ้าชูแผ่นดินเพื่อความรุ่งเรืองของต้าหมิงเพคะ”

“ยอดเยี่ยม ดียิ่งนัก ข้าชอบเจ้า นี่คือสิ่งใดงั้นหรือ”

“นี่คือ ( นี่มัน!!” …)"

“โสมหิมะสีขาวพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่ ข้าได้มาจากพวกคนแคว้นเปอร์เซียร์ที่มาค้าขาย เขาบอกว่าเป็นสมุนไพรชั้นยอดของที่นั่น เมื่อเสวยกับชาเป็นยาอายุวัฒนะที่ยอดเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ”

“ทูลฝ่าบาท หากให้หม่อมฉันแนะนำ พระองค์ควนฝานบางแบบบางๆแล้วแช่น้ำผึ้งเอาไว้ เมื่อมีอาการไอหรือเจ็บคอสามารถนำมาเทผสมกับชาเพื่อป้องกันอาการระคายคอได้เพคะ อีกส่วนนำไปดองกับสุราหมักเพื่อฟื้นฟูกำลังได้เพคะ แต่ว่า…”

“แต่ว่าอะไรงั้นหรือ”