2

“คุณคะ...คุณ”

กมิตตราพยายามส่งเสียงเรียกคนเจ็บที่เริ่มหายใจรวยริน เห็นจากหน้าตาแล้วเขาไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอน คงจะเป็นนักท่องเที่ยว...แต่นักท่องเที่ยวที่ไหนทำไมถึงได้โดนรถบรรทุกคันนั้นตั้งใจขับชนหมายจะเอาชีวิต

“คุณลุงคะ...อดทนนิดนะคะ รถพยาบาลกำลังจะมาถึง”

เปลือกตาที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ของคนบาดเจ็บพยายามมองหญิงสาวตรงหน้าให้ชัดเจน แต่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขา ในที่สุดเปลือกตาหนาของผู้บาดเจ็บก็ปิดลงทันทีพร้อมกับลมหายใจรวยรินที่ทำให้กมิตตราต้องหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหารถพยาบาล และทันใดนั่นเองเสียงหวอของรถกู้ภัยฉุกเฉินก็ดังขึ้นมา

“คุณลุงคะ...รถพยาบาลมาแล้ว แข็งใจอีกนิดนะคะ”

มือเล็กของหญิงสาวบีบมือหนาที่เริ่มเย็นเพราะความเปียกชื้นของละอองฝน เธอพยายามส่งกำลังใจให้คนเจ็บเผื่อว่าแรงใจของเธอมันจะช่วยทำให้ชายสูงวัยคนนี้มีพลังขึ้นมาบ้าง

“เจ้านายผม...ช่วยเจ้านายผมด้วย”

กันต์พยายามเอ่ยปากขอร้องชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเขาออกมาจากรถให้ช่วยเจ้านายของเขาซึ่งอาจจะติดอยู่ในรถหรือเปล่าเขาก็ไม่รู้...เขากับนพขับรถพาคริสออกจากท่าอากาศยานเพื่อไปยังบ้านพัก ในขณะที่ขับรถออกมาพอเห็นว่าฝนตกเขาก็กำชับนพบอกให้ขับอย่างระวัง รถบรรทุกคันนั้นไม่รู้มาจากไหน พยายามเบียดรถของเขาหมายจะให้ตกไหล่ถนน นพพยายามขับหนีให้นำหน้ารถบรรทุกคันนั้นแต่มันก็เร่งความเร็วจนชนท้ายรถของเขากระเด็นกระดอนกลิ้งอยู่บนท้องถนนอย่างที่เห็น มันไม่ใช่อุบัติอย่างแน่นอน

“โน่น...แม่หนูคนนั้นกำลังดูอยู่”

สิ้นคำพูดของชายหนุ่มผู้ใจดี เสียงหวอรถกู้ภัยก็ดังเข้ามา เสียงผู้คนดังโหวกเหวกตะโกนเรียกนั่นเรียกนี่และตอนนั้นสติสัมปชัญญะอันน้อยนิดของกันต์ก็ค่อย ๆ ดับลงเช่นเดียวกับคริสที่มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาบ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่เช่นเดียวกัน

เสียงตอบรับอัตโนมัติที่ดังทำให้แดนไทยถึงกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด กันต์มัวแต่ทำอะไรอยู่ถึงได้ปิดมือถือ ขาดการติดต่อไปแบบนี้ปล่อยให้เขาต้องสะดุ้งกับสายตาเพชฌฆาตที่มองเขามาเป็นระยะ ๆ ของผู้เป็นเจ้านาย อนรรฆ เอียน แบรนดอน รองประธานกรรมการบริษัทซอฟต์แวร์ คอมพิว ดอท คอม จำกัด บริษัทนำเข้าและส่งออกซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์อันโด่งดังซึ่งมียอดขายแต่ละปีไม่ต่ำกว่าพันล้าน เจ้าของฉายานัยน์ตาพญาเหยี่ยว ยามเมื่อดวงตาคู่นี้มองไปที่ไหนหรือศัตรูคนไหน คนนั้นต้องย่อยยับในทันที อนรรฆมักให้เพื่อนชาวต่างชาติเรียกเขาว่าเอียน เพราะการออกเสียงชื่อภาษาไทยของเขานั้นมันค่อนข้างยากและเขาก็ชินกับชื่อเอียนเสียแล้ว

“มีอะไร...ติดต่อกันต์ไม่ได้หรือยังไง”

แดนไทยชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งหน้าเครียดหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ภายในห้องทำงานของคฤหาสน์แบรนดอน

“แดนนี่ก็พยายามแล้วนี่ฮะ สงสัยกันต์แบตหมดมั้ง”

แดนไทยบอดี้การ์ดมือหนึ่งของอนรรฆจีบปากจีบคอจนคนเป็นเจ้านายรู้สึกหมั่นไส้ ตอนแรกเขาเคยสบประมาทแดนไทยมาแล้ว คิดว่านิสัยกระตุ้งกระติ้งประดุจหญิงของผู้ชายคนนี้คงไม่สามารถปกป้องหรือทำงานกับเขาได้เป็นแน่ แต่แดนไทยก็พิสูจน์ฝีมือให้เขาเห็นเต็มสองตา ที่สำคัญมีคนพยายามซื้อตัวแดนไทยให้เป็นพวกด้วยวงเงินมิใช่น้อยแต่แดนไทยก็ยังยืนยันจะอยู่รับใช้เขานั่นเอง แดนไทยถึงได้สามารถซื้อใจของเขาได้ ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกรำคาญกิริยากระตุ้งกระติ้งของบอดี้การ์ดหัวใจสาวคนนี้ก็เถอะ ส่วนกันต์ก็บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งของเขาซึ่งตอนนี้เขาส่งไปช่วยดูแลบิดาที่เมืองไทยเพราะบิดากับมารดาอยากกลับไปพักผ่อนที่เชียงใหม่

“แล้วอีกอย่าง...แดนนี่บอกกี่ครั้งแล้วฮะ...ว่าอย่าเรียกแดนเฉย ๆ ฟังแล้วมันปวดใจ”

กิริยาค้อนน้อย ๆ ของบอดี้การ์ดมือขวายิ่งทำให้อนรรฆเกิดอาการอยากถีบคนที่ยืนลอยหน้าลอยตาตรงหน้าให้พ้นลูกตาเสียจริง ร่างสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรของอนรรฆเดินเข้ามาใกล้ลูกน้องคนสำคัญทันที ในขณะที่คนเป็นลูกน้อยถึงกับถอยหลังหนีไปสองสามก้าว ไม่ค่อยไว้ใจกับท่าทีของผู้เป็นเจ้านาย รู้ดีทีเดียวว่าถ้าหากเขาออกอาการสาวมากเกินไปคนเป็นเจ้านายมักจะทนไม่ไหว ไม่เตะก็ถีบให้เขาร้องโอดโอยทุกครั้ง

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้แดน”

แดนไทยกระทืบเท้านิด ๆ ไม่พอใจที่อนรรฆเรียกชื่อเดิมของเขา

“รีบติดต่อกันต์ให้ได้ อ้อ...ช่วยโทร. บอกเคธี่ด้วยว่าฉันไม่ว่าง ขอยกเลิกนัด”

เคธี่ก็คือหนึ่งในบรรดาสาว ๆ ที่คอยแวะเวียนมาให้แดนไทยปวดหัวเพราะต้องคอยสับหลีกสับหลอกยิ่งกว่านักฟุตบอล ไล่พวกคุณเธอทั้งหลายไม่ให้แวะเวียนเกาะแกะเจ้านายของเขา สายตาของแดนไทยจับจ้องใบหน้าคมเข้มของอนรรฆอย่างชื่นชม ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้านายนะ แม่จะขายขนมจีบดูสักตั้ง ผู้ชายอะไรดูดีไปเสียทุกอย่าง รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ หุ่นก็สมาร์ทน่ากิน กล้ามเป็นมัด ผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีน้ำเงินเกือบดำกลับยิ่งทำให้ใบหน้าของอนรรฆดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกเท่าตัว จมูกก็โด่งเป็นสันสวยงามไม่ใช่โด่งแบบฝรั่งทั่ว ๆ ไป คงเพราะได้เลือดไทยผสมลงไปด้วย ริมฝีปากนั่นอีก...อ๊าย...แค่คิดก็น้ำลายไหล