13. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (2)

.

.

“ท่านอ๋องและพระชายาจะออกไปนอกจวน เจ้ารีบนำความไปบอกท่านพ่อเสีย อย่าให้ถูกจับได้” หญิงสาวรับคำสั่งจากผู้เป็นนายแล้วจึงเร่งรีบออกไปส่งข่าว

.

.

ด้านเฟยเทียนและเจียวซินที่กำลังนั่งรถม้าไปยังตลาดเทียบท่า ระยะทางค่อนข้างไกลต้องใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วยาม เจียวซินที่ได้ออกนอกจวนครั้งแรกถึงกับยิ้มไม่หุบ เปิดม่านดูบรรยากาศรายทาง ปากก็เอ่ยถามสิ่งที่แปลกตากับท่านอ๋อง จนลืมไปเสียสนิทว่าตนเองต้องอย่าล้ำเส้นท่านอ๋อง ส่วนเฟยเทียนก็ทำหน้าที่ตอบคำถามของชายาตน ภายในหัวก็คุ้นคิดว่าเจียวซินนั้นจะแกล้งเป็น จำมิได้หรือไม่ แต่คำตอบที่เขาได้คือ ดูอย่างไรนางก็ไม่มีท่าทีแกล้งหรือหลอกลวงใดๆ เขาเชื่อไปแปดในสิบส่วนแล้วว่านางจำสิ่งใดมิได้เลย

“ท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันจะเปิดสำนักศึกษาสำหรับชาวบ้านดีหรือไม่” เจียวซินเอ่ยถามขณะมองชาวบ้านตามท้องถนน

“หากจะทำต้องมีเงินทองมากพอ เพราะชาวบ้านคงมิมีเงินทองสำหรับมา ใช้จ่ายค่าเล่าเรียน”

“จริงของท่าน เช่นนั้นหม่อมฉันจะสอนลูกขุนนางและเชื้อพระวงศ์ไปด้วย สอนชาวบ้านไปด้วยดีหรือไม่เพคะ”

“เหตุใดต้องไปสอนลูกขุนนางด้วยเล่า” เฟยเทียนเอ่ยถามเสียงนุ่ม เมื่อไหร่มิรู้ที่เขาหลงไหลไปกับแววตาและสีหน้าที่มุ่งมั่นนี้

“ก็…หากพ้นสองหนาวไปเราคงหย่าขาดจากกันแล้ว ระหว่างนั้นหม่อมฉันมีเรื่องให้ใช้จ่ายมากมาย คงต้องนำเงินจากการสอนลูกขุนนางมาใช้จ่ายอย่างไรเพคะ” เฟยเทียนได้ยินคำตอบถึงกับสะอึก นี่นางคิดจะหย่าขาดจากเขาจริงงั้นหรือ ตัวเฟยเทียนมิคิดจะหย่าขาดกับนางตั้งแต่แรก เพราะอย่างไรนางก็เป็นบุตรของ ผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์และผู้ช่วยชีวิตเขา แต่ที่ต้องกล่าวว่าจะหย่าขาดกับนางก็เพราะอยากรู้ว่าผู้ใดบ้างที่คิดจะใช้ประโยชน์จากจางเจียวซิน เหล่าทหารของอดีตแม่ทัพจางจงรักพักดีเป็นอย่างมาก ย่อมปกป้องและอยู่ฝ่ายเดียวกับเจียวซินแน่ อักทั้งพี่ชายของเจียวซินเป็นถึงรองแม่ทัพ ทหารในสังกัดมีมากมายหลายหมื่น หากผู้ใดได้เจียวซินไปอยู่เคียงข้างย่อมเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า แต่หลังจากเหตุการณ์ที่ เจียวซินจมน้ำ เฟยเทียนก็คิดจะล้มเลิกแผนการนี้อยู่แล้ว หากนางโดดน้ำฆ่า ตัวตายเพราะเรื่องหย่าจริง ย่อมเป็นความผิดของเขา อีกอย่างหากใช้แผนการนี้ต่อไปนางต้องเป็นอันตรายมากกว่านี้แน่

“อืม แต่หากเจ้าไม่หย่า ข้าก็ไม่ว่าอันใด” เฟยเทียนเอ่ยขึ้นเสียงเบาๆ

“หย่าเพคะ หม่อมฉันจะหย่าให้ เพียงแต่ขอเวลาให้หม่อมฉันเก็บเงินเก็บทองก่อนเพคะ หากออกไปแต่ตัวเช่นนี้ หม่อมฉันได้อดตายแน่” เจียวซินทำท่ามุ่งมั่น ที่จะหาเงินทองให้ได้มากๆ ตลอดทางทั้งสองมิได้คุยสิ่งใดกันอีกจนรถม้าหยุด

“ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” เสียงของห่าวซวนลอดเข้ามาในรถม้า ท่านอ๋องก้าวขาลงจารถม้าแล้วจึงหันมายื่นแขนให้เจียวซินใช้เป็นที่เกาะ เจียวซินแอบลอบยิ้มให้กับการกระทำของร่างสูง ก็เป็นคนใช้ได้นี่น่า

“ขอบพระทัยเพคะ”

“ข้าจะพาเจ้าไปร้านของชาวตะวันตก ลองเจรจาซื้อสินค้าดู”

“ได้เพคะ หม่อมฉันจะทำให้เต็มที่เพคะ” การเดินทางมาครั้งนี้เฟยเทียนมิได้จัดขบวนเดินทางเอิกเกริก มีเพียงองค์รักษ์ห่าวซวนและทหารเพียงแปดนาย เจียวซินก็พาคนสนิทมาและนางกำนัลอีกเพียงสองคนเท่านั้น

“เรามาเดินตลาดไม่ต้องใช้ราชาศัพท์ ข้ามิอยากให้เราเป็นจุดเด่นมากเกินไป”

“ได้เพ- ได้เจ้าค่ะ” เจียวซินรับคำแล้วจึงเดินไปยังร้านที่เขียนติดป้ายว่า “เครื่องหอม”

“สนใจอันใดหรือเจ้าคะ” สำเนียงแปล่งๆ ของหญิงสาวเจ้าของร้านกล่าวถามขึ้น

“Hi!…This is perfume. Right?”

(สวัสดี สิ่งนี้คือน้ำหอมใช่หรือไม่)

เจียวซินทักทายและสอบถามเป็นภาษาอังกฤษ ทำเอาหญิงสาวถึงกับตกใจ (หลังจากนี้จะใช้ภาษาไทยแทน)

“ท่านพูดภาษาข้าได้ด้วยหรือเจ้าคะ”

“ข้าพอพูดคุยสื่อสารได้บ้าง แล้วนี่คือน้ำหอมใช่หรือไม่” เจียวซินถามย้ำเนื่องจากนางไม่คุ้นเคยกับภาชนะใส่น้ำหอมของสมัยนี้ จึงถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่เจ้าค่ะ ส่วนมากเป็นกลิ่นดอกไม้เจ้าค่ะ ท่านอยากลองดมกลิ่นดูหรือไม่” หญิงสาวหยิบยื่นเครื่องหอมกลิ่นต่างๆ ให้ เจียวซินลองดมอยู่หลายกลิ่นแต่ก็ยังตัดสินใจเลือกซื้ออันใดมิได้

“หนิงเออร์ เจ้ามาช่วยข้าเลือกทีเถิด พวกเจ้าทั้งสองด้วย” เจียวซินหันไปเรียกหนิงเออร์และนางกำนัลที่ยืนด้านหลังท่านอ๋อง

“เจ้าค่ะ” หนิงเออร์และนางกำนัลทั้งสองกล้าๆ กลัวๆ เพราะมิเคยเห็นชาวตะวันตกที่มีรูปร่างสูงใหญ่มาก่อน

“พวกเจ้าว่ากลิ่นใดหอมกว่ากัน” เจียวซินยื่นข้อมือที่แตะน้ำหอมกลิ่นต่างๆ ให้พวกนางได้ลองดม

“บ่าวว่าหอมทุกกลิ่นเจ้าค่ะ โดยเฉพาะสองกลิ่นนี้” หนิงเออร์ นางกำนัล รวมถึงตัวเจียวซินเห็นไปในทางเดียวกันว่า กลิ่นเหมยกุ้ย (ดอกกุหลาบ) และ กลิ่นโม่ลี่ (ดอกมะลิ) หอมมาก แล้วนางจะเลือกกลิ่นใดดี ยืนคิดได้ไม่นาน เจ้าของร้านจึงกระซิบบอกเป็นภาษาอังกฤษ

“เหตุใดท่านไม่ให้สามีท่านช่วยเลือกดูเล่า” เจ้าของร้านว่าแล้วก็ส่งยิ้มเขินมาให้เจียวซิน

“ท่าน…ท่านพี่” เจียวซินพูดตะกุกตะกักเพราะไม่รู้ว่านางจะใช้คำเรียกท่านอ๋องว่าอย่างไรดี

ท่านพี่ งั้นหรือ ท่านอ๋องจะอนุญาตให้นางเรียกเช่นนั้นได้หรือ