บทที่ 63 ความทะเยอทะยานของเหยียนเซียว

ในขณะที่ทางจวนโหวมีคนกำลังพยายามเร่งสานความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา ทางจวนตระกูลเหยียนหรืออดีตจวนไหวกั๋วกงก็กำลังตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความตึงเครียด เหยียนฮูหยินผู้เคยได้ดำรงตำแหน่งฮูหยินของท่านกั๋วกงก็กำลังนั่งร้องไห้อ้อนวอนขอให้บุตรชายหาหนทางช่วยสามีที่ในยามนี้ถูกขังอยู่ในคุกของกรมอาญา

“เจ้าไม่คิดจะช่วยท่านพ่อของเจ้าจริงๆ หรือ เสียแรงที่พ่อของเจ้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า” เหยียนฮูหยินเอ่ยพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาด้วยท่วงท่าที่ดูอ่อนแอและบอบบางราวกับว่าจะแตกหักได้ทุกเมื่อ

“จะให้ข้าช่วยอย่างไร ให้ข้าไปคุกเข่าขอพระเมตตาแล้วทำให้ข้าและสกุลเหยียนทั้งสกุลถูกฝ่าบาทหวาดระแวงและคิดว่าพวกเราสกุลเหยียนมีความทะเยอทะยานในราชบัลลังก์เช่นนั้นหรือ ท่านแม่อย่าได้ลืมสิว่าฮุ่ยเอ๋อต้องเสียสละอะไรไปบ้าง ยามนี้นางกำลังได้รับความโปรดปรานท่านอยากให้ฝ่าบาททรงตระหนักได้ว่าการกระทำของท่านพ่อล้วนเป็นเพราะความทะยานอยากที่จะยึดครองกองกำลังของจวนโหวแล้วทำให้ชีวิตของฮุ่ยเอ๋อและองค์ชายน้อยต้องตกอยู่ในอันตรายหรือ” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้เหยียนฮูหยินส่ายหน้า

“นางได้รับความโปรดปรานถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่คิดจะทำเพื่อเจ้าและบิดาของเจ้าเลยสักนิดแล้วเจ้าจะเป็นห่วงนางไปทำไมกัน” คำพูดประโยคนี้ของเหยียนฮูหยินทำให้เหยียนเซียวขยับกายลุกขึ้นแล้วจ้องมองมารดาด้วยสายตาอันแข็งกร้าว

“ท่านแม่! ในใจของท่านยังคิดว่าฮุ่ยเอ๋อเป็นบุตรสาวของท่านอยู่อีกหรือไม่ พวกท่านต่างก็พากันผลักไสให้นางเข้าวังเพื่อให้นางช่วยพยุงฐานะของจวนไหวกั๋วกงแต่พวกท่านกลับไม่เคยคิดถึงความทุกข์ยากลำบากใจของนางบ้างเลย อีกทั้งเมื่อดูจากความสัมพันธ์ของท่านกับท่านพ่อ ท่านยอมรับกับข้ามาตามตรงเถิดว่าแท้จริงแล้วท่านเป็นห่วงท่านพ่อที่ถูกคุมขังอยู่ไม่เท่ากับที่ท่านรู้สึกเสียดายตำแหน่งฮูหยินของท่านกั๋วกงหรอก”

“เหยียนเซียว เจ้าลูกอกตัญญู เจ้าคิดกับแม่เช่นนี้ได้อย่างไร หึหึ อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่ายามนี้เจ้ากำลังคิดวางแผนอันใดอยู่ ทั้งเรื่องคนที่เจ้าลักลอบไปยั่วยุฉินอ๋องให้คิดก่อการกบฏ ทั้งเรื่องที่เจ้ายุแยงทำให้ฝ่าบาททรงหวาดระแวงองค์ชายใหญ่และหยางเต๋อเฟย ยังมีเรื่องที่ลักลอบติดต่อกับสกุลหม่าของแคว้นต้าเป่ยอีก เจ้าอย่าได้คิดว่าการกระทำของเจ้าจะรอดพ้นหูตาของแม่ไปได้” เมื่อเหยียนฮูหยินเอ่ยเช่นนี้เหยียนเซียวก็จ้องมองมารดาของเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ในเมื่อท่านแม่รู้แล้วก็ควรที่จะสงบปากสงบคำเอาไว้ หากอยากจะให้ท่านพ่อรอดพ้นจากการถูกคุมขังพวกเราก็ต้องโค่นล้มสกุลหลี่ให้ได้ก่อน ยามนี้พวกเราไร้ซึ่งกำลังสิ่งที่ทำได้ก็มีแค่เพียงคำว่าอดทนเพียงเท่านั้น” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยเช่นนี้เหยียนฮูหยินก็ส่ายหน้า

“ท่านพ่อของเจ้าเขาแก่แล้ว จะทนรับความยากลำบากจากการถูกคุมขังได้อย่างไร เซียวเกอเอ๋อเจ้าเป็นลูกที่เขารักมากที่สุดแล้วเจ้าจะทนมองเขาแบกรับความทุกข์ยากในคุกได้หรือ”

“ท่านแม่ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดจะช่วยเหลือท่านพ่อ อย่างน้อยการได้รับโทษจากการคิดฆ่าขุนนางในราชสำนักก็ยังดีกว่าการได้รับโทษจากการก่อกบฏ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเตือนท่านพ่อหลายครั้งแล้วว่าอย่าพึ่งลงมือแต่ท่านพ่อกลับไม่เชื่อข้า” เหยียนเซียวเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมาแต่เหยียนฮูหยินกลับส่ายหน้า

“เขาจะกล้าเชื่อเจ้าได้อย่างไร เจ้าคิดเช่นไรกับนิ่งอันโหวฮูหยินคิดว่าพ่อกับแม่ไม่รู้หรือ เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ฝ่าบาททรงตรัสถามว่าผู้ใดยินดีจะแต่งงานกับนาง ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่านางคือเผือกร้อนที่มาพร้อมกับความไม่ไว้วางพระทัยของฝ่าบาท แต่เจ้าก็ยังกล้าออกหน้ากราบทูลขอพระราชทานสมรสกับนาง เคราะห์ดีที่นิ่งอันโหวออกหน้ารับนางไป ไม่เช่นนั้นท่านพ่อของเจ้าก็คงจะต้องถูกฝ่าบาทหาเรื่องถอดยศและถูกคุมขังตั้งนานแล้ว” คำพูดของเหยียนฮูหยินทำให้เหยียนเซียวหัวเราะออกมาเบาๆ

“นี่ท่านแม่คิดว่าข้าจะหลงใหลสตรีจนทำให้สกุลเหยียนต้องตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่เช่นนั้นหรือ” เหยียนเซียวเอ่ยถามพลางจ้องมองมารดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ท่านแม่หากข้าลุ่มหลงโม่ชิงเยว่จริงแล้วข้าจะแต่งสุ่ยอี้หรงเข้าจวนมาทำไมกัน ตอนที่สุ่ยอี้หรงรวมหัวกับน้องสาวเพื่อวางแผนรังแกโม่ชิงเยว่ข้าเคยเอ่ยวาจาคัดค้านนางหรือว่าห้ามปรามสุ่ยอี้หรงสักครั้งหรือไม่ สำหรับข้าแล้วแม้ว่าจะเคยพึงพอใจในตัวนางมากเพียงไรแต่ถ้าเพื่อการใหญ่ข้าก็ไม่มีทางเอาการใหญ่ของข้าไปเสี่ยงเพื่อสตรีเพียงคนเดียวหรอก” เหยียนเซียวเอ่ยพลางส่ายหน้า

“ท่านแม่อาจจะลืมไปแล้วว่าฮุ่ยเอ๋อต้องเข้าไปอยู่ในวังเพราะเหตุใด แต่ข้าไม่เคยจะลืม จากเด็กสาวที่ไร้เดียงสาความคิดความอ่านไม่ซับซ้อนแล้วยามนี้เล่านางเป็นเช่นใดท่านก็น่าจะเห็น ไม่เพียงดวงตาฉายแววไร้ความสุขแต่ยามนี้นางกลายเป็นคนที่ต้องคิดและวางแผนตลอดเวลาเพื่อจะได้สามารถเอาตัวรอดได้ในวังหลวงแห่งนั้น” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยเช่นนี้เหยียนฮูหยินก็นิ่งงันไป

“ดังนั้นคนที่ทำให้นางต้องไปอยู่ในสถานที่กินคนเช่นนั้นอย่างท่านพ่อก็สมควรจะต้องได้รับความยากลำบากเสียบ้าง แต่ท่านก็ไม่ต้องกังวลใจไปหรอกเมื่อข้าก่อการได้สำเร็จเมื่อไหร่ข้ารับรองว่าสิ่งแรกที่ข้าจะทำก็คือการช่วยเหลือท่านพ่อออกจากคุกของกรมอาญาอย่างแน่นอน” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นนี้เหยียนฮูหยินก็ไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมาอีก ด้วยรู้ดีว่าในยามนี้บุตรชายของนางผู้นี้ไม่ใช่บุตรชายผู้สุดแสนจะเชื่อฟังคำพูดของนางดังเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว

“เช่นนั้นแม่ก็ได้แต่หวังว่าเจ้าจะก่อการได้สำเร็จ” เหยียนฮูหยินเอ่ยพลางจ้องมองบุตรชายที่ในยามนี้ความคิดความอ่านของเขาล่วงหน้าไปไกลเกินกว่าที่นางสามารถคาดเดาได้แล้ว

“เรื่องฮุ่ยเอ๋อ เจ้าไม่คิดว่าแม่เองก็ปวดใจหรือ นางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของแม่ เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูเสยยิ่งกว่าไข่ในหิน แต่ความหวาดระแวงของฝ่าบาทใช้ว่าพึ่งจะเริ่มมีแค่เพียงวันสองวัน หากพ่อกับแม่ไม่ตัดใจยกนางที่เป็นที่รักมากของตนเองเข้าวัง เจ้ายังคิดว่าฝ่าบาทจะทรงมอบความโปรดปรานและยกย่องเจ้าจนเจ้าได้ตำแหน่งราชเลขาธิการหรือ เซียวเกอเอ๋อเจ้าเองก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของแม่เช่นกัน นอกจากความรักที่แม่มอบให้เจ้าแล้วความคาดหวังทั้งหมดของแม่ก็คือการที่เจ้าจะสามารถนำพาให้วงสกุลของพวกเรารุ่งโรจน์เพื่อคนในรุ่นต่อๆ ไป เพื่อที่บุตรหลานของข้าที่พวกเจ้าให้กำเนิดจะได้มีชีวิตที่ดี ไม่ต้องเผชิญกับความยากลำบากเฉกเช่นฮุ่ยเอ๋ออีก” เหยียนฮูหยินเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมาแล้วจึงได้เอ่ยต่อ

“เจ้าจะเข้าใจคำพูดของแม่หรือไม่ก็คงต้องขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วว่าเจ้าจะละวางอคติในใจที่เจ้ามีต่อพ่อกับแม่ได้หรือไม่ แต่มีสิ่งหนึ่งแม่อยากจะให้เจ้าจดจำเอาไว้นั่นก็คือทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกับแม่ทำก็เพื่อชีวิตในวันข้างหน้าของพวกเจ้าทั้งนั้น” เหยียนฮูหยินเอ่ยพลางลุกขึ้นแล้วก็เดินออกจากเรือนพักของเหยียนเซียวด้วยท่วงท่าที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าจนเหยียนเซียวสามารถสัมผัสได้ แต่เขาก็ยังไม่อาจจะหาถ้อยคำมาเอ่ยวาจาปลอบใจมารดาได้เพราะในยามนี้แผนการที่เขาวางเอาไว้ถูกทำให้เสียรูปจนแทบจะไม่เป็นขบวนแล้ว

ยามที่มารดาออกจากห้องไปแล้วเหยียนเซียวก็เดินตรงไปยังห้องหนังสือซึ่งยามนี้คนของเขาไปรอเขาที่นั่นอย่างพร้อมหน้าแล้ว เหยียนเซียวจ้องมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ถ้าเทียบกับการทำงานของคนของซ่งเหวินจิ้งแล้วการทำงานของคนของเขาก็เป็นได้แค่เพียงเด็กอมมือเพียงเท่านั้น

“ส่งคนไปตามสืบในจวนของข้าจะต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่ๆ หาตัวมันมาให้ได้ไม่เช่นนั้นจะไม่ใช่แค่เพียงหนอนบ่อนไส้ผู้นั้นที่จะต้องหัวขาดแต่พวกเจ้าเองก็อาจจะรักษาหัวของพวกเจ้าเอาไว้ไม่ได้เช่นกัน” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้คนของเขาก็ต่างพากันขานรับแล้วก็พากันก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของเหยียนเซียวที่ยามนี้สายตาของเขาราวกับมีกองไฟสุมอยู่ภายใน เพลิงโทสะที่พวยพุ่งออกมาทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าสบตาของเขา

“ส่งข่าวไปที่สกุลหม่า หากพวกเขาอยากจะแก้แค้นซ่งเหวินจิ้งก็จงรีบส่งคนเข้ามาลอบฆ่าให้สำเร็จ ในเมื่อพวกเจ้าไร้ฝีมือยามนี้ก็คงจะพึ่งพาได้แค่เพียงคนของสกุลหม่าแห่งแคว้นต้าเป่ยแล้ว” เหยียนเซียวเอ่ยออกมาน้ำเสียงเย็นชาในใจก็ได้แต่คิดว่าขอเพียงทำจัดแม่ทัพใหญ่อย่างซ่งเหวินจิ้งได้ คนสกุลหลี่ที่เอาแต่สั่งการอยู่แต่ในวังก็จะกลายเป็นมังกรไร้หัวในทันที

“มังกรที่ไร้หัว หางก็มักจะตีกันเองถึงยามนั้นข้าค่อยฉวยโอกาสยึดครองอำนาจมาไว้ในมือก็ถือว่าเป็นอันเสร็จสิ้นแล้ว” เหยียนเซียวพึมพำออกมาพลางจ้องมองบรรดาลูกน้องของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน